Little Dysfunctional

Hoe mooi zou het zijn om ergens met zoveel overgave in te geloven, dat je er je eigen leven voor wilde geven? Helios kon het zich niet voorstellen, of in ieder geval niet meer, wat voor gevoel dat moest zijn. Hij had echter niet van deze wildelingen gedacht dat ze ergens zo sterk in geloofden. "The mother? You guys believe in an after-life?" Hij leek duidelijk verbaasd te zijn; hij had het immers niet verwacht van een persoon zoals Lexa om er zo sterk in te geloven dat ze niet bang zou zijn haar eigen leven ervoor te geven. Denkend dat er iets na dit leven was en dat wat het ook was, het goed was, zolang ze haar 'mother' zou volgen. Hij wenste dat hij daar zo ook hetzelfde over kon denken, maar nadat hij de 'dood' zelf al had meegemaakt, betwijfelde hij of er überhaupt wat was.

"But are you really the best if you win from a few other children?" Hij liet zijn blik op haar vallen. Het leek hem immers stug; er zou vast ergens, nog een ander lopen, die wellicht net iets beter dan jou was. Was het daarom dat de commander zo snel stierf normaal? Want aan haar woorden te horen, leek het wel te zijn alsof er al een heleboel voor haar waren geweest. God, hij zou er niet eens aan willen denken; de moeite moeten doen om, om de twee jaar weer te onthouden wie de nieuwe commander was. Zoveel werk, zoveel moeite. En was het het waard? Hmm.

"And what do you believe?" Waren zijn woorden, toen ze opmerkte dat sommigen geloofden dat ze na hun dood in een eeuwige slaap terecht zouden komen, of dat er juist een werkelijk hiernamaals was. Hij was dood geweest, zijn geloof in het hiernamaals was weg - alhoewel hij wellicht niet het juiste soort 'dood' was geweest. Wellicht zou er wel een hiernamaals bestaan. Wellicht was er wel een plek waar de goede mensen naar toe gingen, en ook een plek waar de slechte mensen naartoe gingen. Voor hem was er echter geen zorg meer; hij plande niet op binnenkort te sterven, namelijk.

"Dying is not that pretty, Lexa." Hij hief zijn wenkbrauw op, toen ze gemakkelijk over haar dood sprak. Dat ze, als ze stierf, het einde van haar pad had bereikt. Dat de Mother dan had gekozen dat haar levensdoel was bereikt. Maar wat was dat? Haar mensen leidden, totdat een zeker persoon een dolk in haar borst stak en het over was? Hij wist niet wat hij daarover moest denken. Hij was blij eindelijk zelf te kunnen 'leven', ook al zorgde de afwezigheid van verantwoordelijkheid wel eens voor verveling. "Perhaps.." Wellicht was er wel geen hiernamaals. Hij geloofde er immers niet langer in. "There was nothing for me, but who knows, I didn't have a Mother looking over me either." Hij grijnsde, wellicht was haar geloof wel de juiste, je wist het maar nooit.

"But, Lexa, are you aware that your people are not happy with that you brought me here?" Perks of being a vampire; hij kon alles in de omgeving horen. En de mensen waren niet blij met de vreemdeling, of in ieder geval, ze voelden zich niet op hun gemak.

Haar worden zorgden ervoor dat de man kort knikte en zijn blik weer richtte op de kinderen die stonden te vechten. "As long as you die believing in your cause, it'll be a worthy death." Maar de man vroeg zich of dit haar doel was; of dit was wat ze wilde. Sterven voor haar volk? Het klonk heel nobel, maar uiteindelijk waren er maar weinigen die zo nobel waren. En wellicht zou ze het doorzetten, maar de mens was diep van binnen heel erg egoïstisch, of althans dat wilde hij geloven, en hij vroeg zich af of ze wel degelijk wilde sterven voor haar volk. Niet zonder eerst geleefd te hebben.

Helios hoefde niet naar de moeder te kijken waar Lexa naar wenkte, om te weten dat haar volk hun in de gaten hield en dat hun blikken alles behalve vriendelijk waren. Hij draaide zich naar de vrouw toe en keek haar vragend aan. "So what, you think bringing people like me into your city will solve that?" Het verbaasde hem dat hij in haar ogen een goede keuze was geweest om een poging te doen haar volk over te halen om wat meer open te staan voor buitenstaanders. "Monsters like me?" Zijn volgende woorden waren zachter, zodat ze enkel goed hoorbaar waren voor de vrouw. "Aren't you even slightly afraid for things to go.. wrong?" Hij haalde een wenkbrauw licht op. Had ze er überhaupt wel goed over nagedacht? Een vampier in haar stad brengend, een persoon zoals Helios? Hij was onvoorspelbaar en hij mocht dan wellicht vandaag een goede dag hebben, maar wat als hij hier morgen nog steeds was? Wat als hij morgen in een slechte bui was en iemand hem net verkeerd aankeek in zijn ogen? Zouden haar mensen dan niet juist meer afstandig worden tegenover buitenstaanders?

Een hele uitleg volgde. Ze was er niet van overtuigd dat hij een monster was, waarbij de donkerharige jongen kort zijn wenkbrauwen ophief. Hmmm. Dat was wellicht niet het slimste idee. Ze had beter kunnen beginnen met iemand die niet met haar mannen gevochten had, wat als die gozers nu terugkeerden naar Mother's Heart en haar hier zagen met hem? Wat zouden ze doen? Of zeggen? Wellicht niets, aangezien hun vriend noodlottig ten einde was gekomen door haar mes. "What did he tell them, then?" Hij keek haar vragend aan. "That we're different and therefore dangerous? That we're cursed?" Hij grijnsde licht. Well. Daar ging hij de oude commander geen ongelijk in geven, eerlijk gezegd. Koeltjes haalde de man zijn schouders op bij haar laatste woorden. "Well, you can hurt me anything, Commander of Savages." Sprak hij nonchalant, terwijl hij zijn blik weer op de omgeving had gericht. Een lichte grijns verscheen rond zijn lippen; hij had het duidelijk niet kunnen laten om zo'n opmerking te maken.