Little Dysfunctional

Het zwaard voelde nog steeds redelijk onwennig in zijn handen; hij was het niet gewend om zo'n ding vast te hebben, laat staan er ook echt mee te vechten. Dat was wellicht ook goed zichtbaar geweest, toen hij een poging had gedaan zichzelf te verdedigen tegenover de mannen met zwaarden. Het was een slechte poging geweest, en dat wist Helios zelf ook - alhoewel hij dat niet snel ging toegeven, want toegeven was voor watjes. "I always do what's best for me." Als ze dat maar wist. En wat goed was voor hem, was helaas vaak niet goed voor anderen. Oh well.

It'll be fun, she said. De man vernauwde zijn ogen, nog steeds niet heel zeker ervan of dit nou een domme grap was of dat de vrouw het echt meende. Maar, uiteindelijk nam hij het besluit dat ze dit echt wilde en haalde hij zijn schouders op. "Alright then, but it won't be my problem if things go wrong." Zolang dat maar duidelijk was. Hij richtte zijn zwaard weer op, hield het dichter bij hem dan eerst zoals ze verteld had en sloeg toe door het ellendige ding naar de zijkant te zwiepen en haar aan haar zij te proberen te raken, waardoor zijn hele borstkast als het ware open was voor aanvallen. Het was duidelijk dat hij hier nooit mee geoefend had.

Hij was er vrij overtuigd van geweest haar te kunnen raken, vooral omdat ze geen wapen in de hand vasthad aan de kant waar hij aanviel. Maar voordat hij het wist had de vrouw een dolk in die hand vast, bijna alsof ze het gewoon tevoorschijn had getoverd. Staal dat op staal terecht kwam weerklonk door de plek, waarna Helios zowat zijn evenwicht verloor doordat hij veel kracht in zijn klap had willen zetten, maar de vrouw hier geweldig gebruik van maakte. Het werd hem op dat moment vrij duidelijk dat ze wel zeker ervaren was in vechten en ze, zouden ze beiden menselijk zijn, binnen enkele luttele seconden van hem zou winnen.

De dolk die vervolgens licht tegen zijn rug aan prikte, maakte dat extra duidelijk. De man boog zijn rug licht naar voren, maar de grijns was nog steeds niet van zijn gezicht af. Het was immers gewoon een spel voor hem en eindelijk leek iemand hem bezig te kunnen houden, want ergens was Helios gewoon ontzettend verveeld met zijn leven, wat vaak resulteerde in hem die anderen in de kast probeerde te jagen. Gewoon om even plezier te hebben. Hij draaide zich weer naar de vrouw, toen hij hoorde dat ze afstand nam. "Well, if you think about it, it's kinda a stick.. with a pointy end." Grapte hij, waarna hij zijn zwaard weer ophief. Zijn voet hierbij weer in de verkeerde positie zettend, waarna hij een snelle stap vooruit zette en nu het zwaard rechtstreeks naar haar stak, zijn arm uitstekend.

Hij moest één ding toegeven: de vrouw voor hem wist hoe ze moest vechten. En hij vroeg zich af of het zo was, dat ze het respect van haar volk had gekregen. De man kon zich immers vaagjes nog enkele details over Vanaheim herinneren, maar veel tijd om daar over na te denken kreeg hij niet. Hij had het zwaard vooruit gestoken, met het idee haar er mee te steken, maar dat plan werd gecanceld toen zij zijn arm vastgreep en super vlug een voet achter zijn kuit legde. Voordat hij het wist, kwam hij met een klap op de stoffige grond terecht. De man bromde zacht binnensmonds, waarna hij zijn donkere ogen op haar richtte. "Wrong about the pointy stick?" Sprak hij, waarna de grijns weer op zijn gezicht verscheen.

Met zijn onmenselijke snelheid - wellicht een beetje valsspelen van zijn kant, maar zo zag hij het zelf niet - bracht hij zijn benen langs die van haar, met het idee haar zo ook op de grond te gooien. Snel kwam de man omhoog, zijn zwaard weer in zijn handen, waarna hij het op haar richtte. "Not so bad for a rookie right?" Hij zag er vrij tevreden uit met zijn move, maar zijn stand was nog steeds verkeerd en hij hield zijn zwaard wellicht iets te ver van zich af.

Hij durfde te wedden dat de vrouw zijn volgende move niet had zien aankomen; waarschijnlijk ook omdat hij het met zo'n snelheid deed, dat het onmenselijk was - iets waardoor ze wellicht te laat pas opmerkte waar hij mee bezig was. Toen ze op de grond lag, stond hij alweer op twee benen, zijn zwaard naar haar uitgestoken. "No-one ever survives without a little bit of cheating." Hij had gedacht op dat punt te hebben gewonnen, maar Lexa wist hem wederom weer te verassen. Ze trok hem naar voren en aangezien zijn benen niet stevig genoeg stonden, was het vrij makkelijk hem van zijn voeten te brengen. Hij had wellicht naar voren kunnen stappen, maar ergens was de man ook gewoon nieuwsgierig, waardoor hij zijn onmenselijke snelheid bewust inhield. Toch had Helios niet gedacht dat ze vervolgens zo snel was, want hij had nog maar net de grond geraakt, of de vrouw zat met haar beide knieën langs zijn lichaam en had de scherpe punten van de dolken op zijn borst gelegd. Een dodelijke move voor een mens, zou ze doorgeslagen hebben, maar voor hem alles behalve.

"You've got me." Lachte de man, een geluid dat zelden nog door hem gemaakt werd, omdat het dit keer gemeend was. "If I were human, that could have been a very deadly move." Hij grijnsde, gelukkig voor hem was hij geen mens meer. "Lucky for me I'm pretty hard to kill." Hij deed verder niks meer, wetende dat hij daarvoor zijn onmenselijke snelheid en kracht moest gebruiken. Helios in een echt gevecht zou nu waarschijnlijk een nek breken of iets in die trant, iets wat niet bedoeld was voor een gevecht zoals deze.

