Embrace the reckless

Vandaag was een dag als ieder ander. Hij werd wakker met de kater der katers, alleen was het deze keer niet in zijn eigen bed. Of in iemand anders bed. Hij werd wakker met zijn kop in het zand. Letterlijk. Hij tilde zijn hoofd een beetje op en voelde de bekende ruige textuur van het strand van Isla de Juegas. Zijn vermoeden werd bevestigd toen hij zijn ogen opende en om zich heen keek. Met een moeizame kreun duwde hij zichzelf omhoog, waarop het zand met bakken van hem afviel. Er was vannacht een hele hoeveelheid over hem heen gewaaid. Asher’s ogen moesten wennen aan het felle zonlicht dat via het heldere water gereflecteerd werd, en daarbij deed het ook weinig goeds voor de dreunende pijn in zijn hoofd. Hij haalde zijn handen een aantal keer door zijn ogen, waarop er een paar dingen op begonnen te vallen.

Ten eerste, de lege fles die half begraven in het zand lag, vlak naast de afdruk die hij zojuist had achtergelaten. Asher pakte het ding op. Er zat geen druppel meer in, maar het voorwerp droeg de onmiskenbare lucht van rum. Ten tweede merkte hij op dat hij een redelijke wond over zijn linke onderarm had lopen. Het bloeden was gestelpt door een stuk stof dat er op onprofessionele wijze omheen was gewikkeld, al zag het er nu niet meer zo steriel uit. Ten derde, hij miste een van zijn laarzen. Met een diepe zucht accepteerde hij dit verlies en begon richting Adrya’s Peak te lopen. Aldaar kleedde hij zich om en friste zich wat op. Hij had immers een lange dag voor de boeg.

Vandaag zouden er wat schepen aanmeren met een ietwat controversiële lading. Slaven. Het was nogal een punt van discussie hier op het eiland, voornamelijk omdat een groot deel van de bewoners van Isla de Juegas ooit zelf in ketenen had moeten lopen. Asher kon van geluk spreken dat hij daar niet een van was. Sierra wel, wist hij, al praatte ze er nooit echt over. Twee kapiteins van zijn vloot vergezelden hem richting de havens, waar het grootste deel van de slaven al uitgestald was, klaar voor verkoop. Asher wist niet wat hij ervan moest denken. Zijn aandacht, nou ja, eigenlijk iedereens aandacht werd getrokken door een plotseling geroep en gejuich in de menigte. Blijkbaar was een van de slavinnen ietwat opstandig en had haar uitbater het water in geduwd. Asher kon zijn grijns niet onderdrukken. Hij keek naar de dame in kwestie. Ze zag er verwilderd uit. Beestachtig, bijna, al deed het niet onder aan haar schoonheid. Vanuit zijn ooghoeken zag Asher een van zijn metgezellen, een kapitein genaamd Seton Huxley, op haar aflopen. Blijkbaar had de man interesse in haar. Vervelend voor de jonge vrouw. Seton was nou niet bepaald mooi om te zien. Hij was oud en grijs, zijn buik opgezet van alle ale die hij dagelijks naar binnen werkte. Daarbij, Seton stond redelijk bekend om zijn onzedelijke gedrag wat vrouwen betrof. Asher keek fronsend toe hoe de oudere man haar kaak vastgreep. "This one still has all her teeth!" liet Seton op triomfantelijke wijze aan zijn omstanders weten. Asher keek het scenario een beetje moeilijk aan. "If you break it, you buy it," merkte de handelaar vervolgens op. Seton begon haastig te zoeken naar het goud dat hij ergens in zijn broekzakken moest hebben.

Het was wel duidelijk dat ze hier niet hoorde. Alhoewel, niemand hoorde echt in de slavernij, maar dat was een geheel ander debat. De rest van de geketende slaven keken verloren voor zich uit, of staarden verslagen naar hun voeten. Ze wisten wat er nu zou gebeuren en hadden hun lot tot op zekere mate al geaccepteerd. Het enige waarop ze konden hopen, was een goede meester. Iemand die hen een greintje van hun waardigheid liet behouden. Iemand die niet om iedere kleinigheid de zweep trok. Een goedaardig iemand. Maar een goedaardig iemand hield niet echt slaven, of wel?

