Embrace the reckless

Skaði was wel de laatste persoon die hij naast zich in bed verwachtte, al moest hij toegeven dat het idee hem niet volledig tegenstond. Ze was mooi om te zien en hij was ook maar een man. Zodra ze haar mond opentrok, verdween zijn interesse echter weer als sneeuw voor de zon. Hij had verwacht zijn bed vannacht voor zichzelf te hebben, maar blijkbaar werd zelfs dat hem niet gegund. Haar opmerking over het vuur, en dan voornamelijk de toon waarmee ze sprak, zorgden ervoor dat hij zich toch iets minder boos voelde over het hele gebeuren. Hij wist niet wat er aan de hand was, maar ergens had hij toch iets van medelijden met haar. Totdat ze hem toebeet om stil te zijn. Na wat kort wikken en wegen, besloot hij maar dat het het allemaal niet waard was. Het was ergens midden in de nacht, ze waren allebei moe, en hij had geen zin in een potentiële herhaling van het scenario van vanmiddag. Dus hij ging braaf weer liggen, en viel snel genoeg weer in slaap.

Zoals gewoonlijk annexeerde hij onbewust het grootste deel van het bed, en draaide uitermate veel om in het proces. Op de een of andere manier belandde hij uiteindelijk ergens in het midden van het bed, gelegen op zijn rug. Het deken lag losjes over zijn buik heen en ging mee op en neer op het uitermate langzame tempo van zijn ademhaling. In zijn slaap trok hij het deken iets meer omhoog. Niet zozeer omdat hij het warm had, in tegendeel, meer omdat hij de dekking wel wist te waarderen. Ergens in de loop van de nacht voelde hij iemand tegen zich aan duwen, al was het niet genoeg om hem echt uit zijn slaap te halen. Tegen de ochtend lag ze praktisch bovenop hem. In eerste instantie had hij niet eens door dat zij het was. Het was gewoon een vrouw en wie het daadwerkelijk was, zou hij later wel uitzoeken, als hij wakker wilde worden. Hij voelde hoe zijn borstkas gebruikt werd als kussen - gelukkig was ze niet zo zwaar - en voelde haar haren tegen zijn huid aan kriebelen. Zijn slaperige brein concludeerde dat het zo wel goed was, en gaf hem de instructie om zijn arm losjes om haar heen te slaan, zoals hij bij ieder ander persoon deed waarmee hij in bed belandde. Ondertussen viel er een beetje licht naar binnen. Asher had een redelijk bedorven slaapritme, dat hem soms tot in de late middaguren in slaap hield, dus de lichtinval zorgde bij hem voor niet veel meer dan een lichte verschuiving terwijl hij zijn gezicht de andere kant op wendde. Hij merkte ook niet echt dat ze langzaam wakker werd, al aaiden zijn vingers wel afwezig over de huid waarop ze rustten, ergens over haar ribbenkast.

Het was bijzonder, op zijn minst, hoe hun band binnen het tijdsbestek van een dag compleet overhoop werd gegooid. Nog vanmiddag had hij bovenop haar gezeten, zijn handen om haar keel gesloten, klaar om het leven uit haar te persen. Nu lag ze stilletjes op zijn borstkas te slapen, met zijn arm over haar middel geslagen, allebei zachtjes ademhalend. Het moest er allemaal behoorlijk vredig uitzien, als je niet meerekende dat ze twee weken geleden samen een moord hadden gepleegd. Bipolair was wel een goed woord om hun huidige relatie mee te beschrijven.

Asher wendde zich een beetje af van het zonlicht toen dit naar binnen viel, maar een verdere reactie bleef grotendeels uit. Verder slapen was nu toch wel zijn eerste prioriteit. Hij was zich enigszins bewust van het andere lichaam dat tegen hem aanlag, maar over wie het zou kunnen zijn, dacht hij niet echt na. In zijn hoofd maakte het eigenlijk niet echt uit, het zou vast wel in orde zijn. Er waren weinig instanties waarin hij totaal ontevreden was geweest met de persoon waarnaast hij wakker werd. Zo kieskeurig was hij niet. Vreemd genoeg lag hij wel lekker, ondanks het feit dat hij zich zo niet om de zoveel minuten om kon draaien. Er kwam een zacht geluidje van haar af, wat ervoor zorgde dat Asher zijn vingers over haar huid liet strijken in een poging haar enigszins te sussen. Hij wilde niet dat ze wakker werd, want dan zou hij hoogstwaarschijnlijk ook geen slaap meer krijgen. Hij was klaar om weer verder te slapen, tot hij duidelijk iemand voelde bewegen.

