Little Dysfunctional

De man haalde zijn schouders wat op bij haar woorden. "Well, there's no fun about that either." Een dode Lexa was nou niet waar hij op zat te wachten, immers. Ze had zijn interesse gewekt en tegenwoordig gebeurde dat niet vaak meer, hij zou niks meer aan haar hebben als ze een lijk was. Hij hief zijn handen onschuldig op toen ze van hem ook een belofte terugwenste. Als er iets gebeurde, moest hij het haar maar laten afhandelen; got it, hij mocht niemand slaan of iets in die trant. Hij zou het proberen. "Of course, there will be no hitting or killing." Maar echt beloven? Hmm. Ze zou hem maar moeten geloven, al kon hij niet met zekerheid zeggen dat hij zichzelf rustig kon houden. Dat lag er meestal aan of hij een goede of een slechte dag had en gelukkig voor Lexa had hij vandaag een goede dag, maar hij kon niet spreken over de dag erna of de dag daarna.

"So.. Begon hij. "Which way to Mother's Heart?" HIj had er nu al zin in om de stad te zien. Wetende dat normaal geen vreemdelingen binnen kwamen, maar hij durfde te wedden dat hij aan Lexa's zijde met gemak binnen kon komen. Geweldig. Hij werd meestal niet uitgenodigd om ergens mee naartoe te gaan.

Haar woorden amuseerden hem overduidelijk, want de grijns rond zijn lippen werd groter. "You must really like my head, that's the second time you've talked about taking it from me." Hij had het niet kunnen laten, clearly, maar had ook wel door dat de vrouw het echt meende. Haar volk betekende vast veel voor haar en dit was niet niets. Hij mocht haar stad zien, hij, de buitenstaander, de vampier, de magician. Prachtig. Al was Helios slim genoeg dat ze waarschijnlijk liever niet zag dat hij zijn onmenselijke snelheid of kracht gebruiktte in het midden van de stad, hij had al genoeg over haar volk gehoord, om te weten dat het daar waarschijnlijk niet echt gewaardeerd zou worden. De stad bleek niet ver weg te zijn, wat hem verbaasde; want hij had absoluut geen idee gehad dat er zo dichtbij een stad had gelegen.

Het was hooguit een afstand van twintig minuten lopen, waarop beiden gewoon in stilte naast elkaar stapten. Hij kon pas vanaf een bepaald moment de muren van de stad zien, muren die geïmproviseerd waren, duidelijk anders dan de muren die hij gewend was in bijvoorbeeld D'Auvignon. De mensen die de poort openden, keken hem wat wantrouwig en twijfelend aan, maar Helios negeerde de blikken gewoon. Zijn aandacht werd eerder getrokken door de stad zelf en Lexa die hem welkom heette in haar stad. Wow.. eh.. dat had hij niet verwacht. Het was een bescheiden stad, je kon het eerder een dorp noemen in vergelijking met de stad waarin hij was opgegroeid. Hij kon zien dat de huizen eerder gebouwd waren om maar tijdelijk te staan dan om eeuwig te blijven staan. "Wow, Lexa, it's.. interesting." To say at the least.

"It's way better on my body than on a stick, though." Kaatste de man koeltjes terug naar Lexa, toen ze een compliment had gemaakt over zijn hoofd. Geamuseerd had hij even zijn blik op haar gericht, duidelijk tevreden over het onverwachte compliment dat zijn kant op kwam. Wie had dat gedacht, de queen of savages vond zijn hoofd mooi. Lucky him. De stad waar ze hem uiteindelijk heen had gebracht, bleek niet bepaald het soort stad te zijn dat hij gewend was; maar hij vond het wel een interessant concept, vooral toen ze uitlegde dat de stad gebouwd was puur op het feit dat ze zo weer hun spullen konden oppakken en naar een nieuwe plek konden verhuizen. Geweldig. Dat ging niet zo makkelijk met de stenen huizen gebouwd in D'Auvignon, namelijk.

"I've never seen anything like it," reageerde hij op haar woorden, want het was zeker een unieke stad. "So if something dangerous heads for the city, you just leave and rebuild it somewhere else?" Sprak hij, zonder zijn blik verder nog op Lexa te richten. Zijn ogen waren gericht op de stad zelf en vielen uiteindelijk op de paar kinderen die hun spel aan het spelen waren, maar soms even zijdelings naar de vreemdeling keken. Het werd hem al gauw duidelijk dat zelfs de kinderen binnen Vanaheim het niet zo hadden op vreemdelingen. Well, dat hadden ze vast van hun ouders. Hij draaide zich naar Lexa en boog zich wat dichter bij haar. "Are you sure your people won't .. bite?" Hij oogde even kort naar de kinderen die soms niet al te vrolijk zijn kant op keken. Hmm.

De man leek rustig de stad te bekijken, ieder detail in zich opnemend, terwijl hij ondertussen soms oogcontact maakte met enkele van de bewoners die hem nauwlettend in de gaten leken te houden. Waren ze wantrouwing omdat hij een buitenstaander was en zich in deze stad bevond, of waren ze wantrouwig omdat hij zo dicht bij hun commander stond? Hmm. "So do you move a lot? Or has it been quiet over the past few months?" Het fascineerde hem dat de stad zomaar verlaten kon worden en dan weer ergens anders opgezet kon worden. Het was apart, dat zeker en hij besefte zich dat dit waarschijnlijk enkel in Vanaheim zo gebeurde. In andere steden had hij het immers nog nooit gezien, de meesten bestonden dan ook voornamelijk uit stevig gebouwde woningen. Lexa schudde met haar hoofd toen hij haar vroeg of ze zeker wist dat de mensen hier beten; haar opmerking kwam niet geheel onverwacht. Hij glimlachte naar haar, wetende dat hij waarschijnlijk hier degene was die het vaakst een ander beet. Als vampier zijnde had hij immers geen andere keuze en hij vroeg zich af of Lexa daar zelf ook al over had nagedacht.