Nee, zij was anders. Ze weigerde zich bij de rest te voegen en vocht tegen de mensen die haar wilden bedwingen als een ongetemd paard. En iedereen stond ernaar te kijken, alsof het een circusshow was. Alsof ze slechts een toneelstuk opvoerde. Alsof het hier niet om haar leven en haar vrijheid ging. Asher was zich ervan bewust dat er weinig was dat mensen leuker vonden dan het lijden van anderen. Als Lord van Isla de Juegas voerde hij zelf de meeste executies uit en iedere keer had hij het gevoel dat het volledige eiland was komen kijken. Leedvermaak was een soort opium voor de lagere klasse. Het deed je vergeten hoe slecht je het zelf had wanneer je anderen zag die het nog moeilijker hadden. Nu stonden ze te lachen en te schreeuwen naar een toekomstige slavin die zich met man en macht verzette tegen haar ontvoerders. Vervolgens zouden ze allemaal weer naar huis gaan, terug naar hun eigen ellendige leventjes.

De jonge vrouw werd op ruige wijze vastgepakt door een van de bemanningsleden en even beet Asher zijn kaken wat dichter op elkaar. Zijn gedachten verschoven naar Sierra. Hij stelde zichzelf de vraag of ze haar ook zo behandeld hadden. Of ze hun smerige handen ook op haar hadden durven leggen. Of ze zich aan haar hadden vergrepen. Het was naïef om te denken van niet en Asher was zich ervan bewust dat het ook voor deze vrouw zou gelden. De meeste slavinnen die er qua uiterlijk wel mee door konden, belandden uiteindelijk in de bordelen, of in het huis van een of andere rijkeluisman. Wat dat betrof, waren de bordelen een stuk betere optie. De meisjes die naar de adel gingen, zag je vaak nooit meer terug.

Seton’s gedrag werd verwelkomd met een stevige trap in zijn buik, waarop Asher zijn wenkbrauwen optrok in een half-verbaasde, half-geamuseerde expressie. Hij kon niet zeggen dat hij het niet verdiend had. Het meisje had iets gezegd in een accent dat hij als noordelijk herkende, wat hem meteen wat over haar afkomst vertelde. De menigte leek weer los te gaan, in scherp contrast met de jongedame zelf, die er allesbehalve vrolijk uit zag. Met een luid gekreun en zijn hand op zijn buik, kwam Seton weer overeind. “You dirty whore,” siste Seton woedend, compleet met consumptie. Hij bleef echter waar hij was, het was wel duidelijk dat hij niet meer op haar af durfde te lopen. Asher ging ervan uit dat dit het einde was van het hele fiasco, maar niets was minder waar. “I'll make you pay for that. You're gonna be mine,” blies de man verder. De verkoper gaf aan dat men kon beginnen met bieden en Seton’s hand schoot direct omhoog met een bod van vijftig gouden munten. Een misselijkmakende grijns stond op zijn gezicht. Asher's blik verschoof van Seton naar het meisje, en weer terug. Onbewust voelde hij zijn eigen hand in zijn broekzak zinken, zoekend naar wat hij ook kon vinden. "Seventy," zei hij toen, luid en duidelijk, waarop hij een verwarde blik van Seton ontving. Asher haalde zijn schouders slechts op naar de man. Hij wist zelf ook niet echt wat hij aan het doen was.

Asher had zichzelf nooit gezien als een moreel hoogstandje. Hij had genoeg aanvechtbare daden op zijn naam staan: omkoping, vreemdgaan, afpersing, moord, het lijstje ging wel een tijdje door. Toch had hij nooit de behoefte gehad om slavernij daar ook aan toe te voegen. Niet al te lang had hij een ontmoeting gehad met Daelorian Rahaeris uit Sundarin, de hoofdstad van de slavenhandel. Ze had hem het een en ander aangeboden. Hij tolereerde het allemaal, al keek hij er ook enigszins op neer, het verdiende immers goed. Nou was Asher wel iemand die veel waarde hechtte aan vrijheid, al was het meer zijn persoonlijke vrijheid dan dat van een ander. Hij was egoïstisch op die manier.

Het vervelende was dat het aantal goudstukken dat Asher bij zich had een limiet kende. Plus het feit dat de jongedame redelijk wat aandacht had getrokken, en daarmee een flink aantal bieders naar zich toe had getrokken. Een tegenstrijdige slaaf was geen probleem voor de meeste mannen uit Rhoynar. In tegendeel, ze zagen het als een uitdaging. De lol zat hem in het mentale breken van je slavin, als hij de rest moest geloven. Het soort zieke psychologische spelletje waar Asher nooit tijd voor had kunnen vinden. Of zin.

Seton oversteeg zijn bod opnieuw met een tiental goudstukken. Blijkbaar had de man zijn zinnen gezet op de noorderling, want hij keek Asher nu ietwat dreigend aan. Als een of andere kleuter die zijn speelgoed niet wilde delen. Asher wilde niet eens weten wat hij met haar van plan was. Vervolgens was er nog iemand in de menigte die het bod verhoogde, en nog iemand, en nog iemand. Hij telde wat hij bij zich had, vroeg zich tegelijkertijd af waar hij mee bezig was. Elke dag werden er honderden slaven verkocht aan de naarste meesters die je je kon bedenken. Waarom moest hij deze helpen? God, wie zei dat hij niet minstens net zo erg voor haar zou zijn? Misschien was het een persoonlijk vendetta tegen Seton. Ondanks het feit dat hij een uitstekend kapitein was, had Asher hem nooit gemogen. "Two hundred," bood hij vervolgens, en dat was dan ook meteen alles wat hij op dit moment te bieden had. Natuurlijk oversteeg Seton dat vervolgens weer. Hij had nu moeten stoppen, wist hij, maar het lukte niet. Een diep opgekropt schuldgevoel jegens Sierra hing hem boven het hoofd.

"A ship, ready to go, fully manned." Hij was lichtelijk verbaasd over de woorden die hij zojuist zelf had uitgesproken. Een slavenhandelaar zou zich direct op de kans van een nieuw schip, compleet met bemanning, werpen. Aan een schip had je immers veel meer dan aan één slavin. En dat wist iedereen. Vandaar ook dat hij aangekeken werd alsof hij gek was. "And sold!" riep de slavenhandelaar. Asher keek hem even schaapachtig aan. Hij had een persoon gekocht. De realisatie raakte hem en hij kon zichzelf meteen wel voor z'n hoofd slaan. Wat zou Sierra wel niet denken? Hij kuchte ietwat ongemakkelijk, waarop de veilingmeester vrolijk verder ging met het volgende slachtoffer. Met tegenzin tekende hij voor de overdracht van het schip, in ruil voor de noorderling. Seton sloeg hem vrolijk op zijn rug, blijkbaar was de man weer bijgetrokken. "She's feisty, that one. You gotta let me have a turn with her once or twice," zei hij lachend. "Fuck off, Huxley," mompelde Asher, op een toon die duidelijk reflecteerde hoe chagrijnig hij was. De oudere man voegde zich al fronsend weer bij de rest van de menigte. Nadat alles afgerond was, liep hij naar zijn nieuwe aankoop, niet echt wetend wat hij ermee aanmoest. Hij zou haar naar Adrya's Peak brengen, en dan? Haar opsluiten? Hij was er vrij zeker van dat ze hem neer zou steken of iets dergelijks als hij haar los rond liet lopen. "I'm so sorry," mompelde hij, terwijl hij haar rechtstreeks aankeek. Vervolgens werd ze aangeduwd door twee bewakers die het vervoer zouden overzien. Asher voelde zich er hoogstens oncomfortabel bij.

Een rib uit zijn lijf, en voor wat? Binnen enkele seconden had hij zichzelf gebombardeerd tot slaveneigenaar. Daelorian zou trots op hem zijn. Echter had hij er zelf zo zijn twijfels bij. Terwijl hij zijn handtekening onder de overeenkomst zette, beet hij ietwat nerveus op zijn lip. Wat moest hij hier in godsnaam mee? Hij kon haar wel stomweg vrijlaten, maar hij had met zijn stomme kop als het ware een fortuin aan haar uitgegeven. En waar wilde ze heengaan? Zonder schip kwam je niet van Isla de Juegas af. Plus het feit dat de locatie op zichzelf al niet al te vrouwvriendelijk was. De enige vrouwen hier waren barpersoneel of prostituees. Soms beiden. Tegelijkertijd. Een frisse toekomst was het zeker niet.

