|open| We can destroy what we have written, but we cannot unwrite it.

De kille wind speelde met haar blonde haren, de wind huilde terwijl deze zichzelf door enkele kieren probeerde te wurmen. Het was een rustgevend geluid, als het ooit op zou houden. Haar heldere ogen streelde de stenen van enkele huizen. Probeerde te achterhalen welke van de kieren nu eigenlijk het meest lawaai maakte. Hoewel het maar weinig uitmaakte, was het altijd interessant te noemen. Haar oren namen zoveel meer geluiden in zich op dan ze voorheen deden. Soms stond ze er enkele minuten bij stil, om vervolgens verder te gaan waarmee ze bezig was. Meestal was dat rondlopen en horen wat andere mensen te zeggen hadden. Soms op mensen aflopen om een praatje te maken en misschien met belangrijke informatie weer vertrekken.

Ergens mistte ze de zee, het wiegen van de boot en de heftige wind die het varen met zich mee bracht. Maar ze had besloten hier naartoe te gaan. Waarom wist ze eigenlijk ook niet. Reizen? Aangezien ze weinig andere opties had op dit moment. Ze streakte zichzelf uit terwijl ze een hoek om liep, haar handen reikend naar de lucht die haast oranje kleurde. De zonsondergang, een halve grijns verscheen op haar lippen. De zon maakte nog lange haast oneindige schaduwen, ze hield van dit weer. Iets wat te zien was door de dunne blouse die ze droeg. Zacht humde ze in zichzelf, terwijl ze haar voeten liet nadenken over waar naartoe te gaan. Haar maakte het namelijk niks uit op dit moment.

LIGHT IS EASY TO LOVE

In een kalme pas en met zijn handen nonchalant in de zakken van zijn donkere broek gestoken, slenterde hij door de straten van de stad. Het bruisende leven buiten leek zich rustig aan naar binnen te begeven toen schaduwen dieper werden en temperaturen begonnen af te nemen. Voor de jongeman met de donkere lokken was het juist een uitnodiging het hart van het gebied nader te verkennen. Een zekere… verveling schemerde echter in de priemende, ijsblauwe ogen. Gebouw, hoek, steeg… hij had het allemaal al een keer gezien de afgelopen jaren. Vele… vele jaren. Eén van de redenen waarom hij zich vanavond juist naar de stad had begeven, aangezien hier de grootste kans was om nog enig vermaak te vinden. Hoe waar die gedachte was…

Te laat had hij zich beseft dat hij in zijn dwaling steken had laten vallen. Hun schaduwen waren het eerste wat hem bereikte. Handig hadden ze zich tegen de wind in opgesteld, zodat hij hun geur niet direct had kunnen ruiken, wat gelukkig enige intelligentie toonde… Jagers. Premiejagers. Monstervangers… Hoe je ook wilde noemde. Eén ding was zeker: Ze hadden de raadselachtige man opgemerkt en volgden hem nu geïnteresseerd, vastgekleefd aan zijn gelaat als bijen op honing. Hm… Misschien kon dit nog interessant worden… Door een zijstraat in te slaan probeerde hij met de koele bries net een vleugje van hun menselijke geur op te vangen… Drie mannen. De geur van vlees en aderen vol bloed ging vermengd met staal… Ze waren gewapend. Hoe kon het ook anders. Nog een zijstraat… en hij had een glimp van hen gespot: Twee jonge guppy’s, één grijze oude knar die getuigde van ervaring. Dat verklaarde waarom ze hem er in de drukke mensenmassa toch zo uit hadden gepikt. Hij zou zich bijna speciaal voelen…
Eens zien hoe vastbesloten ze waren; zijn pas versnelde zich. Zijn oren spitsten zich om te bemerken hoe de voetstappen achter hem ook vrijwel direct versnelden. How... adorable. Ze gingen er echt voor. Oké. The game was on… Met de puurste geamuseerdheid op zijn gezicht, leidde de vampier hen nog enkele knusse steegjes door en zorgde ervoor dat hij hen zoveel mogelijk verwarde in richtingen en onzichtbare doelen. Maar naarmate ze verder liepen, hoe daadkrachtiger hun tred werd, alsof ze zich tevens aan het voorbereiden waren op een aanval... Ohoho, dit ging de goede kant op...

Net toen hij zich klaar wilde maken om weg te schieten een brandtrap op om hen zo van boven te belagen, maakte hij een cruciale fout: zij. Zijn lange, breedgeschouderde lijf sloeg nog een laatste hoek om… om daar vol tegen een kleiner, ...welgevormd lichaam te botsen. Shit. Zijn mond opende zich al iets om een geveinsde verontschuldiging te prevelen, zodat hij niet nog meer ongewenste aandacht trok… tot hij eens diep inademde. “New blood…” siste hij plotseling met een veelbetekenende grijns. “How… intriguing.” Voor een moment leek hij iedere achtervolger compleet vergeten te zijn. Zijn lichte ogen, doordringend als van een onvoorspelbaar roofdier, namen haar ondertussen aandachtig in zich op: zachte, blonde lokken, ranke hals, innemende ogen die een zekere kracht uitstraalden… Schaamteloos liet hij zijn blik verder dwalen, met zichtbare goedkeuring... Zijn witte tanden ontblootten zich even. Net op het moment dat hij een uitdagende opmerking wilde plaatsen, klonken de voetstappen weer achter hem. Oh… right…
Een kort moment van bedenkelijke stilte, alsof hij iets overwoog... “Time to go, love.” Uit het niets was zijn hand naar voren geschoten om haar bij haar bovenarm te pakken en haar mee een smalle steeg in te trekken. De kracht van zijn koude vingers verried wat onder het ogenschijnlijk jonge, menselijke gelaat schuilging. Vliegensvlug had hij in de steeg rondgekeken, voor hij haar in een nis in de muur verborg en zichzelf erbij perste. Het paste net aan, als hij iets over haar heen boog. Dat hij best een spelletje zou willen spelen met de jagers na eeuwen van verveling, letterlijk, betekende immers niet dat hij de jonge vampier halsoverkop in het gevaar hoefde te storten.
Op het moment dat zijn wijsvinger zich op zijn grijnzende lippen legde ten teken dat ze stil moesten zijn, kwam het groepje al voorbij in de aangrenzende straat, zoals vermoed tot de tanden toe bewapend met onheilspellend ogende gereedschappen, gemaakt om… "andersoortige onruststokers" op te sporen en onschadelijk te maken...

