Embrace the reckless

Skaði hoorde niet lang daarna de voordeur dichtslaan. Automatisch begroef ze haar hoofd nog iets dieper in het kussen, iets wat niet heel fijn aanvoelde tegen haar beurse wang. En toen overspoelde de stilte haar volledig. Het enige wat ze hoorde was haar eigen trillerige ademhaling, nog altijd niet bijgekomen van de ruzie die zich al zo vroeg op de ochtend had afgespeeld. De dag kroop voorbij en een aantal keer wist ze een uurtje slaap te pakken, maar het grootste deel van de dag lag ze roerloos op het bed voor zich uit te staren. Denkende waarom ze hier überhaupt nog was, waarom ze niet gewoon de villa uit was gelopen en haar kans had genomen om opnieuw te starten, ergens anders dan op dit eiland. Ze kon het niet – hoe erg ze hem op dit moment ook verachtte om wat hij had gedaan. Hij had het recht niet gehad om haar te slaan, om haar te vernederen en op haar neer te kijken. Toch was ze niet sterk genoeg om die deur uit te lopen. Misschien had het niets met sterk zijn te maken en wilde ze haar band met hem niet meteen weggooien. Maar was er sprake van een band wanneer je elkaar zo behandelde? Ze wist het niet.

Tegen de avond hoorde ze hoe hij weer thuiskwam. Een uur eerder was ze stilletjes van het bed gekomen, om uit het raam te kijken of hij niet al terug naar huis was gekomen. Wat doelloos had ze naar buiten gestaard, niet wetende wat ze moest doen als hij weer ergens anders de nacht door zou brengen. Er was niets wat ze kon doen, hij was een vrije man en wie was zij om hem te zeggen dat hij thuis moest slapen? Toen ze een kwartiertje voor het raam had gestaan was ze weer naar het bed geschuifeld, maar nu was hij dan toch thuis. Ergens wilde ze naar beneden gaan, hem zeggen dat ze bezorgd was geweest, maar ze kreeg zichzelf er niet toe. Eerst klonk er wat gerommel beneden, maar na een tijdje werd het stil. De brunette was nu toch uit bed gekropen en de donkere trap af gedaald. Het haartvuur was niet aangestoken en een rilling liep over haar ruggengraat. Zachtjes duwde ze de slaapkamerdeur open, niet goed wetende of ze hier wel moest zijn.

“Asher?” klonk haar hese stem terwijl ze stilletjes in de deuropening bleef staan. Ze wilde naar het bed lopen en zich naast hem innestelen zoals ze normaal altijd deed. De afgelopen nacht had ze alles behalve aangenaam geslapen, zo zonder hem. Ondanks dat er nog altijd een deel woedend op hem was hadden haar benen haar naar hier gebracht. Aan de ene kant wilde ze hem nog een klap verkopen van hetgeen wat er die ochtend was voorgevallen, maar aan de andere kant wilde ze niets liever dat hij haar terug in zijn armen zou nemen. “Can I join you?” vroeg ze net hard genoeg om te horen. Ze had geen idee of hij al sliep of niet, vandaar dat ze dan ook eerst om toestemming vroeg, voordat hij nog van haar zou schrikken.

Het was geen goed idee geweest om hem deze vraag te stellen en ze kneep haar ogen dan ook lichtjes dicht zodra de vraag eruit was. Ze was zich ervan bewust dat het dom was geweest, dat ze beter net zo goed die deur uit had kunnen lopen nu alles toch verpest was. Wat had ze dan ook gedacht? Dat ze ooit, als in een soort sprookje, iets zou krijgen met de Lord van het eiland? De gedachte alleen al was naïef. Alsof hij zich ooit zou verlagen tot iemand van haar nivuea. Iemand die niets was. Ze had geen titels, geen geld, niet eens een dak boven haar hoofd wat ze de hare kon noemen. Zelfs haar lichaam was niet van haarzelf geweest de afgelopen paar maanden. In principe was ze dat nog altijd niet, want hij had zwart op wit staan dat ze zijn bezit was – iets wat ze de afgelopen weken voor het gemak was vergeten. Ja, hij had haar gezegd dat ze kon gaan als ze wilde, maar het papier was er nog altijd.

Skaði sloeg haar ogen neer toen ze haar eigen woorden van deze ochtend herkende. Kort klemde ze haar kaken op elkaar, niet goed wetende wat ze hier überhaupt aan het proberen was. Misschien had ze gewoon boven moeten blijven, maar ze was er zeker van dat ze ook dan geen slaap kon vatten. Haar ogen gingen traag terug naar Asher, die met zijn rug naar haar toegekeerd lag en naar de muur staarde. “We shouldn’t go to bed like this..” mompelde ze, net hard genoeg voor hem om te kunnen horen. Wie weet wat er allemaal kon gebeuren in één nacht. Ze slikte de brok in haar keel weg en bewoog wat met haar voeten, zich afvragend wat ze hier deed. Hoe kon het dat ze de afgelopen ochtend in zo’n hevige ruzie waren verwikkeld geraakt en ze nu alweer hier stond, vragende of ze bij hem in bed mocht kruipen. De afgelopen nacht had ze het veilige gevoel wat hij haar gaf gemist. Ze had het ritmische kloppen van zijn hart gemist, de zachte woorden die hij mompelde wanneer ze weer een nachtmerrie had. Het voelde opeens zo.. alleen. “I don’t want to give up on you.” Nog altijd stond ze in de deuropening, hevig haar best doende om er een staak het vuren uit te krijgen voor tenminste de nacht. “Please.” Haar stem klonk bijzonder rustig voor de hele situatie. De wang waar hij vanochtend zijn hand op had laten neerkomen voelde nog altijd wat beurs aan, maar ze was wel erger gewend.

Ze zou geen toenadering moeten zoeken bij iemand die haar dezelfde dag nog zo had behandeld. Het was ongezond om de acties van iemand zo snel te vergeten, daar was ze zichzelf ook wel van bewust terwijl hij haar vertelde dat ze op kon rotten. De brunette richtte haar ogen op de grond en moest zoeken naar de juiste woorden om te zeggen. Ze wilde niet hopeloos overkomen, alsof ze hier alleen maar stond omdat ze als de dood was van het donker en alleen daarom graag in zijn bed wilde slapen. Het was niet alleen daarom. De woorden die ze sprak waren rustiger en serieuzer dan ze van zichzelf verwacht had. Bij het horen van de zucht die hij slaakte richtte ze haar ogen op de donkere grond, terwijl ze zichzelf lichtjes vasthield aan de deurpost. Toen ze iets hoorde bewegen keek ze voorzichtig op, om vervolgens te zien dat hij overeind kwam en haar kant op leek te kijken. Het meeste in de ruimte was echter duisternis, waardoor ze de expressie op zijn gezicht niet kon zien. Voor een moment moest ze het in laten zinken, wat hij zojuist had gezegd.

Stilletjes was ze naar achter gestapt en had ze haar weg door de woonkamer gevonden. Het duurde niet lang voordat het vertrouwde geluid van zacht knetterend hout het huis vulde. Skaði bleef voor een moment gehurkt bij het vuur zitten, kijkende naar de vlammen die al snel te zien waren. Een zachte zucht verliet haar lippen, terwijl ze kort haar kaken klemde en weer overeind kwam. Misschien was het toch maar beter als ze de nacht nog een keer op de bank door zou brengen, maar de deur van de slaapkamer die op een kier open stond was te aanlokkelijk. Nog altijd zachtjes, alsof er ook maar een reden was om zachtjes te doen, het was niet dat er iemand was die ze niet wakker mocht maken.

De deur werd weer door haar opengeduwd terwijl ze de kamer binnen liep, om deze vervolgens op een kier open te laten zodat het vuur zichtbaar zou zijn vanaf het bed. Zonder iets te zeggen liep ze naar haar kant van het bed, om de dekens uit te slaan en naast hem plaats te nemen. Skaði draaide zich op haar zij, zodat ze naar hem kon kijken. Zo dichtbij en met het vage licht van het vuur kon ze hem een stuk beter zien dan toen het huis nog volledig gehuld was in duisternis.

