Dawn of a dark day

Een kleine glimlach sierde de lippen van de blondine terwijl ze voor een moment haar ogen sloot. Het zonnetje drong door de wolken heen en gaf een aangename warmte af. Het was een prachtige dag vandaag en dat was zeker goed voor de handel. Mae-Ann was nu voor een tweede week in D'auvignon en zou hier volgens de planning van haar ouders nog twee extra blijven. Ze was hier al veel vaker verbleven en was ondertussen de tel kwijt geraakt. De grote stad sprak haar altijd wel aan en ze vond het dan ook totaal niet erg om weer terug te zijn. Vaste klanten, die elke middag als ze op de markt van D'auvignon stonden waren ook vandaag weer langs gekomen. Mae's lichte ogen keken links van haar, waar haar moeder met een wat oudere man stond te praten. Haar vader en zusje stonden op een ander plein, om zo hun bereik te vergroten. Het was vanwege het mooie weer redelijk druk op het plein waar Mae-Ann met haar moeder stond en haar broer wisselde tussen de twee kraampjes om te zorgen dat er genoeg sieraden waren om te verkopen.

De sieraden kwamen uit allemaal verschillende gebieden van verschillende materialen. Zelf was de blondine niet zo'n sieraden typ, maar zodra ze achter het kraampje stond moest ook zij er aan geloven. Om haar nek hingen verschillende kettingen met verschillende lengtes. Haar oren werden gesierd door kleine, maar elegante oorbellen van licht staal met een klein rood edelsteentje. 7 van haar 10 vingers droegen ringen van hetzelfde lichte staal, met hier en daar een wit kleurig edelsteentje.
Zodra haar moeder was uitgesproken met de oudere man, tikte ze Mae op haar schouder om te vertellen dat het tijd was voor haar lunch pauze. De meid knikte en glimlachte klein naar haar moeder. Op dit moment stond Mae eventjes alleen, voordat haar broer zou komen om voor haar moeder in te vallen. Maar die overbrugging kon altijd wel even duren, Nevorah kennende. Echter vond ze het niet zo erg om een tijdje alleen te staan. Ze zat al sinds kinds af aan in de handel en wist er de fijne kneepjes van. Haar oog viel op een jonge man die bij hun kraampje was komen staan. Zijn tattoos vielen haar meteen op, waarna ze opmerkte dat hij bij de wat duurdere edelstenen stond. Zijn ruige uitstraling prikkelde Mae meteen om wat oplettender te zijn, al zocht ze er verder nog niet veel achter. Ze wilde niet iemand meteen oordelen op zijn of haar uiterlijk. "Deze exemplaren komen uit Rhoynar, waar ze in de schatten van het water zijn gevonden." Sprak Mae naar de man, haar stem kalm en een vriendelijke glimlach rond haar lippen. Kort wende ze haar blik naar enkele andere mensen die de sieraden bekeken, voordat ze haar aandacht terug op de man richtte.

Het voelde goed om weer terug te zijn in Navarre, de levendigheid van de drukte van de stad gaf de blondine altijd veel energie. Zeker op een mooie dag als vandaag, waar het zonnetje geregeld om de hoek kwam kijken en waarbij de handel goed liep. Het allerdrukste moment van de dag moest nog komen, maar voor zover hadden ze al een mooi aantal siraden verkocht. Het was dan ook een goed moment voor haar moeder om even een pauze te nemen, waarbij haar broer zou invallen. Daarna, als haar moeder terug was, kon Mae-Ann zelf even een pauze nemen net voordat de drukte zou toenemen.
Hoewel het erg druk kon worden aan hun kraampje, had de meid zich altijd veilig gevoeld. Ze waren niet vaak bestolen en tot noch toe waren er ook nooit veel pogingen gedaan. Tenminste niet in Navarre. En het was niet dat het aan de geweldige beveiliging lag, maar Mae vermoedde dat de mensen er simpelweg te vriendelijk voor waren. De meid droeg wel altijd een mes aan haar been, verstopt onder de lange pastelblauwe rok, voor het geval dat. Gelukkig waren er nog geen momenten aan het kraampje geweest waarbij ze deze had moeten gebruiken.

Zodra een jonge man met een wat ruige uitstraling aan haar kraampje was komen te staan, trok hij meteen Mae's aandacht. Bij zulke types was ze toch altijd wat meer op haar hoede, hoewel het misschien helemaal niet nodig was. Maar ze nam liever de zekerheid voor de twijfel en was dan ook met haar vriendelijkste glimlach bij hem gaan staan. ”If what you’re saying is true, these gems belong to the Drowned God” Merkte de man op, waarbij Mae-Ann haar wenkbrauwen fronsde. Zelf geloofde ze niet zo in een God en ze had wel eens gehoord van 'the Drowned God', maar was nog nooit iemand tegen gekomen die er ook echt in geloofde. Haar gebrek aan kennis over deze God nam haar kansen op een goed antwoord af, waardoor de meid kort naar de man staarde zonder wat te zeggen. Echter klaarde haar gezicht al snel weer op en was de glimlach terug gekomen. "Well," Zei ze, waarbij ze zacht haar keel schraapte. "I'm grateful of the generous actions of the Drowned God for giving us the opportunity to have a healthy life by selling these gems." Antwoordde ze, hopend dat de man haar respect naar zijn God zou accepteren. Al had ze ergens het gevoel dat het niet zoveel uitmaakte wat ze zei, hoeveel respect ze aan zijn God zou tonen. De man zag eruit als iemand die niet snel van gedachtens zou veranderen en er alles aan zou doen om, wat in zijn ogen goed is, zijn God tevreden te houden. En dat Mae-Ann de edelstenen stond te verkopen was waarschijnlijk niet iets waar hij blij van zou worden.