Embrace the reckless

Na een tijdje kwam hij dan eindelijk naar buiten. De brunette kwam overeind van de stronk waar ze op had zitten wachten, waarna ze een nogal overdreven opmerking maakte die enigszins bedoeld was om de sfeer wat te verlichten. Het leek te werken. “If you insist on it,” zei ze terwijl haar mondhoek een beetje omhoog trok in een scheve grijns, waarna ze voor hem uit de heuvel af begon te dalen. Immers was hij niet heel erg snel met die stok. Zo nu en dan wachtte ze eventjes op hem, maar heel veel woorden werden er niet gewisseld. Het was ook niet nodig. Woorden maakte situaties soms vaak gecompliceerder dan ze hoefde te zijn. Tijdens de afdaling had haar blik die van hem gevolgd, die naar een bepaalde rots gingen. Op redelijk tempo liep ze door, ze wilde er liever niet aan terugdenken.

Het leek erop dat ze richting een taveerne gingen. Ze wilde hem vragen of het wel een verstandig idee was om daar naar binnen te gaan, maar voordat ze een woord had uitgesproken sloot ze haar mond weer, om deze wijselijk te houden. De vorige keer was er weinig goeds van gekomen toen ze hem bestookte met vragen die hij niet wilde horen. Ze besloot dan ook om hem gewoon te volgen, terwijl haar ogen onderzoekend rondgingen zodat ze hier de volgende keer haar weg ook een beetje zou weten. Een beetje op haar hoedde volgde ze hem toen hij er naar binnen ging. Ze was niet van plan om buiten te blijven wachten, immers wilde ze nog altijd weten wat die belangrijke zaken van hem wel niet waren. De geur van alcohol was de eerste die haar neus binnen kwam drijven, eentje die ze niet echt apprecieerde. “Is this one of the things you have to do on your own?” vroeg ze hem vervolgens terwijl ze zich naast hem voegde en hem kort zijdelings aankeek, waarna haar ogen met een frons over de bezoekers heengingen. Het waren allemaal zeelui. Piraten, handelaren, oplichters. Vrouwen zag ze er niet, behalve de bediening dan. Een aantal ogen gingen vrijwel meteen hun kant op. Logisch, Asher was hun Lord. Iedereen moest zijn gezicht wel herkennen, en ze wist ook wel dat hij twee weken in het huis vast had gezeten. Dat er een aantal mensen bij waren wiens blikken ook naar haar gingen, de jonge vrouw aan de zijde van hun Lord, vergat ze voor haar eigen gemak maar eventjes.

Ergens had ze niet het vermoeden dat dit één van de dingen was die hij zo nodig in zijn eentje moest doen, maar ze besloot om het toch nog even te vragen. Al was het maar om hun stilte te verbreken. Asher zei dat het niet zo was, waarna hij in de richting van de bar ging. Een glimlach was kort op haar gezicht verschenen, die langzaam weer wegvaagde toen ze nieuwsgierig rondkeek. Voor een moment bleef ze staan, terwijl haar ogen over het volk gingen wat zich hier al in de vroege ochtend had neergezet. Ze keek er niet erg van op. In het hoge noorden was het ook niet ongebruikelijk geweest om al te beginnen aan de ale wanneer de zon nog maar net op was. Op een rustige pas bewoog ze wat meer naar Asher toe, die met de vrouw aan de andere kant van de bar praatte. Toen hij een tafeltje claimde liet ze zich tegenover hem op een stoel zakken, terwijl ze keek naar de ale die hij voor haar neus neerzette.

