A flower can not blossom without sunshine, and mankind can not live without love.. [Hathor]

Zuzana Bryant

Zanna was voor een korte periode weer terug in Sunfall. Kaz trok graag rond en waar hij heen ging, volgde het jonge meisje. Het leven op straat was ietwat makkelijker geworden nu er iemand voor haar zorgde. Zolang het jonge meisje zich maar aan zijn gestelde regels hield. Hij leerde haar nieuwe dingen, belangrijke dingen die ze nodig had om te kunnen overleven. Zanna hield niet van stelen en het criminele leven, maar had weinig keuze. Eten of geen eten, een nacht zonder slaap en in de koude zou het gevolg zijn als ze weigerde voor zichzelf op te komen. Een kind van haar leeftijd kon niet leven op straat zonder dat iemand hielp. In het verleden had het meisje af en toe aangeklopt bij de grote kerk met het geloof dat haar eigen was gemaakt. Het geloof in Sol, de zon was een machtig wezen. Zonder zon zou het gebied nooit zo welvarend zijn geweest. De priesters waren er makkelijk te vinden, door de gouden accesoires die ze droegen. Nu ze terug was, had het meisje besloten zelf op pad te gaan. Zanna had de drukke straten, en het ingewikkelde netwerk van paden gemist. Zoals enkel een bewoner van Sunfall het kon, liep het meisje zelfverzekerd de straten af. De meeste mensen zouden er kunnen verdwalen, maar Zanna merkte de kleinste details op die haar vertelden waar ze was. 

Het weer was beter geworden in de afgelopen weken. Lente kwam er aan wat er weer voor zorgde dat er flink wat werk te doen was op de velden. Akkers werden beplant en hoewel het meisje zelf haast nooit ver weg vab de binnenstad was geweest, herkende ze de nieuwe periode die er aan kwam wel. Het hele koude, de bittere wind, verdween en maakte plaats voor een wat mildere temperatuur. Een omslag die het jonge meisje niet als vervelend ervaarde. Op deze dag scheen de zon, waaraan de plek zijn naam te danken had fel op haar gezicht. Al keek ze niet in diens stralen, ze wist dat de gigantische kerk met gouden koepel op zou lichtten en vanaf veraf al te zien was met dit heldere weer. Het was een bekend schouwspel, indrukwekkend wanneer iemand het voor het eerst zag. Haar lange donkere haren hingen los over haar rug heen, en wapperde lichtjes door het briesje dat vooral voelbaar was wanneer ze over een van de vele bruggen heen liep.

Voor de ingang van de kerk bleef ze even staan. Het was al een poosje geleden dat ze haar gezicht hier had laten zien. Dat ze Hathor had gesproken, de jonge vrouw was een van de vriendelijke gezichten die ze herkende in de levendige stad. Daarbij was ze ook een priester geweest, iemand die haar en andere weeskinderen altijd had bijgestaan. Het gebouw was voor Zanna ook een van de wat veiligere plekken in Sunfall. Een plek waar ze voordat ze Kaz ontmoette graag naar terug trok. Twijfelend bleef ze voor de deur staan, wetende dat ze die gerust kon openen om een bezoek te brengen aan Hathor. Haar hand pakte de deurklink vast waarna ze met moeite de relatief zware deur opentrok en naar binnen stapte. Haar donkerbruine ogen zochten naar een van de bekende gezichten. Een van de priesters. Echter kon ze Hathor er niet meteen vinden. Erg vond ze het niet, de rust in de kerk liet haar in haar gedachten verzinken. Ze had haar thuis gemist. En ook al zou ze het niet toegeven, de warmte van de priesters ook.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

Erg lang stond het meisje niet eenzaam en een tikkeltje verloren te zoeken naar Hathor. De vrouw had haar waarschijnlijk binnen zien en horen komen. Immers weerklonk het geluid van de dichtklappende deur galmend door de grote kerk. De priesters hadden best wel wat aanzien in Sunfall. Aanzien dat ze verdiend hadden door het harde werk, daarbij kende iedereen hen. Ze waren vriendelijk en stonden echt voor de bewoners klaar. Zanna keek naar hen op en volgde hen trouw in het geloof van Sol. De zon was iets waar ze elke dag naar uit keek. Zoals vele kinderen was ze bang in het donker. Zanna had inmiddels Hathor gevonden iets verderop in de kerk, pratende met een man. Een onbekende voor haar, maar een bekende voor de vrouw, als haar gezicht daar iets over zei. Nadat het gesprek was afgerond kwam de vrouw op haar af. Het goed gemanierde meisje bleef wachtten totdat Hathor tijd voor haar had, ze zou het gesprek niet onderbreken. Dat respect had ze voor haar.

