Little Dysfunctional

Het was zeker niet ongewoon voor de man om zich plots in een gevecht te vinden; het was wellicht iets aan zijn persoonlijkheid, waardoor veel mensen opeens zin hadden om hem aan te vallen. Niet dat hij er veel van begreep - hij was toch een geweldige man, niet soms? Wat onhandig pakte hij het zwaard op van een van de mannen die als eerste op hem was komen afstormen. Hij had met veel geluk langs het zwaard weten te komen en zijn vuist in diens gezicht weten te planten, wat ervoor had gezorgd dat de man pijnlijk naar zijn neus greep en Helios genoeg tijd gaf om het onhandig lange ding op te pakken. Hij hield het scherpe voorwerp wat onhandig vast en liet zijn blik vallen op de rest van de mannen die daar stonden. God, waarom moesten ze altijd met van die scherpe steekdingen vechten, dat maakte een gevecht zoveel minder gemakkelijk. Onhandig vocht de jongen terug; alles aan zijn zwaardvechten zag er verkeerd uit. Zijn stand was verkeerd, zijn manier van slaan was verkeerd en zelfs de manier waarop hij het vasthield zag er lomp uit. Hij was er nooit echt een ster in geweest en dat bleek duidelijk toen het zwaard na enkele minuten al uit zijn handen werd geslagen. "Oh fuck me." Sprak hij. Dan maar op de onmenselijke manier terugvechten. Met enige behendigheid en (onmenselijke) snelheid, sloeg hij het zwaard uit de handen van de eerst volgende persoon die zijn kant op kwam, om de man vervolgens stevig vast te grijpen en naar de rest van zijn maten te draaien. Hij drukte zijn arm licht op de luchtpijp van de man, wiens ademhaling nu een stuk minder makkelijk werd. "Drop your swords, you fucking savages!" Sprak hij, iets meer kracht op de luchtpijp van de man zettend toen de mannen licht zijn kant op kwamen.

& Queen of Savages

Niet veel later trok een vrouwelijke stem zijn aandacht. Zijn donkere ogen gleden nieuwsgierig naar de persoon die zich opeens besloot te mengen in hun gevecht. Hij snoof diep, denkend dat de mannen vast ook niet onder de indruk waren van de vrouw die nu in beeld was gekomen. Maar blijkbaar, leken de Savages tegenover hem langzaam hun zwaarden te laten zakken en leken ze ook daadwerkelijk van plan te zijn weg te gaan. Helios trok verbaasd zijn wenkbrauwen op, om zijn blik nog een tweede keer op de vrouw te laten vallen. Well, ze zag er inderdaad indrukwekkend uit, maar de mannen voor hem zagen er ook net zo indrukwekkend uit. Strange. "Who would have thought that, the savages do listen to someone." Sprak hij, de man die nog steeds naar adem snakte in zijn armen, loslatend. Hij wachtte af, zijn donkere ogen nog steeds op de man gericht die nu van hem afstapte. Of ze nou ook daadwerkelijk weggingen, dat was nog de vraag, natuurlijk. Je wist het maar nooit, hier in Vanaheim.

Respect. De man trok overduidelijk een van zijn wenkbrauwen weer omhoog, licht spottend. Mensen van Vanaheim kenden respect? Well, dan moest hij die mensen nog tegenkomen ooit, want iedere keer dat hij hierheen kwam, was het weer goed raak. Respect voor buitenstaanders hadden ze clearly niet en de man die hij zojuist los had gelaten, overduidelijk ook niet. Helios keek toe hoe de vrouw hem nog een kans gaf, maar een tweede kans kwam er niet. Meedogenloos maakte de dolk van de vrouw contact met de man zijn nek, waarna hij in zijn maag werd getrapt en vrijwel levenloos op de grond terecht kwam. Eh, pittig wijf. Zijn blik gleed van de mannen die maakten dat ze weg kwamen, nu weer terug naar de vrouw. Een lichte grijns verscheen op zijn gelaat bij haar woorden. "Well, in my defense, they threw the first punch, or actually.. the first sword." Hij wreef over de bloedvlek op zijn buik, maar waar eerst wellicht een wond had gezeten, zat nu enkel een klein gat waar het zwaard hem getroffen had. "And I don't like it when people ruin my clothes." Maar genoeg over hem.. "To who do I owe the pleasure?" HIj had veel kennis over Fallen Skies, maar over Vanaheim wist hij vrij weinig; de plek had hem nooit echt geïntereseerd, eigenlijk, al was hij daar wellicht fout over geweest. Deze vrouw voor hem was zeer interessant.

