Embrace the reckless

They say home is where the heart is
But my heart is wild and free
So am I homeless or just heartless
Did I start this, did it start me

Skaði voelde hoe de paniek door haar lichaam heen schoot toen haar ogen niets anders dan duisternis hadden waargenomen. Het vuur was gedoofd, het was nacht en dat ging niet bepaald goed in combinatie met de nachtmerrie waar ze zojuist uit was ontwaakt. Voor een momentje zat ze recht overeind in het bed, met haar ogen weid opengesperd en een angstige blik in haar ogen. Een sussende stem zorgde ervoor dat ze haar hoofd bijdraaide, waardoor ze besefte dat Asher er ook was en ze hem wakker had gemaakt. Haar ademhaling was nog altijd gejaagd en ze had het gevoel dat haar hart elk moment uit haar lichaam zou komen zetten. Voordat ze het wist had hij een arm om haar heengeslagen en trok hij haar naar zich toe. Skaði stond toe dat hij het deed, al was dat misschien omdat ze niet bepaald na kon denken terwijl haar hoofd nog helemaal in de ban was van de nachtmerrie. Haar hoofd leunde tegen hem aan, iets waar ze de volgende dag waarschijnlijk met een diepe frons aan terug zou denken. Het was niets voor haar, toch stond ze het toe. Ze zou liegen als ze zei dat ze had gehoopt dat hij door was blijven slapen.

Het was alsof ze vergeten was wat er de afgelopen tijd allemaal gebeurd was tussen hen. Dat hij haar gekocht had op de slavenmarkt, ze samen een moord hadden gepleegd, dat hij voor haar had gezorgd, dat hij haar had geprobeerd te wurgen, dat ze naast hem had geslapen, dat ze op zijn borstkas wakker was geworden en.. dat hij haar de vorige dag veel narigheid had bespaard. Hij had haar niet weggegeven aan de andere mannen, iets wat ze eerst toch echt gedacht had dat hij zou doen. Asher had haar naderhand zelfs de straf van de mislukkelingen laten bepalen. Het was vreemd, dit alles voelde vreemd. Normaal gesproken kreeg ze het al benauwd wanneer iemand binnen een onzichtbare cirkel van twee meter in haar buurt kwam, maar op dit moment wilde ze niets liever dan in zijn veilige armen liggen.

Haar ogen waren door de schrik volgeschoten met tranen en haar zicht was hierdoor beperkt geweest. Ook nu was alles nog een beetje wazig, wat de reden was dat ze kort met haar ogen knipperde. Misschien had ze het beter niet kunnen doen, want ze voelde hoe een eenzame druppel uit haar ooghoek kwam zetten en op zijn borstkas spatte. Eventjes drukte ze haar hoofd wat steviger tegen hem aan, waarna ze haar ogen dichtkneep. Skaði focuste zich op zijn hartslag, op zijn borstkas die op en neer ging bij elke keer dat hij ademhaalde. Langzaam maar zeker voelde ze hoe haar lichaam weer tot rust kwam, hoe de schrik uit haar spieren vloeide en hoe haar hoofd weer zwaar begon te worden. Hij had geprobeerd haar te sussen, wat uiteindelijk over was gegaan in een zacht gemompel wat uiteindelijk helemaal wegstierf. De hand die tegen zijn bovenlichaam aan had gelegen trok ze terug en nestelde zich onbewust iets meer in zijn armen, die veilig om haar heengeslagen waren. Voor het eerst in een lange tijd voelde ze zich echt veilig. Haar ademhaling had weer een normaal tempo aangenomen en haar bewustzijn zakte weer verder weg, waarna ze in zijn armen in slaap viel.

They say love is for the loving
And without love maybe nothing is real
So am I loveless do I just love less
Oh since love left I've nothing left to feel

Skaði was zo vermoeid geweest van de afgelopen dag dat ze niet erg lang nodig had om opnieuw in slaap te komen. Het hielp er – hoe vreemd het ook was – wel bij dat hij haar in feite weer in slaap gesust had. Ze voelde zich veilig terwijl ze tegen hem aanlag en hij zijn armen om haar heen had geslagen. Alle duistere gedachtes van haar nachtmerrie dreven langzaam maar zeker weg in de duisternis van de nacht. Terwijl ze daar zo lagen duurde het niet lang voordat ze weer slaperig werd. Ze kon er dan ook vrij weinig tegen doen toen haar ogen dichtvielen en ze een vrij droomloze slaap te gemoed ging.