Met een brede glimlach op haar gezicht stapte Hathor op haar af. Zanna ontspande haar schouders iets voordat ze met een klein beduusd glimlachje haar armen uitstrekte om de vrouw te kunnen begroetten. Ze zette een klein stapje een tikkeltje onzeker vooruit. Niet wetende of Hathor haar aan zou spreken op het feit dat ze al een poos niets van zich had laten horen. "Zuzana.." Sprak de priester zacht en teder, waardoor het meisje opgelucht haar adem uitblies, adem die ze onbewust had ingehouden. "It's been such a long time, I was so worried!" Verklaarde de sierlijke jonge vrouw, terwijl ze het kind omhelsde. Het was even onwennig voor Zanna, immers was Hathor de enigste die haar op zo'n manier aanraakte. Enkel haar moeder had het af en toe gedaan toen ze nog leefde. Zanna's ogen verborgen haar verdriet en pijn niet, maar ze vrolijkte zichtbaar op bij het zien en omhelsen van de ander. Haar hand greep de witte stof van de nette kleding van Hathor vast voordat ze de ander zich terug liet trekken. "Where have you been?" Vroeg de priester. Zanna slikte moeizaam. Ze had nooit haar hele verhaal verteld, haar ogen gleden bedenkelijk over het bezorgde gezicht van Hathor. "Hathor?" Fluisterde het meisje duidelijk in tweestrijd zijnde. Ze verborg haar gezicht in dezelfde stof terwijl ze duidelijk dichter naar de jonge vrouw toe stapte. "It's a long story." Verklaarde ze uiteindelijk. Immers wou ze niet dat anderen die in de kerk rondliepen, het verhaal zouden horen. Daarbij was het vast wel bekend dat haar vader niet bepaald op een vredige manier was gestorven. Daar was het allemaal mee begonnen. Het meisje beet lichtjes op haar lip waarna ze een paar stappen achteruit zette en haar hand uitstak naar Hathor, in de hoop dat ze verder de kerk in konden wandelen. Ergens voelde ze zich schuldig over het feit dat ze Hathor zo bezorgd had gemaakt met haar gedrag. Of dat voldoende was om de hele waarheid te vertellen was nog maar de vraag.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

Zanna wist niet hoe iemand iets voor de bezorgde goudgroene ogen van Hathor verborgen kon houden. Af en toe had het meisje het idee dat de vrouw alles door had. Hathor had recht op een uitleg, zelfs als die leugens waren maar Zanna kon niet liegen en wou Kaz ook niet in de problemen brengen. Immers had hij haar geholpen en was ze trouw aan de oudere jongeman. Als er iets was dat Hathor richting haar was, was het geduldig. Ze eisde nog niets. Toch wist het jonge meisje dat ze zeker vragen had. Ze was in tweestrijd naar beide Hathor en Kaz was ze trouw. Ze verstopte haar gezicht even in de witte jurk van de priesteres waarna de blondharige vrouw haar gerust stelde. "It's okay." Sprak de ander zacht, haar weer kort omhelsende. Hoewel het meisje de omhelsing wel prettig vond, was het toch tijd uit de omhelsing te stappen en met Hathor te spreken. Ze wist namelijk niet wat Kaz nog meer van plan was. Ze kon niet met zekerheid zeggen hoe lang ze in Sunfall zou blijven. Toen ze uitlegde dat het een lang verhaal was knikte de jonge vrouw enkel begrijpelijk. Ze drong zich niet op naar Zanna.

