Embrace the reckless

Het onverwachte bezoek had ervoor gezorgd dat het lekker ruikende brood op tafel was blijven staan en dat haar armen nog altijd achter haar rug gebonden waren. Het begon wel steeds vervelender te worden nu, zeker omdat ze net voor het eerst in weken bijna haar handen weer voor zich had kunnen houden. Het leek erop dat het nog even op zich liet wachten, ze zou bijna een zeurderig geluid moeten maken, alsof ze een kind was wat niet wilde wachten tot het zijn snoepgoed kreeg.

Nee, ze had niet verwacht dat de oudere man van eerder opeens een hele scene ging maken, misschien wel een ergere die ze zelf in de haven neer had gezet. Hij vloog de andere man immers meteen naar de keel. Nu had hij zijn handen en gewicht, de brunette was maar een vermagerde jonge vrouw die haar handen alles behalve kon gebruiken. Het mes wat er had gelegen had haar wel op een idee gebracht, of het een goede was was dan weer de grote vraag.

De geluiden die uit zijn keel kwamen zetten waren alles behalve goed. In de tussentijd had hij ook nog een stevige vuist in zijn gezicht gekregen, auch. Zou dit allemaal gaan om haar? Om het feit dat de man haar had gekocht in plaats van zijn metgezel, door hem gigantisch te overbieden. Ze kon natuurlijk niet weten dat de oudere man zelf onderdeel was geworden van de hele deal. Dat wisten alleen de twee vechtende mannen. Ze zag niet wat er met de oogkas van de oudere man gebeurde op het moment dat ze het mes in zijn zij plantte. Wel schreeuwde hij boos, wat erin resulteerde dat hij zijn aandacht meer op haar richtte. "Great.." mompelde ze buiten adem toen ze de ander naar de grond zag gaan. Op dat moment greep hij haar bij haar bruine haren, waardoor ze een grom liet horen. Voordat ze het wist had hij haar hoofd tegen de muur gebeukt. En nog een keer. En nog een keer. De woeste schreeuw die uit haar mond kwam zetten vulde de hele villa. Wild schudde ze haar lichaam heen en weer, proberende om uit zijn grip te komen, het mes nog altijd achter haar rug geklemd, maar nu hij de macht over haar hoofd had kom ze vrij weinig meer. Haar neus begon te bloeden en er zaten meerdere schrammen op haar gezicht. Straaltjes bloed liepen over haar lippen naar beneden, waardoor ze de ijzeren smaak van bloed proefde die iets in haar wakker leek te maken. Met een woeste kreet draaide ze haar lichaam zo dat ze het mes in zijn been wist te steken, al verloor ze er grip over en duwde hij haar op de grond, waar ze een eindje doorrolde en met lege handen achterbleef. Het mes stak nog altijd in zijn been, auch.

Misschien voelde ze het niet direct, maar haar hoofd had wel een paar flinke dreunen gekregen toen het achter elkaar tegen de muur was geslagen. Ergens had ze het vermoeden dat ze iets in haar kaak gebroken was, dat haar neus niet meer aan haar hoofd vast zat en dat ze straks via daar leeg zou bloeden. Echter was er iemand die er vele malen slechter aan toe was, en dat was de oude man die op dit moment een mes in zijn been gestoken kreeg van de wilde brunette. Deze liet een kreet van inspanning horen, maar omdat de man haar ruw wegduwde had ze geen kans meer op het mes terug te pakken en kwam ze niet bepaald fijn op de grond terecht. Via haar mondhoek blies ze een lok haar weg voor haar ogen en kwam ze alweer half overeind. De oude man was op zijn knieën gedwongen en ze zag hoe hij een dolk in zijn nek kreeg. Toen dat gebeurde schrok ze wel lichtjes, waarbij ze kort met haar schouders bewoog en een beetje achteruit leunde. Wat er voor de rest gebeurde ging heel snel, maar het was alsof ze het allemaal in slow motion kon volgen. Voordat hij in zou storten wist de oude man het mes uit zijn been te halen en het in het bovenbeen van Asher te steken, die vrijwel meteen in elkaar zakte en door een salontafel heen zakte.