Skaði vroeg zich af waarom ze zoveel leek te geven om een persoon die er op bepaalde momenten alleen maar goed in leek te zijn om haar pijn te doen. Haar dronken actie van die avond was niet nodig geweest als hij niet nog een andere dame buiten de deur had gehad waar hij veel tijd mee besteedde. Ze had tenminste gedacht dat ze na die eerste zoen speciaal zou zijn.. maar dat was dus niet het geval. Ze was waarschijnlijk alleen maar een vrouw in zijn ogen, eentje die misschien een grotere uitdaging vormde dan een courtisane die toch wel met hem in bed zou duiken. Nu deed zij dat ook, maar niet op die manier. De brunette schaamde zich dan ook voor wat er was gebeurd toen ze net wat teveel alcohol naar binnen had gewerkt. Ze had nooit bij hem op schoot moeten kruipen, met alle gevolgen van dien. Dat alles verklaarde echter nog altijd niet waarom ze nu hier nu stond, proberende om ervoor te zorgen dat hij haar toch weer in zijn buurt zou laten. Waarom zou ze zoveel moeite doen voor zo’n iemand?

Met stappen die bijna geruisloos waren kwam ze de slaapkamer weer binnen. Asher was alweer gaan liggen tegen de tijd dat ze klaar was geweest met het aansteken van het haardvuur, waardoor ze alleen zijn rug zag. Zonder iets te zeggen nam ze plaats naast hem, trok haar benen op en rilde kort toen deze de koude lakens raakte. Vervolgens draaide ze zich naar hem toe, waarbij er een pluk bruin haar voor haar ogen schoof. De stilte die viel was pijnlijk, net zoals de rug die naar haar toe was gekeerd. Het enige wat ze deed was kijken naar de littekens die ze nog niet eerder had kunnen bekijken. Een kleine frons vormde zich op haar gezicht, terwijl ze in een kleine beweging haar haren wegstreek. Haar hart klopte een aantal keer sneller toen hij iets zei, maar ze kon er niets aan doen dat ze een lichte teleurstelling voelde toen hij zich niet naar haar toe draaide. “Goodnight..” kwam er als een zachte fluistering over haar lippen, maar hij zou het wel gehoord moeten hebben. Het liefst zou ze nog meer toenadering bij hem zoeken, zich tegen zijn rug aannestelen en daar maar genoegen mee nemen voor de nacht, maar ze durfde het niet na wat er deze dag allemaal was voorgevallen. Echter wilde ze hem niet ook de rug toekeren, dus bleef ze maar liggen waar ze lag en sloot traag haar ogen.

Ze wilde niet opgeven. Twijfelend was ze daarom ook maar bij hem in bed gekropen, om de dekens vervolgens hoog op te trekken en zich naar hem toe te draaien. Het deed pijn toen de verzoening niet van beide kanten leek te komen, maar ze nam er genoegen mee dat ze tenminste niet weer in haar eentje de nacht door moest brengen. Ze haatte het om alleen te slapen en alleen Ashers gezelschap leek te voldoen. Met een ander persoon zou het niet hetzelfde zijn. Ondertussen bestudeerden haar ogen de littekens op zijn rug. Ze vroeg zich af wat het verhaal erachter was. Het waren bijna precies dezelfde littekens die zij op haar rug droeg, littekens die hij al had gezien, maar nooit had hij haar verteld dat hij een vergelijkbaar iets had. Eventjes hield ze haar adem in, waarna ze hem een goede nacht toefluisterde en haar ogen dicht liet zakken. Ze had haar focus gelegd op het zachte knetteren van het haardvuur, waardoor ze na een tijdje in slaap leek te dommelen.

