Closed - What dreams may come.

wo apr 11, 2018 11:21 pm

We know what we are

But we know not what we may be

Demetrius was altijd al een vroege vogel. Hij ging meestal laat slapen, maar werd automatisch vroeg wakker. Normaal nam hij steeds de tijd om rustig wakker te worden om dan te zien wat de dag hem bracht. Toen hij vanmorgen wakker was geworden, hadden zijn dromen van de afgelopen nacht een idee in zijn hoofd opgewekt. Zoals gewoonlijk wilde hij er een korte schets van maken, maar zover was hij nog niet gekomen. Heel zijn kamer lag praktisch overhoop en nog steeds had hij zijn schetsboek niet kunnen vinden.
Hij had geen idee hoeveel tijd er voorbij was gegaan sinds hij wakker was geworden, maar ondertussen stond de zon al hoog aan de hemel en was iedereen al enige tijd wakker.

Via een deur kwam hij de hoofdzaal binnen van het theater nadat hij de deur had opengegooid. “Caius!” Zijn stem weergalmde door de ruimte van het theater. Aan een trage looppas kwam hij de trap afgelopen die naar het podium leiden. Er was nog geen spoor te bekennen van de andere man, maar hij was haast altijd hier rond dit tijdstip. Of toch ergens in het theater. “Caius!” probeerde hij opnieuw. Zijn blauwe ogen namen heel de binnenkant van het gebouw in zich op.

Ooit waren ze kleiner begonnen, maar nu was het al zo groot… hij had het nooit verwacht. Het was ooit een droom geweest, maar hij had vaker gehoord dat dromen niets anders waren als fantasie. Iets waar niet niet op moest rekenen en wat nooit zou gebeuren. Als de man die hem dat vertelde nog zou leven, zou die vast wel iets anders gevonden hebben om toch zijn gelijk te krijgen.

Voordat hij over zijn eigen voeten zou struikelen of een trede zou missen keek hij toch even naar de grond. Wanneer hij beneden was ging hij gelijk naar de zijkant om het podium op te lopen en achter de schermen te kunnen gaan.
“Have you by any chance seen my sketchbook?” Hij ging niet langer op antwoord wachten en kon beter gelijk zijn vraag stellen in de hoop dat de andere persoon het antwoord wist. “I must have forgotten it the other day and I can’t find it. Even though it must be here, somewhere.”

Ondertussen had hij zich naar een tafel toegedraaid waar al enkele kledingstukken voor de avond klaar lagen. Zonder schaamte gooide hij die over zijn schouder de grond op, geen idee waar dat die zouden belanden.

vr apr 13, 2018 5:55 pm

The shadows are calling us out

we are heroes in the darkest times

Het enige geluid wat de ruimte vulde was het wilde gekras van zijn veer op het papier voor zijn neus. De laatste paar dagen gebeurde het wel vaker dat geniale ideën zich in zijn hoofd ontpopten en hij had door de tijd heen wel geleerd dat hij deze beter meteen kon noteren. De stukken die hij schreef hadden vaak een politiek-economische bron. Het was zijn doel om de normale mens te laten nadenken, in plaats van dat ze als hondjes achter de mensen aanrenden die zich in hun prachtige paleizen en kastelen schuilhielden. De mensen die de touwtjes in handen hadden, de mensen die hun zin doordrukten over de lijken van anderen. Mensen met macht hadden deze alleen verkregen door oorlog of omdat ze een zogenaamd geboorterecht hadden. Op dit moment was er vrede in Fallen Skies, ja. Maar wat was vrede nu echt? Elke dag gingen er mensen dood. Elke dag werden de armen bestolen. Elke dag was voor de normale mens weer een gevecht om aan te gaan. Hijzelf kon het weten. Het neerkrassen van de woorden op het papier was zijn bron van inkomsten. Het was de enige manier waarop hij zijn bijdrage kon leveren aan het overeind houden van het theater.

Dat theater was de grootste droom geweest die hij en zijn beste vriend hadden gehad. Hij kon zich nog goed herinneren hoe ze klein waren begonnen. Caius had tot diep in de nacht zijn scripts uitgewerkt, onder het vage licht van een bijna opgebrandde kaars. Zijn zolderkamertje was niet de meest geweldige plaats geweest om te schrijven, maar het had een bepaalde sfeer waar hij aan was gaan wennen. Nu zat hij niet meer in een vochtige ruimte waar hij de ratten weg moest jagen bij zijn papieren. Ze hadden het goed voor elkaar, met een groot theater in de hoofdstad van Navarre. Ze hadden een reputatie opgebouwd, eentje die alleen maar groter werd.