If I may...

Voetstappen, maar in plaats van daar haar aandacht op te vestigen, had ze deze doen afdwalen. Afdwalen naar de zee in de verte, haar voeten vonden nog steeds stevig de stenen en ze wist zich steeg voor steeg dichterbij te begeven. Haar blik op oneindig zorgde er enkel voor dat ze nergens tegenaan botste. Totdat er iets in haar pad verscheen, voordat ze erop kon reageren was het al te laat geweest. De kracht liet haar enkele passen naar achteren stappen om haar evenwicht nog te behouden. Tanith plaatste een van haar handen op haar heup, haan slanke vingers klemde zacht de riem die ze droeg. Ze kantelde haar hoofd, haar ogen met een frons op degene voor haar. De dame zag zijn blik, maar was niet van plan om erop te reageren. Ze wist hoe mannen waren en zo te zien was deze niet veel anders. Inwendig uitte ze een zucht, hij was aan het verkeerde adres. Maar voordat de zucht haar lippen bereikte, hoorde ze zijn woorden. Nu pas liet ze de geur van hem door, vampier. Hoe het kwam, ze had geen idee, maar sinds dat ze vampier was, waren geluiden voor haar de focus geweest. Haar geur leek soms iets te zijn waar ze simpelweg geen aandacht aan wilde besteden en zichzelf uit te schakelen. Sommige geuren waren ook verrot en het leek er soms op alsof deze zich in je brein nestelde. Geluiden waren nog enigszins vergevingsgezind, al moest ze toegeven dat dit ook niet altijd het geval was.
Voetstappen, dezelfde voetstappen. Tanith keek langs hem af, maar zijn woorden waren genoeg. Ze wilde zichzelf afzetten, een richting in rennen. Weg van deze plek, hij had mensen achter zich aan, Hunters? Dat was het eerste wat in haar op kwam. Maar zijn hand was sneller, de kracht die hij achter zijn beweging bracht was forser. Stenen schoten aan haar ogen voorbij, totdat ze tot een halt kwamen. Een erg smalle halt en ze voelde zijn lichaam haast tegen die van haar drukken. Tanith had in onhandigere situaties gezeten, maar dat wilde niet zeggen dat ze hier al te vrolijk van werd. Ze keek hem haast als verveeld aan, zijn hand ging naar zijn lippen en een wenkbrauw schoot omhoog. Werkelijk, hij wilde dat ze stil was? Daar had ze zelf niet op kunnen komen, dacht ze ietwat sarcastisch. Maar ze knikte enkel, ze begreep het. Haar oren hielden de voetstappen in de gaten, totdat ze ver genoeg weg waren. Haar lange vingers legde ze tegen hem aan om kracht bij te zetten. Weg ermee, ze had hier nu wel lang genoeg gestaan. Ze hoopte dat hij een beetje mee wilde werken, ergens zag hij eruit als het type dat juist bleef staan.
"We could have won against them." Haar ogen keken nu naar hem op, ze was nooit echt het type geweest om te rennen. Maar alles ging zo snel en dat hij haar meetrok maakte het er niet makkelijker op. Toch was ze niet van plan om achter hen aan te gaan, hoewel de wapens die ze hadden toch haar interesse hadden gewekt. Daarbij was het uittesten van je kracht nooit verkeerd.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Vanuit zijn ooghoeken had hij de groep nagekeken en geluisterd tot hij de voetstappen niet meer kon horen… Hierna was zijn blik terug gegaan naar haar, maar nog voor hij kon reageren had haar slanke hand hem al gevonden. Verwonderd schoten zijn blauwe ogen naar beneden in dezelfde seconde dat ze hem achteruit duwde. Verrast boog hij mee met de beweging en uitte een zacht, aanstekelijk lachje. Oké. Handen thuis. De boodschap was duidelijk. Als de onschuld zelve had hij daarom beide handen even nonchalant geheven, zodat ze ook niet ongewenst zouden… afdwalen of een eigen leven zouden gaan leiden. Een halve grijns sierde daarbij zijn eigenwijze gezicht, aansluitend bij de uitdagende glinstering in zijn lichte irissen. “Easy. I’m not the enemy here… this time.” mompelde hij lichtelijk geamuseerd, maar met een serieuze ondertoon.
In een luchtige beweging had hij zijn shirt even rechtgetrokken, tot… zijn hand spontaan even stil kwam te vallen bij haar woorden… Oh… Dat had hij niet verwacht. Het wekte duidelijk zijn aandacht en nieuwsgierigheid, op een goede manier. Zijn donkere wenkbrauwen gleden ietwat omhoog terwijl hij nu met een genoegzame glimlach weer opkeek. “Indeed.” bevestigde hij zonder enige twijfel. Haar mogelijkheden als soortgenoot en haar uiterlijke verschijning zou hij niet durven onderschatten, maar je onbedacht in de strijd storten -vampier of niet- kon de nodige risico’s met zich meebrengen. Hm… Moest hij nodig zeggen, aangezien hij zich regelmatig maar al te enthousiast vastbeet in bedreigende situaties en zijn eigen grenzen opzocht… maar dat hoefde niet voor iedereen te gelden. Haar strijdlust leek daarom acuut een zekere… interesse in hem los te maken. Het deed hem even van haar… naar de straat… en de brandtrap nabij spieken. “But I wasn’t sure if you were willing and ready for such a fight.” verklaarde hij zichzelf nader, daarmee te kennen gevend dat hij haar voor onnodige problemen had willen behoeden. Ondertussen bracht hij zijn lichaam opnieuw in beweging, weg van haar dit keer.
Pas bij de trap bleef hij staan en knikte er uitnodigend naar. “But if you are… I’m not stopping you.” In een enkele, soepele sprong had hij de brandtrap, bevestigd aan het gebouw, naar beneden getrokken en uit laten rollen. “Quite… the contrary…” lispelde hij uitdagend, omhoog kijkend. “If we climb the roofs, we’ll find them again in no time and… take them by surprise. What do you say?” Het was daarbij maar al te duidelijk waar zijn eigen voorkeur naar uitging…
Those bold hunters definitely needed to be reminded who exactly… they were dealing with…