Een onbekend woord ging door de kamer en wie het ook was die eerst bovenop hem had gelegen, kwam nu behoorlijk gehaast overeind. Onbewust en onvrijwillig liet hij even een zacht, protesterend geluidje horen als antwoord op de plotselinge afwezigheid van warmte. Zijn ogen openden zich, en net op tijd wist hij zijn eigen deken vast te kunnen pakken en weer omhoog te kunnen trekken toen Skaði zich op onhandige wijze bij hem vandaan werkte. Hij moest immers toch iets aan de verbeelding overlaten. Zijn ogen vernauwden zich voor enkele seconden. Skaði? Om een of andere reden had hij gewoon aangenomen dat het Sierra of zo was die bovenop hem had gelegen. Of een willekeurige andere vrouw. Voor enkele seconden was hij net zo verbaasd en gechoqueerd als de brunette zelf, maar daarna veranderde zijn expressie weer in een uiterst geamuseerde grijns. Hij ging op zijn zij liggen, met zijn triomfantelijke blik op haar gericht. “I didn’t think you’d be the cuddling type,” plaagde hij haar, met een nog ietwat ruige stem, sinds hij net wakker was geworden. Ergens voelde hij de behoefte om haar weer bovenop zich te trekken en verder te slapen, hij had het allemaal wel comfortabel gevonden.

Het liefst sliep hij alleen. Niemand die hem wakker zou maken met gedraai en geluiden. Niemand die zijn dekens van hem zou stelen. Niemand die tegen hem aan kwam liggen met een lichaamstemperatuur van ongeveer een miljoen graden. Niemand die ervoor zorgde dat hij de hele nacht in één oncomfortabele positie moest blijven liggen. Hij sliep vele malen beter wanneer hij zijn bed niet met iemand hoefde te delen, maar vandaag leek een uitzondering. Misschien was het ook gewoon wel omdat hij een lange dag achter de rug had, en een nog langere twee weken. De eerste avond dat hij weer in zijn eigen bed sliep, na weken op een te kleine bank hebben gelegen. Om maar niet te spreken over die verdomde wond in zijn been die hem nachten wakker had gehouden. Uitgeput was een understatement. Hij had het gevoel dat de stad bestormd zou kunnen worden, en alsnog zou hij er volledig doorheen slapen.

Nog voor hij doorhad wat er gaande was, was ze overeind gekomen en had ze zich naar het randje van het bed gewerkt. De plek waar ze eerst had gezeten. Asher moest toegeven enigszins verbaasd te zijn dat het Skaði was, van alle mensen, die enkele seconden geleden op zijn torso had liggen slapen. Zodra hij zich realiseerde hoe beschamend dit voor haar moest zijn, verscheen er echter een zelfingenomen grijns op zijn gezicht. Zoals gewoonlijk werd de plagerige opmerking die hij maakte hem niet met dank afgenomen. In tegendeel, ze gaf aan zoiets nooit met hem te willen doen, spuugde de woorden uit als vergif. “You just did though,” merkte hij nonchalant op, waarna hij zijn gezicht weer comfortabel in één van de kussens nestelde. Hij had toch het een en ander geleerd van gisteren, en wilde haar niet al te veel onder de huid gaan zitten door maar niet op te houden met dit soort opmerkingen. Iedereen wist nu waar het tot zou kunnen leiden. Hij trok het deken iets verder over zich heen. Het voelde veiliger, om een of andere reden. Skaði zelf ging ook weer liggen. Blijkbaar was ze nog niet uitgeslapen. Hij sloeg haar even gade, en vrijgevig als hij was, bewoog hij zijn lichaam wat naar achteren, meer naar de andere kant van het bed, zodat Skaði niet op het randje zou hoeven liggen. Voor enkele seconden keek hij haar rug nog even aan, voordat hij zijn ogen weer dicht liet zakken. “Honestly, I didn’t really mind,” mompelde hij zachtjes, en ergens hoopte hij dat ze het niet gehoord had. Hij had geen zin in een herhaling van gistermiddag.

