Little Dysfunctional

Haar manier van denken fascineerde de man; het was op zijn minst gezegd heel interessant hoe ze dacht over overleven en sterven. Bijna alsof ze er niet.. bang voor was om ooit ten einde te komen, bijna alsof ze er van overtuigd was dat dit einde onvermijdelijk was. "That sounds really dark." Reageerde hij losjes; wetende dat hij zelf nooit zo over de dood had gedacht. Hij was er bang voor geweest zelfs, want de dood was zo.. eindig. Er was in zijn ogen dan niks na de dood, maar wellicht dacht de vrouw voor hem daar anders over. "You had to execute all of them? God, how old were you?" Als hij haar zo zag dan was ze waarschijnlijk net zo oud als zijn fysieke leeftijd, ergens begin twintig.

Bij haar vraag over zijn verhaal, gleed zijn blik even van haar weg. Zijn verhaal? God, hoe lang had hij daar al niet meer aan gedacht? Hij had het verbannen in een achterhoek in zijn brein, maar nu ze erom vroeg leek alles weer even terug te stromen. De man slikte en sloot kort zijn ogen, waarna hij zijn blik weer op Lexa richtte. "I grew up in Navarre, D'Auvignon to be exact." Sprak hij. "Your usual city boy, I was going to solve crimes and murders like my father, but.." Hij haalde zijn schouders wat op. "I guess I never got to that." Hij fronste licht, het een vreemd iets, hoe hij opeens van iemand die zelf misdaden op probeerde te lossen, was geëindigd in een man die zelf gezocht werd voor de misdaden die hij had begaan. Oh well.

Veertien! Ze was maar veertien geweest toen ze dit alles had gedaan. Zeven mensen vermoord, op haar veertiende jaar? Wow. Helios had even met een ongelovige blik naar haar gekeken, het had even geduurd voordat hij het hele idee had kunnen aanvaarden. "So, that means you were sixteen when you became the leader of your people?" HIj haalde zijn wenkbrauw wat op. "That's.. young." Normaal was iemand pas dertig wanneer hij ergens lord of king van werd, maar nee, deze vrouw was gewoon nog kind geweest toen ze aan het hoofd van haar volk had moeten staan. Hij kon zich niet voorstellen hoeveel verantwoordelijkheid dat was, hoeveel mensen dagelijks dingen van je verwachten, terwijl je eigenlijk nog heel graag gewoon een .. kind wilde zijn. "So you trained all your life, for what? To become the queen of your people?" Sad life.

Hij schudde licht lachend met zijn hoofd toen ze een opmerking maakte over zijn vroegere droom om misdaden op te lossen. Well, dat lag een stuk ingewikkelder dan ze dacht. "I would never be able to." Sprak hij, zijn donkere ogen op Lexa gericht. "Because I am no longer the hero in this story, more like.. the villain." Hij werd zelf gezocht voor dingen die hij had gedaan, hij had waarschijnlijk zelfs een prijs op zijn hoofd ergens in deze wereld, maar wellicht was het juist het feit dat hij in zijn jeugd zoveel interesse in het onderzoeken van misdaden had gehad, dat hij nu zo goed was in het verbergen van zijn eigen misdaden en zijn eigen sporen.

Hij was geïnteresseerd geweest in het hele verhaal dat de vrouw hem had verteld, maar nu stond er toch echt een lichte frons op de man zijn hoofd, terwijl hij luisterde naar hoe ze dacht over haar leven. Hoe Commanders op de voorlinie stonden en hoe ze dit al zes jaar lang had volgehouden, voornamelijk omdat er geen oorlog was. Wow. "So all you kinda do is wait for a inevitable war so you can die?" Hij keek haar vragend aan. "Why?" Wat was de logica eraan, dat een leiderfiguur na enkele jaren al dood was? Wat was daar goed aan? Was het dan niet goed genoeg voor het volk om twintig jaar of langer dezelfde leider te hebben, dezelfde persoon met dezelfde ideeën. Het moest wel heel confusing zijn om, om de vier jaar een nieuw persoon aan het hoofd van je land te hebben. Hij mocht de Medici's van Navarre niet, maar gelukkig waren zij tenminste.. constant.

