I've come to burn your castle down

Het was iets minder dan een jaar geleden sinds de gebeurtenissen in de bergen. Sinds de dag dat ze haar vrienden voor het laatst had gezien. Het hele jaar was als een sleur voorbij gegaan, ze had enkel de minimale dingen gedaan om te overleven. Haar tijd had dus voornamelijk bestaan uit jagen, naar Mother's Heart reizen om haar vangst te ruilen voor andere levensmiddelen en vervolgens weer jagen, gepaard met het zo af en toe vinden en meenemen van bepaalde helende planten - want die deden het ook altijd goed, in de verkoop op de markt binnen Mother's Heart. Een plek die niet zo openhartig is voor buitenstaanders en helaas had de blondine nooit een Vanaheim's accent ontwikkelt in de paar jaar dat ze hier woonde. Haar accent was iets onbekends voor de wereld van Fallen Skies, wat erin resulteerde dat ze eigenlijk gewoon.. nergens thuis hoorde. Ze had geen thuis, niet meer sinds die onheilspellende dag in de bergen. Die dag die haar nog steeds ieder moment van haar leven achtervolgde, in de wetenschap dat mensen zich nog steeds afvroegen wat daar was gebeurd en waar Wanheda naartoe was gegaan. Wanheda. Een bijnaam die haar bleef achtervolgen, een curse waar ze nooit meer vanaf zou kunnen komen. Ze kon van geluk spreken dat niet veel mensen precies wisten hoe Wanheda eruit zag, dat zij die persoon was, want er waren maar weinig mensen die dag overgebleven om de gebeurtenissen na te vertellen. Haar vrienden zouden haar immers nooit weggeven, toch? Het waren enkel de paar overgebleven mountain men, of althans, de paar die op tijd gevlucht waren en snel genoeg weg waren. Het waren er niet veel en het precieze aantal wist ze niet, maar ze wist dat niet iedereen die dag was omgekomen. Nog iets om zich zorgen over te maken, natuurlijk. Want wat als een van die mensen terugkwamen om wraak te nemen? Niet dat Zoia ze ongelijk zou geven. Die dag waren genoeg onschuldige mensen overleden..

Maar ze had haar vrienden gered en wellicht was dat het enige dat haar nog in leven hield, het enige deel dat ervoor had gezorgd dat ze niet volledig haar verstand had verloren, niet volledig was gebroken. Ze liet haar blauwe ogen kort op de lucht vallen en knipperde enkele malen, om de tranen weg te vechten die omhoog zaten te komen. Niet nu, niet vandaag. Ze was immers bijna in Mother's Heart, bijna. Met een prachtig dier bij haar, een roofdier, eigenlijk te prachtig om te doden, maar ze had geen andere keuze gehad. Het dier was er opeens uit het niets geweest. Een prachtige zwarte luipaard, maar zo'n dier was nou eenmaal niet prachtig wanneer het met uitgeslagen klauwen en een open bek - die een rij vol vlijmscherpe tanden liet zien - op je af kwam gesprongen. Ze had nog net op tijd een mes tevoorschijn kunnen halen, het vlijmscherpe ding nog net op tijd in de borst van de katachtige weten te steken. En nu kwam ze om het te verkopen, want het zou een waste zijn om het daar achter te laten. De grote houten muur kwam al snel in zicht en de blondine haalde kort diep adem. Daar ging ze weer, wat had ze een hekel aan de stad, aan de mensen die daar woonden. Die haar nakeken, alsof ze er niet helemaal hoorde. Desondanks ze toch al vijf jaar van haar leven had gespendeerd in Vanaheim, bleef ze altijd een buitenstaander, een vreemdeling voor de stad en het land. Wellicht was het te zien aan haar houding, de manier waarop ze sprak, aan alles dat haar was eigenlijk. Ze was anders en de mensen van Vanaheim leken 'anders' niet helemaal te waarderen. "I've come to sell some goods," sprak ze duidelijk, tegen de bewaker die bij de poort stond. De man keek haar even van top tot teen, herkende haar wellicht voor de enkele keren die ze al langs was geweest in het afgelopen jaar. Zonder af te wachten op een antwoord, haalde de blondine een muntstuk uit haar zak en stak haar hand uit naar de man, die het geld maar al te graag aannam. Ze had het al lang opgegeven om de stad gratis binnen te treden.

Met firme passen stapte ze door de nu opengemaakte deur, de kar die ze had meegenomen achter zich meesleurend. Het ding was zwaar, maar ze was wel wat gewend. Haar blauwe ogen gleden kort over de huisjes, hier was in ieder geval niet veel veranderd. Mother's Heart was niet zo impressive tegenover de andere steden binnen Fallen Skies, alle huizen en plekken waren nogal gemaakt, zodat mensen ze weer op konden pakken en verder konden reizen, zou het nodig zijn om de plek te verlaten. Met een zucht staakte ze haar passen toen ze eenmaal het centrum had genaderd. Good, en nu nog iemand vinden die een hele panther van haar over wilde nemen.

