Castle On The Hill

Freyja was zich er goed van bewust dat er genoeg mensen waren die hun twijfels hadden over een vrouw als stadhouder, zeker hier in het noorden. In andere delen van Fallen Skies waren vrouwen in hogere posities iets meer gerespecteerd. Ze zou het respect van haar mensen moeten winnen, iets wat tijd ging kosten. Veel tijd. Ze zou ervoor moeten zorgen dat ze goed werd in het hele politieke spelletje, aangezien het sluiten van verdragen met andere stadhouders nog wel eens belangrijk kon zijn als de sfeer tussen Skorravir en Hillerod grimmiger zou worden. Toch had ze niet het idee dat ze direct gevaar liep, ze had veel guards en een redelijk grote vloot, je zou wel twee keer nadenken voordat je iets uit zou proberen bij haar, ondanks dat ze een vrouw was.

Haar mondhoeken trokken omhoog toen hij haar verzekerde dat hij haar niet teleur zou stellen. Ergens geloofde ze het wel. Hij zag eruit als een harde werker en wie weet kon hij een aangename positie bemachtigen binnen haar vloot. Het zou haar niets verbazen als hij uiteindelijk ergens tussen de hogere mensen zou eindigen. Soms had je gewoon dat voorgevoel bij sommige mensen. Die stonden stevig in hun schoenen en durfden te praten. Het hele feit dat hij zich in haar kasteel had gewaagd en zich door het hele gesprek heen had weten te werken had haar genoeg positieve indicaties gegeven. Vervolgens vroeg ze hem of hij al avondeten had gehad, iets wat niet zo was. “Good. I guess the soup must be almost done by now.” De restgroenten die hij hier had gebracht eerder deze avond zouden goed gebruikt worden, want in de soep zou je er toch niets van merken.

Haar mondhoeken trokken geamuseerd naar boven toen hij zei dat hij niet kon wachten. Freyja moest toegeven dat ze nog nooit problemen had gehad met het eten wat men haar voorschotelde in het kasteel. Over het algemeen waren de producten van goede kwaliteit, al waren hun maaltijden bij lange na niet zo uitgebreid als bij andere stadhouders in het zuiden. Er werd enigszins nagedacht aan het feit dat eten een kostbaar iets was in het noorden, zeker wanneer de ijzige temperaturen de stad soms voor weken onbereikbaar maakte.

“We’re not on such good terms, I suppose. His son visited me some weeks ago.” Het was niet echt een pleziertje geweest om de blonde jongen te ontvangen. Zijn woorden waren doordrenkt met sarcasme geweest en als er iets was waar Freyja het niet zo op had, dan waren het figuren zoals Ívarr. Hij zou vast denken dat hij heel wat was omdat zijn vader de Jarl was. Ook was de manier waarop hij haar keurend had bekeken haar niet ontgaan. Misselijkmakend. “You probably already know, being from the north yourself, that Hillerod and Skorravir never really are.”

De twee grootste steden in Falkreath lagen elkaar al generaties lang dwars. Het was nog niet tot een grote oorlog gekomen, maar ieder persoon met een stel werkende hersens wist dat zo’n moment nog wel ging komen. Er kwam een dag dat één van de twee partijen een move zou maken en de hel los zou breken. Freyja was niet van plan om een stadhoudster te worden die haar thuis in een oorlog stortte, maar de Jarl leek haar wel het figuur die de eerste zet zou maken. De gedachte was verontrustend, zeker omdat ze weinig ervaring had en geen idee had hoe ze de hele situatie aan moest pakken. Het enige wat ze wist was dat ze het hoofd koel moest houden en zichzelf moest omringen met de juiste mensen. Ze moest ervoor zorgen dat de inwoners van haar stad achter haar stonden, anders zou het snel afgelopen zijn.

Hij was zich er inderdaad van bewust dat de twee steden nooit door één deur hadden gekund, waarop ze kort knikte. Haar ogen waren afgedwaald, maar vonden die van hem al snel weer terug toen hij over de Jarl begon. “Do you know the man?” vroeg ze hem meteen, al konden het immers ook geruchten zijn die hij buiten had opgevangen. “I know he desires my city and everything in it..” Hiermee doelde ze natuurlijk op de diamanten waar ze hun grote vloot mee wisten te bekostigen en die hun economische positie tegenover de rest van Fallen Skies altijd had bevoordeeld. “But he won’t get it through marriage.” Nooit zou ze haar familienaam zo’n schande laten overkomen. Met een zucht gingen haar ogen weer terug naar de tafel, om een stukje chocolade van een schaal te pakken. Ze had geen idee wie het er neer had gezet, maar het maakte haar weinig uit. Met een gebaar van haar hand maakte ze hem duidelijk dat hij er ook van mocht nemen. “Do you think there will be a war any time soon?”

