Embrace the reckless

Skaði keek toe hoe hij het bekende flesje uit zijn zak haalde en er de helft van naar binnen goot. Het zou genoeg zijn om de pijn tot de volgende ochtend weg te nemen. En om eerlijk te zijn hoefde hij zich geen directe zorgen te maken, gezien ze genoeg ingrediënten had voor meer van dat soort flesjes. Haar ogen gingen kort naar de mand, waar de kat nog altijd in lag te slapen en waar tevens haar kruiden inzaten. Ze had hem gevraagd of hij het niet met haar eens geweest was, de manier waarop ze de mannen in de taveerne had gestraft. Hij schudde zijn hoofd van niet en zei vervolgens dat hij ze had laten hangen voor wat ze gedaan hadden. Voor een moment trok haar mondhoek omhoog, een zeldzaam fenomeen bij de noorderling. Het was een vreemde gedachte dat iemand zoiets voor haar wilde doen. In elk geval zouden de mannen de rest van hun leven nutteloos zijn. Wanneer ze dat zouden inzien, was de kans groot dat ze zichzelf uit wanhoop van het leven beroofde. Skaði hoopte vurig dat ze hun tijd namen, dan konden ze voelen hoe het was om door de samenleving als een stuk vuil behandeld te worden. Als een waardeloos mens.

Haar ogen volgden zijn hand die naar één van de flessen rum ging die aan zijn kant in het zand stonden. “You’ve had enough for today, Asher,” mompelde ze terwijl ze hem nu aankeek. Om eerlijk te zijn had ze er weinig zin in om hem straks te moeten ondersteunen als ze terug naar de villa gingen. Misschien was hij niet van plan om terug te gaan, was hij van plan om zich op dit strand helemaal vol te gieten met rum. Dat betekende dat ze alleen terug moest naar de villa, in het donker. Iets wat ze liever niet had. De brunette zuchtte een keer, geen idee hebbende of hij überhaupt naar haar woorden zou luisteren. Want wie was zij nu immers? Een noordeling die hij gister nog had willen wurgen, een jonge vrouw die nog vrijwel niets in het leven had bereikt. En dan had je hem, de Lord van Isla de Juegas. Iemand met invloed, met geld, met mensen die op kwamen draven wanneer hij ze nodig had. “I saw the way you looked at me today.” Ze wist niet wat ze er mee wilde bereiken, maar toch sprak ze de woorden uit. Het zou een nieuwe ruzie kunnen veroorzaken, en misschien ook wel niet. Het had haar dwars gezeten, gezien ze had gehoopt dat hij anders zou zijn dan de rest. Het ene moment beschermde hij haar, het andere moment leek hij één van de vele mannen die haar pijn hadden gedaan in haar leven. Het was verwarrend, en ergens wilde ze weten welke van de twee hij werkelijk was.

De ernst van de situatie kon wel ingezien worden wanneer ze zijn naam gebruikte. Ze had hem nog nooit bij zijn naam genoemd. Asher. Het maakte alles zo persoonlijk wanneer je iemands naam gebruikte. Zeker als je je bedacht dat ze in deze paar weken tijd ook nog niemand had gehoord die hem bij zijn voornaam had aangesproken. Enkel aan zijn titel, Lord. Zo nu en dan had ze zijn achternaam horen vallen, maar niet zijn voornaam. Ze keek toe hoe hij de rum met rust liet, voor nu. Een vage respons kwam uit zijn keel zetten in de vorm van iets wat nog het meest op een brom leek, maar echt iets anders verwachtte ze ook niet.

