“We could slip by the market before we eat. Get you something… better than the pink scarf,” opperde Allison met een onschuldig glimlachje. Aka, duw Kaz in een volledig viking kostuum. Al had ze ergens een idee dat hij dat van z’n lang zal z’n leven niet zou doen. Frons. Misschien dat ze hem in ieder geval in een bonte sjaal kon duwen. De roze was immers ook gelukt. Een grinnik ontsnapte uit haar mond, voor de blondine zich opnieuw herinnerde hoe ze eruit zag en weer begon te wrijven onder haar ogen. Absoluut. Hopeloos. Helemaal verpest. Misschien moest ze stoppen met haar onderzoeken en in plaats daarvan zoeken naar dé perfecte make-up.

Allison hief haar schouders. “Unless you’d rather stick with the pink,” besloot ze toe te geven. In dat geval zou ze hem maar gewoon met het roze sjaaltje rond laten waggelen, dan. Zelfs al deed het een beetje pijn omdat het een duur sjaaltje was geweest. Allison aaide de hond, wie onderhand naast haar was komen zitten, even over haar hoofd en richtte haar blik op Kaz. Voor nu wilde ze zich eigenlijk opschonen. Het begon dagelijkse kost te doen dat ze dat meerdere keren per dag deed, maar ach. Wat deed je eraan he. Moest ze maar geen honden nemen. Of een Kaz, for that matter.

~ Insert timeskip until after dinner ~

---

Allison rekte zich een keer uit, terwijl ze de deur opende. Deze had nog op het slot gezeten, dus ze wist in ieder geval zeker dat Ellie niet ineens in de huiskamer zou zitten. Stel je voor, zeg. Ze keek Kaz met een lichte grijns aan. “Told you you’d fit right in with the vikings,” bracht ze met een geamuseerd lachje uit, voor ze zich richting de woonkamer zette. Bier was niet aan haar besteed, dus had zij het dit keer bij water gehouden. Ze vond het maar een enorm smerige smaak hebben en kon niet inzien hoe iemand het kon drinken. Walgelijk.

“Everything is better here,” sprak Allison met een grijns. “The people, the weather, the food…” Even keek ze Kaz bedenkelijk aan. “And you can actually sit on your butt for a while,” ging ze door. Niet echt. Maar, lopen was aardig goed voor hem geweest en hij leek het redelijk te doen. Niet goed genoeg naar haar smaak, maar redelijk. Met een licht bedenkelijk gezicht keek de blondine Kaz vervolgens aan. “So, headin’ to bed or staying with me for a bit?” Hij was niet het meest sociale type. Ze zou niet al te verbaasd zijn als hij direct naar bed ging, in alle eerlijkheid.

“Clearly. I’m trying to get you to convert,” sprak de vrouw met een lachje, na Kaz’ opmerking. Nee. Ze was gewoon gek op Falkreath en er zou heel veel voor nodig zijn om haar daar ooit weg te krijgen. Al waardeerde ze haar uitstapjes naar de andere gebieden absoluut. Als ze hier veel tijd door zou brengen, zou ze waarschijnlijk hunkeren naar iets anders. Maar, met hoeveel ze reisde, was het altijd fijn om even thuis te komen.
Toen Kaz zei nog even op te blijven, hief ze haar schouders. Prima. Met kalme passen liep de blondine de keuken in, om even te fronsen. Water… geen water. Water… geen water. W-... Geen water it is. Met een fles in haar hand en twee glazen in de ander keek ze Kaz aan. “I’m not spending the rest of the night on water too,” sprak ze, doelend op het feit dat ze daar enkel water had gedronken. Met een plof zette ze zich neer op de bank, om de twee glazen in te schenken. Hopelijk was hij ook niet van plan dat te doen.

Ze had nooit geweten dat Kaz een hondenpersoon was. Misschien moest ze dat maar onthouden. De hond was op het moment nergens te vinden, maar daar maakte ze zich geen zorgen om. Die was vast bij Ellie, of anders alleen buiten. Het dier kon zich prima alleen redden, unlike Kaz.
Toen hij zei ook één glas te nemen, grijnsde de blondine even en nam ze een slok. Bij de smaak van alcohol gleden enkele rillingen over haar lichaam en ze hield het glas even met beide handen beet. “How’s the pain?” besloot ze te vragen, enigszins bezorgd klinkend.

Het antwoord was een leugen. Allison zag genoeg leugenaren in haar werk om te weten dat hij de waarheid niet tegen haar sprak, maar ze besloot het hierbij te laten. Haar gedachten gleden naar het boek in haar kelder, het open boek met de ingrediënten die hem zo hadden kunnen helpen. Misschien zelfs met zijn been, een pijn waar hij altijd mee leek te zitten. Allison’s blik gleed er even naartoe zonder er bij stil te staan. En natuurlijk zou ze er geld aan verdienen. Dat was waarom ze het deed, immers. Hij had… haar enkel bij het idee geholpen. “Then you should recover soon enough,” sprak ze met een lichte glimlach, voor ze de rest van het glas achterover goot en bij schonk. In plaats van dat ‘ie nou toch eens eerlijk was…

Eikel.

Kaz goot zijn glas ook achterover en met een grijns vulde Allison zijn glas bij, zonder een nee te aanvaarden. “Even the alcohol is better here,” sprak ze met een glimlach. “And we can keep it cold by putting it outside of our damn window. What else can you possibly want?” Ze zag niet in wat er zo goed was aan Rhoynar. Behalve dat er veel volk te vinden was. Al had ze er aardig wat nieuw volk voor haar doelen weten te vinden en had haar bezoek aan Rhoynar zich dus absoluut nuttig gemaakt, kon ze zeggen weer blij zijn thuis te zijn. Nu was het nog hopen dat alles hier… aardig zou gaan. Haar blik gleed even naar Kaz en met een zucht begon ze maar weer aan haar drank. Vast niet.