Een zacht geluid kwam uit haar keel zetten toen ze voelde hoe de persoon waar ze tegenaan lag begon te bewegen. Echter voelde ze ook dat hij haar meenam in deze beweging, en ze uiteindelijk toch wel wat comfortabeler kwam te liggen. Onbewust legde ze haar hand op zijn borstkas, terwijl haar hoofd er net als de vorige nacht op rustte. Skaði haalde een keer diep adem, waarna ze zich weer weg voelde zakken in haar slaap. Het zag er bijzonder vredig uit. Zij die bovenop hem lag, hij in een nogal ongemakkelijke positie omdat hij haar niet wakker had willen maken en het witte monster aan hun voeteneind. Je zou bijna zeggen dat..

Waarschijnlijk was een groot deel van de ochtend al voorbij toen ze voelde hoe ze loom wakker werd. Haar bewustzijn werd weer wat getriggerd, waarschijnlijk door het zonlicht wat steeds feller en feller begon te worden naarmate het middaguur naderde. Ze zouden hun slaap vast nodig gehad moeten hebben, en door haar nachtmerrie waren ze ook nog eens ruw uit hun slaap gehaald halverwege de nacht. De behoefte om gewoon te blijven liggen was groot, dus deed ze het ook. Ze werd zich ervan bewust dat ze nog altijd bovenop Asher lag. Ze bleef gewoon liggen. Dit keer trok ze zich niet gefrustreerd van hem weg, gewoon om nog heel eventjes te kunnen genieten van het vreemde gevoel wat hij had weten te veroorzaken bij haar. Eraan toegeven zou ze niet, maar ze zou het feit dat ze nog half sliep de schuld ervan kunnen geven, gezien ze waarschijnlijk toch weer in de verdediging zou schieten als het onderwerp ter sprake zou komen.

De vorige ochtend was ze al verdwenen geweest voordat hij zijn ogen had geopend, maar nu had ze ervoor gekozen om te blijven liggen toen ze enig besef had gekregen van de hele situatie. Ze herinnerde zich vaag wat er vannacht was voorgevallen, hoe ze wakker was geworden van een zoveelste nachtmerrie. Hij had haar tegen zich aangetrokken en zijn sussende woorden hadden haar weer in slaap gekregen. Blijkbaar had hij zich naar beneden gewerkt vannacht, want ze lag nu plat op zijn borstkas te slapen, wat aangaf dat hij ook normaa was gaan liggen. Terwijl ze nog half in slaap lag voelde ze hoe zijn hand over haar lichaam heen streek, om ergens in haar donkere haren te eindigen. Toen hij met zijn vingers door haar haren heen gaan voelde dat iets beter dan eigenlijk zou horen. Het maakte haar weer slaperig, het was een rustgevend en veilig gevoel. En dat was vreemd voor haar.

Hij zuchtte een keer diep waarop haar hoofd meebewoog op zijn borstkas, wat een klagend geluidje van haar kant opleverde. Nog altijd half in slaap, half wetende wat er allemaal gebeurde, strekte ze haar arm een beetje uit, om deze vervolgens iets hoger weer neer te leggen, ongeveer op zijn schouder. Haar vingertoppen bewogen een beetje afwezig over zijn huid heen, kwamen lichtjes tegen de zijkant van zijn nek aan te rustten. Als ze echt wakker was geweest, had ze dit natuurlijk nooit gedaan. Tenminste.. nee.. natuurlijk zou ze dat niet gedaan hebben. Daar was haar ego veel te groot voor.

Na nog een tijdje op hem te hebben liggen dommelen voelde ze hoe haar bewustzijn iets meer terugkwam, waarschijnlijk vanwege de vacht van de kat die tegen de onderkant van haar voet aan kriebelde. Ze trok haar benen een beetje op en bewoog kort met haar hoofd, mompelde vervolgens iets onverstaanbaars en zuchtte een keer haar warme adem tegen zijn huid uit. Traag opende ze haar ogen, die ze even moest laten wennen aan het felle licht wat de slaapkamer binnen scheen. Loom draaide ze haar hoofd een beetje bij, zodat ze hem aan kon kijken, nog altijd half in de roes van haar slaap. De brunette voelde hoe haar ogen weer een beetje dichtzakte, het was alsof ze amper slaap had gekregen vannacht, terwijl ze toch echt aan één stuk door had liggen pitten.