De villain. Dat was hij al zeker acht jaar ondertussen, de vrouw leek er even om te moeten zuchten. Het bracht echter een lichte grijns op zijn gelaat, want hij moest toegeven dat hij het niet allemaal heel erg vond. Al was eraan denken hoe hij zo was geworden, een stuk minder fijn voor de jongeman. Het bracht hem dichterbij zijn menselijkheid, iets waar hij al zes jaar vanaf probeerde te komen. "Lack of control.. yeah, sort of." Sprak hij, maar het was niet geheel de waarheid. "Me and my friends we stumbled upon something dark, tried to fight it.." hij schudde licht met zijn hoofd. "We did a few rituals and my magic was triggered. I guess that's were things started to go downhill." En het was snel bergafwaarts gegaan voor de jongen vanaf dat moment. Hij had monsters gesummoned die hij eigenlijk niet had moeten summonen, met het idee zo zijn vrienden te helpen. En het had er uiteindelijk juist in geresulteerd dat door zijn toedoen een van zijn vrienden was overleden. Maar het lichte gevoel van schuld en verdriet dat kort bij de man opkwam, werd al snel weer naar achteren geduwd, zoals hij dat altijd deed.

Het was een vreemde traditie, dat moest hij zeker toegeven. Kinderen die tot op de dood vochten, waaruit uiteindelijk een kwam die aangewezen werd tot de nieuwe commander. Het was zeker vreemd, maar ergens had het ook wel wat. Het was tenminste een traditie die door velen werd gevolgd, als hij het zo moest horen; waarschijnlijk beter dan de enorme verdeeldheid van de rest van Fallen Skies. "The fight continues.." Hij schudde licht met zijn hoofd. "So you fight all your life, only to die at the end. Sounds sad to me." Maar wellicht sprak hij wel uit ervaring; dood zijn was geen plezier. Hij kon zich weinig herinneren van het korte moment waarop hij echt dood was geweest, een moment tussen mens en vampier in, waarin er alleen duisternis was geweest. Niets meer en niets minder dan dat. Nee, de dood was geen plezier en hij was blij dat dit voor hem geen optie meer was.

"You mean you guys don't like magic too?" Hij haalde zijn wenkbrauwen wat spottend op. "Well, that makes me three times the kind of person everyone from Vanaheim should avoid then? Outsider, vampire, magician." Hij grijnsde. Magician, oh, ze moest eens weten welke creatures hij wel niet uit de diepste plekken van de hel tevoorschijn kon roepen. "But yet you're still here.." Hij keek haar met een nieuwsgierige blik aan. "Almost makes me think you don't always agree with the traditions." Risky om dat te zeggen, maar het was zeker een poging waard om te zien hoe de vrouw voor hem erop zou reageren.

Voor haar mensen. Ze deed het voor haar volk. Hij glimlache en moest toegeven dat het een nobel doel was, een doel dat hij waarschijnlijk zelf nooit op zich zou kunnen nemen. Hij leefde voor zichzelf en voor zichzelf alleen - althans, dat was wat de man van zichzelf dacht. "And what about what's best for you?" Hij wilde haar niet aan het twijfelen brengen, nee, dat zeker niet - maar hij vond het gewoon interessant om er meer over te weten. Om te kijken of ze ook wel werkelijk zo dacht, of dat het een masker was dat ze droeg, gewoon omdat het haar werd opgedragen. Het was Helios niet als hij nieuwsgierig was en ging vragen naar zaken waar hij zich eigenlijk niet mee moest bemoeien. Maargoed, wat moest je anders met een oneindig leven? Het werd gauw saai, dus hij deed zijn best om iedere dag weer iets nieuws mee te maken of te leren.

Ze was het niet helemaal eens met de tradities, een conclusie die de man zelf al had getrokken voordat ze haar antwoord had gegeven. "Your people are stubborn." Sprak hij, zijn wenkbrauwen wat ophalend. En misschien slightly dom, want magie en supernatural being bestonden nou eenmaal en niemand die daar wat aan kon doen. Dus waarom zou je het dan niet gewoon accepteren? Wat was er mis mee, met een beetje magie en een beetje extra kracht en snelheid? Het had hem alleen maar verbeterd, immers. "So if I got that right, you guys only fight with swords and fists and .. just ignore all that's out there that could actually.. make this land much more powerful?"