Een verbaasde blik verscheen op haar gezicht toen hij haar meldde dat ze iets voor hem moest doen. “What?” vroeg ze op een verbaasde toon terwijl ze hem vragend aankeek. Skaði had niet verwacht dat hij één van zijn zaken aan haar over zou laten. Ergens voelde ze een argwanend gevoel opkomen, wie weet was het wel gewoon een manier om haar even kwijt te zijn zodat ze haar neus niet in zijn zaken kon steken. Ergens waar hij natuurlijk groot gelijk in zou hebben, maar ze vond het maar niets. Toch wilde ze nu wel weten wat hij in gedachten had, gezien ze het aan de andere kant niet erg vond om ook eens wat te doen. “Is it something stupid to get rid of me?” vroeg ze op een geamuseerd toontje. Straks wilde hij nog dat ze over de markt ging struinen, zoekend naar iets wat er niet was. Ze was zich ervan bewust dat ze weer bezig was met het stellen van vragen, maar deze waren veel onschuldiger dan die gerichte van de vorige dag.

Haar ogen waren kort op de ale blijven hangen, die ze dan ook oppakte en naar haar lippen bracht. Skaði nam er een slokje van, en vrijwel meteen kreeg ze de neiging om het weer terug te spugen. Haar gezicht vertrok een beetje en ze verslikte zichzelf, waardoor ze begon te hoesten en gehaast de beker weer terug op tafel zette. Dat was niet echt een succes geweest. “This is what you call ale..?” vroeg ze terwijl ze nog een keer hoestte, het was in haar verkeerde keelgat geschoten. “In the north it tastes way better,” voegde ze er nog aan toe terwijl ze de rug van haar hand voor haar mond hield en met een kleine frons naar de beker keek.

De moord op één van Asher’s kapiteins was een moment uit haar leven wat ze weg had gedrukt, in het gedeelte van haar hoofd waar veel meer van dat soort nare herinneringen rondzwierven. Het was iets waar ze goed in was geworden, het wegdrukken van nare gedachtes. Vervolgens kwamen ze alleen in haar dromen terug, had ze nachtmerries door de mengelmoes van onverwerkte trauma’s. Want die zaten er ook tussen. Ze had veel meegemaakt in haar leven, ondanks dat ze nog best jong was. In het hoge noorden had ze het al niet makkelijk gehad, op het slavenschip was het alles behalve aangenaam geweest en nu.. ze had geen idee in wat voor een vreemde situatie ze wel niet terecht gekomen was. Het ene moment had ze op die verdomde kade gestaan, het volgende moment had een vreemdeling haar gekocht. Een vreemdeling die haar als een vrij mens had verklaard na gisteren, maar waar ze bij was gebleven. Een man in wiens armen ze deze ochtend wakker was geworden. De gebeurtenissen hadden alles behalve logica. Hun acties en woorden hadden geen logica, en toch gebeurde het allemaal. Was het soms het werk van de goden? Skaði wist het oprecht niet.

Blijkbaar was het niet iets stoms waarvoor hij haar op pad stuurde. Ergens had ze daar haar twijfels over, maar ze zou het af moeten wachten. Ondertussen probeerde ze de ale, die niet bepaald lekker viel. Vrijwel meteen stikte ze in de drank, die haar tegen was gevallen. Zelfs het goedkopere spul uit Falkreath was beter geweest. Terwijl ze de rug van haar hand tegen haar mond aan hield, zag ze hoe hij haar enigszins geamuseerd aankeek. Ze wilde hem zeggen dat hij niet zo moest kijken, maar haar aandacht werd weer naar de bittere smaak in haar mond getrokken. Hij was zich ervan bewust dat de ale op niets trok, waarop ze zachtjes haar hoofd schudde. Haar ogen gingen rond toen hij haar waarschuwde voor de mensen van de taveerne. Toen ze zag dat niemand hun kant op keek, schoof ze de ale dan ook subtiel naar Asher toe.

Hij had een kat nodig, en zij moest die dus voor hem gaan halen. “A cat..?” herhaalde zijn woorden na een korte stilte terwijl ze hem met een frons aankeek. “Why is a cat something necessary?” Het was een vreemd verzoek, en ze was dan ook nieuwsgierig waarom in Odin’s naam hij een kat nodig had.