De goudgroene ogen van Hathor gleden even door de zaal heen terwijl het meisje een paar stappen terug zette en haar hand naar de vrouw uitstak. Ze kauwde nog bedenkelijk op haar lip. Ze wist dat als ze nu met de ander in gesprek ging, de waarheid uiteindelijk waarschijnlijk boven water zou komen. Zonder te twijfelen pakte Hathor haar hand vast, terwijl Zanna naar de andere aanwezigen in de kerk keek. Het was er stil maar niet geheel rustig. Er waren altijd wel wat mensen aanwezig die Sol aanbeden. In een rustig tempo volgde ze Hathor naar een wat meer afgelegen en daarmee rustigere plek. "I've missed you." Sprak de blondharige priesteres, met een warme glimlach. Zanna kneep als antwoord even zacht in haar hand en knikte. Ze wist niet hoe ze moest antwoorden. Het was lang geleden dat ze iemand had gemist of iemand haar. "Would you like something to drink? Or maybe some food?" Vroeg Hathor, met een vragende blik in haar ogen. Zanna keek haar met haar donkere ogen aan waarna ze knikte. "Yes, please." Zeker bij Hathor gebruikte ze haar manieren.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

Zanna wist dat niet Hathor zich niet al te veel met haar leven zou bemoeien. Immers was ze altijd bang dat mensen zich in haar leven gingen mengen en daarna haar gewoon aan haar lot over lieten. Het jonge meisje was niet zozeer opgegroeid in een liefdevol en warm gezin; al herinnerde ze zich wel dat haar moeder van haar had gehouden. Zodra haar moeder tijdens de bevalling van haar tweede kind was overleden, was Zanna alleen met haar alcohol liefhebbende vader achtergebleven. Leven met een alcoholverslaafde was niet makkelijk en hoewel een buurvrouw voor haar had gezorgd als haar vader weer eens uit stappen was, betekende het niet dat ze een sterke band met haar had gehad. De buurvrouw had het voor het geld gedaan, haar vader betaalde haar redelijk goed om op zijn dochter te passen. Zanna miste haar vader niet, hij was overleden in een gevecht en had het meisje zonder op of om te kijken achtergelaten zonder ouders om op terug te vallen. Naar een weeshuis had ze niet gewild, niet nadat ze zo vaak was verraden. De vrouw met witblonde haren was een uitzondering op haar wantrouwen naar volwassenen toe. Ze had een groot hart voor kinderen en zorgde samen met de andere Priesters van Sol dat het leven op straat wat dragelijker werd en bleef. Zuzana kneep even in de hand van de ander toen die concludeerde dat ze haar gemist had. Het was apart, waarom zou iemand haar missen. Ze was een extra mond om te voedden; ze wist hoe vaak haar vader er over had gemopperd. Hij had niets aan een dochter. Toen ze eenmaal in de privédelen van de Priests waren aangekomen liet Hathor haar hand los, waarop het meisje haar bruine ogen even langs de ruimte liet schieten. Ze werd door de vrouw naar een van de stoelen jn de buurt gewuifd. "Feel free to make yourself comfortable, I'll see if we have some food left." Ze glimlachte kort naar het jonge kind waarna Zanna een tikkeltje onzeker aan de grote stoel trok voordat ze er op plaatsnam. De vrouw stapte weg, om even later terug te keren met een paar koekjes op een schaal en een glas water in haar hand. Het was niet veel, maar tenminste iets. Meer dan Zanna meestal kreeg.

Hathor zette het bord en glas op tafel neer, em schood het rustig naar de achtjarige toe. "It's not much but enjoy." Zelf nam de blondharige jonge vrouw plaats tegenover Zanna, waarna haar groengoude ogen op het meisje gericht werden. Zanna pakte voorzichtig een koekje waarna ze de ander woordeloos bedankte met een rustige en lichtelijk vermoeide blik. "Before you start your story, I would like to get something out of my system first." Verklaarde de vrouw, Zanna had net een stukje van het koekje afgebeten, waarna ze verstijfde. Ze mocht dan misschien maar acht jaar zijn, dit betekende niet dat ze dom was en de blik van Hathor niet kon lezen. Er was iets dat de vrouw van haar wist dat ze niet had verteld. "Why haven't you told meyou were roaming the streets, instead of living in the orphanage?" Vroeg de blonde vriendelijke vrouw met een lichte frons. Zanna wist hoe gevaarlijk het was op straat, zeker voor iemand van haar leeftijd. Echter wie zei dat ze veiliger was in een weeshuis. Immers wist Zuzana als geen ander dat volwassenen niet te vertrouwen waren, waarom zou ze hen op hun woord vertrouwen als ze het over een weeshuis hadden? "Because no one is to be trusted." Verklaarde het kind alsof het logisch was. Ze vertrouwde Hathor wel, maar of ze haar met de hele waarheid kon vertrouwen was nog maar de vraag. "I wasn't sure if I could trust you. Normally people do not care about me." Legde het meisje een tikkeltje vermoeid en gefrustreerd uit.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends