“You look absolutely beautiful,” sprak de blondine, even plagerig met een vinger over zijn wang gaand. Nee. In alle eerlijkheid? Hij zag er niet uit. Van het blauwe oog tot het roze sjaaltje… Maar ach. Wat deed je eraan. Dat ging allemaal wel weer over, al mocht hij het roze sjaaltje best houden. Of niet. Ze gebruikte die best graag. Met een glimlach opende ze de deur, om er kalm doorheen te stappen. “See?!” kwam eruit, terwijl ze enkele stappen vooruit draafde en zich met een grijns omdraaide naar Romeo KAZ, haar armen gespreid. “Doesn’t the snow look amazing?” Twinkelende oogjes, grijns op het gezicht. Voor een leider van een organisatie als The Syndicate, had ze zo haar immens kinderlijke momentjes.

Kaz zei geen woord. Kon je nog chagrijniger zijn? Allison slaakte een zucht en keek de jongen aan. “Can’t you smile just a little bit?” vroeg ze liefjes. Hij was hopeloos. Absoluut hopeloos. “You don’t have to look like you’re hating everyone around you every second of the day, you know,” Een hopeloze zucht klonk en ze zette haar handen op haar heupen, haar hoofd even schuddend. Waarom kon hij nou nooit even… gezellig zijn? Wat was daar nou zo moeilijk aan. Ze wist wel waarom hij dat niet kon. Gewoon. Omdat het Kaz was.

Eikel.

Recht in haar gezicht. Allison stond even verbaasd daar, haar armen gespreid, met sneeuw in haar gezicht. Langzaam liet ze haar armen zakken en schudde ze haar hoofd, voor ze de sneeuw van haar gezicht veegde met haar mouw. Vaarwel tiptop makeup. Ze knielde neer om ook een sneeuwbal te pakken en net toen ze die zijn kant op gooide, zag ze in haar ooghoek een witte flits aan komen stormen. Oh, holy Mozes. Nee he. Niet nu. Met grote ogen deed ze een stapje opzij en richtte ze haar blik op Kaz. Het zou Kaz niet opeten… toch? Dat zou ongemakkelijk zijn.

“Juno!” Allison’s enthousiaste stem liet de hond kwispelend van Kaz af stappen, om tegen Allison aan te springen. Even wist de vrouw te balanceren, maar al gauw viel ze achterover en kreeg ook zij die smerige, slijmerige tong over haar gezicht heen, terwijl ze handen en voeten tegen de hond duwde om haar weg te duwen. Niet dat dit ging lukken. Het monster woog een flinke tachtig kilo. “Junoooo,” kwam er met een moeilijk gezicht uit, toen ze zich eindelijk overeind wist te werken en de jongen met een grijns aankeek. D’r haren stonden onderhand alle kanten op en door het kwijl… juist ja. Het was tijd voor een douche. “I do… But she tends to stay outside because of this behavior,” merkte ze op. Niet gek ook. De hond was duidelijk meer gebouwd op de koude sneeuw dan op een verwarmd huis.

Kaz leek… Zowaar geamuseerd. Allison was nog steeds in gevecht met Juno, welke nog altijd haar tong continu naar Allison uitstak, terwijl zij dat probeerde te voorkomen. “She… Is…” kwam er met moeite uit, voor ze wist hoe ze het moest fixen. “Get him!” riep ze, haar stem gevuld met enthousiasme en ze wees naar Kaz. Het was een commando dat ze de hond had geleerd. Eigenlijk had het achter iemand aan moeten gaan om er een einde aan te maken, maar Juno was een beetje een gefaalde waakhond. In plaats van diegene aan stukken te rijten… Juist ja. Werd ‘ie bedolven en de grond op gedrukt, terwijl ze probeerde er overheen te rollen. Wat was het toch ook een beest.
Allison greep ondertussen haar kans en veegde over haar gezicht, maar het werd alleen maar erger, wat een paar hoge geluiden triggerde. Ze zag er niet uit. Drama.

“Okay, enough now. Sit.” Allison’s stem klonk streng en de hond zat meteen neer, haar staart hard heen en weer gaand. Allison zuchtte een keer en keek Kaz aan. “I hope she didn’t hurt you too bad?” besloot ze vervolgens dramatisch te verzuchten, voor ze met haar vingers onder haar ogen langs gleed. Toen ze de verschillende kleuren op haar vingers zag, kwam er een nog veel dramatischere zucht uit de blondine. “Why…” Waarom moest dit haar nou weer gebeuren? Vanonder haar wimpers keek ze Kaz aan, voor ze weer onder haar ogen wreef. Helaas was het hopeloos en die hond van d’r zag er ook naar uit alsof ze elk moment kon stoppen met zitten en opnieuw in de aanval zou gaan.

Kaz leek vrolijker zijn met de hond dan met haar. Ze voelde zich wel een beetje zielig. Toen zijn vraag dan ook kwam, schudde ze haar hoofd dramatisch heen en weer. “I feel like I’ll cry when I see a mirror,” sprak ze met een ongelovige blik, voor ze nog een keer zuchtte. Ze had er een bloedhekel aan en voelde zich ineens een heel stuk kleiner, minder zeker. Uiterlijk was zo belangrijk voor de blondine - als ze eruit zag als nu, was het een enorme deuk in haar ego. “This must look worse than a black eye, actually,” merkte ze op, wijzend naar haar ogen. Ze had geen idee hoe het eruit zou zien, maar het moest vreselijk zijn.

En degene tegen wie ze daarover klaagde was… Juist ja.

De eikel.

Allison pakte de hand van de jongen aan om overeind gehesen te worden, om haar voet snel achter de zijne te zetten en hem een duw naar achteren te geven, in een poging hem terug in de sneeuw te laten vallen. Kaz was zo af en toe net een kind. Sikkeneurig, eigenwijs, dacht niet aan zijn eigen gezondheid. Maar, in sommige gevallen, zoals deze, dan was het juist even leuk om net een kind te zijn. Door een ander in de sneeuw te duwen en daar eventjes van te genieten. Even vergeten dat ze allebei zo hun verleden en toekomst hadden.

Wat was sneeuw toch heerlijk.