Embrace the reckless

De grond leek onder haar voeten vandaan te schuiven en eventjes bleef ze staan, waarna ze een lachbui omhoog voelde komen en zo goed als mogelijk probeerde deze enigszins in te houden – waarin ze natuurlijk faalde. Alles leek vele malen grappiger dan normaal vanavond. Ze hoorde hem zuchtend zeggen dat dit wel fout moest gaan. “What? Of course not, don’t be so silly.” Diep van binnen wist ze dat er een kern van waarheid in zijn woorden had gezeten. Skaði vervolgde haar weg en kwam uiteindelijk bij hem aan, waar ze meteen haar hand om de fles heen klemde.

Geamuseerd had ze hem laten weten dat het lief was om de fles met haar te delen, waarop hij reageerde dat hij dat wist. Natuurlijk wist hij dat. Een vage grijns speelde rond haar lippen terwijl ze hem aankeek. Hij liet de fles ondertussen los en voordat ze het wist hadden zijn vingers zich om haar pols geklemd, waarna hij haar naast zich op de bank trok. Veel kracht had hij er niet voor nodig, want ze stond nog altijd zo wankel als wat op haar benen. Je zou maar hoeven te blazen en ze zou omvallen. Een zachte grinnik ontsnapte uit haar mond terwijl ze naast hem op de bank neerplofte.  “Since when are you the caring type of person?” vroeg ze hem met een brede grijns, waarna ze een slok van de fles rum nam. Eventjes hield ze haar ogen gericht op de fles, maar besloot toen toch maar zo vriendelijk te zijn om hem de fles weer voor te houden. Het zou anders wel erg hypocriet zijn om de fles nu volledig voor zichzelf te claimen. Al zou ze er best toe in staat kunnen zijn op dit moment. “I have to admit that it suits you well.” Nog altijd was die brede grijns niet van haar gezicht af te slaan, een kleine bijwerking van de vele rum die ze al naar achter had gegooid. Met haar hoofd leunde ze wat naar achter, tegen de bank aan, zodat ze hem vanaf deze positie nog altijd aan kon blijven kijken. Rustig bestudeerde ze de kleine details in zijn gezicht. Elke keer als ze het litteken onder zijn oog zag, gingen haar herinneringen naar dat ene moment. Nog eventjes en ze zou gek worden van het constante gevoel wat door haar lichaam heen golfde wanneer hij in haar buurt was.

Het was een bepaalde waas waarin ze leek te hangen. Alles ging een stuk slomer en moeilijker, tegelijkertijd voelde ze zich superieur aan alles en iedereen. De nare gedachten die eerder in haar hoofd rond hadden gezworven waren weggedreven en gaf haar een zekere vorm van rust.

Skaði vroeg hem sinds wanneer hij het zorgzame type was geworden, waarop ze een antwoord terug kreeg die haar breed liet grijnzen. Sober had ze niemand nodig om voor haar te zorgen. Tenminste, dat was iets waar ze zelf in was gaan geloven. Op dit eiland waren er meerdere momenten geweest dat hij zowel indirect en direct voor haar had gezorgd. De eerste dag toen hij haar uit de handen van Seton had gehouden. Na de volle maan, toen ze meer dood dan levend in de kelder had gelegen. En nu, dronken en hoogstwaarschijnlijk al zo ver heen dat ze niet eens het aantal vingers aan één hand zou kunnen tellen zonder alles dubbel te zien en in de lach te schieten.

