Castle On The Hill

Er waren dagen dat ze het gevoel had alsof ze niemand kon vertrouwen. Misschien was het wel een bijwerking van de belangrijke functie die ze nu bekleedde. Ze had het voorgevoel dat de Jarl niet blij zou zijn met een jong, onervaren ding als zijzelf aan het hoofd van de vergadertafel van de stad. Gevaar zat in een klein hoekje, en toch waren er mensen die ze ondanks alles wel durfde te vertrouwen. Waarom ze precies deze man uit had gekozen wist ze niet, maar het was een voorgevoel. “You’ll be paid well,” zei ze rustig toen hij opbracht dat hij een grote verantwoordelijkheid had over zijn boerderij. Het was waar, ze betaalde elk van haar manschappen genoeg. Families konden worden onderhouden, mensen profiteerden mee als ze aan de kant van Hillerød stonden. De rijkdommen die onder de stad verborgen lagen werden gebruikt om de levenswijze van hun mensen te verbeteren. De familie Skarsgard stond er dan ook wel om bekend dat ze nooit erg te koop liepen met hun rijkdommen. Ze probeerde zoveel mogelijk te leven als elk ander in de stad, al was dat moeilijk omdat Freyja nu eenmaal de taken van een Lady op haar schouders had rusten.

“My half-brother is in charge of our ships. I’m sure he can teach you.” Athelstan stond nog altijd onder haar gezag, dus wanneer zij hem iemand toe zou wijzen zou hij niet weigeren. “But I can understand something like this is too ambitious for a farmer.” Kort liet ze haar ogen op hem rusten, terwijl haar houding iets nonchalants aan had genomen. Het was een mooi aanbod wat ze hem hier gaf, eentje die ze niet elke dag aan mannen voorlegde. Het was een kans om zichzelf te promoveren naar een beter leven, een kans voor meer avontuur.

Om eerlijk te zijn had ze de woorden puur en alleen uitgesproken om erachter te komen uit welk hout hij gesneden was. Erg lang kende ze hem nog niet, maar ze was er zeker van dat hij een goede plaats zou kunnen bemachtigen op één van haar schepen. Athelstan zou blij zijn met elke mankracht, immers wist je maar nooit hoe lang de vrede ging blijven. Natuurlijk was ze zich ervan bewust dat er vast wel crewleden op haar schepen zouden varen die van het land kwamen. Maar eenmaal op zee dachten ze niet eens meer aan het ploegen van land. Nee, dan waren ze toegewijd aan hun nieuwe roeping. Eens in de zoveel tijd voeren de schepen uit. Op dit moment voornamelijk voor handel, visserij, piraterij. Maar in slechtere tijden.. dan vormde de vele lossen schepen een flinke vloot.

“Are you sure?” vroeg ze hem terwijl ze hem afwachtend aankeek. Haar mondhoek trok een beetje omhoog terwijl ze weer in beweging kwam en terug naar de tafel wandelde. “It is dedicated work, you need to want it.” Rustig schoof ze de stoel waar ze eerder op had gezeten naar achter, maar in plaats van op de stoel plaats te nemen leunde ze tegen de tafel aan, schuin op hem neer kijkende.  

Het leek erop dat ze zijn aandacht goed te pakken had met haar aanbod. Het was dan ook niet zomaar iets, een plek in haar vloot. De droom van menig man in Falkreath. Freyja had de stoel naast hem iets naar achter geschoven waardoor ze tegen de tafel aan kon leunen, het was een aangename positie om aan te nemen. Al helemaal omdat ze neer kon kijken op haar gezelschap, die zich iets verzette op zijn stoel terwijl hij aan het woord was. Blijkbaar was hij er dus zeker van, maar had hij een probleempje waarmee ze hem zou kunnen helpen. Afwachtend keek ze hem aan, nieuwsgierig naar wat dat probleempje dan wel niet was. “You can bring your mother to Hillerød, we have enough space here. And if that’s not an option I’m sure we can work something out.” Zelf zou ze voor de eerste optie kiezen, als dat een mogelijkheid was. Immers was de stad omgeven door een stevige muur, werden de huizen goed warm gestookt en als je vaker in deze stad zou zijn dan in de hoofdstad was het makkelijker om haar te bezoeken. Het was altijd fijn om familie dichtbij te hebben. Maar als ze zo zijn woorden hoorde kon ze geloven dat hij de tweede optie beter zou vinden. De keuze was volledig aan hem. “How can you assure me to be loyal? You’re not from here, after all.” Een rustige blik was in haar ogen te zien terwijl ze hem recht aankeek, wachtende op een goed antwoord. Wie weet zou hij alle informatie die hij op zou doen in haar stad doorspelen naar de Jarl. Niet dat ze op dit moment veel te verbergen had, maar toch. Haar vader had nooit erg blij gekeken wanneer er nieuws over de Jarl en diens familie was, alsof er altijd een soort spanning had gehangen boven de twee steden. 