De grijns op zijn gezicht werd iets breder bij haar frons. Het was duidelijk dat ze zijn verhaal niet helemaal geloofde. Het was dan ook vrij onwaarschijnlijk dat de mannen hem gewoon uit het niets hadden aangevallen en dat was dan ook niet gebeurd. Hij had inderdaad niet de eerste klap uitgedeeld, maar dat betekende niet dat hij niet ronduit irritant was geweest totdat de mannen voor hem dat wel hadden gedaan. "Nothing is without reason." Kwam er wederom zeer nonchalant uit. Hij had het gevecht wellicht lichtjes uitgedaagd, maar goed, aan de andere kant waren de mannen ook wel heel snel in de aanval geschoten. "Are you concerned of my well-being?" Hij trok een wenkbrauw licht op. "It was just a scratch, don't worry dear." Hij grijnsde - een totale leugen, natuurlijk, want iedereen die iets afwist van dolken en steekwonden, wist dat het gat dat in zijn shirt veroorzaakt was, waarschijnlijk veroorzaakt was door een rechtstreekse dolksteek.

"Mhm," Reageerde hij, licht met zijn hoofd schuddend toen ze zichzelf voorstelde. "I heard your name, I was actually quite curious why those men were so eager to respect you." Het gebeurde immers niet iedere dag, dat een stel mannen wegrenden voor een vrouw van haar postuur. Hij negeerde haar vraag over zijn eigen naam, gewoonweg omdat hij nieuwsgierig was hoe ze daarop zou reageren.

Ze wilde uitleg. De man keek haar verbaasd aan en trok zijn wenkbrauw licht op. Had ze dan nooit over zijn soort gehoord? Of hield ze zich gewoonweg voor de domme? Of misschien was ze wel gewoon dom, al wilde hij dat laatste niet geloven. "I can hardly imagine a woman like you stabbing others, you seem more like a cut-throat kinda girl." Zijn blik gleed even naar de man die daar op de grond lag, de persoon die haar weinig respect had getoond, voordat hij zijn blik weer op de vrouw richtte. "I'm a quick healer, it's part of my magic." Sprak hij, zijn vampierencurse op dit moment maar omschrijvend als 'magie', want ergens was het snelle helen toch wel een voordeel van de curse. Een van de vele voordelen, alhoewel het nog steeds omschreven werd als een curse, door de eeuwig doorgaande honger.

Het waren haar mensen. "So that means you are the queen of savages?" Hij hield zijn hoofd iets scheef, terwijl hij zijn blik kort over haar heen liet glijden. Hmm. "Should I bow, then?" Een geamuseerde glimlach verscheen op zijn lippen, maar de vrouw voor hem leek alles behalve goedgezind of geamuseerd. Typisch Vanaheims, dacht hij. "Helios is the name." Besloot hij uiteindelijk maar te zeggen, de vrouw leek graag een naam willen te koppelen aan de persoon voor haar. En of zijn naam veel zei was nog maar de vraag, want hij had vast en zeker op sommige plekken wel een bekende naam gekregen vanwege zijn acties, maargoed, of die naam Vanaheim had bereikt, dat betwijfelde de man.

Het had Lexa even geduurd voordat ze 1+1 bij elkaar op had geteld en de connectie had gemaakt tussen zijn snelle helen en de onmenselijke snelheid waarmee hij de man zijn zwaard uit handen had geslagen en hem vast had gegrepen. "Well, I'd like to say otherwise.." hij haalde zijn schouders wat op, want de man ging overduidelijk niet ontkennen wat hij precies was. Hij was een vampier en daar had hij vier jaar geleden al vrede mee gemaakt. "You did in fact kill a man for someone who is already dead." Ze leek er zeker niet pleased mee te zijn, maargoed, het was niet zijn fout dat de man daar nu levenloos lag, right? Dat was nog steeds haar doen, niet de zijne. "I simply got bored with the rest of Fallen Skies."