Terwijl de vrouw sprak, liet Helios zijn blik even kort over haar heen glijden. Ze zag er uit als een persoon die graag de verantwoordelijkheid op haar schouders nam. "I think you wouldn't survive a day without a cause to fight for." Zei hij, grijnzend. Het leven werd gauw saai wanneer er geen doel was waar je naar uit kon kijken, wanneer er geen verantwoordelijkheden op je schouders lagen; daar kon hij genoeg over zeggen. Misschien moest hij zelf ooit ook een doel zoeken, maar voor nu.. bleef hij gewoon op deze manier leven. Iedere dag nieuwe gezichten ontmoetend, nergens echte connecties makend. Altijd op de doorreis, nooit ergens langer dan een week blijvend. Het was soms vermoeiend, maar aan de ene kant.. zag hij zo wel veel meer dan deze vrouw in haar hele leven zou meemaken.

"Well, of you want to keep everyone out, maybe you should just build a wall." Grapte hij, kort met zijn ogen rollend. Het was overduidelijk dat het volk van Vanaheim heel erg op zichzelf was; dat had hij vandaag ook weer gemerkt, al was deze Lexa anders. Heel anders. Maar ze had geen keuze; ze moest de tradities van haar volk volgen, ze moest doen wat ooit van haar gevraagd was. "I guess your people wouldn't be too happy if they found out you were trying to help a complete random stranger with his swordskills, huh?" Hij leerde graag meer van haar, want het mocht duidelijk zijn dat de man onder de indruk was geweest van haar vechttechnieken. Met de juiste wapens zou ze waarschijnlijk zelfs een goede tegenstander voor hem zijn, daar was hij van overtuigd.

Wellicht had hij gelijk. Een grijns krulde weer rond zijn lippen. "Oh, but Lexa, I'm always right." Sprak hij, zijn blik vervolgens van haar afhalend om deze weer door het gebied te laten glijden. Het verbaasde hem dat er nog niemand voorbij was gekomen, maar wellicht was dit een stuk waar maar weinig mensen doorheen trokken. Hij vroeg zich af hoeveel mensen in Vanaheim leefden, überhaupt. Het zouden er vast veel zijn, al betwijfelde hij dat ergens ook weer; aangezien de mensen zo'n brute tradities hadden.. bleven er dan überhaupt wel nog kinderen over om nieuwe gezinnen te vormen? Haar vraag bracht zijn aandacht weer terug naar de vrouw.

Of hij meer van Vanaheim had gezien dan de natuur? Was er meer? Well, hij wist echt zeer weinig over Vanaheim en eerlijk gezegd was hij nog nooit echt een stad tegengekomen. "I have to admit, I know a lot about the lands of Fallen Skies, but somehow I've never learned much about your land." Het was de waarheid, Helios wist veel over de andere landen, maar Vanaheim.. bleef een mysterie voor hem. "I usually just pass by real quick, because well.." zijn blik viel even op de man die daar nog steeds levenloos op de grond lag. "Visits to Vanaheim always end up in a fight." Niet dat hij nooit in andere landen vocht, of course, want hij maakte snel vijanden, maar in Vanaheim ging dat alles veel gemakkelijker en sneller dan hij eigenlijk lief had.

Deze dag werd zojuist nog gekker, toen de vrouw opeens een stap achteruit zette en een redelijk sierlijke buiging maakte, waardoor hij zijn wenkbrauwen wat ophief en moest lachen om de vraag die volgde. Misschien moest hij wel vaker naar Vanaheim komen, wellicht had hij zich vergist in de mensen die hier woonden."I would be pleased to follow you into the depths of hell, queen of savages." Reageerde hij dan ook, gevolgd door zijn versie van een buiging, wat er wellicht een stuk minder elegant uit zag dan de hare. Mother's Heart, hij had er wel ooit eens over gehoord, maar niet veel. Het was een mysterie voor de man en dat maakte dit alles juist zo leuk.

Hij vroeg zich wel af wat de vrouw haar intenties waren, wetende dat haar volk het absoluut niet had op buitenstaanders. Had ze niet iets gezegd over strenge advisors? Hij grijnsde. "But please, do promise me your advisors won't come after me." Het kwam er natuurlijk uit als een grap, maar ergens meende hij het ook. Hij wist dat mensen uit Vanaheim niet snel opgaven wanneer ze vochten en het zou jammer zijn als hij een scene moest schoppen in het midden van haar stad.