[M] Method of seduction & Lestat

Jasper had gewoon het ontbijt moeten afwachten, om daarna te vertrekken. Zoals hij normaal gesproken altijd deed als hij in een vreemd huis ontwaakte – of hij had meteen bij het wakker worden zijn kleren bij elkaar moeten rapen, Lestat vriendelijk moeten hebben bedankt voor de mooie avond (waar hij zich amper iets van kon herinneren, maar het ging om het idee) en het op een rennen moeten zetten. In plaats daarvan had hij dit allemaal over zichzelf afgeroepen. Hij was immers degene geweest die de eerste suggestieve opmerking had gemaakt, niet Lestat, die in alle rust op het bed gezeten had, rustig afwachtend tot hij toe kon slaan. En God, de ironie – terwijl hij dacht het wachten op zijn eigen ochtendmaaltijd wat draaglijker te maken door die opmerking te maken was hij meteen het ontbijt van Lestat geworden. Waarschijnlijk had de vampier hem niet eens laten gaan, bedacht Jasper zich. Alsof een roofdier zijn prooi zou loslaten. En waar moest hij heen als hij een weg gevonden had uit het landhuis? Als de blonde man gelijk had, zaten ze ver genoeg van Brightwater Keep om verdwaald te raken.

Nog steeds klopte het niet. Zijn herinneringen van de avond ervoor zaten vol met gaten, hingen als los zand aan elkaar. De gedachte die hij eerder had gehad, waarom een man als Lestat uitgerekend hem naar zijn huis meegenomen had (of was dit allemaal in overeenstemming met elkaar gegaan? Had hij dit allemaal goed gevonden?). De blonde vampier had de uitstraling van een lord, of een andere hooggeplaatste burger, een man die zich normaal gesproken nooit in het soort kringen zou begeven waarin Jasper zich bevond. Hij was een smokkelaar, een crimineel, en hoe hij er nu uitzag zou alleen maar dat imago bevestigen. Was Lestat dan toch een keer naar Brightwater Keep gegaan, gewoon om te kijken hoe het ‘normale’ volk leefde en had hij hem uitgekozen als de beste vertegenwoordiger van de laagste klassen van de hoofdstad? Om te kijken hoe het bloed van uitschot smaakte?

Natuurlijk had dit alles hem niet ongemoeid gelaten, al leek zijn angst op dit moment te winnen van de lust – de plagerige, teasende kus van de vampier die niet voor een prooi bedoeld leek maar voor een geliefde, zijn gespannen spieren die Jasper duidelijk kon voelen toen zijn vingers over zijn rug waren gegleden, hij kon er zelfs een zeker genot in vinden. Ze leken allebei verbaasd te zijn door de begerigheid waarmee ze elkaar kusten – en net op het moment dat Jasper de hoop had dat de vampier zich op de zoen leek te concentreren in plaats van op zijn bloeddorst, had Lestat hem al verbroken.

De verwachte pijn van de beet sneed dwars door hem heen. Jasper had moeite zich stil te houden, had zijn nagels in de rug van de vampier gezet als reactie op de pijn en in een poging deze te verbijten – en dat leek hem alleen maar meer te plezieren. Het was de grom van de vampier die hem er opnieuw aan deed herinneren met wat hij te maken had – een beest. Het voelde onnatuurlijk om niet terug te vechten, maar Jasper wist dat dit de beste oplossing was – wellicht zou de vampier wat gemoedelijker worden als hij gedronken had. Als hij dan zelf nog leefde, wilde dat zeggen.

Lestats beet leek voorzichtig af te zwakken, en Jasper opende zijn ogen, recht in die van Lestat kijkend. Zonder het oogcontact te verbreken gleed Jaspers hand naar zijn eigen nek – hij leefde nog. Zijn gejaagde hartslag die hij op zijn vingertoppen voelde en het beetje verse bloed dat aan zijn vingers bleef plakken bevestigden het. Zonder iets te durven zeggen keek hij Lestat aan, die het bloed van zijn lippen likte – zijn bloed. Jaspers ademhaling was opnieuw schokkerig geworden, alsof zijn angst het alweer gewonnen had van zijn opluchting dat hij leefde. De zachte aanraking van Lestats lippen op de zijne leek nog minder te helpen – Jasper keek hem met wijd opengesperde ogen aan, wetend dat de vampier zijn angst opnieuw bijna zou kunnen proeven. Zijn heldere ogen waren dierlijk geworden. Hij had nog steeds honger, en Jasper wist dat het geen honger naar bloed meer was.