Waarom ze nu net over die ene blik begon die hij naar haar had geworpen wist ze niet. Ze zou moeten klagen over de manier waarop de hele taveerne naar haar had gekeken. En toch had dat blijkbaar minder indruk achtergelaten dan de blik van Asher toen hij terug was gekomen van wat hij dan ook had gedaan. De brunette besefte zich dat ze bezig was met het uitlokken van een nieuwe ruzie. Daar had ze weinig zin in, om eerlijk te zijn. Het was te laat om haar woorden terug te nemen. Het onderwerp was nu al aangesneden. Hij vroeg haar dan ook wat er met zijn blik was geweest. Ergens wist ze wel dat hij donders goed wist waarover ze het had. Hij was niet gek, en zij ook niet. Dat nam niet weg dat ze zich niet bepaald op haar gemak voelde. Het was gewoon.. raar. Het enige woord wat ze kon bedenken om deze hele situatie te omschrijven. Zijn vragende blik dwong haar om een antwoord te geven, iets wat ze liever niet gedaan had. Nu ze erover was begonnen moest ze het afmaken ook, want was dat niet iets wat ze normaal schaamteloos deed?

“Nothing.” Ze haalde haar schouders maar lichtjes op terwijl ze haar donkere ogen op die van hem gericht hield. Haar stem leek niet bepaald veel volume meer te hebben na vandaag. Dat terwijl ze niet eens had geschreeuwd. Het leek gewoon alsof er nog altijd een brok in haar keel zat door alle gebeurtenissen van deze dag. “I just.. hoped you were different..” Het volume van haar stem was nog iets meer gedaald terwijl ze haar ogen afwendde. De woorden waren er bijna als een fluistering uitgekomen, maar ze wist wel dat hij het gehoord moest hebben. Immers zaten ze niet ver uit elkaar en was er geen andere herrie om haar stem te overtreffen, behalve het zachte geluid van de golven die het strand op spoelden. Haar hand die aan de kant van de mand in het zand rustte trok ze kort samen, waarbij haar nagels door het zand heen kraste. Het was niet eerlijk hem aan te rekenen voor één blik. Hij had alcohol in zijn systeem gehad op dat moment, hij was niet zichzelf geweest. Ze vroeg zich af waarom haar hoofd deze excuses voor hem bedacht. Ze was hem niets verschuldigd.  

Het was niet aan haar om hem zo aan te spreken, toch had ze het gedaan. Echt reageren op zijn blik deed ze niet, maar hij liet de rum nog eventjes voor wat het was. Dat was al heel wat. Daarna had ze hem stilletjes laten weten dat ze gehoopt had dat hij anders was geweest. Oprecht. Asher zei dat hij het ook gedacht had, maar het niet was. Haar ogen scheurde zich van hem los en ze keek naar de golven. Nee. Hij loog. Waarom het haar zoveel uitmaakte wat hij zei wist ze niet goed. Normaal kon het haar niets schelen. Terwijl hij sprak schudde ze dan ook al lichtjes haar hoofd van niet. Nee. Ze zou niet willen geloven dat hij werkelijk zo was als de mannen in de taveerne. Dat hij zou spreken op de neerkijkende manier zoals dasr gebeurd was. Dat hij haar zou zien als een ding in plaats van een persoon. Nee. Dat zou hij niet doen.

"I don't believe that.." liet ze nog altijd wat gedempt horen. Er was geen baat bij om harder te praten dan dat. Koppig hield ze haar ogen op de horizon gericht, maar na een tijdje liet ze haar blik weer teruggaan naar de man naast haar. Waarom was ze hier anders nog als ze werkelijk zou denken dat hij zoals alle anderen was. Vandaag had haar echter laten twijfelen, ondanks dat hij ervoor had gezorgd dat ze veilig naast hem op een strand zat in plaats van als een voorwerp doorgegeven te worden onder Setons oude bemannjngsleden. Ze was dan kok eventjes stil gebleven voordat ze weer verder ging. "I think you can be if you want to." Hij moest het wel echt willen, anders zijn. Als hij precies zoals de andere mannen was geweest had hij haar niet al die tijd in zijn bed laten slapen, in zijn kleding laten lopen, toegestaan dat ze zijn huis elke nacht belachelijk verhitte door het haardvuur aan te steken. Hij was anders, in haar ogen. Ondanks de handen die om haar keel geklemd waren de vorige dag, ondanks de blik die hij haar had gegeven.