“I need some coins for the herbs,” meldde ze hem vervolgens. Heel erg duur waren de meeste niet, maar om nu stiekem te gaan stelen op de markt lag nu ook niet direct in haar interesse. Het was teveel moeite, en daarbij wist ze dat hij genoeg had om te besteden. Hij zou vast wel een beetje kwijt kunnen, zeker als het gebruikt zou worden voor een pijnverzachtend drankje.

De brunette was de enige vrouw in de taveerne die niet bij de bediening hoorde en ze merkte dan ook hoe er meerdere ogen geregeld op hen gericht waren. Aangezien het hun Lord was die hier zat, keken ze vaak genoeg weg in een poging niet overduidelijk te laten zien dat ze aan het staren waren. Waarom en naar wie ze voornamelijk aan het staren waren wist ze niet. Misschien was het wel omdat ze hun Lord al een tweetal weken niet gezien hadden, misschien was het wel omdat hij een gezelschap bij zich had wat hun aandacht trok. En misschien was het wel omdat ze stomdronken waren in de vroege ochtend en niets beters hadden om naar te kijken in hun miserabele leventje.

Hij had de kat nodig voor op zijn schip, ergens wat best logisch klonk. Toch bleef ze het een iet wat raar verzoek vinden. “Does that mean you’re going back up the sea again soon?” vroeg ze hem vervolgens. Opnieuw iets wat misschien haar zaken niet waren, maar ze wilde toch wel graag weten waar ze aan toe was. Het zou betekenen dat ze de villa voor zich alleen had. Iets waarvan ze niet wist of ze het wel leuk vond of niet.

Skaði meldde hem dat ze ook wat munten nodig zou hebben om de juiste kruiden voor haar drankje te kunnen kopen. Ze keek toe hoe hij een handje vol munten uit zijn zak haalde en ze naar haar toeschoof. Zoals ze verwacht had, want hij zou vast wel iets kunnen missen. Waarschijnlijk had ze in het noorden nooit zoveel munten in haar bezit gehad. Ze liet de dingen weer van tafel verdwijnen om ze in het kleine buideltje te stoppen wat ze bij zich had. In haar ooghoek zag ze hoe een aantal mensen hun kant op keken, maar negeerde het volledig. Waarschijnlijk kwam het door het geluid van de munten, ze wist wat voor een aasgieren mensen soms konden zijn wanneer het om munten ging.

Een kleine grimas kroop op haar gezicht toen hij zei dat hij geen luie of vette kat wilde hebben. “A shame, I guess the two of you would get along so good.” De woorden waren er al uit voordat ze er erg in had, maar de geamuseerde blik in haar ogen was hopelijk genoeg om ervoor te zorgen dat hij niet weer boos zou worden op haar. Hij zag er niet bepaald uit als een luie of dikke kat, maar als hij zo door zou gaan met het naar binnen slokken van allemaal ales zou het vast niet lang duren.

Hij was van plan om binnenkort weer uit te varen. Ze wilde hem vragen wat er met haar zou gebeuren wanneer hij de zee weer op ging. Maar ze deed het niet. Als bevestiging knikte ze een keer, een tikkeltje afwezig misschien wel, terwijl ze wat aan haar vingers begon te friemelen. Echt iets beters had ze niet te doen, en ze voelde zich nu eenmaal niet volledig op haar plaats in dit taveerne. Nadat hij de opdracht had gegeven om een kat te zoeken, meldde hij dat hij weg moest en vrijwel meteen kwam ze ook overeind. Zin om hier alleen achter te blijven had ze niet echt, aan de blikken te zien zou het niet lang duren voordat iemand anders zijn plaats ingenomen zou hebben. “Good luck, with doing things on your own,” zei ze met een scheve grijns terwijl ze hem nog even geamuseerd aankeek. Ze knikte op zijn voorstel om over een uur of vier weer af te spreken bij de markt. “If you are absolutely sure, fine.” Kort schudde ze haar hoofd, zonde. Wie weet had hij wel beste maatjes kunnen worden met een lotgenoot.