Met haar blauwe ogen had ze terug gekeken, ondertussen duwde ze hem weg. Hij werkte mee, dat was tenminste iets; het zorgde er wel voor dat ze hem beter in zich op nam. Niet verkeerd, maar zoals gewoonlijk was er verder weinig gevoel bij te vinden. Ja, hij was knap, maar verder kwamen haar gedachtes niet. Ze fronste toen hij aangaf niet de vijand te zijn, deze keer. Was hij van plan om haar de volgende keer iets aan te doen? Hij kon het proberen, waarschijnlijk zou hij winnen, maar ze zou terugvechten. Niet van plan om hem zomaar te laten winnen of weg te rennen. De man beaamde dat ze inderdaad hadden kunnen winnen en even keek ze hem daarom ook vragend aan. Maar hij verklaarde waarom hij had gekozen voor dit pad. Een kleine knik, duidelijk. Meer woorden hoefde zij er ook niet aan vuil te maken. Hij kon ook niet weten dat ze een leven op een schip gewend was en dus van zichzelf af kon slaan indien nodig en er nog plezier in hebbend ook. Hoewel Tanith best zin had gehad in actie, waren ze nu verder weg dan haar gehoor kon bereiken. Jammer. Het was alsof hij haar gedachte kon lezen, he was not stopping her? Een kleine grijns verscheen toen toch op haar lippen. Hij sprong omhoog richting een brandtrap, de woorden die volgde zorgde ervoor dat ze haar tanden ontblootte in een bredere lach. Haar blauwe ogen hadden een twinkeling, alsof je haar net vertelde dat ze een hoop geld ging krijgen. Het idee van de man was aanlokkelijk en hoewel je nooit met vreemde mee moest gaan, was Tanith nooit zo fanatiek om naar goede raad te luisteren.
"I'm always in for a fight." Een kleine grijns, terwijl ze met haar vingers om het metaal greep. Soepel trok ze zichzelf omhoog, ze hadden evengoed de ruige stenen kunnen gebruiken van de gevels, maar dit was een handiger alternatief. Op het dak hield ze even halt, probeerde waar te nemen waar ze waren, er was teveel geluid.
"Tanith." Zei ze rustig toen ook hij naar boven kwam. Het mocht duidelijk zijn dat de dame niet heel erg spraakzaam was. Maar de blonde had nu eenmaal wat minuten nodig om op gang te komen in een gesprek. Langzaam stapte ze richting de rand van het dak, zocht de straten over, wie weet kon ze hen ergens vinden. Zo ver weg zouden ze niet zijn en net toen ze het op wilde geven zag ze een groepje rennen.
"Let's go." Ze zette zichzelf af om een achtervolging in te zetten.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Oh… damn… De lach… Haar lach, als reactie op zijn woorden. Dat…beviel hem wel, zichtbaar. Haar grijns werd dan ook aanlokkelijk beantwoord met één van hemzelf. Zijn blauwe ogen schitterden geamuseerd. Nauwelijks kon hij een vlaag van enthousiasme bedwingen toen ze het metaal al greep en sprak. “Then I like you already.” concludeerde hij met een ingehouden lach. Hoffelijk gaf hij haar de ruimte de trap op te klimmen, gedeeltelijk zodat hij vanaf zijn huidige positie nog even van het… aangename uitzicht kon genieten.
Reyes… you pig.
Zodra ze het dak had bereikt, klom hij haar behendig achterna. Zijn voeten leken de latten nauwelijks te raken in zijn weg naar boven. Het was haast alsof hij vloog. In een laatste worp, hees hij zichzelf op beide benen naast haar en zweeg… bewust. Hij testte haar. Nieuw of niet, oud of niet, het zei vrij weinig over haar nieuw verworven kwaliteiten. Geduldig wachtte hij daarom af wat ze nu zou doen om hen te vinden. Het verraste hem enigszins dat ze zichzelf eerst aan hem voorstelde. Wauw, had hij na al die eeuwen eindelijk zijn manieren verloren? Degenen die hij überhaupt had gehad dan… Met een ietwat schuldige, halve glimlach maakte hij een saluerende beweging ter begroeting. “Reyes. Pleasure, ..Tanith.” Hij proefde de naam even op zijn lippen… Hm… Het paste haar. Vrouwelijk, doch krachtig. Haar weinig spraakzame karakter was hem daarbij niet ontgaan, maar van alle personen, zou juist hij daar weinig bezwaar tegen maken. Om deze gedachte te bevestigen, klemde de mannelijke vampier hierna opnieuw zijn kaken stevig op elkaar, haar de volledige leiding gevend over de speurtocht. Zijn ogen pinden zich op haar gelaat vast in haar wandeling naar de rand.

Minuten streken voorbij… Noch maakte hij een opmerking en verzette geen stap. Pas bij haar aansporing, zette zijn atletische lijf zich uit het niets weer in beweging en schoot hij vooruit. Als een wolf die zojuist bloed had geroken, stoof hij richting de dakrand in de richting die zij had aangegeven. Zonder enig sprankje twijfel nam hij een lenige sprong om op een volgend dak over te springen. Zijn stappen werden een seconde kleiner bij het passeren van een goot, maar verder sprintte hij voort alsof hij over normale grond liep.

Na de derde sprong kwamen de drie mannen maar al te duidelijk in zicht, recht onder hen. Door de breedte van de huidige straat was het echter iets lastiger hen te belagen. Daarom knikte hij kort richting hun rug om aan te geven dat zij hen van achter kon aanvallen als hij de voorkant nam, om hen zo onverwacht in te sluiten voor ze zich konden verspreiden en daarmee een groter gevaar vormden. Hierna grijnsde hij haar nog een laatste keer innemend toe, voor hij plots opzij schoot en zichzelf gewoonweg… van het gebouw liet vallen.
Keurig op beide benen belandde hij voor de drie, zijn armen koppig over elkaar geslagen. “Afternoon, gentlemen. I believe you were looking for me earlier?” Zijn blik volgde een ogenblik de zilveren wapens die direct getrokken werden. Ze varieerden van zilveren netten, zwaarden, dolken en zelfs iets wat als een speer aandeed. Om nog maar te zwijgen over wat hoogstwaarschijnlijk nog meer in hun kleding verborgen ging... “In that case: Congratulations! You found me.” sprak hij desalniettemin alleraardigst en vooral... ijzig kalm…