Hij kon haar doorverkopen, aan een slavenhandelaar, aan een bordeel. Aan Seton, die duidelijk interesse had. Maar dan zou hij zijn originele intentie compleet tenietdoen. Hij had haar willen beschermen, op een bepaalde manier, al kon er gediscussieerd worden over het feit of hij dat nou echt had gedaan met deze actie. De jonge vrouw zelf leek in ieder geval niet veel blijer dan voorheen, en terecht. Ze was en bleef een slaaf. Misschien kon hij haar onderbrengen bij Sierra. De jonge courtisane waar Asher iets te close mee was, was zelf uit de slavernij gekomen. Je kon op een bepaalde manier zeggen dat ze er nog steeds in zat, maar goed. Ze wist vast raad, al durfde hij überhaupt niet echt op haar af te stappen met het bericht dat hij iemand had gekocht. Kortom, hij had geen enkel idee wat hij aan moest met zijn nieuwe ‘aankoop’. Toen hij voor haar stond en zijn spijt betoog, dankte ze zijn woorden al snel af. Hij keek even toe hoe ze werd weggevoord, richting Adrya’s Peak. Direct begon ze al tegen te stribbelen en Asher vroeg zich af wat hij zich in godsnaam op de hals had gehaald. Met zijn handen in zijn zakken liep hij achter het drietal aan. Het stuk papier dat zijn nieuwe aanwinst bevestigde, verfrommelde hij in zijn vuist.

De twee bewakers wisten haar na een iets te lange reis uiteindelijk in de villa te krijgen, waarna Asher ze bedankte voor hun moeite en vervolgens alleen gelaten werd met het grote gevaarte. De meeste Lords en Ladies hadden hun verblijf laten bezetten met bewakers, maar Asher had er vrijwel geen. Hij stelde zijn alone-time wel wat op prijs. De villa was vrij simpel ingericht, met weinig poespas. De meeste ruimte aan de muur werden bedekt door gigantische boekenkasten, volledig gevuld. Hier en daar hingen kaarten van Fallen Skies. De ramen waren groot, waardoor er veel natuurlijk licht naar binnen werd geworpen. Het uitzicht vanaf de klif over zee was adembenemend. Er was een haard, al werd deze vanwege het warme klimaat vrijwel nooit gebruik. Asher keek Skaði zijdelings aan. Haar handen waren nog steeds op haar rug gebonden. Al met al zag ze er verwilderd uit, maar Asher vond het allesbehalve een wijze beslissing om haar nu van haar ketenen te ontdoen. Ze zou zijn ogen er zo uitkrabben, op z'n minst. Hij realiseerde zich dat, sinds ze helemaal vanuit het noorden was gekomen, ze vast een lange reis achter de boeg had. "Can I get you anything to eat or drink?" Het was een simpele vraag die je aan een gast zou stellen, niet aan een slaaf. Maar dan nog, hij wist niet zo veel van slaven houden. Ergens wilde hij haar naam vragen, al had hij het gevoel dat die kennis een privilege was dat niet voor hem was weggelegd.

Het had hem nog enigszins verbaasd dat zo veel mensen geld neer hadden willen leggen voor zo’n onhandelbaar iemand. Het was niet bepaald een gunstige karaktertrek voor huisslaven om zo tegendraads te zijn als de noorderling was geweest. Hij had dan ook niet het gevoel dat ze haar als huisslaaf hadden willen gebruiken. Veelal wilden ze gewoon iemand om het bed mee te delen, vrijwillig of niet. Asher had het nooit zo begrepen. Als de ander er geen zin in had, was de lol er voor hem ook al vrij snel vanaf. Natuurlijk waren er genoeg mannen die het op dat vlak niet met hem eens waren, zo had hij een aantal interessante verhalen opgevangen van Sierra’s collega’s. In het standaard bordeel gingen er heel wat rare verzoekjes doorheen en Asher luisterde er maar al te graag naar, grotendeels om de informatie later te gebruiken voor eventuele vormen van chantage.