Toen ze eenmaal buiten stonden nam ze afscheid en keek ze toe hoe hij weg hinkte. Ze voelde de neiging om hem stiekem te volgen, om te kijken wat hij uit zou gaan spoken. Hij had haar niet voor niets een taak gegeven waarvan hij wilde dat ze deze uit zou voeren. Toen hij uit het zicht was verdwenen draaide ze zich om, ze had geen zin om hem weer boos te maken omdat ze haar neus in zijn zaken stak. Waarom zou het haar überhaupt uitmaken waar hij heen ging. Al zou hij naar de maan lopen. Ze voelde het geld in het zakje wat ze bij zich had, en besloot zich maar te focussen op haar eigen zaken.

Het was druk op de markt. Zo hier en daar had ze een aantal blikken toegeworpen gekregen. Sommige hadden zelfs de moed om te proberen haar aandacht te trekken door in het voorbijgaan wat te zeggen. De brunette liep echter door, zonder hen ook maar een blik waardig te gunnen. Na een tijdje had ze het gedeelte gevonden waar meerdere kruiden, specerijen en planten werden verkocht. Zo hier en daar vond ze iets wat ze nodig had, en al snel kwam ze erachter dat hij haar meer dan genoeg mee had gegeven. Daarom schroomde ze er niet over om wat extra’s in te slaan. Dingen die niet perse nodig waren voor zijn drankje, maar die wel altijd handig waren om te hebben. In het hoge noorden had ze altijd een redelijk grote voorraad gehad. Zo hier en daar pikte ze er een plantje tussenuit, terwijl ze met haar wijsvinger boven de verschillende soorten heen ging om ervoor te zorgen dat ze er geen een over het hoofd zag. Echter bleef ze hangen bij een bepaald kruid, eentje die een brok in haar keel liet ontstaan. Wolfsbane. Snel trok ze haar hand terug, waarna ze betaalde voor wat ze had uitgekozen en zich uit de voeten maakte.

Het vinden van een kat was makkelijker gezegd dan gedaan. Er waren geen mensen die katten verkochten, en ze had alleen maar schaduwen van die beesten weg zien schieten tussen de huizen en in de smerige straatjes. Om eerlijk te zijn had ze er weinig zin in om zich naar zo’n steegje te begeven, in de hoop er een kat te vinden. Ze zou met een andere tactiek moeten komen vandaag. Om met lege handen terug te keren stond haar ook weer niet echt aan, zoiets simpels moest ze toch zeker wel kunnen?

Ze had het dier weg zien schieten tussen de mensenmassa, en vanwege zijn opvallende vachtkleur had ze besloten dat ze het een kans zou geven. Met lichte tegenzin zette ze de achtervolging in. Mensen moesten wel denken dat ze gek was. Het leek uren te duren voordat ze het beest eindelijk te pakken had. Luid mauwend sputterde het beest tegen, maar zelfingenomen had ze het beest al in de mand gezet die ze aan haar arm droeg. Het was een langharige, witte kater die er niet bepaald vet en lui uitzag. Het beest was eerder ondervoed, iets wat haar niet echt verbaasde van een straatkat wat op dit eiland leefde. Om ervoor te zorgen dat hij niet meteen weg zou springen gooide ze een doek over de mand heen, waarbij ze het voorwerp nog wat voelde schudden. Uiteindelijk bleef het stil.

Skaði was ergens gaan zitten terwijl ze met de mand op haar schoot op hem wachtte. De vier uur waren ondertussen wel zo’n beetje verstreken en ze had alles waar ze naar op zoek was gegaan gevonden. “You need a name, hmn?” zei ze zachtjes toen de kat voor de zoveelste keer zijn kop uit de mand stak, waarna ze hem weer terug moest duwen om ervoor te zorgen dat hij niet zou ontsnappen. Daarvoor had ze net wat te veel moeite voor gedaan om hem te pakken te krijgen.

