I've been quiet for too long [open]

In volle rust stapte haar merrie over de bevroren grond heen zonder enige moeite, wetend dat het ook niet lang kon duren voordat het laagje sneeuw dikker zou worden, want winter kwam eraan. Daarom was Griselda ook op pad gestuurd met een voskleurige merrie die ze weer konden verkopen. Ze moesten hun voedselvoorraad weer goed aansterken want je kon nooit weten hoe streng de winter zal worden, je moest altijd rekening houden met het ergste en dat deden ze dan ook. Rustig stapte de vos mee met Sveja, haar eigen merrie. Ze kon eerlijk zeggen dat ze trots was op het diertje dat in het begin heel angstig was, langzamerhand was het hun gelukt om de meeste angst bij haar weg te krijgen en nu liep ze kalmpjes mee. Natuurlijk vertrouwde ze ook op Sveja, aangezien zij de hoogste merrie in de kudde was, en dat gaf haar een veilig gevoel. Gelukkig had de koper ook een andere oudere pony waarop ze kon steunen, ze ging ervan uit dat het wel goed ging komen.
Ze draaide even haar hoofd om naar de zijkant waar ze ook Fricka zag lopen, maar de paarden waren al lang niet meer bang voor de wolf. Fricka deed hen ook niets, ze hielp zelfs met het beschermen van de paarden. Het was voor vreemden wel een vreemd gezicht, de wolf die langs de zijkant meeliep met de paarden zonder dat deze op hol sloegen. De wolf alleen was eigenlijk al een vreemd gezicht, want het was helemaal geen huisdier. Mensen hadden wel honden, maar wolven? Het was ook eigenlijk puur toeval dat haar vader de pup ooit had gevonden, anders hadden ze ook zeker geen wolf in huis gehaald.

Toen ze de hutjes van Skørravir zag liet ze haar paard stoppen door middel van een subtiele beweging met lichaam. Ze begreep de hint meteen en de vos stopte ook. ”Fricka” Zei ze waarop de wolvin haar aankeek. Ze wist al hoe laat het was en wat ze moest doen. ”Wait for me,” Ging ze verder, ondanks dat het eigenlijk al niet meer nodig was. Ze wist wat ze moest doen en de grijze wolf draaide zich om, terug het bos in. Griselda had haar zo getraind te wachten in het bos, waar niemand haar zou vinden. Nu wist de wolvin zich wel te verdedigen, maar het was alsof niet de bedoeling dat ze per ongeluk door iemand werd aangezien als trofee om mee te pronken, dus ze moest zichzelf gewoon onzichtbaar houden tot het weer tijd was om naar huis te gaan.
Wanneer de wolf eenmaal uit de zicht verdwenen was gaf ze weer een teken voor de paarden om voorwaarts te gaan, waarop ze rustig de vikingstad binnenkwamen. Haar vader had een deal gemaakt met een bekende vriend van hem die een goede prijs zou betalen voor de voskleurige merrie. Ze was heel sterk en kerngezond dus hij zou er ook wat voor terugkrijgen, niet een van die magere woestijn paarden. Niet dat die hier vaak rondliepen, want ze zouden zeker de winter niet overleven hier. Nee, voor dit klimaat had je sterke en forse paarden nodig, die makkelijk gewicht konden dragen.

Nadat ze bij de man was geweest om zijn paard af te leveren en het geld op te halen ging ze nog even langs de markt, gewoon om te kijken. Zachtjes vlogen de sneeuwvlokken van de lucht naar beneden, maar Griselda was al gewend aan de kou. Al stappend bracht haar wit/grijze merrie haar over de markt heen, tot ze uiteindelijk afstapte om bij de kraampjes te gaan kijken. Wie weet vond ze nog wat, iets dat haar familie zou kunnen helpen. Het meeste was vooral eten en kleding, voor de rest waren het vooral gebruiksvoorwerpen. Haar blauwe ogen keken af en toe wat mensen aan die langs haar kwamen lopen, altijd oplettend.

Zo extreem vaak ging Griselda ook niet naar de markt, meestal ging haar vader of haar moeder heen. Zeker aangezien haar moeder de meeste controle had over het eten dat zich in het huis bevond. Zij wist wat ze moest hebben en wat ze niet moest hebben. Griselda hielp, samen met haar broer, hun vader met de paarden en de andere dieren. Het bezorgde hun namelijk veel werk, zeker aangezien ze dit jaar meer paarden hadden dan andere jaren. Het was nu dat ze er eigenlijk per ongeluk langs kwam en ze wou graag even rondkijken. Soms stonden er wel interessante dingen te koop op de markt. Ze was niet echt direct op zoek naar iets, maar ze stond wel open voor wat de markt haar te bieden had. Zo liep ze dan ook rond, beetje kijkend. Soms keek ze even iemand aan die dan ook toevallig oogcontact met haar maakten, maar de meeste liepen gewoon door al deed zij dat zelf ook.

