Winds of change will bring you home

Het was lang geleden dat hij nog in de hoofdstad van Nymmerwell was geweest. Het bleef wel een hele ervaring op zich. Een drijvende stad in het midden van een jungle, het had sowieso iets speciaal. De gebouwen op zich waren al enorm indrukwekkend. Het ademde anciënniteit, en hij voelde zich op een bepaalde manier verbonden met zijn roots. Hoewel hij geboren en getogen was in Forlindon, was Azltan het begin van alle beschavingen. Het was uitermate triest dat zijn voorouders ooit van deze plek was verjaagd, door mensen die hen wantrouwden omdat ze er anders uit hadden gezien. De hele oorlog had hij gemist, maar hij was wel blij dat er een uiteindelijke vrede was bereikt tussen de twee volkeren. Al kon hij zich ook niet voorstellen dat hij hier ook echt zou komen wonen.

Want hoewel het hier allemaal prachtig was, was het niet hetzelfde als Forlindon. En hij kon moeilijk negeren dat sommige mensen nog steeds vreemd en met enige achterdocht naar hem keken als hij langs liep. Met zijn lengte viel hij namelijk moeilijk te missen, en zijn uiterlijk gaf vrijwel meteen zijn afkomst weg. Bijna had hij de neiging om zijn kap op te zetten, maar hij vond niet dat het zijn plicht was om zijn afkomst te verbergen. Hij had evenveel recht hier te lopen als ieder ander. Zijn lange, bijna witte haar zou toch onder de capuchon uitkomen. Plus, het was nog vroeg. Echt heel druk was het nog niet. Wat het wel weer makkelijker maakte voor hem om zich naar zijn doel te begeven.

Een contact dat hij had aangeschreven, met de mededeling dat hij langs zou komen om bepaalde Brotherhood zaken te bespreken. Maar hij hoefde pas in de namiddag op audiëntie, waardoor hij nu de tijd had om rustig rond te lopen en de stad een beetje te verkennen. Het was dat hij vroeger aangekomen dan verwacht, maar beter te vroeg dan te laat, vond hij dan weer. Terwijl hij zich een weg baande door een grasveld, hoorde hij plots iemand neuriën. Een bekend lied, al was het een vage herinnering aan vroeger. Arvindr bleef even staan, lokaliseerde de bron van het geluid en realiseerde zich dat het om een soortgenoot moest gaan. ”It’s been such a long time since I’ve heard that song”, Zei hij zacht, om haar niet te hard te laten schrikken. Hij focuste zijn blauwe ogen op haar, zijn blik vriendelijk en zijn houding neutraal.

Een stad als deze zou hem snel een ingesloten gevoel geven. Hoewel het nog zo dicht lag en de jungle bij wijze van spreken al bij de voordeur begon, waren de gebouwen en straten wel van steen gemaakt. In Forlindon waren de boomhutten rondom de stammen van de bomen gebouwd, verstopt in de kruin. Er was geen spoor van steen, alleen maar hout en hier en daar wat metaal om de boel bij elkaar te houden. Aztlan had ook zijn charmes, dat zeker, maar hij zou het voor geen goud in de wereld willen inruilen voor zijn plek van afkomst. Voor nu was het fijn om even rond te lopen, en te genieten van de stad die langzaam tot leven kwam. Arvindr verplaatste zich naar een iets kalmere omgeving, om niemand in de weg te lopen die met zijn of haar dagelijkse verplichtingen begon. Hij zou het immers zelf ook niet appreciëren als iemand hem kwam storen tijdens zijn werk uren. Al gebeurde dat nu natuurlijk geregeld, gezien hij zowat het aanspreekpunt was voor al zijn collega’s.