De brunette had zo het gevoel dat de kat niet in de wildernis was opgegroeid. Het beest had zich gemakkelijk op laten pakken, want het had niet eens geprobeerd om haar te krabben of iets in die richting. Daarbij was het ook nog redelijk braaf in de mand blijven zitten, al stak het zo nu en dan zijn kop eruit omdat hij de duisternis blijkbaar niet zo leuk vond. Toen ze die gedachte in haar hoofd kreeg, duwde ze de kop ook niet meer terug in de donkere mand. Dat de kat waarschijnlijk niet echt bang was voor de duisternis, wist ze diep van binnen ook wel. Maar de gedachte dat ze misschien niet de enige zou zijn met dit probleem was op een vreemde manier verzachtend.

Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat ze eindelijk een hinkende gestalte de markt op zag komen. Skaði had geen idee hoelang ze hier had zitten wachten, maar ze had zo het vermoeden dat het wel iets langer geweest was dan gepland. Ergens vroeg ze zich dan ook af wat hij had gedaan dat het zo lang duurde voordat hij op was komen dagen. Hij begroette haar uitermate vrolijk, en merkte op dat ze werkelijk een kat voor hem had gevonden. “Thought I couldn’t do it, didn’t you?” zei ze terwijl ze hem triomfantelijk aankeek. Ze had wel door dat het echt iets was geweest om haar mee bezig te houden, en op zich had ze het niet eens heel erg gevonden. “He’s not fat, nor lazy.” Dat laatste had ze zelf uitgevogeld toen ze achter het beest aan had moeten gaan. “I named him Heimdall,” meldde ze hem vervolgens alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ergens zag ze Asher niet als het figuur die enige waarde zou hechten aan de kat, behalve dat hij het misschien wel zou appreciëren als het dier zijn schip vrij van ratten hield. Toch had ze ervoor gekozen om het beest een naam te geven. Ondertussen had ze hem onderzoekend aangekeken. Hij leek een stuk vrolijker dan eerder, te vrolijk als je het haar vroeg. “Are you drunk?” vroeg ze hem vervolgens dan ook met een lichte frons. Zijn haar zag er daarbij een stuk warriger uit dan een paar uur geleden. Ze had wel zo haar vermoedens, maar die zou ze niet hardop uitspreken. Ondertussen ging haar hand naar de kop van de witte kat, die zacht begon te spinnen.

Net zoals elke andere vrouw die ze gezien had op dit eiland was ze gekleed in een jurk. Eentje die tot iets boven de grond kwam, waardoor de zoom tijdens het lopen vrolijk om haar benen heen sloeg. Ze zag er zuidelijk uit in de dunne stof, iets wat bijna vreemd voelde om te dragen gezien ze de zware mantels uit het noorden gewend was. Het kledingstuk pastte haar perfect, alsof het speciaal voor haar gemaakt was, en dan was dit maar een simpel stuk stof wat zo van de markt af kwam. De kat in de mand was bijna net zo wit als de stof van haar jurk. Op een vage manier deed het beest haar denken aan thuis. Zijn vacht was zo wit als de noordelijke sneeuw. Asher merkte op dat hij nooit aan haar getwijfeld had. Ze geloofde er geen woord van. "Liar," zei ze dan ook kort, terwijl ze haar hoofd een keer schudde. Haar donkere lokken vielen deels voor haar gezicht bij deze beweging, waarna ze deze weer naar achter streek om wel wat te kunnen zien. Een geamuseerde blik stond op haar gezicht toen ze de naam van de kat noemde. "Heimdall," herhaalde ze de naam wat trager voor hem. De kans was groot dat hij de naam toch niet zou gebruiken, maar ach. Hij had de doek van de mand wat opgetild om de kat wat beter te bekijken. Argwanend keek het dier naar de man, wat haar ergens aan zichzelf deed denken.