De man volgde haar bewegingen oplettend, want het was duidelijk dat hij hier voor een vrouw stond die zeker niet te onderschatten viel, dat had hij wel gemerkt aan de precisie waarmee ze de nek van een van haar mensen had doorgesneden. Ze stak haar dolk terug en pakte een zwaard op, iets wat ervoor zorgde dat de man haar wat wantrouwig aanstaarde. Don't u fucking dare. Maar in plaats van dat de scherpe punt van het zwaard naar hem werd toegedraaid, werd het ding naar hem gegooid. Hij ving het met enige gemak op, weer een voordeel van het vampier zijn, vangen was plots niet meer zo lastig. "What?" Hij keek haar vragend aan. "Are you going to teach me how savages fight, now?" Hij grijnsde, en hield het zwaard in een hand vast, waarna hij de scherpe punt haar richting op richtte. Well. Hij wist eigenlijk niet hoe hij zo'n ding moest vasthouden, hij vond zwaarden maar onhandig.

Vechten was vroeger nooit zijn ding geweest; hij was niet opgegroeid met een zwaard in zijn handen, zoals de mensen van Vaneheim bijvoorbeeld. Hij was eerder naar school gegaan, uiteindelijk met het idee om moorden en misdade op te lossen - hoe ironisch eigenlijk. Er was zeker veel veranderd over de jaren en jonge Helios had nooit kunnen indenken dat hij hier in Vaneheim zou staan, waar een vrouw hem zou leren hoe hij een fucking zwaard moest vasthouden. De vrouw stapte langs het zwaard en hij liet haar, wellicht met enige spijt nadien toen ze hem in zijn enkel trapte, zodat zijn voet naar voren schoof. Hij bromde zacht bij het gevoel dat even door zijn lichaam schoot, want pijn voelen kon de man nog zeker wel. "Poor humans training with you, how many ankles have you broken so far?" Bromde hij dan ook naar haar, zijn kort even zijn hoofd licht opzij draaiend, zodat hij zijn norse blik even op haar kon richten. Goddamn woman.

"One would almost assume you have a deathwish for your people." Wilde ze hem nou serieus leren hoe hij met een zwaard moest zwaaien? Was het niet al erg genoeg voor mensen zoals haar, dat hij sneller en sterker was en daarmee een voordeel had op de gewone man? Waarom zou ze hem dan ook nog eens leren hoe hij moest steken met zo'n onhandig lang ding? Hij rolde met zijn ogen bij haar volgende woorden, maar volgde toch haar instructies, want hij was zeker nieuwsgierig naar waar dit heen zou gaan. Je ontmoette niet iedere dag de queen van de savages, immers. "Like this?" Hij hield zijn duim en twee vingers op het handvat van het zwaard, maar hij had geen flauw idee wat hij met de andere twee vingers aanmoest. Zaten die zo niet in de weg, dan?

Hij haalde zijn wenkbrauwen op, clearly vond hij het een aparte strategie; maar hell, wat wist hij? Het zou vast werken en aan de manier waarop de vrouw precies wist wat ze moest zeggen om het hem aan te leren, merkte hij dat ze dit vast vaker deed. "Sounds like a lot of fun, training with you." Maar goed, wederom verbaasde het hem niet dat mensen dit gewoon accepteerden; Vanaheim stond er immers om bekend dat de bewoners nogal.. hard waren. "I'm rather pleased with my head, so no thank you." Hmn, zijn hoofd zou niet zo goed staan zonder zijn lichaam eraan vast, daar was hij vrij zeker van. Uiteindelijk hielp de vrouw hem met de manier waarop hij het zwaard vasthield, zijn vingers zacht tegen het handvat in hun positie duwend. Hij knikte kort, zijn blik vervolgens weer op Lexa gericht. Hij moest toegeven; het was best interessant dat deze vrouw opeens van een moord overging naar het aan hem leren van zwaardvechten. Apart, dat was het zeker.

Haar laatste woorden brachten een lach over zijn lippen. "Hit you?" Hij draaide zich naar haar om, zwaard nog steeds in zijn handen, alhoewel hij het naar beneden richtte. "You are fucking kidding right?" Hij schudde heen en weer met zijn hoofd. "I wasn't aware that the queen of savages had a deathwish as well." Hij trok zijn wenkbrauw wat op. Wilde ze nou werkelijk dat hij een poging deed tot? At least als hij geraakt werd, zou hij weer genezen, maar de vrouw voor hem zou waarschijnlijk niet zo bestand zijn tegen een steek in haar buik dan hij was.