Ze had een kleine glimlach getoond toen hij zijn naam sprak, dat als teken was het gehoord te hebben. Hij was stil, aangenaam stil. De drukte van de mensen onder haar was al heftig genoeg op dit moment. Nog steeds vond ze het lastig om haar focus te behouden, zoveel kwam er op haar af. Soms had ze het idee dat ze dronken was, hoe lang ging het duren voordat ze aan al deze dingen gewend was? Ze had geen idee, maar opnieuw was ze haar focus verloren. Damn, Tanith. Verzuchtte ze en haar ogen opnieuw door de menigte liet gaan. Bij haar woorden hadden de twee zich beide afgezet, in snelheid leek ze iets meer op zijn niveau dan zijn kracht.
Zacht gromde ze dan ook. Hij was sneller, krachtiger en het ging hem te makkelijk af. De sprongen die hij maakte kon ze niet- nog niet maken. Beet ze zichzelf toe in gedachte. Ze wist een ding wat ze ging doen na vandaag: trainen. Het voelde voor haar toch alsof ze energie had in overvloed; dus waarom deze niet benutten om sterker te worden. Was ze zwak? Nee, maar het kon krachtiger, het kon sterker. Dus moest ze er iets aan gaan doen na vandaag. De gedachte werden echter snel aan de kant geslingerd. Het doel voor ogen houdend, de hunters. Een gevecht, een overwinning. Een grijns verscheen op haar lippen, terwijl ze de voetstappen en de geur in de gaten hield. Echter raakte hun geur vermengd met andere geuren en langzaam voelde Tanith hoe ze de grip op hen verloor. Maar ze had haar gehoor nog en haar ogen, daar moest ze het op dit moment mee gaan doen. De grote sprongen die hij maakte waren bij Tanith een stuk kleiner, maar dat hield wel in dat ze zichzelf vaker af kon zetten om de snelheid te behouden. Het was een heerlijk gevoel, de snelheid, de wind die speelde met haar haren. Maar het beste gevoel was misschien nog wel dat ze dichter bij hun prooi kwamen. Bij het doel wat ze voor ogen hadden. De mannen die door de straten onder hen liepen. Ergens had ze dit gemist, de adrenaline die een gevecht met zich mee bracht.
Haar blauwe ogen zochten die van hem toen ze stil stonden en hij knikte naar hun rug. Met een soepele beweging sprong ze van het dak af. Haast geluidloos kwam ze op de grond terecht, terwijl ze iets dieper door haar knieën zakte om het geluid te minimaliseren. Vervolgens ging ze nonchalant tegen de muur aan hangen, bekeek hoe de wapens getrokken werden. Een grijns op haar lippen, terwijl ze enkele tellen naar haar nagels keek. Puntig, klauwachtig en dodelijk. Hun aandacht was op Reyes gericht, ze hadden nog geen idee gehad dat hij in de tussentijd versterking had gekregen. De dame duwde zich sloom af van de muur,  liep rustig hun richting op. Een van de twee jongeren had een zwaard vast en met een soepele beweging trok ze zijn arm zijn richting op. Het zwaard drukte door de huid van zijn nek heen en de geur van vers bloed liet haar ogen haast ijziger blauw worden. In die enkele seconde was ze dan ook afgeleid, haar bloedlust nog niet geheel onder controle hebbend. Haar lippen hadden bijna de hals van de jongeman gevonden, totdat een pijnscheut haar uit haar gedachte haalde. Een pijnlijke grom, terwijl ze de pols pakte van de man die de dolk vast had. Het bloed gutste uit de wond die hij in haar taille had gemaakt. De jongeman die ze eerder had willen bijten duwde zichzelf uit haar greep. Blijkbaar was deze nog niet dood geweest.
Ze trok de man in een ruk naar zich toe, verkleinde de afstand tussen hen. Hoewel dat een goed idee was geweest en ze haar nagels in zijn nek had gestoken, voelde ze ook hoe hij de dolk een kwartslag draaide. Tanith haar ogen keken de man woedend aan, nog steeds het dierlijke gegrom wat tussen haar lippen door kwam. Een kopstoot, nog een, en zo volgde er nog enkele. De man was bij de derde kopstoot al dood geweest, maar de woede die ze voelde zorgde ervoor dat ze de oogkas van de man met haar voorhoofd had verbrijzeld. De andere twee was ze volledig uit het oog verloren. Nu ze gestopt was met haar hoofd op die van hem slaan, merkte ze de zwarte vlekken in haar zicht op, de duizeligheid. Even had ze een kleine grijns op haar lippen, dom. Dat was dom geweest, dacht ze sloom bij zichzelf. De dolk trok ze met een sissend geluid uit haar taille, dat voelde meteen iets beter.
"Oops?" mompelde ze en zocht naar Reyes. Het bloed wat in aanraking van de dolk was gekomen zag haast zwart, was dat hoe het altijd ging? Vroeg ze zichzelf met een frons af. Een van haar handen zocht de muur om steun te vinden, maar haar hand tastte enkel de wind die haar vingers streelde.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Een zacht, aanstekelijk lachje ontsnapte hem even toen de jongste van de drie kordaat op hem afgeslopen kwam, zwaard waarschuwend geheven, maar onzekerheid maar al te duidelijk in zijn onschuldige, groene ogen geschreven stond... Geduldig bleef de vampier wachten en knikte hem juist vriendelijk toe. “Yes. Come on. You can do it. See that sharp, pointy object in your hand?” Glimlachend wees hij vervolgens naar zijn eigen borst. “That has to go here.” Ondertussen werden zijn woorden een ogenblik haast overstemd door een hartverscheurende schreeuw van de andere jongeman wiens eigen zwaard zojuist nagenoeg zijn hals doorboorde. Nice one Tanith… Geïnteresseerd was hij opzij gebogen om langs zijn… tegenstander… even haar kant op te kunnen blikken. Hm… Die was lekker bezig. Niks meer aan doen. Daarom focuste Reyes zelf zich voor nu weer op de jonge… pup.