Iet wat verward keek hij op toen hij merkte dat er iemand tegen hem sprak. Caius had een paar seconden nodig om weer bij zinnen te komen en liet zijn veer zakken, waardoor er een druppel inkt op de grond spatte. Hij draaide zijn hoofd bij in de richting van het geluid. “Your sketchbook?” zei hij met een kleine frons, waarna hij kort zijn hoofd schudde. Dat Demetrius zijn naam had geroepen was hem volledig ontgaan en hij had zo’n gevoel dat hij niet alles had gehoord wat zijn vriend verder had gezegd. “No, no I haven’t seen it.” Langzaam werkte hij zich overeind van de grond en legde zijn veer weg, het papier waar hij op had geschreven bewoog hij heen en weer om het te laten drogen. Nu pas zag hij de blonde man, die wild bezig was met het vergroten van de puinhoop die het achter de schermen al was. “Making some more comfortable places for the rats?” vroeg hij sceptisch terwijl hij met zijn vrije hand een kledingstuk van de grond opraapte.

notes: none

∎ ◣ ◥

vr apr 13, 2018 6:56 pm

We know what we are

But we know not what we may be

Iets kwijt spelen betekende voor Demetrius vaak niet hetzelfde als wat het betekende voor de meeste mensen. Als hij iets verloor zag hij het negen op de tien keer nooit meer terug. Dat was hoe het vroeger ging toen hij nog thuis woonde en hij had het nooit van zich af kunnen zetten. Iedere keer dat hij iets kwijt was, kwam dat omdat zijn vader had besloten dat het vast niet zo belangrijk was. Demetrius kan niet op één hand tellen hoe vaak zijn papieren waren gebruikt voor een vuur mee te stoken. Hoe je het ging draaien of keren, hij zou dat schetsboek terug vinden.

They have no use and no one wants them, better to make them burn so I’m warm.

Het was vaak druk in het theater. Zowel mensen die kwamen kijken of die er effectief werkten. Echter was het nu rustig omdat er geen voorstelling was of andere activiteit. De enige andere persoon aanwezig was Caius. Als iemand het schetsboek had zien liggen dan was hij het.
Papieren vlogen al door de ruimte heen wanneer de andere man eindelijk geluid begon te maken. “You know which one I mean. The one covered in black leather with snow white paper.”
Het was niet zijn eerste schetsboek, maar ook zeker niet het laatste. Zijn kamer werd versierd door kasten gevuld met boeken, papieren en ook sommige leesboeken. Dat was nog maar te zwijgen over de verschillende hoopjes die verspreid lagen. Orde was niet zijn sterkste kant.

Demetrius wierp een vluchtige blik over zijn schouder wanneer Caius in beweging kwam. Voor enkele seconden keek hij naar het papier dat de andere droog probeerde te krijgen, voor zijn ogen het gezicht weer vonden. Later zou hij vragen met welk idee hij nu weer was gekomen.
“They need a place to sleep just as much as we do, might as well help them.” De puinhoop die hij creëerde leek hem niet te deren. Het kwam ook niet gelijk in hem op, dat hij de persoon zou zijn die alles weer moest ordenen.

Wanneer het duidelijk werd dat hij zijn schetsboek niet op die tafel ging vinden, rechten hij zijn rug weer. Haast alles lag momenteel op de grond.
De man plaatste zijn handen tegen zijn zij en haast verwilderd keek hij naar Caius die ook de schade aan het bekijken was. Dit was het effect op hem als hij zijn spullen verloor en niet gelijk terug kon vinden. Daarbij kwam ook nog eens dat zijn blonde haren door elkaar lag. “It’s gone,” concludeerde hij.

za apr 14, 2018 11:32 am

The shadows are calling us out

we are heroes in the darkest times

Ze waren opzoek naar een schetsboek, gebonden in een zwarte, leren kaft en met sneeuwwit papier. Het was een duidelijke beschrijving. En een beschrijving die zowat voldeed aan de helft van alle boeken die ze hier hadden liggen. “To be honest, I kind of lost count of your sketchbooks by now. I thought you used one with a brown cover now?” Hij kon het niet meer zo goed bijhouden, gezien zijn beste vriend door de jaren heen al zoveel verschillende schetsboeken in diens bezit had gehad.

