Night we met

NIGHT WE MET

Ondanks het feit dat hij dichterbij Skorravir woonde dan Hillerød, was hij ook in deze stad regelmatig te vinden. Beide steden maakten deel uit van Falkreath, maar ze waren zeer verschillend. Skorravir was meer een zeer uitgebreid dorp met een centrale plek waar de Jarl en zijn vrouw woonde. De huizen waren veelal van hout gemaakt en het lag wat centraler in Falkreath. Hillerød lag in het meest noordelijke puntje van het gebied en had meer het uiterlijk van een stad. Vanuit de verte kon je de dikke muren die de stad omringden zien. Als je niet beter zou weten zou je denken dat niemand ooit belang zou hebben bij een stad zo ver verwijderd van de rest, maar hij wist beter. Er zouden hier diamanten liggen en daarmee had de stad zijn rijkdommen verworven.

De dag liep bijna weer ten einde en het was tijd om zijn stalletje op te ruimen. Gelukkig was hij het overgrote gedeelte van zijn waar kwijtgeraakt. Dat scheelde toch altijd voor de terugweg naar zijn hut. De restanten stopte hij in grote manden die hij kon bevestigen aan het zadel van zijn paard. Het verdiende geld stopte hij in zijn beurs. Het was niet veel, maar genoeg om voor zichzelf nog wat brood en zuivel te kopen en dan zou hij weer teruggaan naar zijn boerderij. Hij liep over de markt heen langs alle verschillende kraampjes. Ik tegenstelling tot Skorravir waren hier meer luxe waren te vinden. Niet dat hij ze zich kon permitteren, maar kijken mocht altijd, dus stopte hij regelmatig bij zo’n kraampje om rond te snuffelen. Nu was hij niet de enige die hier nog over de markt struinde. In tegengestelde richting kwam een jonge dame aanlopen. Haar kledij verraadde dat ze over meer fortuin bezat dan hij, maar hij kon altijd een poging wagen. ”Jij weet vast wel waar ik het lekkerste brood van Hillerød kan krijgen,” sprak hij tegen de dame. Niet dat hij erg geïnteresseerd was in de kwaliteit van het brood. Zijn interesse lag meer bij de dame.

NIGHT WE MET

De dame die hij zojuist had aangespraken was overduidelijk van veel hogere komaf. De jurk die ze aan had was gemaakt van dure stoffen die waarschijnlijk geïmporteerd waren uit verre en warme oorden. Alle naden sloten nauwkeurig aan en het geheel was in detail afgewerkt. Heel wat anders dan zijn linnen wambuis die hij zelf meerdere malen opnieuw genaaid had omdat er scheuren in zaten. Dat soort dingen waren ook niets voor hem en kon hij beter zijn zusje laten doen. Die had een veel fijnere techniek.

"This must be one of the worst pick up lines I've heard so far," merkte ze op. Haar opgetrokken wenkbrauwen spraken boekdelen. Nee, deze dame was niet echt onder de indruk. Waarschijnlijk dacht ze dat het weer de zoveelste versierpoging was. Ergens had ze daar ook wel gelijk in. ”I may advice you to come here in the mornings, at this time the tastiest breads are already gone." Iets waar hij als marktman wel van op de hoogte was, maar hij glimlachte toch vriendelijk om haar te bedanken. ”Ik vrees dat je daarin gelijk hebt. Probleem is echter dat ik in die vroege uurtjes zelf mijn waar moet verkopen,” legde hij uit. Iedereen die een beetje verstand van handel had wist dat tijd geld was. In de vroege ochtend waren de meeste mensen op pad om boodschappen te doen op de markt. Wilde je veel verdienen, dan moest je er vroeg bij zijn.

NIGHT WE MET

Ze kwam met een oplossing. Hij zou namelijk ook een afspraak kunnen maken met een van de broodverkopers van de markt om brood voor hem achter te houden. Dan zou hij dit aan het einde van de dag kunnen ophalen en had hij brood van betere kwaliteit in plaats van de resten van de dag. ”Dat is inderdaad wel een goeie,” gaf hij toe. Ding was alleen dat hij nooit van te voren wist of hij brood nodig had of niet. Meestal aan het einde van de dag bedacht hij wat er nodig was om een voedzame maaltijd op tafel te zetten. Dit lag natuurlijk ook een beetje aan de restanten die hij had. Toch liet hij het hier maar bij, want het had geen zin om hier nog over verder te borduren.

"May I ask for your name?" vroeg de dame toen. ”Agnar. Agnar Heglund.” Heglund was een naam die niet zo bekend was in Hillerød. Zijn familie kwam voornamelijk uit Skørravir en omstreken. Toch zou het misschien kunnen dat de naam haar bekend voorkwam. Zijn vader, een echte viking, kwam regelmatig in Hillerød. ”En die van u?” vroeg hij op zijn beurt.