Het voorhoofd van de jongen in kwestie was ondertussen lichtelijk gaan glimmen door het angstzweet wat er op parelde. Het geluid van kletterend metaal was hoorbaar door zijn trillende handen. Agos… Het was bijna sneu. “Scared? Nevermind. I already know the answer…” lispelde de donkerharige man zacht en gevaarlijk aangenaam, aandachtig observerend hoe de ander hem nog altijd stukje bij beetje naderde, zijn hopeloze strategie overwegend. “Let me give you some advice kid: Use it. Channel that fear and make it your own. That’s how the bravest and strongest are born.” Met enige… verbazing nu werd hij aangestaard. “There is no shame in being afraid. It can be your strength. But never… ever… let it control you. You… control it. You got it?” Geen reactie, behalve dat zijn hele, jeugdige lijf nu begon te beven. Zijn voeten waren als aan de grond genageld. “Got it?!” Ah… great… Van schrik had de pup zijn zwaard laten vallen. Oh Delia, dear mother of- Spontaan bevrijd van zijn engelengeduld, stapte de vampier verveeld naar voren. “Hopeless.” Het was het laatste wat de ander had mogen meemaken voor zijn nek met een enkele krak was omgedraaid in zijn passeren. Terwijl het jonge lichaam achter hem levenloos de grond raakte, liep Reyes onverstoord door, diens zwaard van de grond tikkend door zijn voet er even achter te haken. Behendig ving hij het in de lucht met één hand op. Niet langer dan een paar tellen had het daarin mogen rusten, voor het alweer doelgericht door de lucht vloog om zich recht in het gezicht van de andere jongeling te boren op het moment dat deze Tanith nu had willen spiesen met een speer. De vrouw zelf had gelijktijdig even naar Reyes op gekeken na de meest ervaren van de drie op… interessante wijze onschadelijk gemaakt te hebben. Nee maar… She proved to be even more lethal and promising than he thought. “Oops.” herhaalde hij met een halve grijns zodra de jongeman met zwaard in het gezicht als een hoopje ellende in elkaar zakte. Noch stopte de vampier in zijn stap… Korte, zekere passen. Resoluut was hij tenslotte haar kant op gekomen om haar op te vangen toen plotselinge duizeligheid haar even leek te overmeesteren. Met een enkele arm rond haar onderrug hield hij haar net op tijd staande, haar lichaam lichtjes leunend tegen het zijne. “You alright?” De grijns maakte plaats voor een zachtere glimlach. “Those were some… impressive moves…” Enige, oprechte bewondering klonk door in zijn sonore stem.

Het bloed wat uit de wond gutste was onaangenaam,  door het zilver leek het ook niet gelijk te willen helen. Onhandig, dacht ze sloom; kijkend naar het zwarte bloed. Maar tegelijkertijd vloekte ze zichzelf ook toe. Hoe had ze zichzelf zo kunnen laten afleiden, voor enkele tellen had ze enkel oog gehad voor het bloed. Ugh, vampier zijn had zo dus ook zijn nadelen. Toen haar hand de muur niet kon vinden, voelde ze hoe haar evenwicht haar in de steek wilde laten. Een onaangename lage toon kwam tussen haar lippen door, terwijl ze verwachtte neer te komen op de grond. Maar een arm hield haar tegen, haar ogen zochten hetgeen die ervoor hadden gezorgd. Eigenlijk wist ze het al en haar blauwe ogen wendde zich af toen ze bevestigd kreeg dat het Reyes was. Voor nu liet ze haar lichaam tegen die van hem rusten, ze was eigenwijs, maar om zichzelf van hem af te duwen en vervolgens met haar gezicht op de stoeptegels te komen was een slechtere optie op dit moment. Of het met haar ging, traag knikte ze.
"Stupid blood." Mompelde ze. Tanith had het niet enkel over de bloedlust die haar tijdens het gevecht had afgeleid, maar ook haar vingers die over de wond heen schraapte. Haar witte blouse was al vies geweest, maar het zwarte haast slijmerige bloed wat nu nog uit de wond sijpelde maakt het er niet beter op.
"I let my guard down." Ze had het beter kunnen doen, het had makkelijker kunnen zijn. Ze voelde haar hoektanden tegen haar tandvlees drukken. Haast smekend om het bloed wat rondom hen verspreid lag. Het hoefde niet veel te zijn, dacht ze hongerig bij zichzelf. Maar ook Tanith wist dat ze niet langer in dit bloedbad konden blijven staan. Vandaar dat ze zichzelf langzaam van hem af duwde, voelde hoe haar benen iets meer stevigheid hadden. Iets, dat moest wel goed komen.
"I need a new shirt and something to drink. You look like the guy who can fix that." Hoewel de grijns op haar lippen nog iets sloom was, nog iets te ver heen was om haar ogen te bereiken, was deze wel gemeend. Tanith had nooit goed geleerd hoe je een gunst van iemand vroeg, dus dit was het meest dichtbij dat het zou komen.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Hij knikte maar al te begrijpend op haar woorden over het bloed. “Been there.” mompelde hij. And he had the scars to prove it… Ook zijn blik was even naar de bloedende lichamen gegaan, maar daar bleef het bij. Even had hij zijn hoofd geschud bij haar volgende woorden. “Instinct took over. It happens. You will learn to control it. Sooner if you have someone to train you.” sprak hij waarbij hij zonder enige aarzeling een reep stof van zijn eigen shirt had gerukt om hiermee haar wond te verbinden. Het geïmproviseerde verband verdiende geen schoonheidsprijs, maar het volstond voor nu voor ze betere middelen hadden gevonden om zich te voeden en verzorgen. Terwijl hij het -niet al te zachtzinnig, maar in ieder geval wel stevig genoeg- aantrok, had hij kort opgekeken bij haar laatste opmerking. Bevestigend waren zijn mondhoeken net een klein stukje verder omhoog gegleden. Langzaam ging hij weer recht staan en deed een stap terug. “Right this way…” klonk het vervolgens uitnodigend waarbij hij zelf al in beweging kwam, de lijken achterlatend voor wat het waren. Die zouden de lokale autoriteiten vanzelf wel tegenkomen en het afschrijven aan opnieuw een brute bendemoord...

Het was ongeveer twintig minuten lopen naar de plek die hij in gedachten had gehad. Een half uur, door het lagere tempo om haar wond iets te ontzien en door de minst opvallende wegen te nemen. Verborgen in de schaduwen, kwamen ze zo tenslotte bij een kleine herberg uit. Het was eerder een krot te noemen door de versleten, aftandse staat waarin het verkeerde, maar… het was de perfecte plek om een nacht of twee door te brengen zonder dat onwelkome vragen werden gesteld en wantrouwige blikken op je werden geworpen. Dé perfecte plek voor al het onderwereldse gespuis om hun spullen te stallen voor degenen die op doortocht waren. Ook Reyes liep er doelgericht op af, hield de deur galant voor haar open, voor hij zelf ook de kleine hal betrad. De schemer binnen maakte dat je een seconde moest nemen om je ogen te laten wennen. De man achter de balie had een seconde opgekeken van zijn krant, iets gebromd bij wijze van begroeten, voor hij zijn blik weer afwendde. “Werewolf. So he tends to be a bit moody towards our… kind of customer, but at least he gave me a discount after I helped him… take care of some competitors.” verklaarde Reyes gefluisterd terwijl hij haar voorging de krakende trap op naar boven. Bij één van de hogere verdiepingen wandelde hij de smalle gang op en stopte bij de allerlaatste deur. Het kamernummer wat er ooit gezeten moest hebben was allang verdwenen. Uit de zak van de broek viste hij een al even verroeste sleutel. Met wat wrikken en een stevige klap van zijn schouder, schoof de deur protesterend open.

