Index
Laatste afbeeldingen
Map
City rulers
Discord
Registreren
Inloggen
Zoeken
Percival ReedMember- Real name : Daan
Aantal berichten : 5
IC posts : 2
Character sheet
Age: 24 years
Occupation: Blacksmith
Residence : Falkreath
I wear this crown of thorns
wo mei 02, 2018 12:39 pm
but you'll never escape from
the shadow hanging over our fate
De drukke handelswegen van Rhoynar waren langzaam maar zeker overgegaan in het ondoordringbare landschap van Valyria. De reis door de woestijn had weken geduurd. Hij was van oase naar oase gereisd en had de hemel geprezen wanneer hij een stad op zijn weg had gevonden. Percival was alles behalve voorbereid geweest op een degelijke reis. Een deel had hij te paard kunnen doen, maar hij had het vermoeide dier achtergelaten in Valyria toen deze bijna leek te bezwijken onder de hitte. Het was een groot verlies geweest, gezien hij de rest te voet zou moeten doen. En dat was niet makkelijk voor een kreupele. Meerdere keren per dag vervloekte hij zijn slechte been wanneer deze hem weer eens vertraagde. Toch had hij Valyria weten te overleven, waarvoor hij de stok moest bedanken die hem overeind hield. De woestijn had zich omgeruild voor bergen en die bergen weer tot besneeuwde bossen. Percival had veel verwacht van Falkreath, maar op deze onmenselijke kou was hij niet voorbereid geweest.
De dagen kropen voorbij en hij had het gevoel dat hij steeds minder snel vooruit kwam. Zo nu en dan bleef zijn stok steken in de sneeuw en moest hij zichzelf aan een boom overeind houden zodat hij niet languit zou gaan. De avond was gevallen en hij had geprobeerd wat geschikt hout te vinden voor een vuur, maar alles was nat. Het enige wat hij had was een hoop stenen waar geen warmte vanaf kon komen. Percival had zich erbij neerlegd, zo uitgeput als dat hij was, en had besloten dat het een nacht op een lege maag en zonder vuur zou worden. Nu hij zich met zijn rug tegen een boom aanzette voelde hij pas hoe vermoeid zijn lichaam was. Hij had niks, behalve zijn stok en zijn mes. Met een diepe zucht richtte hij zijn ogen omhoog, terwijl er een kermend geluid uit zijn keel kwam toen hij een koude sneeuwvlok op zijn wang voelde neerdalen. Dat kon er natuurlijk ook nog wel bij.
Uren later zat hij nog steeds met zijn rug tegen de boomstam aan. De wind was opgestoken en de sneeuw had zich opgehoopt tegen de stapel stenen die hij eerder die avond klaar had gelegd voor zijn vuurtje. Zijn onderlip trilde terwijl zijn gezicht wit was weggetrokken. Het leek alsof er geen gevoel meer in zijn gezicht en vingers zat, die hij weggestopt had tussen zijn kleding. Percival wist dat als hij niets deed, hij tegen de ochtend doodgevroren zou zijn, maar het leek er niet op dat hij zijn benen kon bewegen. Zijn ogen draaiden zich naar de stok naast hem, half samengeknepen tegen de kou van de sneeuwstorm, maar deze lag net te ver buiten zijn bereik. Als hij zijn arm nu fatsoenlijk op zou kunnen tillen, maar het leek alsof deze vast zat gekleefd aan zijn lichaam.
De dagen kropen voorbij en hij had het gevoel dat hij steeds minder snel vooruit kwam. Zo nu en dan bleef zijn stok steken in de sneeuw en moest hij zichzelf aan een boom overeind houden zodat hij niet languit zou gaan. De avond was gevallen en hij had geprobeerd wat geschikt hout te vinden voor een vuur, maar alles was nat. Het enige wat hij had was een hoop stenen waar geen warmte vanaf kon komen. Percival had zich erbij neerlegd, zo uitgeput als dat hij was, en had besloten dat het een nacht op een lege maag en zonder vuur zou worden. Nu hij zich met zijn rug tegen een boom aanzette voelde hij pas hoe vermoeid zijn lichaam was. Hij had niks, behalve zijn stok en zijn mes. Met een diepe zucht richtte hij zijn ogen omhoog, terwijl er een kermend geluid uit zijn keel kwam toen hij een koude sneeuwvlok op zijn wang voelde neerdalen. Dat kon er natuurlijk ook nog wel bij.