Hij merkte op dat ze naar hem staarde, en dat staren niet zo netjes was. “No it’s not,” zei ze grinnikend terwijl ze op haar zij naar hem omdraaide, waarbij haar hoofd plotseling op zijn schouder kwam te liggen. Nu ze zich nog iets dichter bij hem bevond voelde ze weer dat gevoel in haar onderbuik. Haar ogen gingen traag naar de fles rum die hij vast had, om te veronderstellen dat deze nog wel een nieuwe konden gebruiken. Al was het maar puur om het feit dat ze dan niet steeds hoefde te delen. Voor een paar seconden hield ze haar mond, maar kwam daarna weer in beweging. “I think we need one more bottle..” mompelde ze terwijl ze overeind ging zitten en haar hand op zijn knie plaatste, om de andere op de rand van de bank neer te zetten en zichzelf zo overeind drukte. Iet wat wankel kwam ze op twee benen te staan. Het was alles behalve een goed idee om nog een fles te gaan halen. Dan moest ze eerst helemaal naar de keuken weten te komen, wat al een kleine kans van slagen was. Haar op dit moment een fles geven tijdens het lopen was ook niet zo’n veilig idee, straks zou ze nog met haar gezicht in de scherven komen. Sowieso was de hele woonkamer veranderd in een mijnveld. Er waren genoeg dingen waaraan ze zich zou kunnen bezeren, maar op dit moment leek ze bereid om dat risico te nemen.

Er waren redelijk wat momenten geweest dat haar hoofd terug was gegaan naar dat ene moment. Hoe ze zich toen had gevoeld, alsof er een horde aan vlinders was losgelaten in haar buik. Het was een simpele zoen geweest. Iemand met zijn positie zou hoogstwaarschijnlijk de tel verloren zijn dat hij dat had gedaan, en bij haar was het niet veel anders als ze eerlijk moest zijn. Bij elke andere man veroorzaakte het echter een misselijkmakend gevoel, maar niet bij Asher. Nee, op een wonderbaarlijke manier had ze gewenst dat het moment voor eeuwig had geduurd.

Ze stond niet bepaald stevig op haar voeten en er was niet echt een manier om dat te verminderen. Toen ze een stap verzette, voelde ze hoe haar hele wereld heen en weer draaide en het leek er verdomd veel op dat ze neer zou gaan. Net op tijd wist ze zich om te draaien en plaatste ze haar beide handen op zijn knieën, daar enige vorm van houvast zoekende. “I think it would be a very, very good idea if you were going to get that bottle for me.” Er stond een brede grijns rond haar lippen terwijl ze de woorden uitsprak, de nadruk op very leggende. Als ze dit soort acties de volgende dag nog kon herinneren, zou ze haar hoofd waarschijnlijk tegen de muur aan rammen van schaamte. Normaal gesproken was ze alles behalve zo. Onbewust boog ze zichzelf iets verder naar voren, waardoor haar volledige evenwicht op zijn knieën terecht kwam. Hij hoefde maar te bewegen en ze zou alsnog op de grond vallen. Hij meldde haar ondertussen ook dat hij niet van plan was om haar op te komen rapen als ze op haar weg naar de keuken toe zou vallen. “Why not? I thought you..” Haar zin werd nooit afgemaakt en niemand zou op dit moment te weten komen wat ze had willen zeggen. De brunette onderbrak haar eigen woorden toen ze zag hoe hij het laatste beetje in de andere fles naar binnen had gegoten. Een lichtelijk verontwaardigde blik verscheen op haar gezicht en ze keek hem niet bepaald geamuseerd aan. “Why did you do that?” klaagde ze terwijl er een overdreven diepe zucht uit haar keel kwam zetten. Nog altijd had ze zijn handen op zijn knieën geplaatst, puur en alleen al omdat het de dichtstbijzijnde vorm van houvast was geweest voor haar. Niet dat ze het heel erg vond om op dit moment zo voor hem te staan, ondanks dat hij zo asociaal was geweest om de fles leeg te drinken – een zonde in haar ogen, op dit moment.

Het zou een veel beter idee zijn als Asher gewoon op zou staan, naar de keuken zou lopen, een nieuwe fles rum uit de kasten zou halen en deze vervolgens met haar delen op de bank. Misschien had ze al iets teveel op, maar dat leek haar weinig te boeien. Haar gezelschap leek er echter wel rekening mee te houden, want hij bleef gewoon zitten. Ook leek het erop dat hij niet van plan was om op te staan, zelfs niet nadat ze gesuggereerd had dat hij het dan maar moest gaan halen. “I think you’d be better off in the kitchen, getting another bottle.” Het was duidelijk dat ze nog niet klaar was met drinken, al zou het verstandig zijn om geen druppel meer te nemen. Straks zou ze zichzelf nog een alcoholvergiftiging drinken.