Haar interesse was gewekt toen Agnar vertelde dat hij de Jarl in kwestie kende. Nu was de volgende vraag natuurlijk in welke mate hij de beste man kende. Wie weet bedoelde hij alleen maar dat hij hem in de hoofdstad had gezien, maar het kon ook zo zijn dat de twee woorden gewisseld hadden. De vraag hoefde ze echter niet te stellen, gezien hij deze zelf al beantwoorde. Blijkbaar had hij de Jarl een tijdje geleden gesproken, waarop ze haar wenkbrauw iets optrok, duidelijk hopende dat hij meer zou vertellen. “Well, it isn’t really a secret he wants his power to grow. The Staekars have been like that for generations.” Freyja was zich ervan bewust dat haar stad de ultieme verovering zou zijn, maar na al die tijd waren ze er nog nooit in geslaagd deze volledig over te nemen. Tenminste, niet naar wat zij wist van de geschiedenis van haar stad. Ze fronste een beetje na zijn woorden, nadenkende over wat dit kon betekenen. “He will any time soon?” vroeg ze hem twijfelend. Freyja vernauwde haar ogen lichtjes bij zijn laatste woorden, waarna ze haar rug iets rechtte en haar hoofd kantelde. “Why would he ask you, in person, to join him on such a mission? I mean, don’t get me wrong, but did you really refused him or are you playing games with me just now, on his command?” Je kon maar nooit voorzichtig genoeg zijn in deze wereld. “Telling me about his plans, it could easily lead my people into a trap if you don’t speak the truth.”

Freyja keek hem bestuderend aan toen hij niet meteen in de verdediging schoot. Ergens had ze verwacht dat hij zijn best zou doen om haar zijn loyaliteit te verzekeren, maar dat bleef uit. Het was aan haar om met de informatie te doen wat ze wilde. De glimlach die eerder steeds rond haar lippen had gespeeld was verdwenen, terwijl ze haar blauwe kijkers op hem gericht hield. Er was een korte stilte gevallen, die door hem weer verbroken werd. Hij had haar alleen willen waarschuwen en had liever geen dode mensen, al helemaal geen dode mensen die aardig voor hem waren geweest. “I don’t like dead people as well, especially not those that are mine,” merkte ze luchtig op terwijl haar blik zich bedenkelijk naar het raam verschoof. Ze had eventjes een moment nodig om de informatie te verwerken, om daarna een lange tijd te piekeren wat ze er precies mee moest doen. Zou ze haar stad klaar moeten maken om een eventuele aanval op te vangen? Zou ze alles stil moeten houden zodat er geen paniek uit zou breken onder de mensen? Met welke mensen zou ze de informatie dan wel delen?

Haar aandacht werd getrokken door iemand uit de keuken die het eten kwam brengen. Een kleine glimlach verscheen weer rond haar lippen toen de soep op tafel neer werd gezet, net zoals twee kommen. Het leek erop dat er verder niemand mee zou eten vanavond, anders had ze één van haar broers wel gezien. Ze wisten wanneer het etenstijd was. “Guess it’s going to be the two of us,” zei ze terwijl ze naar iemand knikte die nog wat brood op tafel plaatste, waarna haar blik weer terug ging naar Agnar.

Het eten werd neergezet op de lange tafel en op de woorden van haar gast maakte ze dan ook een instemmend geluidje. Het zag er inderdaad weer voortreffelijk uit, zelfs met overgebleven prei wisten de mensen in de keuken nog een prima soep te maken. Rustig had ze haar kom gevuld en deze naar zich toegetrokken, waarna ze haar lepel vulde en wat naar binnen werkte, haar ogen kort gericht op Agnar om zijn reactie te kunnen zien bij het proeven van de soep.

Er werd haar gevraagd of ze vaak in haar eentje at. “Hmn, sometimes I do.” Haar ogen gingen kort naar de lege plaatsen aan de tafel, waar haar adviseurs het grootste deel van de tijd zaten. Echter waren er geen belangrijke vergaderingen gepland geweest de laatste tijd, dus waren de stoelen ook redelijk leeg gebleven. “But my brothers join me often, from time to time one of my advisors gets bored of having a meal alone, and I also have guests that can keep me company.” Met die laatste woorden keek ze hem veelbetekenend aan, immers was hij één van die gasten die haar op dit moment gezelschap kon houden tijdens het diner. Over haar moeder werd geen woord gesproken, het was bijna alsof de vrouw dood was, terwijl ze toch echt nog onder hetzelfde dak als haar dochter leefde. Wanneer was de laatste keer dat ze wat woorden gewisseld hadden geweest? Misschien twee, drie weken geleden.