Het geluid wat uit de oude man kwam klonk niet al te best, en toen hij voorover op de grond klapte wist de brunette dat het voor hem einde verhaal was. Hij bewoog niet meer. De dolk in zijn nek was daartoe de reden. Haar blik ging weer naar de ander, en haar ogen werden een beetje groot. Het mes zat redelijk diep in zijn been, en ze zag hoe zijn ogen dicht vielen. Ze zou op kunnen staan en naar buiten rennen, haar kans pakken en proberen om van het eiland af te komen. Toch deed ze het niet. “No no no no no,” kwam er uit haar mond terwijl ze zich over de grond gehaast naar hem toe bewoog, om haar ogen razendsnel over zijn lichaam te laten gaan. Zo te zien was hij ook flink aangepakt, misschien wel erger dan zijzelf. Zeker de steekwond in zijn been zag er alles behalve goed uit. “You can’t die now you know, they’ll hang me for double murder.” Het was waar, want het hele eiland wist aan wie de brunette verkocht was en wie de andere man was die om haar had staan springen. Ze zouden haar ophangen, daar waar iedereen zou kunnen zien hoe de vogels aan hun verse maaltijd zouden beginnen. Daar was ze nog te jong voor, al zei ze het zelf.

De brunette boog voorover en hield haar hoofd gekanteld voor die van de man. Hij ademde nog, maar het leek wel alsof zijn hartslag trager werd. Doordat haar handen nog altijd aan elkaar vast zaten was het niet meteen mogelijk om actie te ondernemen. De brunette krabbelde weer naar achter en trok de dolk uit de nek van de dode man. Ja, ze had wel eens eerder dode mensen gezien, maar het zelf aanraken was net weer een stap verder. Wat onhandig probeerde ze de dolk zo vast te houden waardoor ze het touw open kon snijden. Hierbij haalde ze haar eigen vingers ook nog een beetje open, maar er waren ergere dingen. Met de nodige moeite wist ze zichzelf vrij te krijgen en vrijwel meteen zakte ze weer neer bij Asher. “Shit..” mompelde ze terwijl ze even niet goed wist wat ze moest doen, maar zich toen maar tot zijn been richtte en de kledij rond de wond uit elkaar scheurde zodat ze zijn huid beter kon zien.

Ondanks dat ze niet heel veel ervaring had met het behandelen van dit soort wonden, was haar kennis wel groot genoeg om ervoor te zorgen dat hij straks niet dood zou bloeden. Althans, dat hoopte ze dan. Nu haar handen vrij waren kon ze echt iets ondernemen. Skaði besloot dat de mouw van haar eigen vod afscheuren het snelste was, en dat deed ze dan ook. De witte stof scheurde namelijk makkelijk, en het was lang genoeg om het om zijn been te binden. Vlak boven de wond trok ze het stevig aan, dat zou ervoor zorgen dat er minder bloed naar zijn been ging. Vervolgens ging haar andere mouw er vanaf, waarmee ze lichtjes op de wond drukte. Ze moest het bloeden nu stoppen, voordat hij straks hier dood lag en ze beschuldigd zou worden van een dubbele moord. Verdomme, Skaði.

Zodra ze naast hem had neergeknield en gecheckt had of hij überhaupt nog ademde – misschien had ze wel over het hoofd gezien dat de oudere man hem nog ergens anders had geraakt, of wie weet was wel een slagader in zijn been geraakt en bloedde hij langzaam dood. Het was wel fijn om te weten of er nog hoop was voor hem, want anders moest ze maken dat ze wegkwam. Niet dat het makkelijk zou worden, ze zag er niet uit en het verse bloed op haar gezicht wees erop dat ze iets uit had gespookt. Daarbij, zowat het hele eiland had gezien hoe ze meegenomen was door de man voor haar op de grond, er zou een belletje gaan rinkelen bij velen en zijn huis checken. En dan zouden ze dit vinden. Nee, als hij dood ging, dan was ze zelf ook ten dode opgeschreven. Hij kon nog wel praten. Then save me. De woorden galmde nog even na in haar hoofd, waarna ze tot actie overging en haar handen losmaakte met de dolk waarmee de oudere man de genadeklap had gekregen.

Toen ze op de wond drukte en hij een gesmoorde grom liet horen, schoten haar ogen kort naar zijn gezicht, en vervolgens weer terug naar de wond in zijn bovenbeen. Blijkbaar had hij nog genoeg kracht om zichzelf omhoog te duwen, zodat hij tegen de muur aan geleund zat, maar daar bleef het dan ook wel bij. Skaði volgde zijn vinger die naar een bijzettafeltje in de hoek van de ruimte wees, naald en draad. Eventjes bleef ze zitten, hield het doordrenkte stuk stof nog altijd tegen zijn wond aan, wat moeilijk was omdat het mes er ook nog in stak. Zonder iets te zeggen sprong ze overeind en haastte ze zich naar het tafeltje, ze kon geen seconde verspillen. Met een vlugge beweging trok ze het laadje open, om er vervolgens in te grabbelen. Het duurde een paar seconde, maar toen had ze het gevonden. En hij had ook alcohol nodig, misschien wel net zoveel voor zichzelf als voor de wond.