Uren later zat hij nog steeds met zijn rug tegen de boomstam aan. De wind was opgestoken en de sneeuw had zich opgehoopt tegen de stapel stenen die hij eerder die avond klaar had gelegd voor zijn vuurtje. Zijn onderlip trilde terwijl zijn gezicht wit was weggetrokken. Het leek alsof er geen gevoel meer in zijn gezicht en vingers zat, die hij weggestopt had tussen zijn kleding. Percival wist dat als hij niets deed, hij tegen de ochtend doodgevroren zou zijn, maar het leek er niet op dat hij zijn benen kon bewegen. Zijn ogen draaiden zich naar de stok naast hem, half samengeknepen tegen de kou van de sneeuwstorm, maar deze lag net te ver buiten zijn bereik. Als hij zijn arm nu fatsoenlijk op zou kunnen tillen, maar het leek alsof deze vast zat gekleefd aan zijn lichaam.
notes: gaia
Gåia JørðahlMember- Aantal berichten : 7
IC posts : 2
Character sheet
Age: 23
Occupation: Shield-maiden
Residence : Hillerød
Re: I wear this crown of thorns
za mei 05, 2018 9:59 am
 Gåia Jørðahl I'll survive, somehow i always do Op een oplettende manier laat ze haar gifgroene kijkers over het grauwe landschap strijken. Met iedere pas die ze zette in de sneeuw leek ze even te wachten en te twijfelen. Het had de laatste dagen weer gesneeuwd. Iets wat niet vreemd was in het noorden, maar wel als je erover nadacht dat het zomer aan het worden was en sneeuwbuien dan veel minder vaak voorkwamen als normaal. Meer zuidelijker richting de hoofdstad van Falkreath was er in de zomer vrijwel helemaal geen sneeuw meer te vinden. Enkel en alleen de kale bergketens die fel afstaken tegen het groene landschap. Hoewel Gåia sneeuw nooit erg vond had het voor nu wel roet in het eten gegooid. Ze had een aantal dagen geleden wat vallen uit gezet die ze nu wilde controleren, maar de sneeuw belemmerde haar werk hierbij. Een lichtelijk gefrustreerde zucht verliet hierbij haar lippen terwijl ze haar lichaam weer kort stilzette en opnieuw focuste op het landschap. Haar ogen zochten iedere centimeter van het gebied af waarna ze uiteindelijk de eerste val kon onderscheiden. Met enige opluchting en voorzichtigheid zet ze haar benen weer in beweging en weet ze bij de eerste val aan te komen. Waar een grote haas in verstrikt had gezeten. Ze trekt haar kleine mes uit het hengsel en snijd het dier los van de touwen. Helaas voor het dier had hij het niet overleefd, maar zou het voor Gåia en haar broer vanavond voor een goed maal kunnen zorgen. Hoewel er in Hillerød ook genoeg zaakjes waren waar ze eten en dan met name vlees zou kunnen komen gaf ze er nog altijd de voorkeur aan om dit zelf te vangen. Niet alleen om zichzelf bezig te houden, maar ook om zeker te weten dat dit op een eerlijke manier ging. Bepaalde zaakjes in de stad waren nogal duister te noemen. Bij de gedachte alleen al speelt er een glimlach rond haar lippen. Zodra ze de eerste prooi in handen had duwt ze haar lichaam weer omhoog en gaat ze opzoek naar de volgende val. Wellicht had ze er beter over na kunnen denken en de vallen moeten markeren. Bij die gedachte over haar eigen stommiteit haalt ze haar schouders lichtjes op en gooit ze de haas over haar schouders. Haar donkere lokken vallen hierbij langs haar