Skaði was niet echt een ochtendpersoon. Vaak sliep ze niet geweldig ’s nachts, wat ervoor zorgde dat ze weinig zin had om uit bed te komen wanneer ze wel goed kon slapen. Dat was namelijk wanneer het licht was, dan had ze nooit last van nachtmerries. Dat was een typisch ding wat het donker van de nacht met zich meebracht. Om eerlijk te zijn had ze, sinds ze gebeten was en hiermee haar angsten voor de nacht had ontwikkeld, nog nooit geprobeerd om te slapen in het gezelschap van een ander persoon. Thuis, in Falkreath, had ze voornamelijk geslapen met het haardvuur aan. Dat, of ze was gewoon hele nachten wakker gebleven, wetende wat er zou komen wanneer ze haar ogen sloot. Maar op de één of andere manier had dit alles een positieve uitkomst voor haar. Vanaf het moment dat hij haar in zijn armen had genomen leken de nachtmerries weggejaagd te zijn. Het was misschien wel precies dat wat haar hier hield, ondanks dat ze al een beetje wakker geworden was en zich ervan bewust was op wiens borstkas ze lag.

“Hmn..” kwam er schor uit haar mond toen hij haar zacht goedemorgen wenste. Voor een moment keek ze hem nog een beetje loom aan, waarna haar ogen weer dichtvielen. Haar achterhoofd voelde nog altijd of iemand er een flinke klap op had gegeven, al was het contact met het rotsblok al twee dagen geleden geweest. Toch voelde ze het in de ochtenden nog wel, ondanks dat ze niet echt op haar achterhoofd had gelegen de afgelopen paar uur. Asher zei dat hij hier wel aan kon wennen. Voor een momentje bleef ze stil, het leek erop dat ze weer gewoon in slaap was gevallen. Dat was ze echter nog niet, gezien het felle licht haar enigszins wakker hield. “Getting used to what..?” mompelde ze wat afwezig terwijl ze haar ogen gesloten hield en voelde hoe ze weer een beetje weg begon te zakken. Ondertussen trok ze haar hand weer terug van zijn nek, waarbij haar vingers zachtjes langs zijn huid streken, totdat haar hand weer stil bleef liggen in de buurt van haar eigen gezicht. Nee, het zag er nog niet echt naar uit dat Skaði was uitgeslapen.

Uit het niets rolde ze van hem af, om met haar hoofd in de kussens terecht te komen. Nu pas merkte ze dat het dunne deken waar ze eerder onder had gelegen ergens aan het voeteneind lag. Terwijl ze op haar buik bleef liggen strekte ze haar lange benen uit en liet een diepe zucht horen. Het scheelde dat het shirt van Asher nog net genoeg aan de verbeelding overliet, maar om eerlijk te zijn was ze te vermoeid om daar echt over na te denken. Haar hoofd bonkte als een bezetene, alsof ze de vorige avond veel te veel alcohol naar binnen had gegoten. Echter wist ze maar al te goed wat de werkelijke reden voor haar hoofdpijn was..

Toen ze vroeg wat hij bedoelde antwoordde hij dat het te maken had met hoe ze hier lag. “What’s with me lying here?” Stiekem was ze best wel benieuwd naar zijn antwoord op deze vraag. Ergens wist ze wel wat hij bedoelde, maar ze wilde de woorden uit zijn mond hoorde, al was de kans klein dat hij het haar ook daadwerkelijk zou geven. Onbewust wist ze dat het was omdat ze met haar hoofd op zijn borstkas lag, dat ze haar warme adem rustig tegen zijn huid uitademde en dat haar vingertoppen tegen zijn lichaam aan rustte.

Ze hoorde hem zeggen dat ze veel nachtmerries had, waarna ze iets liet horen wat leek op een instemmend geluid. “I know.. I have them almost every night..” mompelde ze wat afwezig terwijl ze haar hoofd dieper in de kussens groef, waardoor haar stem ook een beetje gedempt was. Toch sprak ze hard genoeg voor hem om het te kunnen horen, gezien hij niet bepaald ver bij haar vandaan lag. Van plan om hem meteen haar hele levensverhaal toe te gieten op dit moment had ze niet echt, waardoor ze haar antwoord een beetje vaag hield. Opnieuw iets waar deels haar vermoeidheid voor aan te wijzen was.