Plotseling begon de schemer redelijk snel te vallen, en de jonge vrouw bedacht zich dat nog terug moesten naar de villa. Daarbij moesten ze die verdomde heuvel nog omhoog ook. De kans was groot dat ze het voor het donker al niet meer zouden halen. "Can we go home?" vroeg ze hem vervolgens. Ze sprak in het meervoud, om hem lichtjes duidelijk te maken dat ze niet echt van plan was om alleen rond te gaan zwerven nu. Ze wilde weer veilig naar binnen, waar het vertrouwde haardvuur aangestoken kon worden. Ze had eerder gezegd wat ze wilde zeggen, en het was aan hem om ermee te doen wat hij wilde. Het enige wat ze nu wilde was naar huis. En dat hij mee zou gaan.

Hij stemde gelukkig in om terug te gaan naar zijn villa. Skaði kwam overeind en klopte het zand kort van haar handen, waarna ze zich voorover boog en de mand van de grond tilde. Deze hing ze weer in haar armen, waarna ze hun weg vervolgden. Dit keer ging ze hem niet voor de heuvel op, zoals ze de vorige dag wel gedaan had na hun korte conflict. Erg snel liep hij niet met dat been, maar ze paste haar snelheid aan hem aan. Veel woorden werden er opnieuw niet gewisseld. Ze had het gevoel dat er vandaag wel genoeg gezegd was. Zin om een nieuwe discussie op te starten had ze niet echt. Tegen de tijd dat ze boven aankwamen was de duisternis inderdaad al gevallen. Ze had er dan ook niet veel aan kunnen doen dat ze automatisch iets dichter bij hem was komen lopen toen het laatste licht toch echt was weggevaagd. Eenmaal weer in de villa zette ze de mand op tafel, waar al snel weer de witte kop van de kat uit kwam zetten. Morgen zou ze zich wel zorgen maken om de voeding van het beest, maar het was nu al te laat om daar nog allemaal dingen voor te regelen. Hij zou het maar even moeten redden vannacht, iets wat het beest vast wel kon.

Het eerste wat ze daarna deed was het haardvuur aansteken. Ze zakte op haar knieën neer voor het vuur en legde er een aantal nieuwe blokken hout op die Asher eerder deze ochtend voor haar klaar had gelegd. Ze was zo druk bezig geweest met het aanmaken van het vuur dat ze niet gehoord had dat hij in de deurpost van de woonruimte was gaan staan.  “No,” zei ze misschien net iets te snel. Snel pookte ze nog maar een keer in het vuur, wat zachtjes begon te knetteren. Haar ogen gingen van de slaapkamerdeur naar Asher, terwijl ze haar opties overwoog. Eigenlijk wist ze wel wat ze het liefst zou hebben. Het was iets wat ze uit trots niet eens aan zichzelf zou toegeven. Als ze beneden zou kunnen slapen had ze natuurlijk het licht van het vuur, wat ze boven niet had. Maar of ze nu perse wilde dat hij dan boven zou slapen wist ze niet. Tenminste, ze hield zichzelf voor dat ze het niet wist. Want eigenlijk wist ze het wel. “I mean.. no.. I can’t take your bed again..” begon ze een beetje onhandig. Vrijwel meteen vervloekte ze zichzelf ervoor, wetende dat ze ook helemaal niet boven of op de bank wilde slapen. Ze legde de pook weg en kwam overeind, terwijl ze haar ogen op de dansende vlammetjes gericht hield. Haar ogen gingen naar de bank, waar de witte kater zich al op neergelegd had en zijn poot uitstrekte om te laten zien dat hij deze nu geclaimd had. Met een lichte frons keek ze naar de grond, waar in Odins naam was ze mee bezig?