De nieuwsgierige blik die na haar woorden op zijn gezicht was verschenen, was haar niet ontgaan. Echter was haar aandacht op de lege fles rum gericht geweest, waardoor ze haar zin had afgekapt. Hij wilde duidelijk weten wat ze had willen zeggen, waarbij haar aandacht weer naar hem verschoof. Niet dat het veel succes had. “I thought you..” Opnieuw maakte ze haar zin niet af, dit keer werd ze namelijk onderbroken door haar eigen gegiechel. Het was een typisch meisjesachtig geluid wat een wat vervreemdend effect had op de brunette. De eeuwige frons op haar gezicht was verdwenen en had plaats gemaakt voor een rijker palet van emoties, waaronder ook een aantal van deze vrolijke. Het voelde ook gewoon zo zorgeloos, alsof er voor de verandering eens niets was waar ze zich druk om hoefde te maken. Alsof er nooit iets ergs gebeurd was en het leven alleen maar rozengeur en maneschijn was. Pretlichtjes waren te zien in haar ogen terwijl ze hem geamuseerd aankeek.

“Does it bother you that I’m staying here?” Haar ogen waren ondertussen naar haar handen gegaan, die nog altijd op zijn knieën rustte. Het was alles behalve een handige positie waarin ze stond, zeker omdat ze af en toe gevaarlijk voorover leunde. Elk moment kon ze haar evenwicht verliezen en bovenop hem tuimelen, al was er een deel van haar wat dat geen vreselijke uitkomst leek te vinden. Het was beter dan op de harde, koude grond vallen. “Because I don’t remember that you bothered when I sleep next to you in bed.” Met een overdreven ik-heb-je-wel-door-blik keek ze hem aan, zo serieus mogelijk, haar hoofd een klein beetje gekanteld. Het was duidelijk dat ze niet wist wat ze er allemaal uitgooide. Opnieuw voelde ze onbewust met haar evenwicht balanceerde, door telkens te wisselen tussen haar voeten en handen, wat ervoor zorgde dat ze een beetje heen en weer wiegde. Haar ogen hield ze recht in die van Asher gericht, moeite om hem aan te kijken had ze vanavond in elk geval niet.

Er verscheen een quasi-beledigde blik op haar gezicht toen hij haar iets minder vrolijk aansprak. Natuurlijk had hij gelijk, maar zijzelf vond op dit moment dat ze nog wel een fles verdiende. Waarom.. geen idee. Ze vond het gewoon, klaar. Ze wilde meer drinken, iets waar ook geen verklaring voor was, behalve dan dat de alcohol die al in haar systeem zat haar onverantwoorde ideeën gaf.

Toen ze niet bepaald uit haar woorden leek te komen liet hij zijn hoofd met een vermoeide zucht naar achter zakken, blijkbaar was hij niet zo geamuseerd geweest met haar halve zin. Zijzelf vond het daardoor des te mooier, wat duidelijk werd door het gegiechel wat uit haar mond kwam. “Hmn,” kwam er bedenkelijk uit haar mond toen hij haar vermoeiend noemde. Dat moesten ze nog maar eens zien. Ondanks zijn woorden bleef ze nog altijd in een goede bui.

