‘Snel breng me wat water!’ Het was chaos, voor het eerst in twee decennia lang was er weer een kind geboren in Dawnstar. Het hele dorp was in een bepaalde staat… Er waren mensen die dachten dat het een geschenk van de goden was en dat dit het teken was van betere tijden, en er waren zij die dachten dat dit niets anders dan duivelswerk was. Hoe kon het dat deze twee elfen plots een kind hadden gekregen? Was het gelinkt aan de dikke mist die de laatste 20 jaar over het dorp hing? De mist was komen aanrollen over het water en is nooit meer verdwenen, een mist die je bijna kon vastgrijpen, die soms het gemakkelijkste werk, een uitputtende uitdaging maakte.

‘Hoe ga je hem noemen Kiatra?’ Kiatra keek naar haar man, bij wie de tranen van vreugde in de ogen sprongen. ‘We noemen hem Linonl.’ Zei ze met een stralende glimlach op haar gezicht.
 
12 jaar later…

Linonl opende zijn ogen. Hij was aangespoeld op een strand van een onbekend land (Fallen Skies). Hij had geen idee waar hij was. Hij keek rondom zich maar zag geen spoor van Radeon en tot zijn verbazing had hij zijn vertrouwde boog nog in zijn handen. Als dit een nieuw land was, was dit weer de ideale kans om meer krachten op te doen, zijn necromancy beter  onder de knie te krijgen en een ware heerser te worden. Hij wist wat hem te doen stond. Hij deed zich weer voor als een braaf onschuldig jong elfje terwijl er onder de oppervlakte een ziel heerste die snakte naar de kracht van goden en alles zou doen om dit te bereiken. Zou hij hier die kracht krijgen of zou hij hier een vredig leven lijden waar hij zijn krachten voor goede dingen gebruikte of enkel als het nodig was? Niets was nog zeker, maar een ding stond vast, dit zou weer een nieuw groot avontuur worden…