Hoe dan ook, nu was het hij die haar in huis had gehaald en hij had geen enkel idee wat hij ermee moest. Ze leek niet bepaald het type dat vrolijk rond paradeerde terwijl ze drankjes voor iedereen inschonk en de kasten afstofte. Het was ook niet dat hij zo’n iemand nodig had. Hij had zo nu en dan wat huishoudsters rondlopen, en de helft van de tijd was hij toch niet echt thuis. Toen hij haar vroeg of ze iets wilde eten of drinken, werd hij beantwoord met pure achterdocht. Hij grinnikte even om haar reactie terwijl hij opstond en richting een van de tafels liep. Hij zorgde dat hij altijd vers water in huis had. "To be honest, you were a little too expensive for me to get rid of you that quickly," reageerde hij geamuseerd, wetende dat de situatie eigenlijk helemaal niet grappig was. Hij pakte twee bekers en vulde ze beide met water en nam alvast een slok van de zijne. "May I just start, right, by saying that I was pretty impressed with your little tantrum." Hij liep weer wat dichter naar haar toe. "Now, you look like someone who wants to fight for their life. And living's not gonna happen without you eating or drinking, right?" Haar handen zaten nog steeds vastgebonden en Asher was nog steeds niet van plan om daar verandering in te brengen, dus hief hij de beker zodanig dat hij ter hoogte was van haar lippen, slechts enkele centimeters verder weg van haar gezicht. Als ze wilde, kon ze wat drinken. "So, live."

Asher vroeg zich af hoe het moest zijn. Op een willekeurige dag werd het dorp waarin je woonde geplunderd en terwijl je huis in brand werd gestoken, plukten ze je weg van je familie en zetten ze je op een boot om vervoerd te worden naar de andere kant van de wereld, waar je verkocht zou worden aan iemand als hij. Niet al te lang geleden was hij zelf naar het noorden gevaren, dus hij wist maar al te goed hoe zo’n verschrikkelijk lange reis dat was. Hij was hoogstwaarschijnlijk nog langer wanneer je geketend in het ruim zat, met tientallen anderen die hetzelfde lot als jij voor zich uitgelegd hadden. Leuk was het zeker niet. En hij kon zich voorstellen dat deze vrouw het de crew ook niet makkelijk had gemaakt. Ze moest wel uitgeput zijn van het constante vechten.

Daarbij, ze moest geen enkel idee hebben wat hij met haar van plan was. Het ironische was dat hij het allemaal ook niet wist. Voor zover zij wist, kon hij met gemak nog erger zijn dan Seton. Hij had immers een idioot hoge prijs voor haar neergelegd, en welk persoon met een gezond verstand zou dat nou doen? De grap die hij maakte, viel niet helemaal goed, zoals verwacht. Ze merkte op dat alle mannen hetzelfde waren, en wellicht had ze daar enigszins gelijk in. Iedere man op de kade had haar aan staan gapen, hoogstwaarschijnlijk met een specifieke gedachte in hun kop. Asher zou liegen als hij zei dat hem niet opgevallen was hoe goed ze eruitzag, al leek ze nu bijna meer dier dan mens.

Toen hij opnieuw in haar buurt kwam, leek ze weer extra gespannen. Begrijpelijk, hij kon alleen maar bedenken wat de bemanning van het slavenhandelsschip haar aan hadden gedaan. Mannen waren wreed en zeemannen waren nog erger. Ze onderhield hun oogcontact, gepaard met die furieuze blik, terwijl ze begon te drinken. Ergens was Asher blij om dit feit. Het zou wel heel lullig zijn als ze binnen de kortste keren bezweek aan uitdroging, iets dat op zo’n warm tropisch eiland vrij snel ging. Hij was ietwat in gedachten verzonken en was dan ook lichtelijk verbaasd toen zijn ogen zich automatisch sloten op het voelen van het water dat in zijn gezicht werd gespuugd. Hij schraapte zijn keel en trok zijn linkerhand over zijn gezicht, waarop hij haar zonder enige expressie aankeek. Ze verzekerde hem van het feit dat ze zich zou blijven verzetten. Even voelde hij zijn eigen kaken op elkaar klemmen en hij had de neiging om haar stevig bij haar keel te grijpen, maar uiteindelijk liet hij het gaan. Hij was niet van plan om haar op wat voor manier dan ook aan te raken. "Guess I deserved that," mompelde hij, waarop hij de lege beker op de nabije tafel deponeerde. "Let's get one thing straight, I will not lay a finger on you. In turn, I would suggest to not bite the hand that feeds." Opnieuw keek hij haar aan. Hij had geen zin om dingen moeilijker te maken dan ze waren. "Now, this is a respectable household and I expect you to behave accordingly. Don't mistake me for a charitable man. No matter how much I paid for you, you are still completely expendable to me." Hij plaatste zijn handen op de tafel en leunde wat naar voren. "Now, what would you like to eat?"