Binnen was het… leeg en kaal. Een enkele tas lag op het kleine bureau in de hoek. Wat boeken er omheen die duidelijk te kostbaar waren voor een plek als deze, gezelschap gehouden door een eenzaam stuk perkament waar enkel nog de naam “Brann” bovenaan geschreven stond. Het bed was te perfect opgemaakt om in geslapen te zijn. “Here we are.” Nonchalant trok hij de houten bureaustoel voor haar naar achteren en gebaarde haar te gaan zitten. Zelf was hij doorgelopen naar het nachtkastje waar hij even in rommelde. Na het klingelen van flessen, haalde hij er twee uit: één met bordeauxrode vloeistof erin en één met een sterk geurend goedje. Van de eerste schonk hij haar een flink glas in wat hij haar via het bureau toeschoof. Bloed. “Big sips. Speeds up the healing process.” Van de andere fles, goot hij eerst een kleine hoeveelheid over een schone doek voor hij deze nog even weg zette. Met het doek in zijn hand, was hij bij haar op de punt van het bed gaan zitten. “This… might sting a little…” Voorzichtig trok hij de reep stof los om de ontsmettende alcohol op de wond te drukken.

Instinct took over?, dat was hoe je zo'n domme actie noemde? Ze nam zijn antwoord voor lief. Veel meer kon ze er toch niet op zeggen of van maken. Trainen? Even kreeg ze een kleine scheve lach op haar gezicht. Ze zag voor zich dat er iemand telkens met een stok op je gezicht sloeg als je instinct over wilde nemen. 'bad dog' dacht ze bij zichzelf terwijl ze op haar lip beet en zichzelf van hem af duwde. Een zachte kreun rolde over haar lippen toen hij het stof om de wond trok, een onaangenaam gevoel. Reyes ging in op haar woorden, waardoor er toch een kleine, maar opgeluchte blik op haar gezicht was gekomen. Gelukkig, hoewel ze zichzelf best had kunnen redden, was dit een makkelijkere optie. Tanith volgde hem, de stilte zorgde ervoor dat ze haar focus kon behouden. Lopen, recht blijven lopen. Niet omvallen, soms moest ze steun zoeken bij een muur tijdens het lopen. Soms pakte ze ongegeneerd zijn arm vast om zichzelf rechtop te houden. Soms dwaalde haar ogen af als ze bloed rook, haar blauwe ogen werden ijziger blauw en ze voelde hoe de honger haar bijna over nam. Haar ijzig blauwe ogen keken enkele mensen na, waarbij ze soms bijna tegen Reyes aanbotste. Haar hoektanden waren scherp, smeekte om een stuk huid om van te drinken. Af en toe slikte ze het slijm weg wat naar boven kwam en hongerig een weg naar buiten zocht langs haar lippen. Maar gelukkig namen ze wegen zonder al teveel mensen die hen passeerde.

Eindelijk waren ze aangekomen en ze stapte de warmte binnen, hoewel ze moest toegeven de temperatuurwisselingen steeds minder waar te nemen nu ze vampier was. Ze knikte richting de man die iets bromde, maar haar ogen vonden die van Reyes toen hij begon te praten. Een weerwolf, ze keek terug naar de man, interessant. Met zware passen volgde ze de vampier, de trap was lastiger dan ze had gehoopt, iedere keer als ze haar linker voet optilde, voelde ze het in haar taille. Even liet ze haar schouder tegen de muur rusten toen hij met de deur bezig was. Eenmaal open volgde ze hem en nam met een opgeluchte glimlach plaats op de stoel. Een rust vloeide over haar en nu pas bekeek ze de kamer, leeg. Op het bureau lagen boeken, een perkament en hoewel ze een woord waarnam, was ze niet van plan om er iets over te vragen. Nog niet, wie weet dat het een onderwerp was voor later. Toen de kurk van de fles ging waren haar ogen alert om hem gericht. De geur zorgde ervoor dat de honger weer de kop op stak. Big sips, hij had het niet eens hoeven zeggen. Hebberig grepen haar lange vingers naar het glas toen hij deze aan gaf. Enkele grote slokken zorgde voor een opgeluchte zucht. Het glas werd teruggezet, terwijl hij de stof van de wond haalde. Ze klemde haar kaken op elkaar door de pijn die het deed. Even hield ze zijn hand tegen met die van haar, als teken dat hij enkele tellen moest wachten. De blouse trok ze over haar hoofd uit, waardoor ze nu enkel nog in haar BH zat. De beweging zorgde voor een zachte grom, maar nu was het voor hem handiger om bij de wond te komen. Dat het misschien niet helemaal gepast was om zomaar je shirt uit te trekken was nog niet door haar brein gegaan. Dit was handiger, daarbij was ze het zo gewend van de jaren op het schip. Privacy was iets wat je daar totaal niet had. Niks aan haar gelaat liet blijken dat dit misschien niet de bedoeling was of dat het was om een reactie uit te lokken. Handigheid, gewoonte, geen schaamte. De tattoos op haar lichaam waren nu meer dan duidelijk, ook de uitlijning van haar spieren waren nu zichtbaar. Rank, maar gespierd.
"Do your worst." met dat gezegd te hebben drukte hij de doek op de wond. Haar kaken waren op elkaar gedrukt, het zachte gekreun werd aangesterkt door het gegrom dat erdoorheen schemerde. Het deed pijn, alsof er een tweede mes in werd gestoken, het duurde dan ook enkele tellen totdat de pijn weg leek te gaan.
"Is this even necessary? We are vampires, we can't get infected?" Mompelde ze hem iets bitter toe. Was dit om haar te pesten, misschien was deze vraag beter om te stellen voordat ze begonnen. Maar nu pas kwam het in haar op.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Een seconde had hij zich teruggetrokken toen ze hem gebaarde te wachten met de doek. Vragend keken zijn lichte ogen op, maar haar slanke vingers die zich achter haar eigen blouse regen om deze uit te trekken, schiepen een hoop duidelijkheid. Met een neutrale uitdrukking had hij even toegekeken, haar gelaat een paar tellen in zich opnemend, voor hij zich opnieuw voorover boog om de laatste afstand met de doek te overbruggen. Ondanks het waarschuwende gegrom, depte hij de alcohol meerdere malen op de wond.
Haar vraag werd beantwoord met een knikje. “Oh yes. We might heal faster and are pretty damn hard to kill, but even for us such a wound, caused by a silver blade, could turn out pretty nasty if left untreated.” Na nog een laatste keer gedept te hebben, trok hij zich terug en bond de schone zijde van de doek om de wond. “No infections, but…” Met één hand trok hij zijn eigen shirt iets omhoog. Rond zijn navel was een gemeen uitziend litteken te zien, alsof de huid onnatuurlijk snel geheeld, maar tegelijkertijd ook scheef terug gegroeid was. “Besides…” Een kleine grijns speelde plots om zijn lippen terwijl hij zijn shirt weer liet varen. “Until it’s healed.. it fucking hurts. The booze helps, a bit.” Dat gezegd hebbende, schonk hij een flinke scheut van de drank in het glas met het bloed. Zelf nam hij schaamteloos een weinig bescheiden slok uit de fles voor hij deze terug op het bureau zette en opstond. “I’ll find you a new shirt.” Zich even uitrekkend, was hij naar de aangrenzende, kleine badkamer gelopen, om even later terug te komen met een nette, witte blouse en schoon shirt voor hemzelf, aangezien hij dit -inmiddels- naveltruitje ook wel zat was. De blouse werd haar met een boogje toegeworpen. “It’s probably way too big for you, but it’s something.” In een vloeiende beweging had hij zijn eigen shirt al uit en gooide deze achteloos in de prullenbak in de hoek van de kamer. Over schaamte gesproken, leek Reyes zelf ook over bijzonder weinig te beschikken. In de minuut tussen het verwisselen van zijn kleding, waren ook zijn eigen tatoeages en atletische vormen zichtbaar. “So…” mompelde hij hierna, ondertussen voor zichzelf een glas whisky inschenkend. “How long have you been a vampire exactly?” vroeg hij toen met oprechte interesse.