Zo nu en dan gebeurde er bepaalde dingen in het leven die onbewust herinneringen van haar jeugd ophaalde. Het kijken naar de zonsondergang bijvoorbeeld. Een moeder had ze nooit echt gehad, de vrouw had hen verlaten toen Skaði nog maar een paar weken oud was. Haar vader spendeerde het grootste deel van het jaar op zee, immers was hij een viking in hard en nieren geweest. Dat maakte ervoor dat ze eigenlijk een beetje door iedereen in haar omgeving opgevoed was. Haar oma had een grote rol gespeeld, de moeder van haar vader. Ze herinnerde zich hoe ze als klein meisje hand in hand met haar oma had staan wachten op de terugkerende vloot. Skaði’s vader, haar zoon. Vöggur had nooit veel affectie getoond naar zijn enige kind, iets wat ze hem zeker op latere leeftijd kwalijk had genomen. Toen hij haar weggegeven had bijvoorbeeld, toen was dit alles begonnen. De gemengde gevoelens over haar vader kwamen terug omhoog zetten op dit soort momenten. Hij had haar de dag voor het hele gebeuren namelijk meegenomen om naar de zonsondergang te kijken. Ze was nog jong geweest, een kind. Voor een moment had ze het idee gekregen dat ze wel iets voor hem had betekend, al die jaren. De volgende dag had hij haar weggegeven. Waarom, wist ze tot op de dag van vandaag niet.

Hij zei dat hij het niet erg zou vinden om boven te slapen, maar dat was natuurlijk niet het antwoord wat ze had willen horen. Ze probeerde haar blik op alles in de kamer te richten behalve Asher, al was het moeilijk omdat hij degene was die tegen haar sprak. Zo nu en dan schoten haar ogen dan ook even kort naar hem, maar focuste ze deze al snel weer ergens anders op. Ze voelde zich net een klein kind. De manier waarop ze daar in de buurt van het zacht knetterende haardvuur stond. Haar donkere ogen naar de grond gericht, met de vingers van haar rechterhand om haar linkerpols heen. Skaði vond het maar niets dat hij er zo overduidelijk op uit was om haar de woorden uit te laten spreken, dat ze wilde dat hij bleef. “Hmn,” was dan ook het vage antwoord wat uit haar mond kwam. Het was geen echte ja, maar ook duidelijk geen nee. Ze richtte haar ogen op om zijn kalme blik te zien. Ergens begon ze zich af te vragen waarom ze wilde dat hij bleef. Misschien was ze wel bang dat er ’s nachts iets zou gebeuren. Dat de mannen op wie ze vandaag wraak had genomen hun vrienden naar de villa zouden sturen. Maar dat was niets voor haar, ze was niet zo snel bang voor dat soort dingen. Tenminste, ze wilde niet bang zijn. Na alles wat er de afgelopen tijd was gebeurd, wist ze eigenlijk niet zo goed meer wat ze van veel dingen moest vinden. “You know.. just in case..” voegde ze er vervolgens nonchalant aan toe. Skaði bewoog weer lichtjes met haar schouders, al kon ze zichzelf wel voor haar gezicht slaan. Het klonk stom, dat wist ze zelf maar al te goed. Ze zou dezelfde tactiek toe kunnen passen als de vorige dag. Aan de andere kant wilde ze gewoon kunnen slapen, ze was moe. Ze had geen zin om straks weer door het huis te gaan sluipen, ze wilde gewoon meteen op een fijne plek belanden. En toevallig was die plek.. tsja.. bij hem..?

Skaði wist ook wel dat haar antwoord net iets te snel was geweest om echt geloofwaardig te kunnen zijn. Vrijwel meteen nadat het ene woordje uit haar mond was geglipt vervloekte ze zichzelf, het was niet bepaald slim geweest om zo te reageren. Na haar vage antwoord op zijn vraag of ze soms wilde dat hij bleef viel ze even stil. Kort klemde de brunette dan ook haar kaken op elkaar, voordat ze nog zoiets doms zou zeggen. Hij wachtte overduidelijk op meer informatie. Uiteindelijk gaf ze dan toch een antwoord, op haar eigen manier. Het leek genoeg te zijn voor Asher, dat viel te zien aan die specifieke lach rond zijn lippen. Triomfantelijk herhaalde hij haar woorden, waarop ze haar ogen maar op de vlammen richtte. In haar ooghoek zag ze hoe hij naar de deur liep en deze op slot deed. Iets wat haar dan toch wel redelijk gerust stelde, al was het wel een teken dat hij zich misschien ook niet helemaal veilig voelde in zijn eigen villa. Het was dan ook niet bepaald een actie die onopgemerkt zou blijven, het uitsteken van de ogen van al die mannen.