Het was wel zo netjes om haar op zijn minst van haar eerste levensbehoeften te voorzien. Of ze die dan aan wilde nemen, was weer een tweede. Hij was zich ervan bewust dat de aankomende paar dagen waarschijnlijk volledig door haar opgeslokt zouden worden, tenminste, als hij haar hier zou laten blijven. Alsof hij niets anders te doen had. Alsof er geen hele stad was die naar hem keek als er iets aan de hand was. Of een hele vloot die op zijn leiding wachtte. Dat deed hem eraan denken, ze moesten de boel gereed maken om richting Valyria te gaan, al zou het hoogstwaarschijnlijk nog wel even duren voordat ze zouden vertrekken. Hij had nog geen zin om zijn favoriete plek op aarde in te wisselen voor een dooie woestijn. Daarbij, Sierra wilde hij al helemaal niet achterlaten.

Het was te zien dat haar onbeleefde actie hem allesbehalve blij maakte. Op dit moment was ze zijn temperament toch enigszins aan het testen. Ze duwde hem tot het randje, maar hij had nog genoeg grip op zichzelf om zich ervan te weerhouden iets drastisch te doen. De verbaasde uitdrukking die voor een seconde op haar gezicht stond, zag hij niet. Hoe bond ze het ook maakte, er bleef altijd iets onsmakelijks aan het slaan van vrouwen. Nadat hij zijn zegje had gedaan, reageerde ze dat ze niets kon beloven. "I don’t particularly care for promises," reageerde hij toen weer. Beloften waren leeg. Het kostte niets om ze te breken, iets dat hij zelf maar al te goed wist, hij hield zich er zelf immers ook nooit aan. Toen hij nogmaals vroeg wat ze wilde eten, mompelde ze eerst dat ze het niet wist. Als je echt honger had, at je zo ongeveer alles. Uiteindelijk kwam er toch een verzoek om brood, waarop hij in stilte knikte. De lokale bakker leverde elke ochtend vers brood af, en als het goed was, moest hij nog wat hebben. Hij verdween even kort naar een andere kamer, kwam terug met een mand vers brood. Als hij niet zo brak was geweest van vannacht, had de geur hem ook hongerig gemaakt. Hij zette de mand op de eettafel en keek haar opnieuw aan. Hij had geen zin om haar alweer met gevaar voor eigen leven te gaan voeren. "Get over here, I'll cut you loose," mompelde hij met een zucht. Dit zou sowieso echt heel erg misgaan, maar hij had op dit moment weinig keus. Op het moment dat hij een mes wilde pakken om het touw mee door te snijden, werd er echter luidruchtig op de deur gebonkt. Duidelijk een ontevreden iemand.

Zijn blik verschoof vragend naar Skaði, alsof zij op een of andere manier moest weten wie het was. Hij liep naar de deur en nog geen seconde nadat deze ontgrendeld was, duwde degene aan de andere kant zichzelf naar binnen. Asher stapte ietwat verward achteruit en wierp zijn ogen op de persoon die zojuist binnen was gestormd. Seton Huxley. Asher keek de andere man half-schuldig, half-geamuseerd aan. De oudere man zag eruit als een wild beest en voor Asher het doorhad, werd hij op ruwe wijze tegen de muur aangeduwd. "What the fuck did you do?" schreeuwde Seton bijna, terwijl Asher gewoon een domme grijns op zijn gezicht had. "Honestly, I was hoping it'd take you longer to find out," grinnikte Asher, waarna hij stevig bij de keel gegrepen werd. Dit liep uit de hand.