Take me to the stars

Wat nou? Max keek haar even verbijsterd aan, terwijl hij zijn hand op dramatische wijze naar zijn hart bewoog. “Old guy?” herhaalde hij op ongelovige toon. “Now that hurts.” En dat van zijn eigen zusje nog wel. Waar had hij dit nou weer aan verdiend? Voor hij zich nog verder aan kon gaan stellen, werd hij overeind geholpen. Zijn benen voelden wat zwakjes aan, maar tot zijn grote geluk wist hij wel te blijven staan. Hij werd echter alweer meegetrokken, gepaard met het commando dat hij moest gaan lopen. Asteria liet hem weten hem wel te willen helpen, mits hij de volgende keer een briefje achterliet wanneer hij er weer impulsief vandoor ging. “Promised,” zei hij toen, terwijl hij haar braaf volgde. “Are you sure you can sleep now?” Ze had niet voor niets buiten gelegen en Max had geen idee of ze na dit hele gedoe wel een oog dicht zou kunnen doen.

De beledigingen bleven maar komen. Max liet zijn mond dan ook even theatraal openvallen toen ze durfde te suggereren dat hij geen hart had. Zijn arme ego. Nu hij op zijn benen stond, voelde hij zich net een pasgeboren hert. De alcohol bracht hem enigszins aan het wankelen, maar hij had genoeg ervaring met drank om zichzelf veilig naar binnen te kunnen loodsen. Voor de zekerheid vroeg hij zijn zusje of ze wel zou kunnen slapen, gezien dat de reden was dat ze in het donker buiten had gelegen. Max knikte even op haar reactie en schoot haar een vage glimlach toe toen hij een kus op zijn wang kreeg. Een stil bewijs dat ze hem toch wel mocht. Hij fronste voor een seconde toen ze hem bij zijn volledige naam noemde. Het was iets dat Enzo altijd deed, waarschijnlijk gewoon om hem te tergen. Toch knikte hij. “I won’t,” verzekerde hij haar. Morgenochtend zou hij echter niets meer van zijn belofte af weten. Max sloeg haar nog even gade, waarna ze haar slaapkamer in verdween. “Goodnight,” mompelde hij zachtjes. Hij draaide zich vervolgens om in een poging zijn eigen bed te vinden. Iets dat hem na tien minuten toch wist te lukken.

[Topic uit]