De vrouw pakte zijn hand beet en trok hem mee verder de stad in; hij liet haar haar gang gaan, zijn ogen gericht op de gebouwen die ze passeerden. Uiteindelijk kwamen ze tot een stop, waardoor zijn bruine ogen weer op Lexa gericht werden. Hij schudde licht met zijn hoofd. "Don't worry, I'm quite used to it." Het was de waarheid; als vampier was hij bijna nergens meer echt welkom. Oh well, not that he cared. "So.." Hij liet zijn blik weer door de straat glijden. "Am I going to get a tour or is this all there is to see?"

De man knikte bij haar woorden, denkend over het wezen dat ze zojuist had genoemd. Een Behemoth. Dat waren inderdaad wezens die je niet graag tegenkwam, daar kon je vrij weinig tegen doen, inderdaad. Moest zij eens weten dat hij dit soort wezens kon oproepen - dan wellicht niet zozeer in de grootte van een Beomoth, maar de hellhound die waarschijnlijk nu nog ergens rondliep door de vlaktes van Vanaheim, was ook enigszins indrukwekkend te noemen. Hij had besloten er maar wijs over te zwijgen, wetende dat maa weinigen zijn magie accepteerden. "Are there many beasts in Vanaheim like the Beomoth?" Zouden ze wezens zoals hem hier ook omschrijven als een 'beast'?

"That might be a good idea." Hij wist dat de mensen van Vanaheim het niet zo op buitenstaanders hadden, dus de mensen van de stad direct te confronteren met een figuur zoals hem.. might not be her best plan. Hij had überhaupt niet begrepen waarom ze opeens gedachte had gekregen hem mee naar haar stad te nemen. Hij zag er immers nou ook weer niet uit als de .. meest betrouwbare persoon. Zijn blik gleed van Lexa naar de kinderen waar ze opeens op focuste. Ze legde uit dat ze oefenden voor een 'conclave' en Helios moest even terugdenken aan haar verhaal over hoe ze zeven mensen had moeten vermoorden voordat ze Commander was geworden. "All you need to do is say it and they'll start killing each other?" Hij vond het nog steeds een vreemde traditie. Zelfs voor een man zoals Helios, die over de afgelopen paar jaren meer nekken had omgedraaid dan menig ander persoon.

Vanaheim bevatte dus redelijk wat gevaren, als hij dat zo allemaal hoorde. Dat maakte het een stuk duidelijker voor de man waarom de bevolking zo hard was. Je moest hard zijn, wilde je dit soort dingen kunnen overleven. Heck, zelfs hun stad was ernaar gebouwd: ze waren bereid om te verhuizen wanneer nodig en hij betwijfelde of er zelfs mensen waren die erover zouden zeuren, moesten ze vertrekken. Vast niet. Iedereen deed mee, zelfs de kinderen. "I'd like to see them try." Grapte hij toen Lexa een opmerking maakte over de shades die hem zouden kunnen inhalen. Wellicht wel, maar wat dan? Zouden ze hem doden? Hij was al dood, daar kwamen ze een beetje te laat mee, dan.

Hij draaide zich licht naar Lexa. "You mean you host these 'conclaves' often?" Wow. Hoeveel kinderen zouden er al gestorven zijn? Kinderen gedoemd om te vechten tot de dood, hun hele leven getraind tot dit punt, om dan gewoon te sterven. En dat was nog niet het ergste. Het betekende dat één van hen, nu met bloed aan diens handen, de commander ooit zou opvolgen. Een kind. "Well if killing friends for your land doesn't show loyalty, what else does." Hij rolde met zijn ogen en liet zijn blik nog even kort op de vechtende kinderen vallen. Als hij op die leeftijd een van hen tegen het lijf was gelopen, dan was het waarschijnlijk voor hem einde oefening geweest. Kinderen van twaalf die zo goed om konden gaan met zwaarden, het werd bijna eng.

Haar vraag zorgde er even voor dat de man van de kinderen terug naar Lexa keek. Of er iets was dat hem bang maakte? Hmm. "Everyone is haunted by at least one thing, Lexa." Sprak hij simpel, al kon hij zo een twee drie niet meer iets bedenken dat hem de stuipen op het lijf joeg. Wellicht was hij hetgeen geworden waar hij vroeger bang voor was geweest, misschien had hij daarom ook niks meer om te vrezen. Maar daar tegenover was het juist wanneer de man sliep, dat zijn ergste nachtmerries terugkwamen.

"Ten years, you make it sound as if that's a lot." Hij kende mensen die al meer dan tien jaar als lord of lady aangewezen waren, mensen die oud werden en nog steeds de positie bekleedden. "Has someone ever refused to kill?" Hij kon het zich lastig voorstellen dat, dat nog nooit was gebeurd. Maar.. aan de andere kant, als hij de kinderen daar zo zag vechten, kon hij het zich ook weer niet voorstellen dat ze het niet zouden doen. Alles voor hun land, niet waar? Ook al betekende dat het vermoorden van een van je vrienden. Het was best een duister idee eigenlijk.