Wandering thoughts (open)

Seven haalde haar twee daggers door een groot blad om deze schoon te maken. Het bloed van de chupacabra die ze zojuist had neergehaald bleef achter in het groen, waardoor ze de twee dolken weer in hun holsters kon vastzetten zonder het leer vuil te maken. Niet dat ze zeer preuts was, maar het was handig om alles netjes te houden. Bovendien hielden de meeste van haar soort er niet van als iemand bebloed terug keerde in Forlindon. Bovendien trok de geur van dood nog wel eens ongewenst gezelschap aan. Als er iets was waar ze niet op zat te wachten was dat het.

Als assassin van de brotherhood hoorde ze ergens bij, maar Seven ging vaak in haar eentje te werk. Als het moest kon ze samenwerken, maar ze prefereerde de stilte. Een eigenschap die ze waarschijnlijk van haar moeder had, want haar vader was altijd erg sociaal geweest. Ooit had ze willen zijn zoals hij, maar zijn vriendelijkheid had hem niet kunnen redden, noch haar moeders ijzige karakter. Het was echter makkelijker om je gesloten op te stellen na het ondervinden van trauma en dus was dat de weg waarvoor zij had gekozen. Ook vandaag had ze alleen gehandeld en een monster gedood dat een van de nabijgelegen dorpen had geteisterd. Nu zat ze ergens middenin het woud, op een omgevallen boom, terwijl Snow, haar paard, naast haar stond te trappelen op zijn benen alsof hij haast had te vertrekken. Het was een eigenwijs beest, maar evengoed trouw. Ze voelde er nog niet zoveel voor om al te vertrekken en bleef daarom op haar plaats zitten, voor zich uit starend, haar oren getraind om naderend geluid op te vangen ook al was het niet haar eerste punt van focus. 

Toen ze iemand hoorde aankomen, het waren voetstappen, besloot ze het geluid te negeren. Er was hier een smalle weg die door het woud liep, haar rust hoefde nog niet gelijk verstoord te zijn bij het horen van een voorbijganger. Dit veranderde echter toen ze werd aangesproken. Ondanks dat ze de jonge man nog niet aan had gekeken, wist ze dat hij het tegen niemand anders kon hebben. Niet enkel door de gerichte opmerking, maar ook vanwege het feit dat er simpelweg niemand anders in de omgeving was, behalve haar paard. Mensen konden zo kortzichtig zijn. Haar ogen richtte zich op de vreemdeling, wenkbrauwen iets naar beneden getrokken in een lichte frons. "You have much to learn of this world if you haven't heard of silver hair, and you're lacking decency as well, human," antwoordde ze, haar stem scherp bij het laatste woord. Ze had het al niet op mensen, maar dit soort types spande de kroon als je het haar vroeg. Ondertussen had Snow zijn hoofd opgericht om te zien waarmee zijn eigenaar aan het praten was. "Do you have any business with me, apart from making assumptions about the colour of my hair?" Misschien vervolgde hij gewoon zo weer zijn weg na één opmerking.

Seven's frons verdween niet toen de man vertelde dat hem wel meer ontbrak dan enkel fatsoen. At least he knows himself well enough to admit his flaws. Het had geen zin om een hele discussie met iemand aan te gaan over of hij wel of niet netjes was. Sommige mensen gingen die discussie wel aan. Het bespaarde haar enkel tijd dat hij zo makkelijk toegaf, maar het maakte de conversatie er niet gezelliger op.

Zijn volgende opmerking, gepaard met de grijns op zijn smoel, zorgde ervoor dat ze die eraf wilde slaan. Haar ogen vernauwde zich iets, haar hand klemde zich uit frustratie om het handvat van één van haar daggers. "Is it your hobby to go around and insult random strangers?" vroeg ze op een toon die aangaf dat haar grenzen duidelijk in het zicht kwamen nu. Misschien ging het allemaal daar wel om. Net zo lang lopen irriteren tot iemand zijn kalmte verloor. En dan? Wat was zijn plan daarna wanneer ze hem een mes tegen zijn keel zou leggen?