Let it kill you

Voor de zoveelste keer was hij midden in de nacht weer te vinden in een willekeurige taveerne in een wanhopige poging om zijn eigen tijd te verdoen. Instinctief goot hij het laatste beetje van zijn bier naar binnen, iets dat zijn bemanningsleden behoorlijk leuk leken te vinden. Iedereen was altijd ontzettend snel onder de indruk wanneer ze wat op hadden. Er volgde een discussie over wie de meest aantrekkelijke barvrouw was en Asher staarde even wat afwezig de verte in. Toen de groep eindelijk tot een conclusie was gekomen, kwam Asher overeind met het bericht dat hij wel een rondje zou gaan halen, iets waarvoor weer vrolijk geapplaudisseerd werd. Het was wel duidelijk dat hij iets guller werd naarmate hij wat meer dronk, al werd het ergens ook wel van hem verwacht dat hij het een en ander betaalde. Hij verdiende immers het best. Zodra hij overeind kwam, voelde hij die veel te bekende roes, afkomstig van niets anders dan alcohol. Een vaag, tintelend gevoel dat door zijn hele lichaam leek te gaan. De wereld om hem heen leek iets langzamer te gaan dan voorheen, al vond hij dat niet erg. Het leek ook warmer, verwelkomender. Hij had vanavond het liefst alleen willen zijn, al was dat waarschijnlijk geen goed idee. Zijn gedachten gingen in die situaties vaak met hem op de loop, iets wat hij nu niet echt kon gebruiken. Er was nu immers maar één iemand waar hij constant aan moest denken, dezelfde persoon die hij op dit moment zo hard probeerde te vermijden. Het leek bijna onmogelijk.

Eenmaal bij de bar aangekomen, nam hij plaats op een van de barkrukken, wachtend tot er iemand van het barpersoneel naar hem toe zou komen. Het was een behoorlijk drukke avond en het duurde dan ook allemaal wat langer dan normaal. Door het wachten realiseerde hij zich dat hij eigenlijk behoorlijk moe was, weer zo’n effect van de drank. Maar hij kon nog niet naar huis. Sterker nog, het liefst liet hij zijn gezicht daar voorlopig helemaal niet meer zien. Hij had het allemaal goed verpest, maar het makkelijkste was om dat te ontkennen en alles maar te vermijden in de hoop dat het probleem zichzelf oploste. Iets dat eigenlijk nooit gebeurde.

& Penelope

Voor enkele seconden sloot hij zijn ogen, alsof dat hem spontaan nuchter zou maken. In tegendeel, zonder behulp van zijn zicht had hij alleen nog maar meer het gevoel dat de hele wereld om hem heen leek te draaien. Het was wel duidelijk dat hij de controle langzaam maar zeker aan het verliezen was en heel erg vond hij het niet. Er bestond dan ook een redelijke kans dat hij het hier niet bij zou laten. Dat hij de drankjes achterover zou blijven slaan tot hij zijn eigen naam niet eens meer wist en uiteindelijk zou hij wakker worden zonder enige herinneringen van de afgelopen nacht. De enige vraag die overbleef, was waar hij dan wel niet wakker zou worden. Misschien zou hij het voor de verandering eens naar huis redden, al zat hij daar ook niet echt op te wachten. Waarschijnlijk zou hij, zoals gewoonlijk, weer terechtkomen in een willekeurig bordeel met een willekeurige vrouw. Of ergens op het strand, half begraven onder het zand. Iets dat hem ook al meerdere malen was overkomen. Zo ondertussen was hij al bijna weer vergeten wat hij aan het doen was: het aanhalen van een van de barvrouwen. Voor hij hun aandacht kon trekken, werd hem vanaf de zijkant echter al een drankje aangeboden. Vervolgens werd het halfgevulde glas naar hem toegeschoven. Zijn blik ging langzaam omhoog, naar de persoon die zo gul was geweest om haar alcohol af te staan. “Pen!” zei hij geamuseerd, met een brede glimlach op zijn gezicht toen hij haar herkende. Ze was wel een van de laatste mensen die hij hier verwacht had. De meeste vrouwen begaven zich immers niet in de taveernes, of überhaupt op dit eiland. “Didn't think I'd ever see you in one of these places.” Hij herinnerde zich nog goed hoe ze er in Brightwater Keep altijd bijliep, als een echte dame. Een totaal ander plaatje dan nu. “How about a drink? Just one,” probeerde hij haar vervolgens te overtuigen. Waarschijnlijk had ze genoeg alcohol gehad, ze had haar huidige drankje immers ook al weggegeven, maar hij zou de kans om een drankje te doen met Pen absoluut niet voorbij laten gaan.