Met de naald en draad in haar ene hand liep ze naar hem terug, om met haar andere hand een fles rum van een tafel mee te grissen. “Let me do it,” mompelde ze terwijl ze de fles rum in zijn handen drukte, dan kon hij die zelf even vasthouden. “If you’re going to do it yourself, you’ll stitch your legs together.” Het zag er niet echt uit dat hij in deze staat een precisiewerkje ging verrichten. Kort keek ze hem aan, maar het was niet echt een vraag geweest. “This is going to hurt a little bit,” zei ze terwijl ze haar vingers om het lemmet van het mes klemde, dit ging zeker pijn doen. Met haar andere hand hield ze zijn been tegen de grond aan, om het er vervolgens traag uit te trekken. Anders zou ze nog andere bloedvaten beschadigen, en voor nu leek het erop dat er geen slagader was geraakt.

Wat ze aan het doen was met zijn been moest vast en zeker geen pretje zijn, maar om eerlijk te zijn was dat wel haar laatste zorg op dit moment. De grote prioriteit was om hem in leven te houden, dat hij zijn been niet verloor zou mooi meegenomen zijn. Zodra ze de fles rum in zijn handen drukte viel hij erop aan, alsof ze een klein kind zijn snoepgoed gaf om hem af te lijden voor wat er nu komen ging. Het mes moest namelijk uit zijn been gehaald worden, en daarna moest ze het nog hechten.

Skaði merkte op dat hij zijn benen nog aan elkaar zou hechten als hij het zelf zou doen. Immers kon de brunette zien hoe bleekjes zijn gezicht was geworden, en zijn handen trilden veel te veel om een naald vast te kunnen houden. Het leek erop dat hij er niet al te blij mee was dat zij het zou gaan doen. “You can thank me later,” mompelde ze terwijl ze de naald en draad naast zich neerlegde en zich eerst op het mes in zijn been richtte. Terwijl ze het mes traag uit zijn been trok voelde ze hoe hij naar haar staarde, ze wist ook wel dat hij misschien liever zou hebben dat ze het sneller zou doen, maar om dingen voor zichzelf niet onnodig lastig te maken deed ze het op haar eigen manier.

Zodra ze het mes uit zijn been had getrokken begon de wond weer wat meer te bloeden, logisch. Skaði keek naar de met rode vloeistof doordrenkte lap van haar mouw die ze eerder had gebruikt om het bloeden terug te dwingen, maar die kon ze ook niet echt meer gebruiken. Het vod wat ze aan had stelde toch niet zo veel meer voor, dus scheurde ze een stuk van de onderkant af en hield het met haar ene hand op de wond terwijl ze zich voorover boog om de fles rum uit zijn hand te grissen. Het stond er niet geweldig voor, maar hij was nog bij bewustzijn. Een scheve grijns kwam op haar gezicht toen hij over het brood begon. “A little bit difficult with my hands tied behind my back,” mompelde ze waarna ze een klein scheutje rum over de wond goot. De fles zette ze weer naast zich neer, waarna ze kort naar de man keek om te checken of hij in orde was. “Let’s hope you don’t get sick, that knife was in him too after all,” zei ze met een knikje naar het levenloze lichaam. Het was belangrijk om hem bij bewustzijn te houden. De naald en draad had ze al redelijk snel klaargemaakt. Zonder waarschuwing stak ze de naald in zijn been, om te beginnen met het hechten. De brunette kon niet zeggen dat ze er veel ervaring mee had, maar het zag er prima uit. Ondertussen leunde ze met haar arm op zijn been om ervoor te zorgen dat het stil bleef liggen.

Skaði was geen dokter, en ze had dan ook geen idee of ze het allemaal deed zoals het precies hoorde. Misschien was het beter geweest om iemand anders erbij te halen die er wel verstand van had, maar dat had teveel tijd gekost en dan was zij het makkelijkste om aan te wijzen als schuldige. Ze zou hangen voor een dubbele moord, en als ze eerlijk moest zijn was ze niet van plan om vanavond als een levenloos lijk ergens op dit eiland te hangen. Ze zou het dan ook egoïstisch van hem vinden als hij nu dood zou gaan – natuurlijk wist ze wel dat hij er ook niet voor zou kiezen, maar toch – want dan zou hij haar met zich meetrekken. Wie had ooit gedacht dat ze vrijwillig iemand zou helpen die haar letterlijk gekocht had. Een eenmalig iets, hield ze zichzelf voor. Wanneer hij buiten levensgevaar was zou ze weer net zo dwars zijn als eerder.