De grijns was niet van zijn gezicht te vegen toen hij zag hoe boos ze was over dit hele gebeuren. Meteen nam ze afstand van hem en gooide haar welbekende verdedigingsmechanisme weer omhoog: ze begon naar hem te snauwen. Hij maakte alles vervolgens erger door een paar sarcastische, plagerige opmerkingen naar haar toe te maken. Zo langzamerhand leerde Asher de formule van hun interacties kennen, en ergens had hij het gevoel dat hij er deze keer een einde aan moest maken, voordat het opnieuw mis zou gaan. Hij haalde nog even een wenkbrauw omhoog toen ze beweerde dat ze zojuist niet bovenop hem had gelegen, ook al wisten ze allebei dat het tegenovergestelde waar was. Even was het bijna alsof hij het tegen een kind had dat overduidelijk de koekjestrommel leeg had gevreten, en het alsnog glashard ontkende. Zijn verstand kwam hem te boven en hij besloot maar om er verder niet op in te gaan. Het laatste waar hij zin in had, was om alles te laten ontaarden in een zinloze ‘welles-nietes’ discussie. Reëel als hij was, ging hij weer liggen, van plan om zijn schoonheidsslaapje voort te zetten, deze keer aan zijn eigen kant van het bed. Hij sloot zijn ogen, maar voordat hij zichzelf weer weg liet dommelen, liet hij haar nog zachtjes weten dat hij het allemaal niet erg had gevonden. Hij voelde haar bewegen, zodat ze niet op de rand van het bed zou hoeven balanceren, maar enige reactie bleef uit. Hij nam maar gewoon aan dat ze hem niet gehoord had, waar hij ergens wel blij om was. Stilte vulde de kamer, en binnen een kwartier lag hij weer te dutten.

Dromen deed hij vaak genoeg, maar tot zijn geluk bleven de nachtmerries grotendeels uit. Hij had er behoorlijk last van gehad, een aantal jaar geleden, toen hij zijn eigen vader had omgebracht. Op een of andere manier was het met de tijd minder geworden, en Asher was dom genoeg om het toe te schrijven aan zijn toenemende alcoholconsumptie. Rum was goed voor de geest, zo bleek het. Hij bewoog hier en daar een beetje, maar vandaag stelde het niets voor in vergelijking met Skaði. Het duurde dan ook niet lang voor ze hem wakker wist te maken, voor de zoveelste keer deze dag. Met een lichte frons op zijn gezicht, keek hij het scenario een tijdje aan. Een vaag, onduidelijk gemompel kwam van haar af. Asher kon er verder geen woorden in herkennen. Ondertussen ademde ze iets te snel voor iemand die sliep, gepaard met een onrustig gedraai. Het was wel duidelijk dat ze vastzat in een niet al te vrolijke droom. Asher slaakte even een vermoeide zucht. Waarom kon niemand hem een volledige nacht slaap gunnen? Het was duidelijk dat hij geen oog meer dicht zou doen met het gewoel van zijn bedpartner. Er was tevens ook weinig dat hij aan haar situatie kon doen. Waarschijnlijk zou ze hem de huid volschelden als hij haar wakker zou maken. Om haar naar zich toe te trekken en proberen te kalmeren, was hoe dan ook geen optie. Hij wilde haar met geen vinger aanraken, niet weer, niet bewust. Hij redeneerde de komende minuten dat het waarschijnlijk het beste was om haar alleen te laten. Hij zou toch niet kunnen slapen, en hij kon het zich niet voorstellen dat ze het leuk zou vinden als hij fronsend toekeek terwijl ze een nachtmerrie had. Uiteindelijk kwam hij met tegenzin overeind, zocht naar zijn kleren en verliet de kamer. Vandaag zou een lange dag worden.

Zo rustig als ze er vanochtend bij had gelegen, zo wild sliep ze nu. Asher had even toegekeken hoe ze met haar hoofd trok, hoe ze zich om de minuut om leek te draaien en hoe onbekende woorden hun weg naar buiten vonden. Hoewel het allesbehalve fijn was om aan te zien, maakte hij zich niet al te veel zorgen om haar. Ze lag immers gewoon veilig in bed. Nachtmerries waren verschrikkelijk. Ze leken echt te zijn wanneer je er een had, maar je werd hoe dan ook weer wakker. Het was niet meer dan een droom, die op een gegeven moment op zou moeten houden. De pijn en het gevaar waar je je in verkeerde, waren allemaal niet echt. Er was weinig dat hij op dit moment voor haar kon doen, dus besloot hij om haar maar de ruimte te geven door zijn bed uit te gaan. Hij kon wel begrijpen dat ze er niet op zat te wachten dat hij dit hele gedoe aanzag. Na zich aangekleed te hebben, verliet hij hinkend de kamer. Hij kon niet wachten tot zijn been weer normaal functioneerde.