Ze had haar handen tot vuisten gebald, de wond was diep en dat de dolk een kwartslag had gedraaid, had er ook voor gezorgd dat deze iets was verplaatst. Ze accepteerde zijn hulp echter gedwee, waarna ze luisterde naar zijn antwoord. Haar ogen onderzochten het litteken, terwijl ze nu omlaag keek naar haar eigen verwonding. Ging dat het worden, of juist niet? Ze zag het vanzelf wel, het bloeden was weer iets aangewakkerd door de alcohol; maar het was niet zo erg als dat het geweest was. Ook veranderde haar bloed weer terug in de rode kleur die het hoorde te zijn. Het heelde langzaam, maar dat nam ze voor lief. Toch was het gevecht leuk geweest voor hoe lang het duurde. Niet meer afgeleid worden, dat was ook iets wat ze moest leren. Een zachte zucht, iets wat ze meteen in haar taille voelde. Bewegen was pijnlijk, dat was goed om te weten en ze paste zich er dan ook iets op aan. Minder bewegen.
"Thanks." Het glas pakte ze opnieuw vast, terwijl ze hem met een kleine glimlach aankeek. Ze had het niet enkel over de drank die ze nu kreeg, maar ook doordat hij haar wond had verzorgd. Echter zal ze dat niet met precieze woorden zeggen en was een simpele 'thanks' die alles omvattend was voor zijn hulp. Tanith nam enkele slokken terwijl ze op hem wachtte voor een nieuw shirt, even knikte ze toen hij haar het shirt toe worp. Uit reflex ving ze het met haar vrije hand en een kleine zucht ontsnapte door de pijn. Reyes trok zijn shirt uit en in die paar tellen onderzochten haar blauwe ogen zijn gespierde lichaam. Zijn tattoos en het litteken wat hij al had laten zien. Een aangename verschijning, er waren verrassend weinig mannen die goed gebouwd waren en ze moest toegeven dat hij er een van was. Een mondhoek was dan ook met een kleine goedkeuring omhoog gekruld. Toen hij zijn shirt weer aan had zette Tanith het glas op haar lippen om nog enkele slokken te nemen. Alcohol was altijd goed, het zorgde ervoor dat een hoop gevoelens werden onderdrukt. Al zorgde het er ook voor dat enkele gevoelens omhoog konden komen. Toch maakte ze nog geen beweging om de blouse aan te doen die hij had gegooid. Ze had enkele minuten nodig voordat zijzelf weer in beweging ging komen. Bij zijn vraag keek ze hem nadenkend aan. Hoe lang? Even beet ze op haar lip, het was mogelijk gewoon iets zeggen, toch? Toch dacht ze terug, hoeveel seizoenen had ze voorbij zien gaan nadat ze haar schip hadden over genomen. Wanneer hadden ze haar ergens op de kant neergegooid en moest ze zichzelf zien te redden?
"A year or so." Hoewel ze vaak genoeg haar bloedlust niet tegen had kunnen houden, was ze slim genoeg om het niet in een drukke winkelstraat los te laten gaan; enkele andere had ze dit wel zien doen. Blijkbaar was het begin het lastigste, had iemand haar verteld. "I don't really know all too well" Gaf ze eerlijk toe en even haar schouders ophaalde. Als je niet kon tellen, schrijven of lezen was het makkelijk om de tijd uit het oog te verliezen.
"You?" Ze pakte een van de boeken die op het bureau lag, om deze met ietwat pijn open te slaan. Ze onderzocht de letters, keek naar de woorden die voor haar weinig betekenis hadden. Wat stond er in deze dingen wat andere mensen zo aan trok?
"It seems you like reading, or writing. Working on a book?" Ze gebaarde met haar hoofd richting het perkament. Nu ze niet iedere dag op een schip zat, was het misschien eens tijd om meer te weten te komen over wat er buiten piraterij in de wereld gebeurde. Hoewel ze de contante spanning mistte, het contante werk dat verricht moest worden, was de rust iets waar ze maar aan moest wennen. Ook de gevechten op zee, de kanonskogels die hun schip doorkruiste. De houten spiesen die enkele van je crew doorboorde en een kanon verwisselen in het bloed en de ingewanden van de andere. Het leek nu opeens zo lang geleden, maar alles stond nog steeds op haar netvlies gegrift. A bittersweet memory.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Bij het bedankje had hij kort geglimlacht ten teken dat het goed was. Al had ze hem niet bedankt, dan nog had het hem weinig uitgemaakt. Als het op soortgenoten aankwam, had hij nog wel ergens een compassievol plekje in zijn verder gitzwarte hart om hen in ieder geval op weg te helpen. Helemaal newborns. Het leek hem daarom even zichtbaar te verbazen te horen dat ze al ruim een jaar getransformeerd was. De meesten in haar positie -nieuw, alleen, hongerig- kwam hij vaker tegen op de brandstapel, gevierendeeld of bang in een hoekje grommend. Het toonde dat ze over hogere intelligentie en overlevingsinstinct beschikte, welke haar drang en lusten tot zover nog voldoende de baas waren gebleven.
Even had hij geknikt toen ze het niet zeker meer wist. “My first years are also a bit of a… blur to me now. All I really remember was that agonizing hunger.” Vanuit zijn ooghoeken was hij haar blijven observeren, toekijkend hoe ze de boeken bestudeerde. Haar wedervraag was hem niet ontgaan, maar het duurde even voor hij reageerde. Kalm nam hij een slok. “I’m what you call an ‘Elder’ in vampire hierarchy.” Een halve grijns verscheen, zijn witte tanden ontblotend. “In normal language, it basically means you’re an old fucker and you belong in a damn museum by now.” Een zachte, aanstekelijke lach vervuld van zelfspot ontsnapte zijn lippen. “Truth be told, I don’t even remember how old I am exactly, but it must be a few… centuries by now at least…” Which… quite said it all. Zijn lichaam draaide zich iets haar kant op zodra ze verder sprak over de boeken en het stuk perkament. “Seems like it, doesn’t it?” Met zijn onderrug leunde hij nonchalant tegen het bureau. Zijn ogen zochten de hare. “I read mostly out of practical reasons. To stay… informed.” verklaarde hij de boeken. Bij de vraag had hij kort zijn hoofd geschud. “Hardly. It’s an attempt for a letter to my sister.” Een beduidende stilte volgde… “My actual sister, by blood. It’s not some sort of strange code word for one of our kind.” voegde hij er voor de zekerheid grijnzend aan toe, aangezien hij wist dat sommigen van hun soortgenoten termen als “broeders” en “zusters” maar al te graag te pas en te onpas gebruikten. Hierna nam hij zijn tijd zijn glas tot en met de laatste druppel goed te legen, alvorens hij zichzelf en haar nog eens bijschonk. “Tell me… What was your life like before you started roaming the streets, thirsting for sweet blood..?” vroeg hij zonder aarzeling. Reyes was niet het type dat om de hete brei heen draaide. Hij was direct, daardoor soms misschien wat bot, maar… hij was tenminste eerlijk en je wist daardoor wat je aan hem had.