& Arawn

Pas toen de stem van iemand dichtbij haar weerklonk, werden haar blauwe ogen op de vrouw gericht die haar had benaderd. Een redelijk lange vrouw met een smalle bouw, donkerblonde tot bruine haren en de kenmerkende zwarte make-up op die door vele mensen die van Mother's Heart kwamen gedragen werd. Zoia liet haar ogen kort over de persoon heen glijden, probeerde de toon en houding van de vrouw te analyseren, maar niets gaf weg wat de reden was van haar vraag. Kort trok ze een wenkbrauw lichtelijk op, waarna ze haar blik op het roofdier in haar kar liet vallen. Het prachtige roofdier, iets wat normaal al een wonder was om het te spotten, maar helaas voor het zwarte dier - dat nu niet langer meer in zijn volle glorie rond mocht lopen - had hij de verkeerde persoon als hapje uitgekozen. Uiteindelijk werd haar blik weer gericht op de onbekende persoon, van wie ze enkel kon raden dat ze hier in deze plek woonde. "I did." Reageerde ze, zonder verdere uitleg eraan toe te voegen. Haar blauwe ogen bleven enige tijd zonder weg te kijken gehaakt in de hazelkleurige ogen van de vrouw. En alhoewel de uitdrukking in haar gezicht en haar houding er niks van weggaven, voelde ze zich best wel ongemakkelijk. In haar hoofd ging ze alle mogelijke uitwegen na, alle mogelijke dingen die konden gebeuren, alle mogelijke redenen voor deze vrouw om haar hier op deze plek aan te spreken.

"If that's all you wanted to know, please excuse me, I have to trade this." Besloot ze uiteindelijk maar te zeggen, waarna ze licht op haar tong beet om niet nog een snarky opmerking erachter te voegen. Het was immers niet haar business om te vragen wie dit roofdier had gedood. De blondine onderbrak het oogcontact met de vrouw en liet haar blik over de verschillende kraampjes vallen, waarna ze aanstalten begon te maken om weg te stappen.

Het enige dat doorschemerde aan de vrouw, was dat ze het niet zo leek te hebben op buitenstaanders, op mensen zoals haar. Weer zo'n persoon, dacht Zoia dan dus al vrij snel. Weer zo'n persoon die haar hier liever kwijt was dan anders. Een duidelijke zucht gleed over haar lippen toen de vrouw haar nog aansprak over hoe ze het dier het beste eerst had kunnen villen voordat ze het hier kwam ruilen voor iets anders. Not amused draaide ze zich dan ook weer richting de vrouw, haar ogen weer in die van haar hakende. "Did I ask for any advice?" Konden mensen haar niet gewoon even.. haar ding laten doen? Ze was hier alleen maar om dit dier te ruilen en dan zou ze direct weer vertrekken. Er was hier immers geen enkele reden voor haar om te blijven. Haar thuis was niet hier, niet bij haar oude vrienden, zelfs niet op het eiland waar ze geboren was. Ze was gedoemd om alleen te zijn, want in haar ogen volgde de dood overal waar zij ook ging. Misschien was dat Wanheda deel van haar, dan wel ook juist. Misschien. Waarschijnlijk niet. De blondine was net weer van plan om verder te stappen, toen de persoon voor haar weer een opmerking maakte. Een steek onder water, al zei ze het zelf. Of ze een dier niet kon villen? De vrouw rechtte haar rug en vernauwde haar ogen wat. Maar ze kon er niet over liegen, want haar skills om een dier te villen waren rampzalig slecht. Ze zou de prachtige, zeldzame vacht van het dier enkel verpesten en dat was niet haar intentie.

"I've got other qualities." Bromde ze dan ook maar uiteindelijk, want nee, ze was er inderdaad niet goed in. Ze had in haar jeugd wel eens gekeken toen haar vader dat deed, hij was immers een jager geweest, maar zelf was het haar nooit echt.. goed gelukt. Niet goed genoeg om er een mooie jas of wat dan ook van te kunnen maken, in ieder geval. Nee, toen ze jong was kon je haar maar beter gewoon in de kliniek bij haar moeder zetten, want van genezende planten en verbanden aanleggen, daar wist ze wél veel van. Hmpf, dat zou de vrouw voor haar waarschijnlijk nooit begrijpen. De mensen van Vanaheim waren best apart op dat gebied, ze legden veel te veel belang op het warrior zijn, het kunnen vechten en jagen. Iets wat waarschijnlijk ook wel noodzakelijk was, want de natuur van Vanaheim was streng. Er liepen roofdieren rond en het waren niet enkel de roofdieren waarvoor je moest oppassen.