Het feit dat hij haar hier ineens tegenkwam, maakte hem direct een stuk vrolijker. Het werd zo nu en dan bijzonder vermoeid om hele avonden te spenderen met een bemanning die over niets anders kon praten dan drank en vrouwen. Bijpraten met Pen was dan ook een aangenaam alternatief, vooral nu hij haar al een tijd niet gezien had. Hij liet haar weten dat hij enigszins verbaasd was om haar tegen te komen op een locatie als deze, waarop ze reageerde dat ze als kapitein geen angst meer kon vertonen aan haar crew. Asher zette een geamuseerde grijns op zijn gezicht. “Sounds like you’re starting to get the hang of it,” reageerde hij. In eerste instantie zou hij haar nooit gezien hebben als kapitein van haar eigen schip, maar ze bleek toch meer op haar vader te lijken dan hij had gedacht. Ze leerde snel, zoveel was duidelijk. Asher bood aan om haar wat te drinken te kopen en tot zijn verbazing stemde ze toe. Ze had namelijk wat te vieren. Hij trok een vragende wenkbrauw omhoog terwijl hij wat rechter op ging zitten. “And what would that be?” Misschien had ze ondertussen wel nog een schip weten te kapen. Op dit moment zou het hem nog weinig verbazen. De barvrouw was ondertussen bij hen aangekomen. “Two rum, please.” Het was toch wel het kenmerkende drankje van Rhoynar, zeker wanneer er iets gevierd moest worden.

Ergens voelde hij zich wel een tikkeltje trots als hij zo naar haar keek. Haar vader had het dan niet met eigen ogen kunnen zien, maar Pen was in zijn voetsporen getreden en had absoluut recht gedaan aan hun naam. Misschien zou ze haar vader ooit weleens overstijgen, al was dat geen makkelijke doelstelling. Pen zelf leek voor de zoveelste keer weer iets in haar schild te voeren en was er zoals gewoonlijk vrij vaag over. Hij was het ondertussen wel van haar gewend. Toch kon hij het niet laten om benieuwd te zijn, gezien haar vorige plannetje ervoor gezorgd had dat ze uit het niets kapitein van haar eigen schip was geworden. De twee glazen rum arriveerden ondertussen en Asher schoof er een haar kant op, om zijn eigen glas vervolgens ook vast te pakken. De uitspraak die ze deed, verwarde hem alleen nog maar meer. Hij fronste toen ze naar zijn glas knipoogde. Hij volgde haar blik naar beneden en kwam er vervolgens achter dat het ding verdwenen was. Toch voelde hij de textuur van het ding tussen zijn vingers, wat suggereerde dat het er gewoon stond. Hij keek verward naar haar op. “How the fuck-?” Even wist hij niet of hij nu gewoon echt te veel had gedronken, of dat ze echt een of andere gave bezat die haar dit soort dingen liet doen. Pen zei vervolgens op nonchalante toon dat ze ernaar uitkeek om zichzelf op de kaart te zetten. “I bet you’ll have no problem doing that,” mompelde hij, nog steeds verbouwereerd door wat ze zojuist had gedaan. Even staarde hij naar het nog steeds onzichtbare glas dat in zijn hand rustte en daarna boog hij zich iets dichter naar haar toe. “How’d you do that?” vroeg hij haar, met een lichte frons op zijn gezicht. Nooit eerder had hij zoiets gezien en hij was er dan ook niet helemaal zeker van dat het echt was gebeurd.