Nu kon hij echter relaxen, een kans die hij dan ook met beide handen aan greep. Het veldje waar hij aangekomen was, was niet leeg, maar dat gaf niet. De andere persoon leek hem een interessante gesprekspartner. Dus liep hij op haar af en sprak haar aan. Als zijn aanwezigheid niet gewenst was, hoorde hij het wel. De elf stond op, waarbij ze haar boog neutraal in haar hand hield. Ze vertelde dat ze het lied een tijd geleden van haar moeder had gehoord, als ze niet kon slapen. Vervolgens praatte ze over haar vader, die blijkbaar achtergebleven was toen zij naar Aztlan getrokken was. ”It’s a well-known song where I’m from”, Reageerde hij op haar woorden, zijn mondhoek lichtjes opgetrokken in een nostalgische glimlach. ”You’re liking Aztlan this far?” Vroeg hij vervolgens. Het was duidelijk dat ze deze plek niet gewend was, misschien was het wel haar eerste keer hier.

Zijn woorden hadden duidelijk een diepere impact dan hij verwacht had. Het was niet de bedoeling dat hij haar helemaal haar eigen gedachten in stuurde. Want soms werden mensen zo opgeslokt door die wereld, dat het eigenlijk niet echt veilig meer was. Zelf had hij ook van die momenten, die hij liever niet meer opnieuw bezocht in zijn herinneringen. Het waren gebeurtenissen die hem voor een stuk getekend hadden, en niet altijd op een goede manier. Niet allemaal. Met zijn leeftijd kwam natuurlijk het feit mee dat er meer tijd was geweest om zo’n dingen mee te maken. Het nadeel van oud worden zonder echt oud te worden. Hij was er vrij zeker van dat dat de reden was waarom oudere elfen af en toe wat onstabiele persoonlijkheden hadden. Na al die jaren.. Werden ze gewoon lichtjes gek.

Arvindr stelde haar een volgende vraag, om haar aandacht bij het heden te houden. Ze leek er inderdaad weer uit te schrikken, waarna ze begon te vertellen over haar impressie van de stad. Hij knikte terwijl ze uit legde, om zijn aandacht naar haar verhaal te bevestigen. ”Unique describes it perfectly. It’s known that Aztlan was the very first city to ever been built in Fallen Skies. It’s ancient, one of a kind”, Reageerde hij. Voor hij echter nog iets kon zeggen, leek ze te focussen op iets anders, waarna ze met een korte verontschuldiging langs hem heen liep. Verbaasd draaide hij zich om, en aanschouwde de situatie die zich ontplooide van op een afstandje. Een beetje te verbouwereerd om te reageren. Pas toen de man met zijn zweep uithaalde naar haar gezicht, schoot hij in actie.

De blonde elf stapte op het duo af, maar de andere leek prima in staat zichzelf te verdedigen. En dat verbaasde hem dan niet. Ze had er wel degelijk uit gezien alsof ze voor zichzelf kon zorgen. De man liep uiteindelijk na enige aandrang weg, maar daarmee was het probleem nog niet opgelost. Een drietal oplettende bewakers kwamen hun kant uit. Arvindr voelde de bui al hangen. ”What is going on here!” Vroeg de voorste man, die duidelijk een beetje de aanvoerder van het groepje was. ”Nothing to be concerned about. We were just helping to get this cart out of the mud. The horse was exhausted, so the farmer is bringing her to the stables”, Legde hij uit, rustig en met lichte autoriteit in zijn stem. Hij keek heel snel even naar de andere elf. Ze had vast wel gemerkt hoe mensen hier nogal achterdochtig konden zijn tegenover hun ras, maar hij had hier ervaring mee. Hopelijk was ze er dus oké mee dat hij het woord had genomen.