That agonizing hunger. Ze sloeg haar ogen naar het glas, het was een gevoel wat altijd ergens op de loer lag. Je wist nooit wanneer het over kon nemen. Natuurlijk hielp de geur van vers bloed om je geheel overhoop te gooien. Als je dacht dat er niks aan de hand was, als je dacht dat je na een maaltijd even de rust had gevonden; was het altijd schijn. Een druppel bloed was er nodig om jezelf te verliezen. Ze had het zien gebeuren, ze had laten gebeuren. Zijn woorden haalde haar uit gedachte en ondertussen dat hij zijn verhaal deed, had zij haar glas leeg en weggezet. Het boek wat ze vervolgens in haar hand had, werd ook weer weggelegd. Tanith kon er toch geen wijs uit maken. Nu pas liet ze haar lichaam in beweging komen om de blouse aan te trekken. De vrouw had het uitgesteld doordat ze niet op de pijn zat te wachten. Toch was het niet haar ding om in een BH te zitten, vooral niet tegenover een vreemde. Heel erg zat ze er niet mee, maar langer dan nodig hoefde het ook niet. Zijn woorden over dat hij oud was en in een museum hoorde, zorgde er voor het eerst in hun gesprek voor dat haar lach een geluid met zich meevoerde. Een zachte lach, een zoet geluid dat over haar lippen rolde. Even schudde ze haar hoofd, ergens hoopte ze het ook zo lang te mogen leven. Een museumstuk worden, goals.
Een brief naar zijn zus, zijn echte zus. Ook een vampier dus? Interessant, ergens vroeg ze zich af wat het verhaal erachter was. Tegelijkertijd gebeten? Tegelijkertijd vermoord. Het kon eerlijk gezegd van alles zijn. Het leek haar namelijk niet dat hij een brief aan een dode schreef. Even had ze bedenkelijk haar lippen iets getuit, maar in plaats van Reyes te vragen naar het verhaal, kreeg zij een vraag op haar af. Een nieuw glas werd gevuld en dankbaar zette ze het glas aan haar lippen.
"Grew up on a ship." Ze beet even op haar lip. "Born and raised by pirates, my family, my crew. Learned how to sail, fight and drink." Een kleine grijns op haar lippen terwijl ze opnieuw een slokje nam. Het was deels familie, want haar vader hoorde ergens op het schip te zijn. Wie het was had ze echter nooit geweten. Maar dat het familie werd genoemd was meer omdat ze allemaal onder diezelfde vlag vochten. Je werd een soort familie, hoewel een ontzettend slecht functionerende familie. Vol met geweld en gevechten.
Was ze misschien al zo gewend aan de geur van het bloed? Was dat waarom ze het ietwat onder controle kon houden op sommige momenten? "Until another ship took ours. A guy asked me if I wanted to die, I said no." Even haalde ze haar schouders op. "I woke up on a shore, I started eating the fish alive, I was damn hungry." Even lachte ze om die woorden. Ze had niet begrepen dat haar honger niet met normale honger te maken had. Haar tanden hadden zichzelf ruw in de levende vissen geklemd die ze had gevangen.Het zachte gegrinnik ebde weg. "I killed a guy that wanted to rape me. It was then that I understood what the hunger was." Weer enkele slokken. Terwijl ze hem nu onderzoekend aankeek.
"What is your story?" Interesse lag in haar blauwe ogen.