A dynasty like nothing ever made

Zijn gave was een cadeau van een oude vriend geweest. Een vaag antwoord waarvan Freyja niet goed wist of ze erop door moest vragen. Wie weet was het nog zo’n deprimerend verhaal uit zijn verleden, en ze waren hier uiteindelijk niet om hun hoofden nogmeer stof tot denken te geven. Ze waren hier om te relaxen en hun hoofd leeg te maken. Vervolgens merkte ze op dat ze nog naar de wond moest kijken en nog voordat hij zijn zin af kon maken was ze al iets dichterbij geschoven. Ze verwachtte ook niet dat het perfect geheeld was.. maar.. “I need to check if the stitches are still in place after the little trip we just made,” meldde ze hem maar als extra reden terwijl ze nauwkeurig het uiteinde van het verband terugvond en deze vervolgens los begon te wikkelen. Het was niet de meest handige positie, gezien ze haar armen om zijn middel moest houden zodat ze het verband steeds door kon geven aan haar andere hand tijdens het losmaken. Kort schoten haar ogen naar boven, waarna ze al snel haar aandacht weer op het verband vestigde en een keer diep uitademde. Na een tijdje had ze het los weten te krijgen en legde ze het verband op haar schoot, terwijl ze zich iets over de wond boog en haar vingers voorzichtig langs zijn huid liet strijken. “It seems like they’re all still in place,” merkte ze met een goedkeurende knik van haar hoofd op.

Enigszins afwezig gingen haar vingers over de zachte huid boven de wond. Haar blauwe kijkers waren gericht op het hechtwerk wat ze de vorige avond had uitgevoerd. Het was de wond die hij door haar toedoen had opgelopen, al was dat een stelling die enigszins te betwijfelen viel, gezien hij simpelweg een onverwachtse beweging had gemaakt richting iemand die voor het eerst zo bezig was geweest. “I think it’ll become a nice scar, if you overburden it the next couple of days.” Langzaam trokken haar ogen langs zijn borstkas omhoog, om vervolgens te eindigen in zijn ogen. “When we get back you should put a new bandage around it, but I don’t think it’s going to bleed again when you take it easy.” De hechtingen waren namelijk best goed gelukt. Haar ogen vonden zich weer een weg terug naar beneden, waarna ze terug dacht aan de reden waarom ze naar de wond had willen kijken, gezien het leek alsof hij er last van had gehad. “Does it sting a lot?” vroeg ze terwijl haar duim langs zijn huid streek.

”What kind of wild plans did you have in mind then?” vroeg ze hem terwijl er eveneens een grijsn rond haar lippen speelde. Lichtelijk sceptisch keek ze hem aan, maar haar ogen schoten al snel weer vol met pretlichtjes toen hij begon over zijn dure whiskey die ze de vorige avond over zijn wond heen had gegoten. ”At least it will be an expensive scar as well, how exclusive.” Freyja kon het niet laten om zacht te grinniken om haar eigen grap en schudde kort haar hoofd. Ze had er niet eens bij stilgestaan dat het dure drank was geweest die ze had verspild. Maar echt verspild was het eigenlijk ook niet. Haar ogen had ze weer af laten dwalen naar de wond, terwijl ze voelde hoe die van hem nog altijd op haar huid brandde. De beweging die hij vervolgens maakte had ze niet verwacht en voor een moment keek ze hem verbaasd aan, maar deze verbazing wist ze al snel weer weg te drukken. De roodharige lady maakte het zichzelf comfortabel en leunde op zijn borstkas, terwijl ze voelde hoe een rode lok achter haar oor vandaan schoof en lichtjes langs zijn huid streek. Freyja keek bedenkelijk op hem neer toen hij vroeg wat haar plannen voor de dag waren. ”I’m not sure. Enjoying the perfect view out here.. the nice temperature here in the shadows.. my good company..” Haar mondhoeken trokken weer omhoog in een subtiele grijns. “Perhaps having a little dive in the water.” Voor een moment werden haar ogen gericht op het water, waarna ze al snel weer hun weg terug vonden naar Larethian.

Het landschap was prachtig en ze kon niets anders zeggen dan dat Valyria haar keer op keer weer wist te verrassen. Van het immens grote paleis wat details in elke kleine hoek en ruimte had zitten tot de prachtige bloementuinen die zich door heel Archeon verstrekte tot deze prachtige oase waar de natuur zowat onaangeroerd was gebleven voor mensen. De oase zorgde voor een bepaalde rust in haar hoofd. Alle zorgen werden meegevoerd met het zachte briesje wat door haar rode haren streek. Ze had het niet verwacht dat hij zich op dit moment achterover zou laten zakken, maar ze deed er niet veel aan om zichzelf overeind te houden en bewoog wat met hem mee. Rustig rustte ze tegen zijn borstkas aan, terwijl hij opnieuw een glimlach op haar gelaat liet verschijnen met zijn woorden. Ze had niet door dat één van haar lokken tegen zijn huid kriebelde totdat hij zijn hand in haar haren verstrengelde en deze achter haar oor schoof. Freyja hield haar adem lichtjes in, haar ogen nog altijd in die van hem gehaakt. Het liefst zou ze haar hoofd enigszins willen kantelen, maar ze wist zich in te houden, gezien ze niet het idee had dat het erg gepast zou zijn. Die gedachte verliet haar hoofd echter weer snel toen ze zijn stem weer hoorde. “Probably not a good idea, with your wound and all. You can just stay here and enjoy the view.” Voor een moment was ze stil. Dii reg. “What language is that, the one that you were just speaking?” Haar nieuwsgierigheid kwam weer eens naar boven zetten.

