Visiting the dead {Open}

Normaal kwam ze eigenlijk niet buiten Forlindon, grotendeels omdat ze daar vrij weinig behoefte aan had. Ze prefereerde het gezelschap van andere elven vele malen meer dan dat van mensen en liet de wereld dat meestal ook luid en duidelijk weten. Wat dat betrof, nam ze vrijwel geen blad voor de mond. Dingen waren de afgelopen tijd echter flink veranderd, wat ervoor zorgde dat er van haar kant ook enige aanpassing verwacht werd. Oropher, de voorgaande Master van Forlindon, was plotseling ziek geworden. Normaal was dit vrijwel geen probleem voor de elven van the Brotherhood, gezien een groot deel van hen een gave bezat om anderen te helen. Lothiriel zelf was een vaardig botanist en een expert als het aankwam op helende planten en kruiden. Zelfs dat leek echter niet genoeg te zijn om hun leider te helpen en dus werd er een ander aangesteld. Niemand minder dan haar bloedeigen zoon.

Als een soort vredesoffer had ze besloten om af te reizen naar Aztlan. Nieuw leiderschap bracht altijd enige onzekerheid met zich mee, want wat als de nieuwe stadhouder niet van plan was zich aan de huidige regels en verbonden te houden? Hoewel Lothiriel zelf allesbehalve gesteld was op de menselijke kant van de populatie, leek haar zoon niet hetzelfde probleem te hebben. Tot nu toe leek alles hem prima af te gaan en Lothiriel hoopte dan ook dat ze zo snel mogelijk weer terug kon naar Forlindon. In de tussentijd besloot ze het er maar van te nemen en Aztlan enigszins te verkennen. Het was immers een stad als geen ander en ze zou liegen als ze zei dat de ze de architectuur ervan niet waardeerde. Op dit moment werkte ze zichzelf de tombes in, een andere vertoning van Nymmerwell’s rijke cultuur, al was het wat aan de duistere kant. Terwijl ze zich in stilte door de gangen van de tombes begaf, zag ze een andere gedaante van de andere kant aankomen. Niemand minder dan Zaleera Rayen. Zodra ze haar naderde, hield Lothiriel halt. “My Queen,” groette de elf haar, met een gemaakte glimlach. Ze vond het verschrikkelijk om zich zo te moeten onderwerpen aan een menselijke heerser, maar het was nu niet anders.

Het was een behoorlijk contrast. Lothiriel met haar lange, bleke voorkomen en dan was er de donkerharige, zongebruinde vrouw voor haar. De koningin van Nymmerwell zag eruit als een wilde, als je het Lothiriel vroeg, al paste dat aan de andere kant ook prima bij het volk dat er over het algemeen in Aztlan en omstreken rondliep. Een deel van de bevolking van Nymmerwell was bedekt met een vreemd soort markeringen waarvan Lothiriel maar weinig leek te begrijpen. Dat Zaleera zojuist in tranen was geweest, ontging haar compleet. Misschien wel beter ook, het had er namelijk niet voor gezorgd dat ze de koningin in een beter daglicht zou gaan stellen. Zwakte was ook zoiets typisch menselijks, naar haar mening. Er verscheen even een zelfingenomen lach op haar gezicht toen Zaleera haar naam wist. “Dat klopt,” zei ze met een beleefde knik. Vervolgens volgde de vraag wat ze hier in de tombes deed. “Het leek me geen kwaad te kunnen om me wat meer te verdiepen in de cultuur van Aztlan,” liet ze de andere vrouw weten. Even liet ze haar ogen over de gangen van de tombes glijden. “Ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben.” Iets dat niet helemaal een leugen was, al gaf ze het niet graag toe. Ondanks het feit dat het mensen waren, hadden de oude inwoners van de hoofdstad van Nymmerwell een indrukwekkende stad neergezet, gepaard met een rijke cultuur. Zelfs zij kon dat niet ontkennen.

Mensen waren zo klein, zo insignificant, zo sterfelijk. En alsnog waren er zoveel meer van hen dan er van het elvenvolk waren overgebleven. Een realisatie die bij haar het bloed onder de nagels weg wist te halen. Lothiriel had haar eigen ras altijd als het superieure gezien, maar de tijd had het tegenovergestelde bewezen. Het was immers zelfs een menselijke vrouw die de koningin was van Nymmerwell, en geen elf. Ze had zich talloze keren afgevraagd hoe zoiets kon gebeuren, maar het antwoord wist ze ergens al wel. Mensen mochten dan weerbaar zijn, ze hadden wel doorzettingsvermogen. Ze wilden vechten voor hun plek in de wereld en blijkbaar had die vechtlust zijn vruchten afgeworpen. De koningin gaf aan er absoluut niks op tegen te hebben om andere culturen te laten kennen, sterker nog, ze had Forlindon een tijd geleden nog bezocht. Lothiriel knikte even. “Er zijn inderdaad grote verschillen tussen onze culturen,” gaf ze toe, met dezelfde gemaakte glimlach als altijd. “Mijn hoop is dat we die verschillen kunnen overzien, zelfs met onze recente wisseling in leiderschap.” Niet bepaald de waarheid, maar voor het welzijn van haar zoon wilde ze wel een vriendelijke hand uitreiken naar een mens.

Het was misselijkmakend, de manier waarop ze de menselijke koningin moest behagen. Naar haar mening had het Arvindr moeten zijn die aan het hoofd van Nymmerwell stond, of aan geheel Fallen Skies. Toch had het niet zo mogen zijn en een oorlog met de hoofdstad van het land zou op dit moment weinig goeds doen voor Forlindon, dus deed Lothiriel wat ze moest doen. Ze knikte glimlachend terwijl de jongere vrouw zei dat hun meningen op een lijn leken te liggen. Gelukkig maar. Haar expressie verduisterde even toen Zaleera over de machtswisseling begon. Het deed haar opnieuw denken aan haar echtgenoot, niet echt een herinnering die ze nu in haar hoofd wilde hebben. “Het heeft een redelijke tijd geduurd, gezien we gehoopt hadden dat Oropher met de tijd zou herstellen,” liet ze Zaleera op een gemaakte treurige toon weten. “Het had helaas niet zo mogen zijn.” Loze woorden, Lothiriel zag niets liever dan haar eigen zoon aan het hoofd van hun stad. Ze vouwde haar handen vervolgens in elkaar om de koningin rechtstreeks aan te kijken. “En natuurlijk was er enig wantrouwen vanwege het incident met Naeberos.” De elven van Forlindon waren het verraad van Arvindr’s vader nog niet vergeten. Het ging Zaleera waarschijnlijk weinig aan, maar op dit moment wilde Lothiriel alles doen om het minste beetje frictie te creëren tussen beide partijen.