’Van alle acties die je had kunnen ondernemen, werkte je niet tegen,’ constateerde de vampier opeens, duidelijk tevreden. Jasper slikte, niet precies wetend hoe hij hier op zou moeten reageren. Was hij de eerste geweest van zijn prooien geweest die hem maar gewoon zijn gang hadden laten gaan? De eerste die had gevochten tegen zijn instinct? Jaspers ademhaling leek opnieuw zijn normale tempo terug te vinden toen Lestat afstand van hem nam, alsof hij bevrijd was. Als reactie liet hij allebei zijn armen op het matras rusten, om zich helemaal van hem los te maken – al was dat schijn: hij voelde ook hoe de vampier hem nog steeds met zijn volle gewicht vastgepind had op het bed. ’Je bent speciaal, Jasper.’ De tweede opmerking van de blonde man deed zijn wenkbrauwen fronsen. Wat was dit? Was hij van ontbijt gepromoveerd tot zijn lieveling? ’Oh ja?’ zei hij zachtjes, zijn stem hees, alsof hij hem in jaren niet gebruikt had.

Hij leefde nog. Lestat had hem gespaard. De vampier had hem makkelijk kunnen doden hoe hij er nu bij lag – te zwak en te beduusd om terug te kunnen vechten – maar hij had slechts een slok van zijn bloed gedronken voordat Jasper zijn grip op zijn nek voelde verslappen. Ging dat zo bij vampiers? Hoefden ze hun prooi niet in één keer te doden? Of zou de blonde man zijn nek op een later moment nog eens doorklieven als hij zin had in een tussendoortje – wellicht als lunch? Als amuse?

De adrenaline, angst, pijn en uitputting zorgden ervoor dat Jaspers gedachten overuren maakten. Samen met het bloed leek ook alle energie uit hem gezogen te zijn.
Was dit het dan? Was het voorbij? Jasper koesterde ergens nog de ijdele hoop dat Lestat hem vrij zou laten nadat hij zijn honger gestild had. Zoals bedpartners voor één nacht normaal gesproken de deur uitgestuurd werden. Of tenminste zijn kleren, die waarschijnlijk ergens door de kamer verspreid lagen, aan hem terug zou geven. Of in godsnaam dat meisje zou roepen om hem zijn ontbijt te laten brengen. Waar bleef ze zelfs? Was ze verdwaald?
Natuurlijk ging dat niet gebeuren – de verlossing waar hij zo naar smachtte. Zoals alles aan deze ochtend niet als gepland en zoals gebruikelijk leek te gaan. De vampier was nog niet klaar met hem. Jasper kon het in zijn ogen zien toen ze elkaar hadden aankeken. Hij had het gevoeld in zijn kus.

Lestat had hem speciaal genoemd. Alleen al dat woord bevestigde waar Jasper bang voor was: dit was nog niet afgelopen. ’Denk je dat ik zou liegen?’ was het antwoord van de vampier op Jaspers sceptische reactie. Een vraag die zichzelf beantwoordde: natuurlijk zou Lestat niet liegen. Natuurlijk was hij écht speciaal, uitverkoren, bijzonder, wat dan ook, om een reden die hemzelf nog niet bekend was. Jasper besloot dat het beter was voor de bestwil van allebei de mannen om maar niet op zijn opmerking te reageren.

Krankzinnig.

Het gevoel van Lestat die zich van zijn lichaam losmaakte zorgde voor verlichting – alleen het linkerbeen van de vampier bleef losjes op hem liggen. Jasper maakte gebruik van het moment door zijn hoofd op het kussen te laten rusten, diep adem te halen, éven zijn ogen te sluiten. Alsof alleen absolute duisternis ervoor kon zorgen dat hij dit voor een ogenblik zou vergeten.

De zachte aanraking van zijn hand op zijn onderbuik zorgde er echter voor dat zijn ogen meteen weer openschoten. Jasper draaide zijn hoofd zodat hij de vampier aan kon kijken – die er rustig bij lag, nonchalant bijna, als een toeschouwer van een toneelstuk waarin Jasper de hoofdrol speelde. Zijn eerst zo verwilderde blik leek nu veranderd te zijn in iets diepers – de vampier wist exact waar hij mee bezig was.
Jasper spande zijn spieren onbewust aan, bleef hem aankijken terwijl de vingertoppen van de blonde man bijna delicaat over zijn naakte huid gleden. ’Laat eens merken hoe erg jij dit vindt,’ klonk de stem van Lestat opeens, laag en mysterieus zoals hij inmiddels van hem gewend was. Was dit een test? Hoe lang het zou duren voordat hij hem volledig gek kon maken?

