“Okay.” De toon waarop Allison het zei klonk alsof ze het met hem eens was, maar als je haar iets langer kende wist je dat ze dat waarschijnlijk niet zou zijn. “What are you going to do then?” Ze leunde een beetje achterover op de bank, langzaam een wenkbrauw heffend. Het was midden in de nacht. Wat kon hij in godsnaam gaan doen? Het maakte haar weinig uit, zolang hij maar uit d’r kelder bleef en zichzelf heel hield. Zo onderhand had ze ook wel door dat het geen zin had om Kaz op z’n reet te houden als hij hier zelf geen zin in had, immers.

Hij voelde zich zo rusteloos. Allison zuchtte een keer en hief haar schouders. “Just sleep,” offerde ze. Hij was een lastige kerel. Absoluut. Ze legde haar gezicht even in haar hand. “The more you refuse to take rest, the longer it will take to heal.” Nog een zucht klonk. Het was ook net alsof ze hier met een klein kind te maken had, alsof ze… Alsof hij nooit voor zichzelf zorgde. “So deal with being bored and think about your health for once. I beg you,” kwam er vervolgens met een zucht uit. Het kon toch niet dat zij hier meer om gaf dan hij? Hij kon het niet maken om haar wéér bezorgd te maken.

Eikel.

De blondine zuchtte een keer, porde in zijn wang om zin aandacht te trekken. “You do know I’m not here just to bully you, right?” Ze hief een wenkbrauw. Precies wat een moeder tegen zijn kinderen zei als ze niet goed genoeg aten. ‘Ik zeg het niet om te pesten, maar eet je groenten nou eens op.’ Al kon dat ook gewoon alleen in haar gezin normaal zijn geweest. Haar stiefmoeder was een verschrikkelijke ramp geweest. ‘Ik zeg het niet om te pesten, maar je loopt erbij als een courtisane.’ Trut.
“There’s a bed upstairs if you want to sleep,” sprak ze. “Also a shower, a bath, whatever you want,” ging ze door. Kon hij niet gewoon even normaal zijn en gewoon een lang bad nemen, of zo? “Or stay here and tell me if you want anything,” Hij kon best honger of dorst hebben, immers. Vooral nu de pijn een beetje gezakt was.

Kaz had ervoor gekozen de nachtrust te pakken. Mooi zo. De banken van Allison waren vrij simpel: het waren eigenlijk ook bedden. Je kent het wel. Van die slaapbanken met een matras erin. Dat zou het voor haar dus prima doen die nacht. Moest ze alleen de drie miljoen kussens er even afhalen zodat zichtbaar werd dat het een bed was, maar dat kwam wel goed. Voor nu was ze blij dat ze weer thuis was en besloot ze maar aan het werk te gaan als Kaz toch op naar bed was. Ze herinnerde zich de sleutels perongeluk in de badkamer te hebben gelaten en haalde deze op, voor ze de kelderdeur weer van zijn sloten haalde en naar binnen stapte. Van binnen kon hij niet op slot, dus trok ze hem enkel achter zich dicht en nam ze de sleutels met zich mee.

De koude tegels voelden niet welkom aan haar blote voeten, dus had ze een stel lange, witte kniekousen gepakt die ze aandeed om de kou van de kelder een beetje tegen te gaan. Ze graaide een wat nieuwer boek uit een kast in de kelder, waarna ze deze open sloeg en begon te zoeken. Pijnstilling, pijnstilling, pijn-... Ah, ja. Haar blik gleed langs de ingrediënten, waarna ze een potlood pakte. ‘Vampire Venom’ werd onder het lijstje gezet, in het nette handschrift wat je van haar verwachten zou, waarna ze enkele andere ingrediënten begon door te kruisen. Sommigen kregen vervanging, anderen niet. Wanneer ze niet aan het schrijven was, tikte ze ongeduldig met haar potlood op het papier. Als ze dit verdovende middel voor elkaar kon krijgen… Dat zou nog wel eens aardig wat worden…

Hoe ze het in hemelsnaam voor elkaar kreeg om in slaap te vallen, zittend op de kruk en half over het boek heen, was haar een raadsel.

Ergens had Allison zich naar de bank gesleurd in de loop van de nacht en was ze compleet vergeten de kelderdeur terug op het slot te doen. Ze was echter al een heel stuk eerder wakker geworden dan Kaz, vanzelfsprekend,en had de huiskamer weer opgeruimd. De bank was terug veranderd in een bank en de glazen waren opgeruimd. Kortom, alles zag er weer netjes uit. Inclusief de blondine natuurlijk, wie vandaag genoot van wit haar.
Toen het wel erg laat werd, besloot ze Kaz maar eens wakker te gaan maken. Waar rust absoluut goed was, wist ze ook dat met ribben als de zijne, korte stukken lopen nodig was. Niet echt gek maken, maar gewoon kalm aan lopen om het herstel te helpen. Ze verwachtte eigenlijk dat ze hem wakker had moeten maken, maar tot haar verbazing was hij niet meer in de kamer, maar stond hij op het balkon. Met snelle passen liep ze naar het balkon toe en zette ze zich naast de jongen neer, haar bruine ogen nieuwsgierig op hem gericht. “Morning.”

“How about we take a walk instead?” besloot ze maar direct te opperen, een lichte glimlach op haar gezicht. Ze begreep dat hij er een hekel aan had. Maar wat was er nou zo erg aan rust? De blondine kon best een aantal d-... Nu ze erover nadacht was dat een leugen. Ze kon zich de laatste keer dat ze in haar eentje bank had gehangen niet herinneren. Alleen het verschil was dat zij op de grond neer kon ploffen met een hele stapel boeken om zich heen en hier voor dagen in op kon gaan zonder ook maar neiging te hebben naar iets anders. “The cold might be good for you.” Ze wist dat hij niet zo van de koude was, maar God. Wat had ze het prachtige sneeuwlandschap gemist.

Nou, nou. Het leek erop dat hij het idee niet haatte. Kaz stemde in met het idee en ging meteen naar binnen om een shirt aan te trekken, waardoor Allison rustig langs hem heen liep. “Good boy,” sprak ze met een glimlachje, voor ze de kamer uitliep en naar de gang vertrok. Ze trok haar bruine, hoge laarzen aan en deed een flinke sjaal om, waarna ze een mooie roze sjaal voor Kaz pakte. Echt niet dat ze hem zonder naar buiten zou laten gaan, het was koud. Echt koud. En hij had in ieder geval… decent kleding aan. Donker. Dat hielp. En handschoenen. Soort van. Dus een sjaal was het enige waar ze hem echt naar kon dwingen. Dat hij roze was, was simpelweg omdat de witte in de was zat en de bruine bij haar outfit paste. Simpel als dat.