Het was vreemd hoe alles wat ze deden zo natuurlijk leek te zijn, terwijl ze elkaar in feite nog amper kende. Freyja was geen figuur die zich in de armen van de eerste de beste man stortte, maar nu leunde ze relaxed op zijn borstkas terwijl ze haar ogen kort over de omgeving liet gaan. Al snel vond haar aandacht zich een weg terug naar hem en een speelse grijns sierde haar lippen. Het was niet nodig om verder door te gaan op haar woorden en haar nieuwsgierigheid werd door iets anders getrokken. Voor de tweede keer had ze hem iets horen zeggen in een taal die haar onbekend was, dus vroeg ze ernaar. “Dovahzul,” herhaalde ze zijn woorden, terwijl haar wenkbrauw iets omhoog trok, twijfelende of ze het überhaupt wel goed had uitgesproken. “I have never, yðar hátign.” Als ze het goed begreep kon hij dus de dragons tongue praten, iets wat logisch was voor de koning van Valyria. “But I’m very curious for it right now.” De twee woordjes waarmee hij haar nu al meerdere keren had aangesproken kon ze enigszins in context plaatsen, waardoor ze een vermoeden had van de betekenis, maar ze was alsnog benieuwd naar wat hij nog meer kon.

Geïnteresseerd luisterde ze naar wat hij te vertellen had over de taal die hij blijkbaar wel vaker in zijn zinnen vermengde. Zel betrapte zichzelf daar ook op als het om haar eigen taal ging, dus ze kon begrijpen waar dat vandaan kwam. Freyja gaf aan dat ze de taal in elk geval niet kende, waarna hij voorstelde dat ze dan misschien maar wat woorden uit moesten wisselen. Haar wenkbrauw trok iets omhoog door de vreemde woorden die hij vormde met zijn lippen en waar ze onmogelijk een betekenis uit kon trekken. “Ættum við núna?” {Should we now?}. Een geamuseerde grijns verscheen rond haar lippen terwijl ze hem met twinkelende ogen aankeek. Het was hoogtens vermakelijk dat ze elkaar woorden toegooiden waarvan ze wisten dat de ander er niets van zou snappen. ”You first.” Afwachtend keek ze hem aan, hopende dat ze nu een vertaling zou krijgen van het één of ander.

Toen hij iets bewoog trok ze zich wat terug om haar rug en armen uit te strekken. Haar ogen waren kort op de lucht gericht terwijl ze een instemmend geluidje maakte, hij mocht beginnen, gezien het zijn idee was geweest. Nieuwsgierig richtte ze haar ogen weer op de man, waarna ze het zichzelf wat comfortabeler maakte en zich op haar zij naast hem neerlegde. Haar hoofd rustte op haar arm terwijl ze probeerde de woorden tot zich door te laten dringen. Voor een moment bleef ze stil, een kleine frons op haar gelaat. “Aal mu grind ontzos,” herhaalde ze zijn woorden. De uitspraak klopte niet helemaal en haar noordelijke accent was nog altijd te horen. Het was mooier wanneer hij de woorden uitsprak. Vragend keek ze hem aan, benieuwd of er nog een vertaling zou komen van de woorden die ze had uitgesproken. Ondertussen zocht ze nog altijd naar een comfortabele houding, waarna ze op haar rug rolde en haar hoofd lichtjes kantelde zodat ze hem aan kon kijken, haar handen ineengevouwen op haar buik.

Freyja begreep ook wel dat haar woorden niet zoals die van hem hadden geklonken en ze grinnikte dan ook zacht terwijl ze zich op haar rug in het zand liet zakken. “Almost,” herhaalde ze zijn woorden terwijl ze lichtjes grijnsde en haar ogen op de blauwe lucht richtte. Ze mocht willen dat ze de taal zou kunnen spreken op zo’n vloeiende manier. Het duurde niet lang voordat ze haar hoofd weer bijdraaide en hij een betekenis gaf aan de zin die ze net had uitgesproken. Haar mondhoeken trokken lichtjes omhoog terwijl ze hem vermakelijk aankeek. Nu was het zijn beurt. “Megum við hittast aftur.” Het was wel duidelijk dat deze taal haar veel beter lag, vooral aan de manier hoe gemakkelijk de woorden over haar lippen stroomde.