Sweet ophelia, when young blood escapes

Het was een warme dag geweest in Archeon en hij was blij dat de schemer nu eindelijk begon te vallen. De temperatuur daalde als een razende en hij voelde weer een beetje energie door zijn lichaam heen stromen. De brandende zon was iets waar hij nooit helemaal aan leek te kunnen wennen, ondanks dat hij het al zoveel jaren moest verduren. Nee, gaf hem maar liever de duistere nacht, daar voelde hij zich veel meer thuis.

Tyraevor was in de richting van de binnenplaats gegaan, hij had een rondje door het paleis gelopen en alles leek rustig te zijn hier. Als lid van de kingsguard moest hij altijd op zijn hoedde zijn, maar voor vandaag was hij klaar met zijn duty. Met een vloeibare beweging haalde hij zijn zwaard uit diens schede en bewoog hij het wat in zijn hand. Eerder vandaag had hij een nieuwe laten maken bij één van de betere smeden in Archeon. En aangezien hij nog niet veel tijd voor zichzelf had gehad, dus liet hij zich op een muurtje zakken en maakte wat bewegingen met zijn nieuwe zwaard. Wat hij niet per direct zag, was dat hij niet de enige was die nog op was rond dit uur.

Het was een mooi zwaard geworden, maar de tijd om het goed te bestuderen had hij nog niet gehad vandaag. Immers draaide hij hele volle dagen en had hij vaak ook nog eens de taak om de jongere leden van de Kings Guard te trainen. Het voorwerp was rijkelijk versierd, typisch iets voor de rijkere Valyrianen. Ondanks dat lag het zwaard goed en licht in de hand. De bewegingen waren soepel en hij was er van verzekerd dat dit zwaard hem nog een hoop plezier op zou leveren. Terwijl hij het ding nog een paar keer ronddraaide werd zijn aandacht getrokken door een zachte stem. Vragend keek hij opzij, om te zien hoe er een jonge dame zijn kant op kwam lopen. Tijdens de late uurtjes had hij eigenlijk nooit gezelschap, wat dit toch wel redelijk speciaal maakte. Echter zou hij het nooit afslaan, want meer informatie over mensen in het paleis verzamelen kon nooit kwaad. Daarbij vond hij gezelschap niet erg.

Hij liet zijn zwaard een beetje zakken en wachtte tot ze bij hem was. “I usually don’t need much sleep,” zei hij op een rustige toon. Ondanks dat hij zich overdag vaak opstelde als een serieuze man, die vaak ietwat bitter over kon komen, klonk zijn stem best vriendelijk. Het was gewoon een feit dat hij zich ’s nachts altijd wat meer in zijn element voelde. Of wanneer hij in de buurt van een bepaald persoon was, natuurlijk. Hij liet zijn ogen over het meisje gaan, schatte haar begin twintig en maakte een notitie in zijn hoofd om het feit dat er zo laat blijkbaar nog mensen door het paleis zwierven. “You’re new here, aren’t you?” Tyraevor kende de meeste mensen in het paleis wel van gezicht, de meeste kende hem ook wel. Dit meisje had hij echter nog niet eerder gezien. Het was dan ook een groot paleis en hij had niet vaak met de handmaidens te maken – iets wat hij constateerde door haar redelijk mooie kledij.

Het was wel zo netjes om de punt van zijn zwaard naar beneden te laten wijzen zodra hij had opgemerkt dat hij niet langer meer alleen was. Hij had niet de intenties om intimiderend over te komen door zijn wapen op een onschuldige jongedame gericht te houden. Iedereen met een beetje geld kon zo’n wapen aanschaffen. Dolken waren nog makkelijker te verkrijgen en bogen konden door iedereen met handige vingers worden gemaakt. Het enige voordeel wat sommige hadden, zoals de kingsguards, was dat ze getraind werden in het omgaan met hun wapens. Een normale inwoner zou binnen drie seconden kermend op de grond liggen, met diens wapen vijf meter verder. Tyraevor had sowieso al een reputatie. Hij trainde de jongere guards en stond erom bekend dat hij één van de betere vechters was. Zowel met zijn zwaard als met zijn blote handen. Onsterfelijkheid was een aangename bijwerking van zijn vampirisme, al waren er soms van die momenten dat hij het vervloekte.