gezicht. Met enige tegenzin komt haar lichaam weer in beweging en vervolgd ze de route die ze in haar gedachten had uitgestippeld. Wellicht had haar geheugen haar deze keer niet in de steek gelaten. Het mes vind zijn weg weer terug in de houder. Na nog een tiental minuten te hebben gelopen steeds verder weg rakend van de veiligheid die de stad haar bood werd haar vermoeden werkelijkheid. Ze wist zeker dat ze de vallen niet zo ver van de stad vandaag had geplaatst. En hoewel ze de weg hier kende had ze geen zin om alsnog verdwaald te raken en hier de nacht door te brengen. Uiteindelijk verlaat een blijkbaar geïrriteerde zucht haar lippen en wil ze zich omdraaien.Tot iets haar blik vangt. Nadat ze zich half heeft omgedraaid keert ze nog een keer terug om te zien of haar ogen niet tegen haar logen. Een zwarte schim bij de bomen niet veel verderop. Althans, het leek op een schim die ondergesneeuwd was. En nu haar interesse toch al gewekt was kon ze niets anders doen dan haar lichaam terugdraaien en op onderzoek uit te gaan. Enkele doemscenario’s liet ze hierbij voor haar ogen opdoemen. Al besloot ze snel om hier geen aandacht aan te schenken. Nuchter al ze was zou ze wel zien wat er zich bij de boom schuil hield. En als snel leek ze hier antwoord op te vinden wanneer het ondergesneeuwde silhouette van een persoon tevoorschijn kwam. Ineengedoken tegen de kou. Ze beweegt zich dichterbij en onder de sneeuwvlokken kon ze het gezicht van een man herkennen. Al leek deze op dit moment meer dood dan levend te zijn. Haar blik kantelde iets terwijl ze zichzelf op haar hurken laat zakken en haar groene ogen over zin gezicht laat strijken om te zien of er nog iets van leven in hem zat, maar zodra ze geen teken van leven kon zien haal ze haar bijl tevoorschijn. Haar handen omsloten het ijzeren gedeelte wat je normaal in een vijand boort en met een voorzichtige beweging duwt ze het handvat van de bijl een aantal keer tegen de schouder van de man aan. Nog altijd op haar hoede op de reactie die ze kon verwachten. GO AHEAD YOU FOOL, UNDERESTIMATE ME |
- Percival ReedMember
- Real name : Daan
Aantal berichten : 5
IC posts : 2
Character sheet
Age: 24 years
Occupation: Blacksmith
Residence : Falkreath
Re: I wear this crown of thorns
zo mei 06, 2018 3:49 pm
but you'll never escape from
the shadow hanging over our fate
De sneeuw leek zich alleen nog maar verder tegen hem op te hopen en op een gegeven moment zag hij de stok waarmee hij zich normaal overeind hield niet eens meer. Vermoeid sloot hij zijn ogen en liet een trillerige zucht over zijn lippen ontsnappen. Ergens had hij geaccepteerd dat dit het zou zijn, dat hij zou sterven van vermoeidheid omdat hij er zo op gebrand was geweest achter de waarheid te komen. Hij kreeg wel de tijd om na te denken, over zijn leven voornamelijk. Er zou niemand zijn die hem zou missen, gezien hij niemand meer had. Percival was enig kind geweest, voor zover hij wist, en de twee personen die hij als zijn ouders had gezien waren er niet meer. Misschien waren ze er wel niet eens geweest, nooit. Het was een deprimerende gedachten en hij snoof kort, geïrriteerd dat hij dit soort gedachten als zijn laatste zou hebben.
