One familiar fading tune

Rhoynar, één van de zoveelste handelplekken van haar ouders. Één van de plekken waar ze ook vaak het langste verbleven en voor haar ouders het meeste als thuis voelde. Voor Mae-Ann gold dat echter niet. Hoewel ze het er best leuk vond, zeker in Isla de Juegas -waar het wat drukker was en meer te beleven, voelde het niet als een thuis. Het weer dat zo onvoorspelbaar was en de bevolking die voor het meerendeel uit, dronken, mannen bestond was niet echt haar ding. Gelukkig waren ze deze keer in doorreis naar Navarre en zouden ze niet langer dan 3 weken in Rhoynar verblijven. Haar vader had nog wat te onderhandelen met één van zijn partners en zodra die deal rond was, konden ze verder. Mae-Anns lichte ogen bekeken de gebouwen terwijl ze door de straten van het stadje wandelde. Ze had vandaag niet zoveel te doen met de handel, waardoor ze op haar gemak door het stadje kon wandelen. Hoewel enkele mannen haar nakeken, was er niemand die echt wat op haar uit deed. Het was waarschijnlijk de siraden, wat eruit zag alsof ze van een hoogstaande familie was, dat de mannen afschrokken. En dat was maar goed ook, de blonde meid had niet zoveel zin om haar mes te moeten trekken als iemand een vinger op haar wilde leggen.

Het zonnetje had vandaag prachtig geschenen, maar het duurde niet lang voordat koude druppels uit de lucht kwamen en aantoonde dat het niet langer zonnig zou blijven. Mae was te verweg om terug te gaan naar het gebouw waar ze momenteel verbleef, waardoor haar enige optie om niet nat te worden een dichtsbijzijnde taveerne te zoeken. Gelukkig waren die niet moeilijk te vinden en kon ze nog net binnen stappen voordat het echt goed begon te regenen. Meerdere mensen volgende haar idee om te schuilen en al snel werd het behoorlijk druk in het gebouw. Mae-Ann wist een tafeltje te vinden waar geen mopperende man aan zat en nam er dan ook meteen plaats. Zonder wat te bestellen werd er een beker ale voor haar neus gezet. Verbaasd keek de blondine op naar de serveerster, die bij elke tafel ale neerzette. Een korte zucht verliet haar keel, voordat ze haar hand om de beker sloot en een stem haar liet opkijken. “Can I sit there?” De stem behoorde tot een jonge vrouw die zo te zien net te laat was met het zoeken van een schuilplek. Haar witte jurk en donkere haren waren doorweekt en waterdruppels liepen over haar wangen. "Ofcourse," Glimlachte Mae naar haar. Mae's lichte ogen volgde de beweging die de jonge vrouw maakte terwijl haar hand de beker ale langzaam naar haar mond bracht. Waarschijnlijk zat ze hier nog wel een tijdje, dus kon ze de ale beter maar opdrinken en er het beste van maken. "The weather here is even more unpredictable than men who had to much ale." Zei Mae grijnzend tegen de vrouw als een flauw grapje terwijl ze nogmaals een slok uit de beker nam.