Jasper slikte. ’Oh, Lestat.’ Zijn antwoord klonk als een zenuwachtige lach, schor, gesproken tussen twee ademteugen in. Jasper kon het niet laten om te grijnzen door de absurditeit van deze hele situatie, zijn tanden voor een moment volledig te ontbloten. Je had me beter meteen kunnen laten doodbloeden toen je de kans daarvoor had, schoot door zijn hoofd heen. Alles beter dan dit. Zijn hese lach doorkliefde de gespannen sfeer in de kamer, alsof hij een tegenantwoord wilde bieden aan de vampier en zijn duistere woorden. Jasper kon zich nu wat privileges veroorloven nu hij speciaal was genoemd, nietwaar? Voor hij zich er bewust van was had sprak hij de volgende woorden uit, woorden waarvan hij zeker wist dat hij ze de volgende dag zou vervloeken (áls hij een volgende dag zou mogen aanschouwen, wilde dat zeggen).
’Ga door.’

Hij was het niet gewend geweest de macht zo uit handen te laten geven; Jasper had zichzelf altijd als dominant gezien, de sterkste, diegene die bepaalde. De jongens die hij in de vroegste uurtjes van de ochtend oppikte uit cafés als hij eens behoefte had aan een lustige nacht waren vaak niet jonger dan twintig en niet ouder dan vijfentwintig – jongemannen die zelf vaak hun seksualiteit nog niet eens helemaal uitgevogeld hadden. Makkelijke prooien bijna, probleemloos te vormen naar zijn eigen behoeftes. Maar hoe anders was Lestat: de vampier had hem met gemak overmeesterd (en genoot er zichtbaar van), speelde met hem op een manier die voor hem zo onbekend was – zo berekenend, zo precies - dat hij niet eens goed wist hoe hij erop moest reageren. De tactiek die hij eerder had gebruikt, wellicht? Meewerken, niet tegenstribbelen (vooral dat niet), hopen dat het iets zou helpen?

En toch. Toch had hij het in zijn hoofd gehaald om te reageren. Ga door ook nog eens, ongetwijfeld een aanmoediging voor Lestat. Twee woorden die op geen moment als dubbelzinnig opgevat konden worden. Wilde hij dit zelf? Was dit moment, deze reactie door de vampier bepaald of was dit toch een zelfstandige actie van hem, aangewakkerd door een combinatie van het onvertrouwde en – toch nog – een beetje van de aantrekkingskracht die hij voor de blonde man voelde? Jasper was bang geweest dat de vampier zijn zenuwachtige, aarzelende lach als een belediging had opgevat, maar het leek hem alleen nog maar meer te plezieren. Zijn vingers, die opeens menselijk warm leken (of had hij dat zich ook verbeeld?) gleden nadat Jasper zijn opmerking had uitgesproken verder langs zijn onderbuik. De twee keken elkaar nog steeds aan en hoewel Jasper zijn gezicht zo veel mogelijk in de plooi probeerde te houden, een poging om niet helemaal aan de handelingen van de vampier toe te geven, merkte hij hoe er toch een kreun over zijn lippen gleed.

Tot zover zijn poging Lestat te weerstaan.