Hij schudde licht met zijn hoofd toen ze een opmerking maakte over zijn vechtechnieken. Zonder zijn snelheid en kracht, zou hij inderdaad nergens zijn. "I was never raised to fight with a sword, that's correct." Hij grijnsde. "As a human my go-to weapon was a bat, and that was mostly because I just needed to hold something. I think I wouldn't have been able to hit anyone hard enough to defend myself." Hij nam de hand die ze uit had gestoken aan om overeind te komen, ook al had hij het met gemak zonder haar hulp kunnen doen. Het verbaasde hem dat hij het woord 'human' liet vallen, wetende dat hij in al die jaren maar zelden sprak over de tijd waarin hij mens was geweest. Wellicht omdat hij dan wederom werd geconfronteerd met het feit dat hij zoveel veranderd was over de jaren.

Zijn blik viel weer op Lexa toen ze over zijn potentie sprak. ZIjn mondhoeken krulden licht op. "Fighting isn't all about wielding a sword though," Hij had zo zijn manieren, het was immers zo dat de man toch wel heel wat gevechten had gewonnen en dat was niet enkel omdat hij sneller en sterker was dan een gewoon mens. Dat kwam ook deels door de manier waarop hij soms zijn summons gebruikte om uit lastige situaties te komen. Geïnteresseerd keek hij haar aan toen ze sprak over het feit dat ze nog nooit verslagen was in een eerlijk gevecht. Wow. Impressive. "Never?" Hoe kon het zijn? Ja, ze was snel en ja ze wist er vast veel over, maar nooit? Dan moest ze wel heel goed zijn in wat ze deed.

Hij liet zijn blik kort over de vlakte heen glijden. Vanaheim; nee, hij zou als jongeman hier nooit hebben kunnen overleven. Waarschijnlijk was hij al zeer jong overleden, hoogst waarschijnlijk door eigen lompigheid. "I would have probably get killed by a predator for being too loud, probably." Sprak hij, grijnzend. "I was terrible at surviving in the wild, to say at the least." Very terrible. Dat kreeg je, wanneer je opgroeide in het midden van een stad en daar nooit echt uit kwam. Hij was een slim kind, dat zeker, maar op het gebied van vechten of sport spelen.. nee, daar ging het vaak nogal mis. Het vampierzijn had hem iets geschonken, iets dat hij als mens zijnde nooit had kunnen bereiken. Snelheid, uithoudingsvermogen, kracht en nog veel meer. Maar het had ook genoeg van hem ontnomen, helaas.

"I'm already quite unbeatable if I wish, Lexa." Hij was daar zeker heel erg verzekerd van, een soort zelfverzekerheid die ook met het vampier worden was meegekomen. Hij kon het zich moeilijk inbeelden hoe mensen van haar leeftijd hun hele leven lang trainden en dan als beste beschouwd werden. Zijn wenkbrauwen trok hij even dichter bij elkaar in een frons. "You mean you guys fight till the death?" Hmm. "So that means you must've killed a lot of people.. before they saw you as unbeatable?" Mensen uit Vanaheim bleven hem telkens weer verbazen. Hij moest lachen om haar opmerking. "Well, unlike you I have already died before." Hij haalde zijn schouders wat op. De dood was niets plezierigs, maar gelukkig voor hem was dat al achter hem. Hij geloofde er dan ook niet langer in dat hij nog dood kon, wetende dat ook vampieren konden sterven, maar ervan overtuigd zijnde dat hij niet te verslaan was.

Hij glimlachte licht bij de woorden van de vrouw; wellicht had hij geluk gehad dat hij niet in Vanaheim geboren was, wellicht had hij ongeluk gehad dat hij wel in Navarre geboren was. Je kon het op twee manieren zien; wie weet was hij hier wel gelukkiger geweest, bijvoorbeeld. "I doubt you can call it lucky," het leven in Navarre was ook geen vredig bestaan voor hem geweest, immers, dat was wel te zien aan het feit dat de jongen op zo'n jonge leeftijd al veranderd was in een vampier. Wellicht had hij een betere jeugd gehad ja, maar alles was bergaf gegaan vanaf de dag dat hij achttien was geworden. "Of course," hij keek de vrouw met een zelfverzekerde blik aan, toen ze vroeg of hij tegen een ander van zijn soort ook zou winnen. Of dat ook echt de waarheid was, well, laten we maar gewoon zeggen dat Helios er goed genoeg in geloofde dat hij onverslaanbaar was. "But unlike you I do not fight fair, I fight to survive." En dan moest je soms valsspelen, gemeen vechten; want als je wilde overleven in een land zoals Fallen Skies, dan was dat soms nodig.

Hij kon haar houding licht zien veranderen; haar blik werd op de grond gericht toen ze sprak over de mensen die ze had moeten vermoorden, voordat ze 'Commander' had kunnen worden. "And you killed them all as well?" Helios trok zijn wenkbrauwen wat dichter bij elkaar in een frons, hij kon zich amper voor stellen hoe een vrouw van haar leeftijd al zoveel bloed op haar handen had kunnen hebben. Het was oneerlijk, soms, waarom sommige mensen zoveel verantwoordelijkheid op hun schouders hoefden te dragen. Gelukkig had Helios geen last van die 'verantwoordelijkheid', hij was vrij om te staan waar hij wilde en te doen wat hij wilde. "I guess in a world like this one, you can call yourself lucky if you don't have any blood on your hands." Het was waar; niet veel mensen ontkwamen aan de wrede wereld binnen Fallen Skies.