Eigenlijk had ze hem allang in moeten lichten over het kleine probleempje wat met haar meekwam. Ze had het die ene dag willen doen, maar toen waren dingen al genoeg uit de hand gelopen en ze had zo het gevoel gehad dat als ze hem toen nog verteld zou hebben over haar ding, dat hij haar echt zou wurgen. Misschien zou hij een mes in haar nek hebben gestoken, om meteen van het hele probleem af te zijn. Want dat was ze in feite gewoon. Een probleem, een monster. “There is something I haven’t told you yet..” mompelde ze terwijl ze haar hoofd uit de kussens haalde en deze gedraaid neerlegde, zodat ze hem nu ook aan kon kijken. Haar haren zaten een beetje in de war en ze had een vermoeide uitdrukking op haar gezicht. Ondertussen trok ze haar slanke benen wat op, ze mistte de veiligheid van een deken een beetje op dit moment. Ergens had ze er meteen al spijt van, ze had geen idee of dit het juiste moment was.

Zijn woorden zorgde ervoor dat ze haar adem voor een moment inhield. Misschien had ze het niet verwacht, dat hij zijn antwoord op haar zoveelste vraag daadwerkelijk zou geven. Toch had hij dat zojuist gedaan. Ze had haar hoofd een beetje bewogen, zodat hij haar gezicht niet meer kon zien, om vervolgens haar ogen te openen. Ook hoorde ze hem nog zachtjes mompelen dat het gewoon goed voelde. "Hmn.." mompelde ze slaperig, al was er een vorm van amusement in haar stem verwoven, zonder dat ze er echt erg in had.

De brunette was van hem afgerold en zocht haar toevlucht in de zachte kussens van het bed, al moest ze toegeven dat zijn borstkas de afgelopen twee nachten een fijner kussen was geweest. Het geluid van zijn ritmische hartkloppingen was zeer rustgevend geweest, iets waar ze ook best aan zou kunnen wennen. Niet dat ze het toe zou geven, natuurlijk. Het shirt wat ze had geclaimd was niet heel erg lang, maar lang genoeg voor haar om comfortabel in te kunnen slapen. Ze trok haar benen wat op, mistte de veiligheid van een deken en tastte met haar hand achter zich, waarna ze haar eigen deken over haar onderlichaam heen trok. Haar voeten waren een beetje koud geworden, ondanks dat het best warm was in het huis.

Hij vroeg haar wat het was, de frons op zijn gezicht vertelde haar genoeg. Even twijfelde ze, maar begon toen te praten. "When I was still living in the village I came from, one day I decided to walk away at night. I wanted to see what my chances were in this world. After some time I heard something, I started running, something big was chasing after me." De jonge vrouw viel stil en kneep haar ogen kort dicht. Het was alsof het een herinnering was die ze elke nacht weer opnieuw meemaakte. Wie weet zou hij de link wel kunnen leggen tussen dit en haar nachtmerries, erg vrolijk klonk het immers niet. "Do you believe in monsters?" vroeg ze hem vervolgens nadat ze haar ogen weer had geopend om hem aan te kunnen kijken. Ze wilde zijn reactie zien op wat er komen zou.

Een schuldgevoel had ervoor gezorgd dat ze de beslissing had gemaakt om haar te vertellen over één van de vele dingen die haar maakte tot wie ze werkelijk was. Natuurlijk had ze vaak genoeg overwogen om het gewoon voor zichzelf te houden. Maar om zoiets geheim te houden was niet makkelijk. En misschien wilde ze het wel helemaal niet geheim houden. Aan de andere kant was er een grote kans dat hij haar per direct van zijn eiland afgooide, of dat hij een dolk in haar nek stak zodat de dreiging meteen vernietigd was. Want dat was ze, een dreiging voor de mensen op zijn eiland. Tijdens de volle maan zou ze namelijk veranderen in een bloeddorstig monster wat er op uit was om zoveel bloed te proeven tot de ochtend zou vallen. Het beest wat in haar schuilde zou alle controle overnemen, iets waar ze niets tegen kon doen. Ze moest er niet aan denken om de volgende ochtend wakker te worden naast de restanten die Asher voor moesten stellen. Nee, alleen die gedachte liet haar al misselijk worden.