Zijn ademhaling leek opnieuw de vrije loop met hem te nemen toen de vampier hem kuste. Hij had hetzelfde gedaan vlak voordat hij hem gebeten had, en Jasper kuste hem harder terug, dwingend. Opnieuw probeerde hij hem op andere gedachten te brengen, er voor te zorgen dat Lestat bij hem bleef en zijn honger naar bloed niet alweer de overhand zou nemen. Het was echter iets anders dat hem deed terugdeinzen. Hij proefde bloed. Zijn bloed. De plotselinge metaalachtige smaak zorgde ervoor dat hij zich iets terugtrok uit hun kus, om vervolgens met het beetje energie dat hij nog had zijn vingers door de blonde haren van de vampier te vlechten en zijn gezicht opnieuw dichter naar dat van hem te brengen. Intussen had Lestat de afstand tussen de twee mannen helemaal verkleind, moeiteloos nu Jasper geen moeite deed om hem tegen te werken. De vampier verbrak de kus echter, eerder dan Jasper zelf zou willen, en hij voelde zich bevriezen toen hij zijn scherpe tanden over zijn lichaam voelde schrapen. Dus toch. Hij snakte naar adem, zich voorbereidend op de pijn die onderhand bekend voor hem was, maar ontspande weer toen het leek alsof de vampier slechts met hem leek te spelen – de zachte beet werd gevolgd door kussen op zijn sleutelbeen, borst, schouders. Jaspers handen gleden van Lestats haren over zijn zij, waar ze zachtjes op zijn heupen bleven rusten.
Lestats honger had overduidelijk plaats gemaakt voor lust.

Jasper voelde zich net wat ontspannen toen hij een klop op de deur hoorde en de blonde man zich van hem losmaakte. Nog nahijgend en versuft knikte hij, als antwoord op zijn vraag. ’Precies op tijd,’ wist hij uit te brengen, waarschijnlijk met zo’n zachte stem gesproken dat alleen de vampier het zou kunnen verstaan. Zachtjes kreunend kwam hij overeind, steunend op zijn armen. Hij keek toe hoe het meisje binnenkwam met zijn ontbijt – en in een reflex en moment van plotselinge alertheid trok hij de satijnen deken over zijn onderlichaam. Het meisje leek echter alleen oog te hebben voor de vampier, en de vele verontschuldigingen waarmee ze hem overlaadde leek hij te negeren, waarna hij haar ook meteen wegstuurde. Lestat was het gewend de baas te spelen over de meisjes, daar was hij van overtuigd. De heer en meester van het landhuis – en daar gedroeg hij zich ook naar.

Ondertussen had Jasper het bord uit de handen van de vampier gepakt – het ontbijt bestond uit iets dat leek op roerei en brood, en de geur die er vanaf kwam maakte hem alleen nog maar hongeriger. Aangezien het meisje er geen bestek bij had gegeven probeerde hij het roerei met het brood op te pakken en naar zijn mond te brengen – iets wat er waarschijnlijk zo gulzig, barbaars en acultureel uit moest zien in Lestats ogen dat hij erom moest grinniken, maar hé – hij had honger. ’Sorry,’ glimlachte hij, bijna verontschuldigend, terwijl hij een stuk brood doorslikte. Etend liet hij zijn blik naar de vampier glijden. Nog steeds wist Jasper niet wat hij van de hele situatie moest vinden. Fijn was het ogenblik te noemen dat ze zojuist hadden gedeeld. Onverwacht. Maar waarom? Had Jasper als sterfelijke iets van toegeeflijkheid in de vampier doen ontwaken?

Het antwoord op zijn gedachte volgde echter al snel. Lestats vraag zorgde ervoor dat hij zich bijna verslikte, maar wist zich met een hoest te herstellen. Hij. Onsterfelijk. Had hij dit goed gehoord? Was dit een grap of meende hij dit serieus – en hij vermoedde het laatste; de vampier leek hem niet het type om grappen te maken over dit soort zaken. Automatisch had Jasper zijn ogen op de blonde man gericht. Dus dit was de reden geweest voor het gematigde gedrag van de vampier, waar zijn etiketje van ‘speciaal’ tot geleid had. Hij was niet zomaar een prooi geweest, nee, hij was uitverkoren. Hij wilde hem één van de zijnen maken, onsterfelijk, bloeddrinkend en moordend en rovend en waar een vampier zich dan ook de hele dag mee bezighield. ‘Ik…’ Begon hij, zoekend naar de juiste woorden om zijn zin te vervolgen. ‘…vind je het erg als ik daar nog even over nadenk?’ Hij slikte, wendde voor een moment zijn ogen af om Lestat vervolgens weer aan te kijken. ’We kennen elkaar pas net, tenslotte.’ Al was ‘kennen’ in deze context nog een te groot woord. Een nacht en een ochtend samen doorbrengen vormde in zijn ogen nou niet de meest stabiele basis voor een… diepere band, of hoe de verhouding tussen de twee mannen ook maar genoemd kon worden. Jasper voegde er nog een waterig glimlachje aan toe, hopelijk genoeg om wat tijd te kunnen rekken.