In tegenstelling tot haar, had hij het uiterlijk van een elf dat ze hier in Aztlan wel gewend waren. De Forlindon elfen kwamen hier wel vaker, dus dat lange blonde haar en de blauwe ogen waren iets vertrouwd voor de wachters. Hopelijk vatte de ander het niet op als een belediging. Hij wilde haar niet de mond snoeren, maar zijn inmenging was wel logisch hier. Vooral omdat de wachters nu ook inzagen dat ze met z’n tweeën waren, en dat betekende ook al iets. Drie tegen twee was al iets moeilijker voor de mannen, zeker gezien hun lengte. Het was imponerend, en het leek wel iets te werken. De leider van het groepje richtte zich nog even tot de andere elf, een kleine discussie volgde. Maar er werd niemand gearresteerd, en uiteindelijk vervolgden de wachters hun weg. Arvindr keek hen even na, tot een geluid zijn aandacht weer trok. Met lichte interesse volgde hij hoe ze met magie de kar uit de modder los trok. Het was een knap staaltje vakmanschap. Hij vroeg zich af hoe oud ze was. Ze had haar magie heel erg onder controle, dus ze had vast veel geoefend.

''That should do it. Thank you for having my back there. Maybe I shouldn't stay too long here.'' Zei ze, toen ze uiteindelijk klaar was. De blonde elf haalde zijn smalle schouders op. ”You would do the same, wouldn’t you?” Reageerde hij eenvoudig. Hij kende haar niet, maar ze had al lang bewezen dat ze voor de zwakkeren op kwam. Niet dat hij zichzelf nu als zwak zou bestempelen, maar ze leek gebeten te zijn om onrecht te bestrijden, dus hij zag haar er wel voor aan om ook voor hem in de bres te springen mocht dat nodig zijn. ”And maybe that’s a good idea, yes. What was the goal of your journey? It might be a good idea to move on soon”, Vervolgde hij. Al kon het natuurlijk zijn dat Azltan haar eindbestemming was geweest. Dan was het wel een beetje sneu dat ze binnenkort alweer moest vertrekken.

Van magie keek hij al lang niet meer op, uiteraard omdat hij zelf ook een gave bezat. Maar het wekte zeker wel zijn interesse. Zeker als hij er een ongevraagde demonstratie bij kreeg. De toepassingen die ze liet zien, waren in deze situatie extreem handig. Nu moesten ze zelf geen arbeid verrichten om de kar uit de modder te trekken. Want eerlijk gezegd, als een paard het al niet had gekund, dan betwijfelde hij of ze het met z’n tweeën wel hadden kunnen klaren. Al was het paard natuurlijk wel uitgeput geweest. Hoe dan ook, de kar stond terug op het pad, zonder dat ze er verder hun handen aan vuil hadden moeten maken. Ze leek wel iets van een effect te voelen van het gebruik van haar magie, maar daar zou ze waarschijnlijk snel weer van recoveren.

De show had wel genoeg publiek getrokken, en niet iedereen keek even blij met hun aanwezigheid. De mensen hier konden af en toe heel vijandig zijn, zonder echt een reden te hebben. Puur racisme. Maar hij had geleerd het zich niet aan te trekken. Hij had belangrijkere zaken om zich mee bezig te houden. Geïnteresseerd luisterde hij naar haar verhaal, en hij kreeg al zo’n vermoeden waar haar vraag over zou gaan. Hij wist dat er inderdaad een groep volbloed elfen naar Navarre was gestuurd, maar dat was nog voor hij geboren was, tijden geleden. Het zou wel eens goed kunnen zijn dat haar moeder één van de elfen was die destijds van uit Forlindon vertrokken was.

Toen ze voorstelde om verder te praten buiten het bereik van het publiek, ging hij akkoord. ”Sounds like a plan”, Knikte hij, waarna hij de ander volgde. Zonder nog om te kijken, liep hij de straat door. Het was beter om zo weinig mogelijk aandacht te geven aan de mensen die stonden te staren. Daarom hield hij zijn hoofd trots omhoog en bewoog hij zich soepel tussen de menigte door. Eenmaal in de herberg inspecteerde hij snel de zaal en koos toen een tafeltje in een rustige hoek. ”So, I’llirya, you say?” Begon hij, het gesprek opnieuw aanvattend. ”You’ve traveled far, but I suspect I know what you’re looking for”, Vervolgde hij, zijn blauwe blik hield de hare vast. ”The elven city of Forlindon, headquarters of the Brotherhood”, Zei hij met een klein knikje. Ja, het was wel logisch. Al wachtte hij op haar bevestiging voor hij zou vertellen dat hij precies wist waar ze die kon vinden.