Zijn boze blikken, grommen en alles wat er uit zijn mond kwam negeerde ze, wetende dat hij toch alleen maar zo reageerde vanwege de pijn die hij in zijn been voelde. Misschien was het wel iets persoonlijks, misschien gaf hij haar de schuld, maar hij was degene die haar had gekocht. Daar had ze zelf ook nooit voor gekozen.

Zonder waarschuwing gooide ze dan ook de rum over zijn been heen, hij moest niet gaan denken dat ze hier een liefdadigheids-iets aan het doen was. Ze had hem nodig en daarmee was haar punt gemaakt, veel kon hij er op dit moment toch niet tegenin brengen. Uiteindelijk besloot ze toch nog zo vriendelijk te zijn om hem een beetje af te leiden van wat ze aan het doen was met zijn been. “I will,” zei ze kalmpjes terwijl ze de fles naast zich neer had gezet. “How are you planning on cleaning him up?” vroeg ze met een knikje naar het lijk. Ze nam aan dat het hier niet kon blijven liggen. Toen ze de naald in zijn been stak voelde ze hem bewegen, waardoor ze er nog iets steviger op leunde zodat het geen al te groot rommeltje ging worden. Haar eigen kleding en handen waren al doordrenkt met zijn bloed, dus dat maakte eigenlijk ook niet veel meer uit. “I’m trying, I’m trying..” mompelde ze lichtelijk gefrustreerd, zijn woorden zouden er niet voor zorgen dat ze echt sneller zou gaan werken, ze moest dit goed doen, niet snel. “I’m trying to do it right so you won’t bleed to death in your sleep tonight,” zei ze dan ook met haar tanden op elkaar van inspanning.

Het duurde even, maar de wond was gehecht en het bloeden leek iets minder te worden. Met een diepe zucht legde ze de naald naast zich neer, brak het draadje af van de rest en knikte een keer terwijl ze naar de hechting keek. Nu pas voelde ze hoe zwaar haar eigen hoofd wel niet aanvoelde. Hierdoor krabbelde ze wat naar achter en leunde tegen een ander deel van de muur aan. Met haar bebloede hand deed ze een poging het zweet van haar voorhoofd te vegen. Ja, ze zagen er beide echt geweldig uit zo. “If you’re going to blame this all on me, I’ll get those stiches out just as slow as I put them in.” Het was maar een waarschuwing.

Hij zei dat hij het wel ergens zou dumpen, in de zee waarschijnlijk. In deze staat zag ze hem nog geen lichaam dumpen, dus het was maar hopen dat hij vanavond geen belangrijk bezoek verwachtte. Hoe ongemakkelijk zou het zijn als die opeens een lijk zagen liggen, het zou geen warm welkom zijn. Skaði had haar aandacht weer volledig op zijn been gericht, het was wel zo belangrijk dat ze dit nu zo goed mogelijk zou hechten. Het was moeilijk omdat zijn lichaam trilde, iets dat aangaf dat ze toch ook wel op moest schieten om ervoor te zorgen dat hij niet nog meer bloed zou verliezen. Het was een nare wond, die diep genoeg had gezeten om aardig wat bloedvergieten te veroorzaken. Omdat ze zo geconcentreerd bezig was reageerde ze niet echt vriendelijk op zijn woorden, waarover hij zich al snel verontschuldigde. Het maakte voor haar niet veel uit, ze was toch te druk bezig om het echt door te laten dringen wat hij allemaal bazelde.

