Quiet Storm

Het feit dat hij nu opnieuw slecht ter been was en dat hij dit voor een eeuwigheid met zich mee moest gaan dragen, tenzij hij op Edmund’s woord kon vertrouwen, maakte heel Kaz zijn humeur er niet veel beter op. Zijn kop stond op dit moment zo chagrijnig dat het leek alsof mensen hem liever uit de weg gingen dan dat ze het durfden om hem iets te vragen. Voor hem alleen maar beter want dan werd hij tenminste een keer met rust gelaten. Rust die hij vooral in deze weken nodig had.

Hij ontweek Allison nog steeds en van de oude Kaz was weinig nog over. Maar hij deed tenminste iets om zijn tijd mee te verdoen. Het was dan misschien doelloos rondlopen, maar het was iets. Niet dat het zijn gemoedstoestand veel beter maakte. Leunend op zijn wandelstok hield Kaz enig moment halt om uit een van de vele ramen die het kasteel telde, naar buiten te kijken. Het uitzicht gaf hem een plaatje van de stad die beneden het kasteel lag, de stad waar hij jaren had geleefd en overleefd. De stad die hem nooit bescherming had gegeven en die hij plots zelf moest gaan beschermen. Het was een gekkenhuis. De Duke zuchtte en wreef even in zijn ogen. Als hij geen vampire was, had hij zeker toegegeven dat hij meer slaap nodig had.