Skaði keek voor een moment naar de geamuseerde grijns die rond zijn lippen was verschenen na haar woorden. Haar blik ging iets omhoog en ze keek hem aan, al werd haar aandacht al snel getrokken door zijn vingers die zich om haar polsen sloten. Ze voelde hoe hij haar voorzichtig wat naar voren trok, wat ze toestond. Omdat ze niet echt anders kon plaatste ze haar knie op de rand van de bank, tussen die van hem in, om vervolgens haar andere knie ter hoogte van zijn bovenbeen op de bank te plaatsen. “You do?” kwam er geamuseerd uit haar mond terwijl ze haar andere knie zo verplaatste dat deze aan zijn andere kant stond. Nu ze zo bij hem op schoot zat, waren ze opeens wel weer heel dicht bij elkaar. Ze kon er dan ook vrij weinig aan doen dat haar hartslag een tikkeltje versnelde. Als ze eerlijk moest zijn zat zijn schoot wel comfortabel, en ze wist niet goed of ze dat als een goed of slecht ding moest zien. Onbewust had ze haar beide handen op zijn schouders gelegd toen ze bezig was geweest met op zijn schoot kruipen. “Is this close enough for you?” zei ze zachtjes met een ondeugende glimlach rond haar lippen terwijl ze hem redelijk geïntrigeerd aankeek. Sober zou ze nooit zo makkelijk zijn, zomaar bij iemand op schoot kruipen en deze vervolgens nog verder uitdagen. Tenminste.. ze had het nog niet eerder gedaan, sober. Haar haat voor de meeste mannen die in Fallen Skies rondliepen was daar natuurlijk de oorzaak van. Wie weet was het bij hem wel anders. De brunette had haar hoofd iets dichter naar die van hem toe bewogen, en het leek erop dat ze die laatste paar centimeter nog ging overbruggen. Maar nee. Grinnikend trok ze haar hoofd weer een beetje terug, ze was duidelijk bezig om hem te plagen.

Ondanks dat haar verstand gedomineerd werd door de alcohol, was ze zich er goed van bewust dat ze op zijn schoot terecht was gekomen. Er was een kleine kans dat de hele avond morgenochtend een waas voor haar zou zijn, dat ze zich niets van dit alles nog kon herinneren. Maar op het moment zelf maakte ze alles heel bewust mee. Ze had gevoeld hoe hij lichtjes naar voren had getrokken, waardoor ze zich op zijn schoot had gepositioneerd. Vervolgens kon ze het niet laten hem lichtjes te plagen, door haar hoofd iets dichter bij de zijne te brengen en deze vervolgens weer terug te trekken. Ze voelde zijn handen op haar bovenbenen, terwijl die van haar rustig over zijn stevige schouders gedrapeerd waren. Het duurde niet al te lang voordat één van zijn handen omhoog kroop. Met een schuin oog keek ze naar beneden, om hem vervolgens weer vanonder haar lange wimpers aan te kijken. Zijn huid tegen de hare voelde bijzonder aangenaam. Hij gaf antwoord op de vraag of ze dichtbij genoeg was. Bijna. Haar hart ging als een razende in haar borstkas tekeer toen ze voelde hoe hij haar naar zich toe trok. Ze sloot haar ogen en niet lang daarna raakte haar lippen die van hem. Skaði zoende hem lichtjes terug, terwijl haar handen van zijn schouders af waren gegleden en nu op zijn bovenarmen rustte. Het was fout, oh zo fout. Tegelijkertijd vond ze het geweldig, ze voelde zich geweldig door het contact met hem. Lichtjes trok ze haar hoofd een beetje terug, waarna ze haar ogen opende en hem aankeek. Nog altijd was ze gevaarlijk dichtbij, kon ze zijn ademhaling tegen haar zachte huid aan voelen kriebelen. De brunette keek hem nog kort aan, waarna ze haar lippen weer op de zijne drukte en zich nog iets steviger tegen hem aandrukte. Dit keer met iets meer passie.  Haar hart klopte nog altijd als een bezetene en haar huid voelde koortsig aan op de plaatsen waar haar lichaam die van hem raakten. Een van haar handen ging wat afwezig over zijn arm heen, terwijl de ander zich op de achterkant van zijn hoofd bevond. Hij deed iets met haar wat ze niet kon beschrijven. Wat zag ze in een man zoals Asher? Om te beginnen hadden ze geen gezonde start gehad, waar nog eens de meerdere uit de hand gelopen momenten achteraan kwamen. En toch voelde ze wat ze voelde, een gevoel in haar onderbuik wat zachtjes op was komen spelen toen hij haar aanraakte. Normaal gesproken moest ze niets van mannen hebben, niet na alles wat er met haar gebeurd was. Maar iets aan hem was anders, iets aan dit alles was anders. Ze was dan misschien wel dronken, maar ze was nog niet zo ver weg dat ze helemaal niets meer voelde.

