Long may we reign

Alysanne had haar vertrekken niet verlaten sinds de val van haar halfzuster. Archeon, Valyria en hopelijk de rest van Fallen Skies ook was in rouw om het verlies van hun koningin. De prinses had vaak genoeg meegemaakt dat nieuws niet aan leek te komen, of dat je iets niet kon geloven, dit was echter compleet anders. Net alsof de gebeurtenis haar té erg had geraakt. Ze at weinig tot niets, wilde zo min mogelijk mensen zien en bleef ten alle tijden in haar vertrekken. Waar ze normaal iedere dag naar haar geliefde paleistuinen ging, was ze zelfs daar niet geweest voor enkele dagen. Vroeg of laat zou ze haar gezicht weer voor publiek moeten vertonen voor de herdenkingsdienst, maar deze zat er voorlopig nog niet aan te komen. Naar haar weten had de rest van de koninklijke familie zich ook nog niet laten zien. Adriënna en Ravenna waren waarschijnlijk ook in hun vertrekken, die zouden niet zo snel ergens heen gaan. Robin leek te zijn verdwenen, maar Alysanne had geen energie om nog iets te kunnen doen, zelfs niet als het om haar nichtje ging. En waar Larethian was, dat wist ze wel zeker. De koning had zich waarschijnlijk ergens opgesloten met een goede voorraad alcoholische dranken, hem kennende.

Zuchtend keek Alysanne uit het raam waar ze tegenaan zat. Haar vertrekken waren prachtig, met veel hoge ramen waar ze kon zitten, die veel licht boden. Erg veel aandacht of waardering had ze er momenteel niet voor, het leek haar allemaal niet meer uit te maken. Van haar hele familie was ze het hechtst geweest met Dacosta, zij was degene die Alysanne terug had verwelkomt na het verraad van haar ouders en haar ontvoering. Dacosta had haar terug begeleid naar haar bestemde leven als prinses, en had haar weer geherintroduceerd tot het volk. Nu was de persoon die het meest voor haar had gedaan er niet meer, en niemand wist hoe het kwam.

Een kleine traan gleed over haar wang toen de prinses iets deed wat er al in geen dagen was gebeurd. Alysanne liep naar de deur van haar vertrekken en opende deze, om gelijk verwelkomt te worden door een dienstmeid en wat wachters. Snel gebaarde ze dat ze niemand nodig had, en Alysanne kennende, zeker in de huidige situatie, lieten ze haar met rust. De prinses volgde haar weg door de gang, niet echt bewust van waar ze heen ging. Het maakte niet uit, ze moest even weg, even een wandeling maken in de hoop haar hoofd leeg te krijgen.
Zonder dat ze het door had was ze voor de kamer van de koning gekomen, en werd ze tegen gehouden door een stel wachters. Kort leek de normale Alysanne terug te keren, en keek ze de twee zo vol boosheid aan dat ze haar al snel doorlieten. Ze vond haar schoonbroer achter de bar, waar hij net voor de zoveelste keer een vol glas kreeg van de bediende. De prinses maakte niet veel geluid, maar haar voeten kwamen als automatisch weer in beweging, tot ze naast hem zat. Ze keek de man niet aan, maar gebaarde enkel voor een tweede glas, voor haar.

Gown