Toen ze klaar was brak ze de draad af en krabbelde ze wat naar achter zodat ze zelf ook steun bij de muur kon vinden. “Why would you be..” mompelde ze toen hij opnieuw zijn excuus aanbood, maar de brunette kon niet helemaal plaatsen waarvoor precies. Omdat hij haar had gekocht? Omdat ze met haar hoofd tegen de muur aan was geramd? Omdat ze al zijn bloed over haar lichaam had? Het maakte ook niet uit. Voor een moment sloot ze haar ogen, om haar ademhaling weer op een ritme te krijgen. “I’m fine.” Het kwam er nogal bot uit. Eigenlijk niet, maar Skaði zou Skaði niet zijn als ze dat niet toe zou geven. Door het bonken tegen de muur moest ze een redelijk zware hersenschudding hebben, de duizeligheid begon ook steeds meer op te spelen. Er zat een aardige snee boven haar wenkbrauw die eigenlijk ook gehecht zou moeten worden, ook van de muur die ze van zo dichtbij had mogen zien. Haar neus bloedde nog altijd, haar lip lag deels open en dan waren er nog de vele wonden die ze eerder al had opgelopen. Haar polsen deden verdomd veel pijn, net zoals de meeste spieren in haar lichaam. Met haar ogen dicht wreef ze dan ook kort even over haar polsen, waar ze al snel mee stopte toen ze merkte dat dit ook pijn deed. Een zachte grom kwam uit haar keel, eerder dierlijk dan menselijk, en ze vertrok even van de knallende pijn in haar hoofd. “You’re falling away, keep your eyes open..” mompelde ze een beetje afwezig. Hij mocht niet compleet onderuit zakken, dat zou niet goed zijn voor de doorstroom van zijn bloedsomloop. “Why was he so angry? Because of me?” vroeg ze toen maar om hem – en hierbij ook zichzelf – wakker te houden.

Haar borstkas ging nog altijd wild op en neer, puur door alle inspanning die ze eerder had moeten leveren. Het was maar goed dat ze nog jong was, anders was ze nog bezweken aan een hartstilstand. De brunette vroeg toen dus maar waarom de oudere man zo woedend was geweest. Ergens was het vreemd, eerder deze dag was hij degene geweest die haar mee naar huis had willen nemen, en nu lag hij levenloos een paar meter bij haar vandaan. De gedachte aan zijn gedrag eerder maakte haar weer boos, waardoor ze in haar hoofd besloot dat ze het niet erg vond dat hij dood was. Dat soort mensen maakte de wereld een levende hel voor vele anderen, waaronder mensen zoals zijzelf. Die konden ze missen als kiespijn, en ze was er eigenlijk wel zeker van dat niemand een traan om hem zou laten. Niet dat er ook maar iemand op deze wereld rond leek te lopen die ook maar een beetje om haar gaf. Ze was een eenling, weggerukt uit het hoge noorden waar ze ook al een eenling was geweest. Als ze op het schip naar Rhoynar was gestorven, dan was er niemand geweest die het ook maar erg had gevonden, dan zou niemand behalve de bemanning ervan weten en hadden ze haar lichaam over boord gegooid, als voer voor de haaien.

Het was iets om een schip geweest, maar de woorden gingen zodanig langs haar heen dat het ook niet uitmaakte dat ze niks kon met zijn antwoord. Wel vertelde ze hem nog dat hij ervoor moest zorgen om bij bewustzijn te blijven, waarmee hij instemde. Skaði had haar ogen kort gesloten in een poging de knallende koppijn weg te drukken, iets wat jammer genoeg niet echt lukte. Toen ze wat gerommel hoorde opende ze haar ogen weer, om te zien dat de ander zich overeind had gehesen. Ergens voelde ze zich verplicht om op te staan en hem te helpen, maar ze bleef zitten waar ze zat. Haar ogen gingen de ruimte door, ze zou alsnog door de open deur kunnen sprinten en haar kansen op de vrijheid nemen. Met een zachte grom van de pijn hees ze zichzelf ook overeind, bleef even wat duizelig staan en strompelde naar de deur die open stond. Haar ogen gingen naar buiten, daar waar ze heen zou kunnen gaan, maar sloot de deur toen en leunde er kort met haar hoofd tegenaan. Verdomme, Skaði.

Zonder nog iets tegen hem te zeggen liep ze naar de tafel, ging zitten op een stoel en trok de schaal brood naar zich toe. Dat haar handen en gezicht onder het bloed zaten, dat haar hoofd enorm bonkte en de vele andere dingen die ze op dit moment voelde, maakte even niets uit. Haar maag kneep zich bijna samen van de honger en ze begon te eten. Nu de mouwen van haar kleding af waren, kon je zien hoe dun haar armen waren geworden door de reis aan boord van het schip. Hoe elk botje in haar schouders van meters verre afstand te zien was. Dat ze op dit moment meer op een wild beest leek, met het bloed en de gescheurde kleding, daar waren haar gedachten niet eens bij. Eten, ze had eten nodig.