NIGHT WE MET

Agnar had zich eigenlijk nooit heel erg verdiept in leiders van het noorden. Hij wist wie zijn Jarl was en diens vrouw van gezicht en naam, maar daar bleef het ook wel bij. De kinderen daarvan kende hij dan weer hooguit van naam. De familie die de macht had in Hillerød was hem bekend qua naam, maar dan weer niet van gezicht. Het was hem dan niet meteen opgevallen dat hij hier tegenover de lady van Hillerød stond. Natuurlijk was het overduidelijk dat ze uit een fortuinlijker milieu kwam dan hij, maar de titel Lady had hij nog niet meteen bij haar geplaatst. Hij wist dat haar vader niet lang geleden was omgekomen tijdens een storm. ”Hillerød boft,” merkte hij glimlacht op. Deze dame had een heel ander leven dan hij en wist waarschijnlijk niet half hoe het leven er buiten de poorten eruit zag. Toch oogde ze vriendelijk en meelevend met haar volk. Ze stond nu toch al een tijdje met een vreemdeling te praten. ”Misschien moet ik hier ook maar gaan wonen,” grapte hij. Hij woonde nu bij een kleine nederzetting, vlakbij Skorravir. Hier was hij opgegroeid en had hij altijd graag gewoond, maar toch had de stad ook wel iets. Altijd mensen om je heen, alles was om de hoek en de stenen muren van de huizen in Hillerød gaven vast meer warmte dan van de hutjes in Skorravir.

NIGHT WE MET

Freyja bevond zich in een lastige positie. Ze was jong en waarschijnlijk niet compleet voorbereid geweest op de taak die nu op haar schouders lag. Regeren was niet niets en er kwam veel bij kijken. Bovendien had iedereen een mening over je. Volgens haar waren de mensen hier beter af met haar vader dan met haar, maar daar kon hij weinig over zeggen. Hij kende haar vader alleen van naam en vaag van gezicht. Wat voor man het was en hoe hij regeerde wist hij niet. Bovendien kwam hij ook uit de omgeving van Skorravir en niet van Hillerod.

Hij greens even toen ze zei dat hij deze kant op moest komen. Immers stond de winter om de hoek. Dat waren woorden die hij de laatste dagen al vaak had gehoord. Winter stond inderdaad voor de deur. ”Mijn familie woont in Skorravir en omgeving. Ik kom hier alleen zo nu en dan om mijn oogst te verkopen,” vertelde hij. Bovendien zou hij niet weten waarvan hij hier zou moeten leven. Hij wist veel van planten en dieren, maar had weinig ervaring in andere gebieden. Hij kon vechten, maar sinds de dood van zijn vader focuste hij zich vooral op de kleine boerderij die hij had.

NIGHT WE MET

Ze zag in waarom hij niet zo snel in Hillerod zou gaan wonen. Familie was nou eenmaal belangrijk en die liet je niet zomaar achter. Zijn vader was, net zoals die van Freyja, gestorven en nu was zijn moeder alleen. Beide kinderen waren het huis, of eigenlijk de hut, uit en woonden elders. Nu hij net iets buiten Skorravir woonde was het al moeilijk om wekelijks bij haar langs te gaan, van Hillerod was die afstand nog problematischer.

”Do you have anything left from your harvest?” vroeg de vrouwe van Hillerod. Veel boeren hadden net hun gewassen geoogst, dus werd er vol op groente en fruit verkocht op de markten. Zo gold het ook voor hem. ”Ik heb nog wat preien en uien over, maar het zijn de resten van de dag. Toch zullen ze daarom niet minder lekker in een soep smaken.” Mensen kozen altijd voor die groenten die het mooist eruit zagen, maar dat betekende heus niet dat die het lekkerst waren. Vaak waren juist de groentes met wat deukjes en kreukjes de lekkerste.

NIGHT WE MET

Freyja was geïnteresseerd in de preien en uien die hij nog over had van die dag. Het was niet veel, maar genoeg om redelijk wat mondjes te vullen. Nu was hij alleen wel zijn eigen avondeten kwijt, maar dat had hij er wel voor over. Hij zou vast nog wel wat andere zaken in huis hebben waar hij iets eetbaars van kon maken. Hij was geen meesterkok, maar hij had tot nu toe zichzelf er altijd mee gered. "Prima. Alles wat ik over heb staat nog bij mijn stand. Zal ik het even voor je ophalen zodat je het makkelijk kan meenemen?" Hij had zojuist alles zorgvuldig bij elkaar gepakt en opgeborgen. Als hij zo meteen terug kwam bij zijn paard dan zou hij de manden alleen maar hoeven te bevestigen aan het zadel, maar dat was nu niet meer nodig. "Als je wil kan ik het ook wel afleveren bij je hall." Hij bedacht zich net op tijd dat hij een Lady niet zomaar opschepen met een mand vol groentes.