Zonder er ook maar twee keer over na te hoeven denken had ze zich op zijn schoot laten trekken. De brunette had het zich comfortabel gemaakt en van het ene was het ander gekomen. Ze hadden niet meer over dat ene moment gesproken, maar beide waren het vast nog niet vergeten. Hoe zou ze zoiets uit haar hoofd kunnen krijgen? Ze had zichzelf voorgehouden dat het een one time thing was geweest, dat ze zich kort hadden laten gaan in het moment. Dat er meer speelde, dat was een gedachte die ze uit haar hoofd had verbannen. Zij, die zo’n grote hekel had aan alles van het mannelijke geslacht. Toen ze in het muffige scheepsruim had gezeten had ze aan zichzelf gezworen dat ze nooit meer voor de charmes van een man zou vallen. Uiteindelijk waren ze allemaal hetzelfde: onbetrouwbaar en uit op één specifiek ding. Het ging ongeacht de gevolgen voor een ander. Zolang ze maar kregen wat ze wilde. Toch liet ze het gebeuren. De alcohol kon ze later zeker als de schuldige aanwijzen, maar de kans was zeer groot dat ze er geen spijt van zou hebben. De volgende ochtend zou ze zich waarschijnlijk alleen nog maar vlagen van dit alles kunnen herinneren. Maar immers had ze de vorige keer ook geen spijt gehad. Het was een simpele kus geweest. Wat was daar mis mee?

Vurig drukte ze haar lippen opnieuw op die van hem. Haar huid tintelde een beetje op de plaats waar hij haar zojuist zacht had aangeraakt. Kort had ze hem aangekeken, maar daarna had ze al snel besloten dat ze nog niet genoeg had gekregen. Ze wilde meer. Ze wilde hem. De alcohol leek elke lust te vertienvoudigen op dit moment. Ze had ook al aardig wat op. Haar lippen bewerkte die van hem terwijl ze voelde hoe één van zijn handen zich in haar haren verstrengelde, terwijl de ander zich langzaam steeds iets verder naar boven begaf. Skaði voelde haar hart als een bezetene tekeer gaan. Haar ene hand rustte uiteindelijk in zijn nek, met de toppen van haar vingers die zachtjes langs zijn huid streelde. Haar andere hand had ze nog altijd op zijn bovenarm liggen, terwijl ze zichzelf zo dicht mogelijk naar hem toe had gewerkt. Dit moment duurde veel langer, waarbij ze genoot van zijn adem die tegen haar wangen aan kriebelde en de duidelijke aanwezigheid van zijn lippen. Ze werd er bijna een beetje licht in haar hoofd van – als ze dat al niet gewoon was van de alcohol. Uiteindelijk kwam ze weer een beetje tot bedaren en trok ze haar hoofd traag een beetje terug. Niet ver, maar net genoeg om het directe contact tussen hun lippen te verbreken. Vanonder haar lange wimpers keek ze hem aan, knipperde een keer wat verdwaasd en streek nog altijd met haar vingers lichtjes over zijn nek. Woorden schoten haar tekort op dit moment. Wat viel er dan ook te zeggen? Skaði beet zachtjes op haar eigen onderlip en boog haar hoofd toen naar de zijkant, waar ze haar lippen zachtjes in zijn nek plantte. Waarom ze het deed wist ze niet, misschien omdat ze het gewoon uit wilde proberen, omdat ze wilde weten hoe hij op haar aanrakingen reageerde.