There is a swelling storm

Met een tevreden grijns rond zijn lippen wandelde hij het kamp binnen. Lucian ging en kwam wanneer hij wilde, struinde op zijn tijd wat over de vlaktes van Vanaheim heen maar kwam uiteindelijk wel weer terug in de Mothers Heart. Hij klaarde de vuile klusjes voor hen die geen bloed aan hun handen wilde, meestal voor een humaan bedrag. De man was de moeilijkste niet en ging gewoon zijn gangetje, genoot er zo hier en daar van om wat individuen te irriteren en daar bleef het ook wel bij. In zijn handen hield hij een afgebroken stuk van een honingraat. Het was zijn nieuwste vangst en de rest had hij deze middag al naar binnen gewerkt. Immers was hij een beer, een echte zoetekauw. Honing was één van de dingen waarmee je hem altijd wakker kon maken. Je hoefde het maar onder zijn neus door te halen en je had zijn onverdeelde aandacht, zo simpel was hij nu eenmaal om te kopen.

Lucian liet zich zakken op een boomstronk die waarschijnlijk wel vaker gebruikt werd als zitplaats in het kamp, waarna hij weer verder kluifde aan de honing en bedenkelijk zijn hand bekeek. Hij leek er ongeschonden vandaan te zijn gekomen, een voordeel wanneer hij dat soort roekeloze acties uitvoerde als een beer. Zijn ogen gingen naar de lucht, die steeds wat donkerder leek te worden, het zou niet lang meer duren voordat ze een regenbui over zich heen zouden krijgen. Terwijl hij zijn ogen op de lucht gericht hield merkte hij ook nog iemand anders op. Een persoon passeerde hem en hij zou Lucian niet zijn om elke mogelijkheid tot contact aan te nemen. “Do you want some? I have more of it.” Een geamuseerde grijns speelde rond zijn lippen terwijl hij naar de zak keek die hij naast zich had neergezet, waarin zich nog wat resten van de honing bevonden.

Nu hij eenmaal wist waar de bijen hun honing opsloegen was hij er zeker van dat hij nog wel een paar keer terug zou gaan. Het zou niet zo zijn dat hij anderen de precieze locatie door zou geven, anders zou zijn voorraad veel sneller verdwenen zijn dan de bijen het konden aanvullen. Toch had hij een redelijke hoeveelheid meegenomen, eigenlijk veels te veel voor hem alleen. De eerste de beste persoon die langs hem liep werd dan ook aangesproken. Even dacht hij dat de persoon door zou lopen, maar deze stopte en trok haar wenkbrauw naar hem op. Lucian had haar eerst niet herkend, maar zo’n gezicht was moeilijk om niet te kennen, zeker niet voor iemand die vaak in de Mothers Heart te vinden was.

“I’ve been raiding the bees this morning,” zei hij met een brede grijns terwijl hij weer verder ging aan zijn zoete snack. Met zijn vrije hand wees hij naar de zak die naast hem stond, waarin zich een redelijk aantal stukken van de honingraat bevonden. “There’s nothing better then some fresh honey.” Geamuseerd keek hij haar aan, benieuwd of ze op het verzoek in zou gaan of dat ze met haar ogen zou rollen en door zou lopen. Welke uitkomst het ook zou hebben, Lucian zou toch niet zo makkelijk opgeven, niet nu ze eenmaal was gestopt.