Het was opvallend dat hij niet de enige was die naar haar verhaal stond te luisteren. De sfeer was niet persé vijandig, maar dit soort zaken waren eigenlijk niet bedoeld voor andere mensen. Er was wel een algemeen vermoeden bij de normale bevolking dat de elfen zich schuil hielden diep in de jungle, en dat er beroep kon gedaan worden op hun diensten. Maar wat die precies inhielden en hoe ze precies te bereiken waren, dat was kennis die niet iedereen hoefde te bezitten. Dus was hij blij dat ze voorstelde om in een meer privé sfeer verder te gaan met hun gesprek. Hij wilde zich ook niet meteen outen naar het publiek als lid van deze organisatie, laat staan dat iemand hoefde te weten dat hij aan het hoofd stond. Hij was hier om diplomatieke redenen, maar had nog geen tijd gehad om zich daadwerkelijk aan Queen Zaleera Rayen voor te stellen.

In de herberg waren ze alleszins minder vatbaar voor afluisteren, vooral omdat hij precies kon zien wie er binnen kwam of buiten ging. Het was dan ook veilig om verder te praten waar ze gestopt waren. De informatie die ze hem gaf, gaf hem wel een vaag idee van haar afkomst. Haar geschiedenis was duidelijk met Forlindon verbonden, maar ze had verder geen idee wat dat allemaal inhield. Gelukkig kon hij daar wel mee helpen. ”I got good news for you. I think I might be of help in this. Let me introduce myself, I’m Arvindr Manwë, current Master of the Brotherhood”, Zei hij, zijn officiële titel voor het eerst luidop uitsprekend tegen een ‘buitenstaander’. ”If you could tell me your full name, or even your mother’s, then I could have some others check the archives for any information on your family tree”, Stelde hij toen voor. Dat was natuurlijk haar keuze. Om de antwoorden te vinden, zou ze naar Forlindon moeten gaan, en hij wist niet in hoeverre ze nog bereid was om veel verder te reizen nadat ze al zo ver gekomen was.

Deze toevallige ontmoeting was voor haar een oplossing voor een probleem waarvoor ze blijkbaar heel ver had gereisd. De kans dat hij haar tegen het lijf was gelopen, was zo klein geweest en toch was het gebeurd. Soms kon het leven wendingen nemen die zoveel impact hadden op het dagelijkse verloop. Hij had wel het idee dat haar leven vanaf nu heel anders zou zijn. Ze was duidelijk op zoek naar haar afkomst, een belangrijk deel van ieders identiteit. Hij had het geluk dat hij in Forlindon geboren en getogen was. Na al die jaren was het echt zijn thuis, en hij kon zich niet voorstellen dat hij ooit op een dag niet meer in Forlindon zou wonen. Hoewel hij vaak weg was op missie of voor andere belangrijke zaken, hij keerde altijd terug. Als een vogel die getraind was om altijd terug huiswaarts te keren.

Haar vraag om zelf naar Forlindon te gaan, verraste hem en tegelijk ook niet. Hij had niet verwacht dat ze nog verder wilde gaan, toch niet zo snel nadat ze hier was aangekomen. Maar langs de andere kant snapte hij ook dat ze haar reis af wilde maken. ”I’ve got some business with the Queen to take care of, but afterwards me and my advisors will return. You are welcome to join us on our ride back”, Glimlachte hij. ”If you want I can bring you to them now, so you can be around our kind, but don’t feel obligated”, Vervolgde hij. Hij kon zich wel voorstellen dat ze misschien meer op haar gemak zou zijn bij andere elfen, want zo was hij wel. Al kende hij haar hele geschiedenis natuurlijk niet, dus misschien was ze liever gewoon alleen.