Freyja knikte een keer rustig toen hij meldde dat het geweldig zou zijn als zoiets zou kunnen. Dan was dat bij deze geregeld. De muren van haar stad trokken wel vaker zwakkere mensen aan, gezien ze er best gastvrij waren werd er voor iedereen gezorgd. De mensen hadden een dak boven hun hoofd, gevulde magen en een warme plaats om te slapen. Er was voor iedereen wel een plekje om te vervullen in de koude stad.

Toch kon ze het niet laten om te vragen hoe ze zeker kon zijn van zijn loyaliteit. Zeker gezien het feit dat het tussen de twee steden nooit echt had geboterd. “There are men that do not care much about their families.” Haar mondhoek trok omhoog tot een kleine grijns terwijl ze kort haar hoofd schudde. “I need to be careful with strangers, but I think you are smart enough to understand that.” Het leek erop dat ze vandaag weinig zin had in stilzitten, aangezien ze haar heupen alweer losmaakte van de tafel waar ze tegenaan leunde en terugwandelde naar haar eigen stoel, waar ze zich op een redelijk elegante manier neer liet zakken. Ze leunde met haar rug tegen de leuning aan en bestudeerde zijn gezicht, haar hoofd een klein beetje gekanteld. “I’ll make sure everything for your mother is ready when you decide to bring her here.” Ze zou hem misschien nog wel een paard meesturen om alles gemakkelijker te maken, gezien ze niet het idee had dat de Jarl er vrolijk van zou worden als haar schepen in de buurt van zijn hoofdstad kwamen. Daarbij zou een heel schip die kant op sturen een tikkeltje overdreven zijn, al kon ze natuurlijk vragen of één van haar vissersschepen voor de verandering iets van haar koers wilde wijken. Nee, een paard zou minder problemen met zich meebrengen.  

Hij vertelde haar dat hij eigenlijk een echt moederskindje was en een kleine glimlach verscheen rond haar lippen. Zijzelf had altijd meer naar haar vader toegetrokken, die haar altijd had behandeld als zijn eigen perfecte diamantje. Het gevolg daarvan was geweest dat hij haar buiten alle belangrijke dingen had gehouden. Hij had haar niet leren vechten, maar had ervoor gezorgd dat ze leerde lezen en schrijven. Hij had haar nooit geleerd hoe ze zichzelf moest verdedigen en liet in plaats daarvan anderen die taak uitvoeren. Haar vader had ook nooit kunnen weten dat hij en zijn twee zoons allemaal op hetzelfde moment weg zouden zijn en dat zijn enige dochter zijn plaats aan het hoofd van de stad over zou moeten nemen. Zijn vrouw was niet meer toerekenigsvatbaar en alles behalve een hulp geweest voor Freyja. De enige waarop ze kon leunen waren Morton en Athelstan geweest. En haar adviseurs natuurlijk.

“We’ll find a place for her,” zei ze toen hij meldde dat zijn moeder soms een beetje vervelend kon zijn. Er waren genoeg plaatsen waar ze de oudere vrouw konden onderbrengen. Zijn nieuwsgierigheid leek een beetje op te komen spelen nu, gezien hij haar vroeg wat haar plannen eigenlijk waren. “You’ll see,” meldde ze hem rustig terwijl ze haar ogen op hem gericht hield. “We first have to make sure you learn everything, but my half brother will be guiding you in that process.” Ze was er zeker van dat Athelstan elk paar handen aan wilde nemen. “What comes after that will be left to fate. Het was duidelijk dat ze niet direct van plan was om haar plannen aan hem door te spelen. Misschien had ze ook nog wel geen plannen en wilde ze eerst zien hoe de winter zou verlopen.

