“Cold is good for your skin,” merkte de jonge vrouw op. Ze was absoluut niet van de hitte. De temperatuur in Rhoynar was voor haar als een heerlijke zomer, maar de kou van Falkreath was wat ze thuis noemde. Ze genoot dan ook van de koude wind in haar gezicht toen ze door de bergen reden. Het paard leek iets meer energie te krijgen en wilde af en toe wat harder lopen dan de bedoeling was zodra zijn hoeven de sneeuw raakten, duidelijk terug waar hij thuis hoorde. Allison had echter niet te veel tijd om van de kou te genieten en probeerde in plaats daarvan goed mee te balanceren, terwijl ze zich licht tegen Kaz aan drukte toen hij ineen kromp. Don’t fall, don’t fall… “We’re almost there,” zei ze zacht.

Zodra het huis in zicht was, liet Allison de jongen los en zette ze zich van het paard af. Bijna, bijna, viel ze plat op haar rug in de sneeuw, maar ze wist te balanceren en pakte de teugel over, om het paard rustig te begeleiden naar het huis. “Welcome to the coldest place in Fallen Skies,” bracht ze met een lichte glimlach uit. De sneeuw voelde bijna als een opluchting. En het aanzicht van het huisje maakte haar gelukkig. Ze was met opzet niet voor een groter huis gegaan. Geldzorgen had ze immers niet. Het was een klein huisje, twee slaapkamers boven, een aardige badkamer en beneden een woonkamer, keuken, gang en nog een kleinere wc-ruimte. Niet al te veel, maar alles tot op de puntjes perfect ingericht in lichte kleuren. Eén van de twee slaapkamers was een grote kledingkast en de badkamer… Lieten ze het daar maar niet over hebben.

Maar, voor nu moest ze Kaz eerst van het paard krijgen. Ze maakte het paard vast aan het hek en keek naar de jongen. Ging dit lukken? Anders was de sneeuw in ieder geval zachter dan de grond in Rhoynar. Zie! Positief denken hier.

Hij had zich recht weten te houden. Allison klopte het paard even op de nek en wandelde richting de deur, welke ze met een sleutel opende. “I want no comments,” waarschuwde ze de jongen. Iets over pastelkleur. Overal. Zodra de deur geopend was was er een lichte, houten vloer. “Take off your shoes, please,” was dan ook het eerste wat ze zei. Echt niet dat ze zin had in een gore vloer. Aan de linkerkant was er een deur met meerdere sloten te vinden, welke leidde naar de kelder. Welke, op dit moment, leeg en schoon was, maar er alsnog… niet al te gezellig uit zag. Er waren twee tafels te vinden en een grote kooi, alsof ze er een dier in op zou sluiten. Ook lagen er verschillende dingen die je elders niet zou vinden. Weerwolfklauwen, bijvoorbeeld. Niet de gezelligste plek ter wereld. Ze zette zich er dan ook gauw voorbij en wenkte Kaz naar de woonkamer. Juist ja. Precies zoals je van haar verwachtte en het compleet tegenovergestelde van haar verblijfplaats in Rhoynar. Grotendeels omdat alle boeken die ze had netjes opgeborgen stonden in een gigantische kast die langs de muur liep.

Met die opmerking kon ze nog wel leven en Allison hief haar schouders. “Actually got space here,” sprak ze, knikkend naar de boekenkasten. Alle boeken hadden een enorm oud uiterlijk, alsof ze al honderden keren gelezen waren. En dat alleen door haar al. Ze stonden op alfabet geordend en het was maar beter als Kaz er vanaf zou blijven. “So, how are you?” vroeg ze voorzichtig. De reis had nooit fijn kunnen voelen, immers. Misschien dat hij nu in ieder geval rust wilde - dat zou helpen. En om het nog beter te maken: ijs genoeg hier. Nu kon ze een ijspakket op z’n gebroken ribben leggen en boy, wat zou hij daar blij mee zijn. Not.

Allison knikte richting de banken. “Then sit,” sprak ze met een glimlach. “The couches won’t bite.” Hij had meteen kunnen gaan zitten. Ze begreep ook wel dat hij moe was. Ze was zelf al aardig af na uren gereisd te hebben en was blij dat het paard geen moeite had gehad met de lange trip. De verkoper was absoluut een aanrader voor iedere paardekooper. Zonder verder wat te zeggen, zette ze zich richting de keuken. Melk. Lieten ze dat maar niet doen. Ze besloot de glazen maar te vullen met water en wandelde terug naar de woonkamer, om hem een glas voor te houden. “Drink.” Geen vraag of hij dorst had. Nee. Hij moest gewoon drinken.

Allison keek even rond en liet een lichte glimlach aan de jongen zien nadat hij beoordeelde dat het nice was. “I could’ve afforded bigger, but, the coziness has something…” sprak ze, voor ze naast hem neerplofte op de bank. Ach. Zelfs de kussens waren puur perfectie. “I always felt like those villa’s feel… empty. Dead, almost,” sprak ze vervolgens. Vast niet al te interessant voor de jongen, maar Allison had het altijd interessant gevonden. Had ze geen Alchemist geweest, of haar doelen in het leven hadden gehad, dan had ze nog best wel eens een binnenhuisarchitect kunnen worden. Gewoon het inrichten van huizen, daar je leven van maken… Dat klonk de blondine ook niet slecht in de oren. Helaas had ze betere dingen te doen.

Als het een huis was, dan was het een huis. Dramatische zucht. Nee. Absoluut niet. Maar, ze besloot er niet op in te gaan. Met een lichte grijns keek de blondine naar de jongen, voor ze een wenkbrauw ophief. “You know you’re free to head to bed, right?” Hij zag er moe uit en het zou haar niet verbazen als hij zo weer een nachtje door kon slapen, zelfs na hoeveel hij die ochtend al had geslapen. Ze rekte zich even kort uit, om het glas op de koffietafel te zetten en even voor zich uit te kijken. Ze vroeg zich af waar Juno was, eigenlijk. Die had ze naar buiten gelaten voor ze wegging en het dier was absoluut in staat voor zichzelf te zorgen, maar meestal kwam ze wel terug zodra Allison terug was.