Ze had niet meteen verwacht dat iemand zou reageren, of wat tegen haar zou zeggen. Daarom schrok ze misschien ook wel een klein beetje toen ineens een man tegen haar begon te praten. Hij vroeg haar of ze ergens naar op zoek was en ze stopte om de man aan te kijken. Hij had een typisch viking uiterlijk met een opgebonden vlecht. Ze reageerde niet direct maar keek hem gewoon aan met haar ijs blauwe ogen. Niet heel veel emoties waren van haar gezicht af te lezen maar haar blik was niet onvriendelijk. ”Touwen.. Niet al te dik maar ook niet te ruw..” Zei ze vervolgens, om maar niet te zeggen dat ze eigenlijk nergens naar op zoek was. In de afgelopen weken waren er een paar touwhalsters kapot gegaan dus ze moesten toch nieuwe maken. ”Voor halsters.” Verduidelijkte ze verder waarbij ze haar blik liet gaan naar Sveja, haar paard. Ze gleed eventjes over het touw van haar halster om hem te laten weten waar ze ongeveer naar zocht. ”Als je weet waar ik ze kan vinden, zou dat enorm helpen.” Vervolgde ze om toch haar dankbaarheid een beetje te laten zien.

Nog steeds was ze een beetje geschrokken maar ze wist het aan de kant te duwen, het was in ieder geval snel van haar gezichtje verschenen. Haar ijsblauwe ogen tuurde hem gewoon aan een stilte erin. Het was onmogelijk om ze te lezen, dat was iets wat bij haar erin geboren zat en ze kon het ook niet veranderen. Ze gaf maar gewoon aan dat ze naar touwen aan het zoeken was, voor halsters. Het waren een van die dingen die ze vaak moesten kopen met het houden van paarden. ”Als je hier een stukje rechtdoor gaat dan vind je een kraampje van een wever. Hij kan je vast wel helpen.” Liet hij weten waarop ze even in die richting keek om te snappen welke richting hij bedoelde. Ze knikte even zachtjes en keek vervolgens weer zijn kant op waarna ze hem wilde bedanken. Hij was haar alleen al voor met praten.

”Heb je toevallig ook nog groente nodig?” Vroeg hij vervolgens waarop ze hem eventjes verward aankeek, maar volgens zag ze dat hij zelf waarschijnlijk bij het groentekraampje hoorde. Haar gezicht klaarde meteen weer op. ”Uhm.. Ja ik denk dat we wel wat kunnen gebruiken.” Glimlachte ze terwijl ze even het zakje met geld van onder haar jurk tevoorschijn haalde. ”Wat het zo-al?” Vroeg ze vervolgens terwijl ze hem weer aankeek..

Ze gaf maar gewoon gelijk toe dat ze wel groenten konden gebruiken, ze was hier nu tenslotte toch dus dan kon ze wel wat meenemen. Haar ouders hadden haar genoeg meegegeven en ze hadden ook genoeg vertrouwen in dat ze het goed kon spenderen. Ze was tenslotte oud en wijs genoeg om ermee om te gaan. Daarbij was groenten halen ook iets wat moest gebeuren dus het was misschien nog wel handig. ”Ik heb heerlijke preien, uien en wortelen. Erg lekker voor in de soep.” Vertelde hij, nadat ze had gevraagd wat hij zoal had. Ze glimlachte eventjes, bedenkend dat waarschijnlijk elke groenteman dat zou roepen. Toch geloofde ze hem, zeker. Griselda was niet iemand die snel aan anderen zou twijfelen. ”Normaal gesproken had ik hier ook tussen gestaan met mijn kraam, maar ik kan je nog steeds wel wat meegeven. Gratis en voor niets,” Ging hij verder, waarop ze even keek naar de groentekraam, die dus niet van hem was. Gratis en voor niets dus, dat gaf natuurlijk wel vraagtekens. Waarom zou hij haar namelijk gratis koopwaar aanbieden.

”Gratis en voor niets? Van waar draag ik de eer?” Vroeg ze direct terug, al stond er nog wel een glimlach op haar gezicht. Als hij met haar aan het dollen was zou ze er wel achter komen, maar voor nu zocht ze er nog niets achter. ”Sorry, waar zijn mijn manieren. Mijn naam is Agnar.” Vertelde hij even later waarop ze even vriendelijk knikte. ”Agnar,” Herhaalde ze, zodat ze het beter kon onthouden. ”Mijn naam is Griselda.” Het was toch wel aardig als ze dan ook haar naam gaf.