Hij dacht terug aan zijn leven in Rhoynar. Cois was een vredig eiland geweest en hij had er moeten blijven. De meeste mensen hadden hem altijd wel gemogen. Tenminste, ze mochten zijn vader en daardoor had de familie een prima naam gehad. Doorsnee mensen, niets mis mee. Maar het idee om te leven met een identiteit die niet die van hem was had hem tegengestaan, daarom was hij begonnen aan deze reis en had hij Cois achter zich gelaten. De toekomst van een smit was normaal geweest. Hij zou zijn werk doen en er geld mee verdienen, genoeg om een klein huisje te kunnen betalen waar hij een gezin had kunnen stichten. In plaats daarvan zat hij hier. Ergens in een ver oord, met zijn rug tegen een boom aan terwijl de sneeuw zich tegen hem ophoopte. Straks zou hij nog compleet bedolven raken, of wat er nog van hem over zou blijven gezien hij merkte hoe hij zich steeds lomer begon te voelen.
Het besef van tijd was verdwenen en ook het laatste beetje leven begon steeds verder uit hem weg te ebben. De kou begon zijn tol te eisen en het enige wat hij wilde was rust. De voetstappen in de sneeuw gingen volledig langs hem heen terwijl hij daar zo zat. In zijn onderbewustzijn hoorde hij ze wel, maar hij had niet de energie om erop te reageren. Het kon een beest zijn wat hem had opgemerkt en hem zag als een bevroren snack, het konden mensen zijn die hem van zijn weinige spullen zouden beroven en hem achter zouden laten of iemand die hem meteen uit zijn leiden verloste. Hij kon de ademhaling van hetgeen wat zijn kant op was gekomen horen, hij kon de ogen voelen prikken. Vervolgens duwde iets tegen zijn schouder. Langzaam opende hij zijn ogen, terwijl hij wat verloren voor zich uitstaarde, in de groene kijkers van de vrouw die bij hem was neergehurkt. Zijn huid was ijskoud en begon al andere kleuren uit te slaan dan het bleke wat hij eerst had gehad. “Cold..” wist hij nog net prevelend, met een schorre stem, over zijn trillende lippen te krijgen.
Hij dacht terug aan zijn leven in Rhoynar. Cois was een vredig eiland geweest en hij had er moeten blijven. De meeste mensen hadden hem altijd wel gemogen. Tenminste, ze mochten zijn vader en daardoor had de familie een prima naam gehad. Doorsnee mensen, niets mis mee. Maar het idee om te leven met een identiteit die niet die van hem was had hem tegengestaan, daarom was hij begonnen aan deze reis en had hij Cois achter zich gelaten. De toekomst van een smit was normaal geweest. Hij zou zijn werk doen en er geld mee verdienen, genoeg om een klein huisje te kunnen betalen waar hij een gezin had kunnen stichten. In plaats daarvan zat hij hier. Ergens in een ver oord, met zijn rug tegen een boom aan terwijl de sneeuw zich tegen hem ophoopte. Straks zou hij nog compleet bedolven raken, of wat er nog van hem over zou blijven gezien hij merkte hoe hij zich steeds lomer begon te voelen.
Het besef van tijd was verdwenen en ook het laatste beetje leven begon steeds verder uit hem weg te ebben. De kou begon zijn tol te eisen en het enige wat hij wilde was rust. De voetstappen in de sneeuw gingen volledig langs hem heen terwijl hij daar zo zat. In zijn onderbewustzijn hoorde hij ze wel, maar hij had niet de energie om erop te reageren. Het kon een beest zijn wat hem had opgemerkt en hem zag als een bevroren snack, het konden mensen zijn die hem van zijn weinige spullen zouden beroven en hem achter zouden laten of iemand die hem meteen uit zijn leiden verloste. Hij kon de ademhaling van hetgeen wat zijn kant op was gekomen horen, hij kon de ogen voelen prikken. Vervolgens duwde iets tegen zijn schouder. Langzaam opende hij zijn ogen, terwijl hij wat verloren voor zich uitstaarde, in de groene kijkers van de vrouw die bij hem was neergehurkt. Zijn huid was ijskoud en begon al andere kleuren uit te slaan dan het bleke wat hij eerst had gehad. “Cold..” wist hij nog net prevelend, met een schorre stem, over zijn trillende lippen te krijgen.
notes: gaia
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum|
|
|