Tyraevor vertelde haar dat hij over het algemeen weinig slaap nodig had. Als hij wilde kon hij eeuwig doorgaan zonder slaap, immers was hij al dood en haalde hij zijn energie uit het bloed dat hij dronk. “It most certainly is.” Hij hoefde zich geen zorgen te maken om een lange nachtrust, kon zijn tijd besteden aan andere dingen en leek nooit moe te zijn. Op sommige dagen koos hij er echter wel voor om zijn ogen te sluiten en weg te zinken in een droomloze slaap, maar dat was puur tijdverdrijf voor hem. Immers was eeuwig heel erg lang. Hij vroeg of ze nieuw was in het paleis, anders was haar gezicht hem vast wel bekend voorgekomen. Dit bleek inderdaad het geval te zijn, gezien haar suggererende reactie. “You fit in pretty good actually, but I know every face in here.” Zijn mondhoek trok lichtjes omhoog terwijl hij haar aankeek. Een normale guard zou vast niet doorhebben dat dit meisje nieuw was, gezien ze erbij liep alsof ze hier praktisch thuis hoorde. Tyraevor kende elk gezicht, wist wat de meeste mensen deden op welk tijdstip van de dag, kende routines en wist ook welke mensen buiten het paleis in de gaten gehouden moesten worden. Hij was een goede guard, dat was een ding dat zeker was. Echter viel het nog in twijfel te trekken of hij wel een goede kingsguard zou zijn, gezien hij zijn ogen eerder op iemand anders had gericht dan op de koning. Als het erop neerkwam zou hij altijd zorgen dat zij als eerste in veiligheid werd gebracht, iets wat streng tegen alle regels inging die hij aan de jongere leden van de guard leerde. Maar niemand hoefde dat te weten, ook de prinses zelf niet.

Tyraevor kon niet anders dan lichtjes trekken met zijn mondhoek toen ze opmerkte dat ze iets beter sliep, wetende dat hij er was om hen veilig te houden. Hij was er dag en nacht om de inwoners van het paleis veilig te houden. Zowel tegen mensen van buiten als binnenin. Soms konden er immers mensen van de staff zijn die zich bedrogen voelde door hun werkgevers en plannetjes beraamde. Je kon maar nooit voorzichtig genoeg zijn. Tyraevor had zijn prioriteiten wel op orde, gezien hij het zich nooit zou vergeven wanneer er met een specifiek iemand in dit paleis iets zou gebeuren. Nog altijd vroeg hij zich af waarom het hem zoveel kon schelen wat er met haar gebeurde. Zijn aandacht werd weer op de jongedame gericht toen het hem opviel dat hij haar hier nog niet eerder had gezien. Echter pastte ze perfect in het plaatje van een Valyriaanse dame, wat hij dan ook opmerkte. Het paleis had aardig wat personeel, maar aangezien hij zoveel tijd in de gangen besteedde kwamen veel gezichten hem bekend voor. Daar kwam nog eens bij dat hij best goed was met namen, waardoor hij die makkelijk kon verbinden aan bepaalde gezichten.

De brunette vroeg hem voorzichtig of hij dat zwaard ooit echt op iemand had moeten gebruiken. “This peticulair one is new, but I had plenty of moments in my past where I had to use my swords.” Hij had aardig wat gevechten meegemaakt, waarvan de vele dunne littekentjes overal over zijn lichaam stonden. “Did you ever held a sword?” vroeg hij vervolgens terwijl hij zijn lichaam iets meer haar kant op draaide en haar nieuwsgierig aankeek. Ze zag er zo onschuldig uit, hij vermoedde van niet. “Miss..?” vroeg hij vervolgens subtiel om haar naam. Het was altijd makkelijker om de naam van je gesprekspartner te kennen, plus het feit dat hij graag wilde weten wie deze nieuwelinge was.

Het meisje leek hem niet het figuur wat zat te wachten over de pure waarheid achter andere zwaarden. Hoe hij tijdens gevechten ontelbaar veel levens had beëindigd met een zelfde soort wapen. De vorige was helaas te erg beschadigd geraakt door de jaren heen en hij had een nieuwe moeten laten maken, degene die hij nu in zijn handen hield. Echter had hij haar genoeg bloederige verhalen kunnen vertellen, maar dat bespaarde hij haar en gaf een correcter antwoord. Hij zou niet gaan liegen over het gebruik van zijn wapens. Daarbij was hij een kingsguard, iedereen zou weten dat hij loog als hij vertelde dat hij nog nooit bloed had laten vloeien.

Ergens was hij nieuwsgierig of ze ooit een zwaard vast had gehouden. Zijn mondhoeken trokken geamuseerd omhoog toen ze hem verzekerde dat ze zo’n wapen waarschijnlijk niet eens op zou kunnen tillen. “Never say never, if you don’t try, you won’t know.” Afwachtend keek hij haar aan, om hierbij haar reactie te kunnen peilen. Ondertussen vroeg hij subtiel naar haar naam, die hij dan ook zonder enige twijfel kreeg. “Tyraevor Rahgaris, at your service, sweet Ophelia.” Er speelde een subtiele grijns rond zijn lippen terwijl hij een sierlijke buiging voor haar maakte, waarbij zijn hand een hoffelijk gebaar maakte, maar hij het oogcontact niet verloor. Vervolgens rechtte hij zijn rug weer en keek naar het zwaard, waarvan de punt nog altijd naar de grond was gericht. In een snelle beweging bracht hij het wapen naar zijn andere hand en liet het iets zakken, waardoor de punt op de grond rustte. Vervolgens hield hij het handsvat naar haar uit, zijn ogen weer op de brunette gericht. “Take it, don’t lift it yet, just hold it.” Hij was benieuwd of ze in zou gaan op het aanbod, maar het leek hem wel vermakelijk. Tyraevor had toch niet veel anders te doen deze avond.