Tuurlijk vroeg ze in haar hoofd af waarom hij haar gratis groenten aanbood, dat was niet iets wat iedere groenteman zou aanbieden, al zeker geen slimme groenteman. Al zou ze natuurlijk niet klagen. Na de strenge winter konden ze het zeker wel gebruiken, om aan te sterken. Niet dat ze het echt slecht hadden, niemand in haar familie zag er echt broodmager uit, maar toch had winter wel een tol geëist. Daarbij konden de wortelen ook nog wel handig zijn voor de paarden, ze wist zeker dat die het niet erg zouden vinden. Maar goed, ze moest eerst maar kijken of het niet te goed om waar te zijn is want dat was ook nog een mogelijkheid.

Ze was zoals gewoonlijk niet direct tot conclusies geschoten, maar ze had in plaats daarvan gevraagd waar ze de eer aan te danken had, gewoon om te peilen. ”Ik doe graag iets goeds voor de mensheid. Wellicht dat de goden mij dan ook eens wat meer gunnen,” Vertelde hij grijnzend. Nou oke dan, dat klonk niet heel slecht? Ze had zelf ook vaak genoeg die instelling om goeds te doen in de hoop dat de goden dan misschien ook wat meer voor haar over hadden, dus ze kon er nog in meekomen en daarom knikte ze ook even. ”Vast wel,” Zei ze met een glimlach terug.

Toen hij zichzelf had voorgesteld had ze dat zelf ook maar gedaan, manieren. Ze was tenslotte goed opgevoed en daarbij wou ze niet echt graag een gevecht uitkiezen met deze man, al zou ze dat sowieso al niet snel doen. ”Kom je uit Skorravir? Ik heb namelijk nog niet eerder gezien.” Vroeg hij vervolgens waarom ze eigenlijk direct knikte. ”Soort van, we hebben een boerderij net buiten Skorravir.” Legde ze uit, wat wellicht ook uitlegde waarom hij haar nog niet eerder had gezien in Skorravir. ”Ik zorg het grootste gedeelte van de dag voor onze paarden.” Om een beetje in detail te trekken. ”Maar jij komt ook uit Skorravir?” Vroeg ze terug, want ze had hem ook nog niet echt eerder gezien. Hij kwam haar misschien wel vaagjes bekend voor want misschien had ze zijn gezicht al wel eens achter een groentekraam gezien, maar het zou niet vaak zijn geweest.

Zo heel vaak was ze eigenlijk niet in het dorp te vinden, deels natuurlijk doordat het hard werken was op de boerderij met de vele paarden. Griselda had al vanaf kinds af aan een liefde voor de dieren dus haar vader had er handig gebruik van gemaakt. Als kind was ze wel vaak met hem mee geweest, en ook later ging ze nog het meeste met haar vader mee. Alleen kwam ze niet heel vaak, soms wanneer ze dingen moest kopen of juist een paard moest verkopen. Zo heel gek vond ze het daarom ook niet dat hij haar nog niet gezien had, of ze was gewoon niet zo heel opvallend.

”Ja, en ook van een boerderij net buiten de stad,” Vertelde hij haar toen ze ernaar had gevraagd. ”Sinds een aantal jaren heb ik de boerderij van mijn ouders overgenomen en verbouw ik daar verschillende groentes.” Ging hij verder. Nou dat verklaarde ook waarom hij groenten verkocht, al was dat misschien ook wel makkelijk te gokken. Het was ook vrij makkelijk om het werk van je ouders over te nemen, al leek het Griselda ook wel fijn om een keer weg te kunnen komen van al de verantwoordelijkheden. Je betaalt er tenslotte wel een prijs voor. ”Ik ben alleen verrast dat ik je nog niet ken. Hebben je ouders je jarenlang geheimgehouden,” Vroeg hij vervolgens waarop ze eventjes zachtjes moest lachen. ”Ja, dat zou best wel eens kunnen.” Zei ze terwijl ze er even over na dacht. Meestal hielden ze haar bezig op de boerderij, misschien hielden ze haar wel een beetje geheim. ”Bang hun dochter kwijt te raken aan de wilde mannen hier,” Ging ze verder waarop ze even in het rond keek en nog steeds een beetje zachtjes moest lachen. Ja, haar ouders hadden dat wel een beetje angst voor, maar goed ze wisten evengoed dat het op een dag wel zou gebeuren.