Ze begon te praten, vertelde hem over die ene avond dat ze er vandoor was gegaan en dat ze vervolgens iets tegen was gekomen wat haar achtervolgde. Na een tijdje vroeg ze hem dan ook of hij in het bestaan van monster geloofde. Hij wist het niet, maar zei dat hij al wel aardig wat vreemde dingen had gezien. Skaði bleef eventjes stil toen hij vroeg waarom. Ze kwam overeind, wreef de slaap uit haar ogen en vouwde haar benen in kleermakerszit zodat ze wat comfortabeler zat. “I should’ve told you earlier..” mompelde ze terwijl ze haar kaken kort op elkaar klemde. “That night, I was bitten. Not by a normal wolf, but..” Het was duidelijk dat ze er lichte moeite mee had om zichzelf te verwoorden, iets wat normaal alles behalve een probleem was bij de brunette. Gezien het in woorden niet helemaal lukte, besloot ze het anders aan te pakken. Het deken bedekte haar benen en onderlichaam nog altijd. Haar hand ging naar de rand van zijn shirt dat ze aanhad, waarna ze deze aan de rechterkant voorzichtig een stukje omhoog trok zodat je haar zij kon zien. En daar was het teken wat ze aan die nacht had overgehouden. Het was overduidelijk een bijtwond, het leek een beetje verouderd, maar helemaal weg zou het nooit gaan. “I’m one of the monsters parents tell their children about when they go to sleep..” mompelde ze terwijl ze haar ogen op Asher richtte.

Het was jammer hoe dit vredige momentje maar van korte duur was geweest. Echter had ze zich schuldig gevoeld toen hij over haar nachtmerries begonnen was. Daarbij, erg lang de tijd om het uit te stellen had ze niet meer. En de angst om hem iets aan te doen als hij onwetend was van dit alles, was ongezond groot. Waarom het haar zoveel uitmaakte dat precies hem niets zou overkomen wist ze niet. Ze had vaker mensen gedood tijdens de volle maan, ze had al genoeg bloed aan haar handen kleven en dat van één mensenleven zou weinig verschil maken. Maar dat van hem.. was anders. Hij was anders. Hun band was anders. Het gevoel wat hij haar gaf was anders. Normaal gesproken had ze er totaal geen moeite mee om van alles en nog wat eruit te gooien, maar ook dat was dit keer anders.

Hij werd niet direct boos, hij krabbelde ook niet bang naar achteren toen hij erachter kwam wat ze werkelijk was. Het enige wat hij deed was staren naar de dierlijke beet die ze hem liet zien. Haar ogen hield ze op hem gericht, terwijl ze haar mond gesloten hield en er een korte stilte viel. Toen hij overeind kwam liet ze het shirt weer los, waardoor deze weer terug op zijn plaats viel. Haar ogen richtte ze op haar schoot, waar ze haar handen had liggen en wat met haar vingers rommelde. Het was deze korte stilte die hij had laten vallen die haar ongemakkelijk houden – terwijl dat soort dingen haar normaal vrij weinig boeide. Het probleem was echter dat hij geen duidelijke reactie gaf op dit alles. Hij vroeg haar wanneer de volgende volle maan was. Skaði sloot haar ogen voor een moment en balde haar handen lichtjes tot vuisten, waarbij ze voelde hoe haar nagels pijnlijk in haar huid drukte. “Tonight..” Haar stem was niets meer dan een zachte fluistering. Vanonder haar wimpers keek ze hem nu aan, ergens verwachtte ze dat hij nu wel boos zou worden. Ze had er veel eerder mee moeten komen, dan hadden ze misschien nog een redelijke oplossing kunnen bedenken voor het hele probleem. Maar de angst dat hij haar weg zou sturen of zelfs erger had haar tegengehouden. En toen ze het twee dagen geleden had willen vertellen, was er nu eenmaal het één en ander tussen gekomen. Ze wilde iets zeggen, maar klemde verstandig haar kaken maar weer op elkaar. Eerst was het maar eens afwachten wat zijn hele reactie zou zijn op dit alles. Ze zou er niet vreemd van opkijken als ze binnen nu en een paar tellen zijn handen weer om haar keel zou voelen klemmen. Hij zou er vast spijt van hebben dat hij twee dagen geleden niet had afgemaakt waar hij aan begonnen was.