Haar blik gleed uiteindelijk terug naar het dier dat op de kar lag, het majestieuze wezen dat niet langer meer rond kon lopen door de landen van Vanaheim. Ja, het zou waarschijnlijk een hele klus zijn om het in zijn geheel te ruilen. Er waren weinig mensen die interesse hadden in het volledige dier. De een had interesse in het vlees, de ander juist in de huid en de ander in de tanden en nog een ander in de snorharen. En dan was er ook nog het feit dat niemand zoveel wilde ruilen voor een compleet dier, mensen waren meer bereid om kleine dingen te ruilen voor bijvoorbeeld enkel de huid van de panther, maar niet een hoop voor één hele panther. Ze kon ze geen ongelijk geven, echter. Zelf zou ze ook geen heel dier ruilen voor een groot deel van haar bezittingen. Hoe bijzonder de panther ook mocht zijn, ze zou het waarschijnlijk lastig krijgen om het te ruilen. Verdomme, dat ze die ingeving nu pas kreeg. De blondine begon zich duidelijk te ergeren aan de monotoon stem van de vrouw, aan het feit dat ze gewoon aangaf dat Zoia zelf er zo uit had gezien dat ze advies nodig leek te hebben. Hoe bedoelde ze? Leek ze er soms hopeloos uit? Ze rechtte haar rug automatisch iets en richtte haar blik weer op de vrouw. Niet helemaal zeker of ze haar volgende woorden bespottend aan moest nemen of niet. Ze had heel veel kennis, ze kon héél veel, maar de huid netjes van een dier zoals dit afhalen? Nee, dat hoefde je haar niet te vragen. Ze zou het wel willen, maar ze kon het gewoon simpelweg niet. Had het nog nooit echt gedaan, ja, natuurlijk had ze wel al eens de huid van een konijn afgehaald, maar dat was heel anders dan bij een groter roofdier zoals dit, niet waar?

Het was pas toen de vrouw aanbood haar te helpen, dat Zoia's mond bijna openviel van de verbazing. Even had ze de vrouw met een verbaasde blik aangekeken, maar gelukkig kon ze zichzelf snel weer herpakken. Haar blik werd iets harder dna voorheen. "And what would you like in return for that?" Nee, ze had nog nooit een offer aangeboden gekregen van iemand in Vanaheim, zonder dat men er ook iets voor terug wilde. Men deed hier niets gewoon 'om aardig te zijn'. Hulp werd meestal puur aangeboden uit eigen belang, omdat ze iets van je wilden. Het was duidelijk aan haar houding te zien, dat ze meende wat ze zei en echt ervan overtuigd was dat de vrouw iets van haar terug wilde. Het was geen 'vriendelijk offer' geweest toen ze vroeg wat de vrouw ervoor terug wilde, echter, het was meer een bijtende opmerking geweest. De hulp van de vrouw overduidelijk wantrouwend. Wellicht wilde ze gewoon gebruik maken van deze vreemdeling, wellicht wilde ze gewoon met haar buit ervandoor gaan. Maar dat ging niet gebeuren. Dat zeker niet.

De blondine liet haar blik voorzichtig weer op het dier vallen. Ze had het zo vaak gezien bij haar vader, hoe hij de huid van een van de vele prooidieren afhaalde en dit uiteindelijk gaf aan de personen die daar verder meer werkten, daar mooie dekentjes, kleding of zelfs nieuwe stukken voor nieuwe huizen van maakten. Ze had er nooit interesse in getoond, haar vader nooit gevraagd of hij haar dit zou kunnen leren; want vroeger had ze nooit gedacht op deze plaats te staan. Zelf te moeten jagen. Haar doel was vroeger geweest een healer te worden, net zoals haar moeder. Geen jager, zoals haar vader. Maar helaas had het leven andere plannen voor haar en nu stond ze hier, op deze plek, in dit land dat ze nu haar thuis mocht noemen. Ze slikte bij de woorden van de andere. A favour. Een offer dat ze liever niet aanneem, want wie weet wat mensen uiteindelijk van je kwamen vragen. Maar.. had ze veel keuze? Ze was niet van plan het dier gewoon ergens achter te laten, om vervolgens te laten rotten of de buit over te handigen aan een of andere crimineel die hier een goed centje aan wilde verdienen. Kort bracht ze haar wenkbrauwen iets dichter bij elkaar in een frons. Nee, ze had geen keuze. Ze keek weer op naar de vrouw en knikte. "As long as it's not a very big favour." Sprak ze duidelijk.  

Bij haar volgende woorden knikte ze wederom. "It was a shame I had to kill her anyway. Such a creature is much more beautiful.. alive." Ja, zolang ze niet met klauwen uitgestoken en open bek op je af kwamen gevlogen, waren het mooie dieren om te aanschouwen. En nu.. nu lag het majestieuze dier daar. Dood, levenloos. Wellicht had het wel welpjes, die dan binnenkort ook aan een noodlottig einde zouden komen. Enkel en alleen omdat het dier haar als prooi had uitgekozen.