Hij vroeg waar en wanneer hij kon beginnen. “Tomorrow morning at sunrise at the docks.” Ze knikte een keer met haar hoofd, een kanttekening makende dat ze dit door zou moeten geven aan iemand die de juiste personen in kon lichten over de hele situatie. De havens stroomden rond dat tijdstip vol met zeelui, zowel men die deel uitmaakte van haar eigen vloot als handelaren die van heinden en verre kwamen. Ondanks hun redelijk ongunstige ligging, ver weg bij de zuidelijke steden waarmee ze verdragen hadden, was de stad de afgelopen generaties uitgegroeid tot een belangrijke handelspartner voor veel andere steden. Naast dat ze grote aantallen dierenvellen aanboden, was er natuurlijk nog het kostbare diamant wat de meeste hoogstaande mensen het water in de mond liet lopen. De vloot was door haar vader vooral gebruikt om de vrede te bewaren, maar zoals alle vikings waren er seizoenen waarbij de vloot erop uittrok om te plunderen. De voormalige chief van haar vloot was gestorven op hetzelfde schip als haar vader en broers, waarop zijzelf haar halfbroer had aangewezen om de positie over te nemen. Of dit een goed besluit geweest was, zou ze later pas merken.

Freyja schraapte haar keel en rechtte haar rug een beetje, het was niet gemakkelijk om altijd de nette houding van een Lady aan te houden, zeker niet als je een lange dag achter de rug had. “Is there anything else I can do for you?” vroeg ze hem vervolgens maar, terwijl ze haar blauwe ogen weer op Agnar richtte.

Het was nog altijd wennen om zo’n belangrijke positie te hebben in het leven van complete vreemden. Ze had hem deze middag ontmoet en vanwege haar status had ze zijn hele manier van leven omgegooid. Ergens vroeg ze zich af of haar vader het ook allemaal op deze manier had ervaren. Dat er soms vragen door zijn hoofd rond hadden gedoold waar hij geen antwoord op had geweten, puur omdat er niet één precies antwoord op was.

Nadat alles geregeld leek te zijn vroeg ze hem of er iets was wat ze voor hem kon doen. Hij leek eventjes na te denken en ze bleef rustig wachten totdat hij met een antwoord zou komen. Vervolgens vroeg hij of ze een goede taveerne wist in haar stad om de nacht door te brengen. Er verscheen een bedenkelijke frons op haar gezicht terwijl ze nadacht. “I do, but..” begon ze terwijl ze zijn ogen weer opzocht, “perhaps it is an idea you stay at the castle for the night?” stelde ze vervolgens voor terwijl ze haar wenkbrauwen lichtjes omhoog trok. Het was geen vreemd iets om te doen, haar vader had ook vaak zat onderdak aangeboden aan men die het nodig hadden. In de noorderlijke stad leefden ze zo’n beetje onder het motto dat je altijd voor anderen moest zorgen. Mensen waren hier gebrand om te stervenskoude winters te overleven, iets wat je niet in je eentje kon doen. Het kasteel bezat daarbij genoeg gastenkamers die vaak gebruikt werden voor dit soort dingen. “Then you can seek for a tavern tomorrow, it’s dark already.” Een kleine glimlach speelde rond haar lippen, benieuwd of hij het aanbod zou aannemen.

Aangezien ze zijn dag zo overhoop had gegooid vond ze het wel zo netjes om hem een kamer aan te bieden waar hij de nacht door kon brengen. Het gebeurde niet elke dag dat ze mannen van straat plukte om ze aan te bieden zich bij haar vloot te voegen. Wie weet zou hij zich kunnen bewijzen en zichzelf omhoog werken, maar dat was niet aan haar om te bepalen. Bij de dood van haar vader waren nog meer goede mensen gesneuveld. De nieuwe generatie begon het langzaam maar zeker over te nemen. Zo had ze Athelstan benoemd als de chief van haar vloot, de persoon die rechtstreeks onder haar stond qua rangorde. Daarbij had ze een aantal adviseurs verzameld die haar hielpen in moeilijke dilemma’s.

Agnar knikte en nam haar aanbod aan, mooi. Haar mondhoeken trokken automatisch iets omhoog, ze zou zich in elk geval niet schuldig hoeven te voelen dat ze iemand de kou in had gestuurd vannacht. “You can thank me by showing me I wasn’t wrong to picking you for the job, Agnar.” Freyja kon het niet laten om kort naar hem te grijnzen. Ze knikte een keer met haar hoofd toen hij nog eens duidelijk maakte hoe vrijgevig ze was en ze leunde iets dieper in haar stoel. “Have you had dinner yet?” vroeg ze hem vervolgens terwijl haar ogen naar het raam gingen. Het was donker geworden buiten, maar ze kon de wind horen ruisen. Waarschijnlijk een zoveelste sneeuwstorm deze week. Ondertussen zou het wel eens tijd worden voor haar om iets te gaan eten, haar maag rommelde.