Ze volgde zijn blik naar de bank waar hun nieuwe huisgenoot het rijk voor zichzelf had geclaimd. Blijkbaar wilde Asher niet dat het beest op zijn nieuwe bank sliep. Skaði keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Well he needs to sleep somewhere, doesn’t he?” vroeg ze hem vervolgens licht verontwaardigd. Hij was de persoon die om een kat had gevraagd. Ze was naar de bank gelopen en had de kat opgepakt, die een klagende mauw liet horen. “Ignore him, Heimdall. He’s mean, I know.” Haar blik ging langs de kat heen naar Asher, terwijl haar mondhoek een klein beetje omhoog trok. Vervolgens trok ze de kat dichter tegen zich aan, wat het stomme beest nog toeliet ook, en drukte kort haar neus in zijn lange vacht. Vervolgens zette ze het beest op de grond, die daar ging zitten en met zijn poot achter zijn oor begon te wassen. Kort wierp ze een blik op Asher, waarna ze de zich naar de trap begaf en naar boven sprintte om haar spullen te halen. Ze deed het liever snel, gezien het in dit deel van het huis dan ook zo donker als wat was.

Toen ze de deur van de gastenkamer openduwde kraakte deze lichtjes. Ze voelde hoe haar hartslag iets sneller was, het enige licht was het vage schijnsel van de maan. Snel sloop ze naar het bed – ze had het gevoel alsof ze stil en snel moest zijn – en griste hier haar deken vanaf. In de gauwigheid wist ze ook nog het shirt mee te grissen waarin ze sliep. Voor een moment twijfelde ze of ze zich niet gewoon hier om moest kleden. Het leek alsof er een schaduw bewoog in de kamer, al was dat haar eigen, en ze stoof weer net zo snel weg als ze gekomen was. Dan beneden maar. Alles was beter dan hier. De trap maakte weer een zacht krakend geluid toen ze naar beneden ging, met haar dunne dekens in haar armen.

Ze zou zichzelf niet zijn als ze niet tenminste één opmerking naar zijn hoofd zou slingeren over het feit dat hun nieuwe huisgenootje niet eens op de bank mocht slapen. Het dier had het zich er binnen een minuut helemaal op zijn gemak gemaakt, maar werd nu dan toch maar door de brunette van de bank getild. Voordat Asher het straks nog een schop zou verkopen, iets wat ze hem best nog wel zag doen. “There is always room for improvement,” meldde ze hem terwijl ze de kat neerzette op de grond. Het leek alsof de spanning van eerder van haar schouders afviel, zo snel konden hun conversaties van toon veranderen. De kat was op de grond gaan zitten, maar de kans was groot dat het vannacht toch wel weer op de bank zou klimmen. Niet echt iets waar wat aan te doen viel zolang het in de villa woonde.

Het was donker boven. Haar ademhaling was iets versneld terwijl ze haar ogen aan de duisternis liet wennen en haar spulletjes opzocht. Ze kon het zachte geknetter van het vuur niet meer horen, er was alleen stilte. Vluchtig schraapte ze haar spulletjes bij elkaar, om vervolgens zo snel als dat mogelijk was met haar handen vol naar beneden te gaan. De krakende trap kondigde haar aanwezigheid aan, terwijl ze nog kort over haar schouder keek naar het donkere gat bovenaan de trap. Eenmaal beneden zag ze Asher niet direct meer, maar ze hoorde wat geluiden uit de keuken komen. Haar spullen legde ze voor nu op de bank neer, waarna ze haar laarzen uitschopte. Het was warm genoeg geworden in de villa.