Caius had het kledinstuk opgeraapt en schudde het wat heen en weer om ervoor te zorgen dat deze niet al te stoffig zou worden. Hij maakte een opmerking over de ratten, waar hij een typische Demetrius-reactie op kreeg. Hij rolde met zijn ogen terwijl hij naar het kledingstuk keek. “I’d rather not have you make this a rat hotel. They’ve been eating on my scripts last night again. All lost.” De toon in zijn stem klonk bij de laatste twee woorden lichtelijk geïrriteerd. Hij stopte veel tijd in zijn scripts en wanneer de ratten er doodleuk aan begonnen te knagen was zijn werk verziekt.

Zijn ogen waren op de blonde man gericht, die zijn handen in zijn zij plaatste en hem verwilderd aankeek. Nog altijd was er een lichte frons op zijn gezicht te zien, hij had een paar uur zitten schrijven en moest weer even terugkomen naar de realiteit. “No, it’s not,” merkte hij iet wat vermoeid op terwijl hij naar de rommel keek. Ze waren nooit goed geweest in zaken ordenen, waardoor er vaak genoeg belangrijke spullen verdwenen, om vervolgens een paar maanden later ergens onder een kist teruggevonden te worden. Demetrius had nooit bekend gestaan om zijn kwaliteiten wat betreft het opgeruimd houden van het theater en Caius zelf was er simpelweg te dromerig voor. Hij kon soms uren voor zich uit blijven staren terwijl hij bezig was met het opschrijven van zijn verhalen. Vaak op het eerste de beste stuk papier wat hij tegenkwam, waardoor er zo nu en dan ook overal ideeën van hem rondslingerden. “You probably just put it down somewhere.” Nog altijd wapperde hij met het papier, terwijl zijn ogen zoekend de ruimte doorgingen. “Have you checked there?” vroeg hij met een knik van zijn hoofd, naar één van de vele kasten waar hoogstwaarschijnlijk ook een stroom van spullen uit zou komen wanneer de deuren werden geopend.

notes: none

∎ ◣ ◥

za apr 14, 2018 6:13 pm

We know what we are

But we know not what we may be

Wanneer dat Caius begon over de hoeveelheid boeken begon hij gelijk zijn hoofd te schudden. “No, no, no, that was the previous one and is upstairs. But every piece of paper is used, so I bought a new one.” Papier, boeken, verf en potloden. Dat was zowat het enige dat de jongeman kocht met het geld dat hij verdiende. Er was niets anders dat hij nodig had, buiten eten en af en toe nieuwe kleding, maar verder niks.

Dat er nu rommel op de grond lag wat kon dienen als rattenhuis maakten hem momenteel niet veel uit. “That’s only because you keep eating while writing. They can smell the delicious food and think it’s the paper,” zei hij waarbij er toch voor even een glimlach op zijn lippen kwam. Helaas verdween die als sneeuw voor de zon, zodra hij terugdacht aan zijn eigen problemen. De rede dat hij echt naar beneden was gekomen en niet nog wat langer boven had gezeten.
Het was niet zo dat hij stond te springen om nog meer ratten te hebben. Die beesten kweekten als de pest en het was ondertussen al een echte plaag. Hij had eens geprobeerd om een kat te nemen, in de hoop dat het dier de ratten zou weg jagen. Helaas had de kat meer schrik van het knaagdier dan andersom. “Maybe I can learn Aristide to catch them.” Zijn hond hield van spelen, dus misschien dat het dier de ratten als voedsel kon gaan aanschouwen.

Terwijl dat hij er zelf van overtuigd was dat het schetsboek weg was, leek Caius nog hoop te hebben. “Then where is it? It almost never leaves my room.” Verslagen gooide hij zijn armen een stukje in de lucht.

Demetrius volgde de blik van de man naar één van de vele kasten die tegen de muur aan stond. Een diepe frons verscheen al snel op zijn gezicht. “Why would it be in there?” vroeg hij met een kort gebaar naar de kast. Hij liet zijn handen weer naast zijn lichaam hangen. Hij zou het toch wel weten als hij het boek daarin gestopt had? Traag schudden hij zijn hoofd. “It- no, it can’t be.”
Hij pakte de eerste de beste stoel die hij vond en trok die naar zich toe om er vervolgens onderuit gezakt op te gaan zitten. “Maybe one of the visitors found it and took it. It’s not the first time those thieves stole something. At least now it aren’t Astor’s clothes, thank God we don’t have to see him naked again.” Een korte zucht rolde over zijn lippen terwijl zijn ogen het plafond gevonden hadden.

Closed - What dreams may come.

Closed - What dreams may come.

Re: Closed - What dreams may come.

Re: Closed - What dreams may come.

Re: Closed - What dreams may come.

Re: Closed - What dreams may come.

Re: Closed - What dreams may come.