Terwijl hij zijn aandacht op de kat had gericht nam ze de tijd om hem onderzoekend aan te kijken. Zijn haren zaten door de war en hij leek een stuk vrolijker dan eerder deze ochtend. De geur van alcohol was bijna niet te missen, en toch vroeg ze hem of hij soms niet dronken was. Zijn blik verschoof naar haar en even had ze het idee dat hij boos zou worden, maar zag dan al snel dat hij niet heel serieus was. Hij stelde de onzinnige wedervraag of zij soms dronken was, nadat hij het zelf had ontkent. "Ofcourse.." mompelde ze terwijl ze haar ogen op de kat richtte en deze achter zijn oor kriebelde. De jonge vrouw zat nog altijd, terwijl hij naast haar stond. Soms kon je het voelen wanneer er iemand langer naar je keek dan normaal was, en dat vreemde gevoel kwam nu in haar onderbuik omhoog zetten. Toen ze haar ogen omhoog richtte, betrapte ze hem erop. Tenminste, hij had net weggekeken, maar ze had zo haar vermoedens wel. Hij wilde iets gaan eten, want hij had blijkbaar honger. "Lead the way," zei ze terwijl ze overeind kwam en de doek weer over de mand heen gooide, zodat de kop van de kat weer verdween. Zijdelings keek ze hem aan, onbewust hadden haar wangen een iet wat rossige kleur gekregen, al wist ze zichzelf al snel weer te herpakken. De hele dag voelde ze al ogen op haar branden, maar dat ze zojuist zijn starende blik betrapt had voelde of de één of andere manier anders.

Ze wist heus wel hoe een persoon eruit zag die alcohol had geconsumeerd. Echter besloot ze om de discussie niet met hem aan te gaan, want ze had geen idee hoe hij was wanneer er alcohol door zijn aderen heen stroomde. Sommige mensen werden er agressief van, andere lichtelijk handtastelijk. Ze hoopte dat hij geen van beide was. Terwijl ze met haar hand achter de oren van de kat kriebelde, voelde ze hoe ze werd overvallen door een vreemd gevoel in haar onderbuik. Het gevoel dat iemand naar haar staarde, langer dan fatsoenlijk was. Haar ogen schoten dan ook omhoog, naar Asher die eerder zijn aandacht op de kat gericht had gehad. Nu was zijn aandacht op iets heel anders gericht. Ze voelde het bloed naar haar gezicht stromen – iets wat ze normaal nooit had – waardoor haar wangen een lichte, rode kleur kregen. Normaal gesproken zou ze iemand een boze opmerking toesnauwen, maar dit keer deed ze dat niet. Deels omdat ze niet verwacht had dat hij op deze manier naar haar zou kijken. Het moest de alcohol zijn, dat kon niet anders.

Toen hij voorstelde om wat te gaan eten kwam ze vluchtig overeind, checkte of de kat goed in de mand zat en haakte deze aan haar arm. Ze kon er niets aan doen dat ze zich wat ongemakkelijk voelde. Ze bleven eventjes staan bij een kraampje met vers fruit en ze liet haar ogen afdwalen over het diverse aanbod. Wat afwezig pakte ze een appel die er wel oké uitzag en schoof een muntje naar de verkoper toe. Ze hoorde hem mompelen dat hij de rum van eerder nog op moest halen, waarna haar ogen uiteindelijk kort op hem gericht waren. “Don’t you think you’ve had enough of that?” mompelde ze op een gedempte toon. Ergens hoopte ze dat hij het niet gehoord had. Op een fatsoenlijke afstand volgde ze hem, terwijl ze een kleine hap van haar appel nam. Haar eetlust was als sneeuw voor de zon verdwenen.

Ze volgde hem opnieuw de taveerne in waar ze eerder deze ochtend geweest waren, en vrijwel meteen had ze er spijt van dat ze niet buiten was blijven wachten. Meerdere ogen werden op hen gericht, en er zat ook aardig wat meer volk dan in de ochtend. Haar gezicht stond neutraal terwijl ze haar ogen rond liet gaan, ze had een lichtelijke resting bitchface. Dronken mannen die haar aankeken alsof ze water zagen branden, ze had er zo haar eigen nare ervaringen mee. En daarom vond ze het ook alles behalve leuk dat ze hier nu stond. De appel draaide ze rond tussen de vingers van haar rechterhand, terwijl ze de mand aan haar linkerarm had.