House of cards

Waar hij vroeger op zaterdagochtenden vaak zijn roes van de vorige avond probeerde uit te slapen, zat Jasper nu aan zijn bureau, verkerend in een staat van semi-productiviteit waarbij zelfs de grote keramieken mok koffie voor zijn neus niet tegen leek te helpen.

Het was de nieuwe gouverneur nog steeds een raadsel hoe de oude regering van Sunfall het zo lang uit had weten te houden – elke nieuwe boekband die hij openmaakte leek uit meer fouten te bestaan dan de vorige en hij hield zichzelf maar voor dat hij nog een paar minuten moest werken voordat hij weer terug zijn bed in kon kruipen en aan zichzelf kon verantwoorden dat hij vandaag iets gedaan had.

Het was de onverwachte klop op de deur die hem deed schrikken. Verdwaasd keek Jasper op van de perkamenten boekrol, niet eens meer wetend waarvoor de papieren eigenlijk bedoeld waren, voordat hij zijn donkere ogen op de deur richtte. Het was de man een raadsel wie exact op dit moment van de dag bij hem kon aankloppen, vooral omdat de bezoeker zijn of haar naam niet aankondigde, en Jasper bad tot elke god in de hemel (zelfs tot Sol, zo wanhopig was zijn gedachtegang op het moment), dat er geen priester of priesteres voor zijn deur stond om hem opnieuw het ‘ware geloof’ te prediken zoals Hathor enkele weken geleden gedaan had.

Gelukkig. Minimaal één van de godheden tot wie hij een schietgebedje had gedaan had zijn gedachten gehoord. Toen hij de deur opendeed en daar, tot zijn vreugde, het gezicht van de jongen zag die met het grote deel van het oude personeel meegekomen was als zijn persoonlijke assistent, bleven zijn gedachten blanco, en Jasper weet het maar aan de te sterke wijn die hij gisteren gedronken had, als onderdeel van een wijnproeverij voor de lenteoogst van dit jaar. De jongen, wiens naam Jasper op dit moment tot zijn grote schaamte compleet ontschoten was, was het prototype van een perfecte persoonlijke assistent te noemen: het werk dat de nieuwe gouverneur hem gaf, leverde hij altijd op tijd en perfect gemaakt in. ’…Finn?’ Hij sprak de naam van de jongen aarzelend uit, ongetwijfeld fout, fronste zijn wenkbrauwen iets nadat hij zijn keel schraapte. ’Come in.’ Jasper schonk hem nog een klein glimlachje toe – hopend dat zijn uitgesproken naam iets in de richting kwam van de echte naam van zijn assistent - terwijl hij de deur voor de jongen wat verder opendeed en opzij stapte.