Haar ogen gingen naar de tafel, waar een aantal dingen opstonden die er eerder niet op waren geweest. Onder andere Heimdall, die zich tegoed deed aan het gedroogde vlees. Waarschijnlijk was dat niet voor hem bedoeld. Voor een moment hield ze haar adem in, waarna ze naar de tafel snelde en de kat wegwuifde. Het beest had best al wat naar binnen gewerkt. Een zachte mauw trok haar aandacht, de kater keek haar zowat bedelend aan. Skaði pakte nog een klein stukje van het vlees en liet dit op de grond vallen, waarna ze zelf ook een stukje pakte en het in haar mond stopte. Erg veel was er nu niet meer van over. In haar ooghoek zag ze hoe de kat weer terugging naar de bank. Op haar blote voeten wandelde ze naar de keuken, waar Asher bezig was met het één of ander te koken. “What are you making?” vroeg ze hem lichtelijk nieuwsgierig terwijl ze naast hem opdoemde en in de ijzeren pan keek. Haar wenkbrauwen gingen een klein beetje omhoog. “I didn’t know you could cook.” Het was niet veel, maar het was iets.

Nieuwsgierig had ze naar de ijzeren pan gekeken, terwijl hij haar vertelde wat hij aan het maken was. Ze kende het concept niet, maar dat kwam misschien omdat ze niet vaak kippen hadden gehouden waar zij vandaan kwam. En wanneer die er waren, leefde ze vaak niet langer dan een week voordat ze aan het spit geregen werden. Vervolgens merkte ze op dat ze niet had geweten dat hij kon koken, gezien hun maaltijden tot vandaag niet echt bijzonder waren geweest. Brood wat langsgebracht werd door de vrouw van de bakker, vers fruit wat ze soms meenam van de markt en voedsel wat zich in zijn voorraadkast bevond. Toen hij zei dat hij niet kon koken, grinnikte ze zacht terwijl ze hem geamuseerd aankeek. Misschien kon je dit roerei inderdaad niet echt koken noemen. Ze keek toe hoe hij een bord pakte en het ei erop deponeerde, met een stuk brood en vervolgens nog iets anders waarvan ze toevallig wist dat het peper was, al was dat ook iets waar de meeste noorderlingen weinig interesse in toonde, specerijen. Hij vroeg of ze ook wat wilde, en dat hoefde hij geen twee keer te vragen. De appel die ze eerder deze middag gekocht had, was in de chaos verdwenen en de geur van eten had haar best wel hongerig gemaakt. Sommige vrouwen hadden altijd van die lichte maaltjes wat je amper een fatsoenlijke maaltijd kon noemen, maar bij haar was dat absoluut niet het geval. Wanneer er ergens eten was, deed ze geen moeite om zich in te houden, voor wie dan ook. Het zat misschien wel in haar systeem, omdat ze vaak genoeg momenten in haar leven had gehad waarin eten schaars was geweest.

Ondanks dat hij had gezegd dat hij niet kon koken, smaakte het niet verkeerd. Nu was Skaði sowieso niet zo heel kieskeurig als het op eten aankwam. “It’s good,” merkte ze dan ook met een nog volle mond op terwijl ze nog een stukje in haar naar binnen propte. Wat haar betrof mocht hij elke dag wel roerei voor haar maken. Haar woorden werden nog wat kracht bijgezet door een knik van haar hoofd, waarna ze hem voorging in de richting van de tafel, waar de rest van het eten stond. De kat was uit het zicht verdwenen, al had ze wel zo’n vermoeden dat deze uit het zicht op de bank was gaan liggen. Haar ogen gingen kort naar het vlees, waar nog maar opvallend weinig van over was. Ze pakte een stuk fruit en nam er vervolgens een flinke hap van. Ergens was ze benieuwd of het hem op zou vallen dat er wat van zijn vlees was verdwenen, al had ze zo’n vermoeden dat er net iets teveel was verdwenen om onopgemerkt te blijven.