Skaði voelde hoe het matras wat bewoog toen hij zich verlegde. Haar ogen waren nog altijd gesloten en haar hand rustte tussen hen in. Onbewust bewoog ze haar hoofd een beetje met haar hoofd, drukte haar neus wat dieper in het kussen, toen ze zijn vingers langs haar keel voelde strijken. Het duurde eventjes, maar omdat ze nog maar lichtjes weg was gedommeld wekte het haar. De brunette opende langzaam haar ogen en zag dat hij zich naar haar had toegedraaid. De plaats waar zijn vingers waren geweest tindelde nog een beetje na. Langzaam bewoog ze haar eigen hand, naar die van hem toe, om deze er vervolgens zachtjes op te leggen. Je zou kunnen denken dat ze de hand weg zou drukken, maar dat deed ze niet. In plaats daarvan verstrengelde ze haar slanke vingers met die van hem, nog altijd het oogcontact houdende. Ze had een zwak voor hem.. en hoe. Hij had haar hart veroverd op een manier die ze zelf nog niet eens onder ogen durfde te zien. Alles aan dit schreeuwde dat het fout was, dat ze iemand moest vinden om haar leven mee te spenderen die niet naar haar uithaalde wanneer ze iets zei of deed wat hem niet zinde. Iemand die loyaal aan haar zou zijn, iemand die haar elke dag in zijn armen zou houden en haar zou beschermen van al het kwaad in de wereld. Toch had ze nog altijd hoop dat Asher die persoon zou zijn. Ooit, op een dag.

Natuurlijk was ze niet vergeten wat voor dingen er tussen hen waren gebeurd de afgelopen tijd. Hoe ze elkaars leven hadden gered en de dood van Seton verdoezeld hadden, hoe hij haar die ene dag op de rots bijna om zeep had geholpen maar het op de één of andere manier niet voor elkaar had gekregen en hoe hij haar naar de kelder gesleept had toen ze hem had verteld over haar vloek. En nu ook weer, hoe hij haar terwijl ze dronken was op zijn schoot had getrokken, om niet veel later betrapt te worden door een vrouw die blijkbaar ook nog in zijn leven was. Niet veel anderen waren gebleven als ze de kans hadden om weg te gaan. Waarom ze wel was gebleven was altijd een raadsel geweest, maar diep van binnen wist ze wel waarom. Echter zou ze het nooit hardop uitspreken, niet op dit moment tenminste. Er waren namelijk niet alleen maar slechte dingen gebeurd in de tijd die ze met elkaar door hadden gebracht. Elke avond dat ze vredig in zijn armen eindigde, om de volgende ochtend wakker te worden met het ritmische geklop van zijn hart. Hun eerste kus, die in hetzelfde bed plaats had gevonden als waar ze nu in lagen, gevolgd door hun gesprek op de klif onder de sterrenhemel. Ze vroeg zich af hoe de goden in vredes naam op het idee waren gekomen om haar na zo’n donkere periode bij hem terecht te laten komen.

Het was dan ook een leugen geweest, haar woorden van eerder deze dag. Ze genoot juist van de vingertoppen die over haar zachte huid heen streken, alsof ze het meest breekbare was wat er bestond. Misschien was ze dat ook wel, in elk geval meer breekbaar dan haar lief was. Ze was een beschadigde ziel, waar de vele nachtmerries het bewijs van waren. De brunette had de drang gevoeld om haar ogen gesloten te houden en te doen alsof ze sliep, maar tegen alle verwachtingen in opende ze haar ogen en liet ze haar hand voorzichtig naar de zijne gaan. Toen hij zijn blik afwendde deed ze hetzelfde, om deze eveneens te laten rusten op hun handen. Het voelde zo vertrouwd, deze aanraking. Ze keek weer op toen hij zich verder bijdraaide en hing haar vingers in die van hem toen hij hun handen naar zijn gezicht toe bracht. Skaði voelde hoe haar ogen wat vochtig werden toen ze zijn lippen op haar hand voelde. Woorden waren overbodig op momenten zoals deze. Ze leken wat dat betreft precies te weten hoe ze elkaars lichaamstaal af moesten lezen. De zachte blik in haar ogen vertelde genoeg, want er was geen ander levend wezen naar wie ze op dezelfde manier kon kijken. Hij zou eens moeten weten hoe diep de gevoelens die ze voor hem had ontwikkeld zich al geworteld hadden. Het lichtpuntje in de aanhoudende duisternis. Haar Asher. Een waterige glimlach speelde rond haar lippen toen hun handen weer op het matras kwamen te rusten. Voor een moment keek ze hem aan, waarna ook haar ogen zich sloten en ze haar hand in de zijne liet liggen. Het was nog niet te laat, er was nog hoop. Ze werkte haar hoofd iets dichter naar hun handen toe en bewoog lichtjes met haar neus tegen zijn vingers, waarna ze voelde hoe ze wat verder weg begon te dommelen.