Zijn maag gromde, al moest hij waarschijnlijk nog even wachten tot het verse brood bezorgd zou worden. Helaas was hij niet echt een geduldig man. Om op eigen houtje naar de stad te hinken, was echter ook geen optie. Hij sloot de slaapkamerdeur zachtjes achter zich, gezien hij Skaði haar slaap wel gunde, al leek dat niet wederzijds te zijn. Zijn ogen gingen naar de brieven die hij op de salontafel had laten liggen, en vervolgens naar het uitgebrande haardvuur. Hij merkte op dat er geen brandhout meer was, wat waarschijnlijk de reden was geweest dat Skaði zich gedwongen had gevoeld om in zijn bed te kruipen. Het idiote idee overviel hem om hout te gaan halen voor haar, en bij gebrek aan beter, ging hij dan ook naar buiten. Het duurde allemaal wat langer door zijn beenwond, waar hij ondertussen een klein beetje op kon leunen, maar uiteindelijk bereikte hij de stapel hout buiten, gepaard met de alom bekende houthakkersbijl die ernaast lag. Hij pakte het ding op en inspecteerde het blad, waar nog restanten aanzaten van het bloed van Seton. Voor het gemak negeerde hij dat maar even, en begon de grotere blokken hout in kleine, draagbare stukken te hakken. Toen hij klaar was, bracht hij de boel naar binnen, gooide het in de mand naast de open haard voor Skaði om het te vinden wanneer ze het vanavond ongetwijfeld nodig zou hebben. Niet veel later werd er aan de deur geklopt.

De vrouw van de bakker begroette hem, gaf hem het verse brood en hield hem zoals gewoonlijk weer iets te lang bezig met het praten over koetjes en kalfjes. Wederom stak ze haar neus in zaken die haar niets aangingen, al deed ze het zo vriendelijk dat Asher haar alsnog voorzag van een antwoord. Ze vroeg hoe het met zijn been ging, of hij al wist wanneer hij opnieuw uit zou varen, en tot slot vroeg ze hem weer naar Skaði. Iets dat ze wel vaker deed, gezien ze uitermate nieuwsgierig was naar de vreemdelinge die zo plotseling bij hem was komen wonen. Asher vertelde haar maar niet al te veel, gezien hij wist dat alles wat bij haar terechtkwam vervolgens als een lopend vuurtje over het eiland ging. Ze was er vrij trots op dat ze gezien werd als het roddelmeldpunt van het eiland, en deed er dan ook alles aan om ervoor te zorgen dat ze dagelijks nieuw materiaal verzamelde. Vandaar ook dat ze het absoluut niet erg vond om hem elke dag van zijn ontbijt te voorzien, hopend dat ze hem op heterdaad zou betrappen op wat dan ook. Uiteindelijk wist hij haar af te wimpelen, en sloot de deur met een geërgerde zucht.

Langzaam verorberde hij zijn ontbijt aan de eettafel, terwijl hij de deur van de slaapkamer open hoorde gaan. Tijd om Skaði een goedemorgen te wensen, had hij niet, want binnen enkele seconden stond ze alweer bovenaan de trap. Hij propte de rest van zijn brood naar binnen, hopend dat deze dag niet zou bestaan uit ongemakkelijke stiltes en boze blikken. Hij verplaatste zich even kort weer naar zijn eigen slaapkamer, om het een en ander te zoeken, al werd zijn aandacht snel genoeg weer getrokken door Skaði, die weer naar beneden kwam. Ongetwijfeld zou ze zich tegoed doen aan de kersverse broden, zoals ze dagelijks leek te doen. Asher liep de kamer in, niet wetend of hij haar moest vragen of alles oké was, of dat hij gewoon moest doen alsof er niks aan de hand was geweest. Mocht hij het eerste doen, dan verwachtte hij toch geen eerlijk antwoord, dus die optie leek hem vrij nutteloos. “Morning,” mompelde hij dus maar. “Chopped some firewood for you, just in case.” Het was een poging van hem om haar toch enigszins te laten weten dat hij op de hoogte was van haar bijzondere gewoonte, en tevens een poging om iets aardigs voor haar te doen. Al had hij het gevoel dat het hem alsnog niet in dank afgenomen zou worden.

Even had hij zich afgevraagd of het wel verstandig was om überhaupt naar haar toe te gaan. Hij kon zich voorstellen dat ze geen zin in hem had na wat er vanochtend gebeurd was. Uiteindelijk bedacht hij zich dat dit toch echt zijn huis was, en hij kon gaan en staan waar hij wilde. Ze groette hem, op een zachtere toon dan hij haar ooit had horen spreken. Waarschijnlijk was er nog redelijk wat van het ongemak van vanochtend overgebleven. Asher wist zelf immers ook niet zo goed hoe hij zich op dit moment vorm moest geven. Hij had geen idee of ze echt boos was, of dat ze zich gewoon ongemakkelijk voelde. Misschien wilde ze wel helemaal niet tegen hem praten. Om haar toch iets van een vredesaanbod toe te reiken, liet hij haar weten dat hij wat brandhout voor haar had verzameld. Hij wist niet waarom, maar ze moest dat verdomde vuur iedere avond aanhebben, dus ergens had hij het gevoel dat ze het wel als een gunst zou zien. Even keek ze hem aan en Asher probeerde wanhopig te raden wat ze op dat moment dacht, maar tevergeefs. Voor zijn gevoel was ze altijd boos op hem, wat hij ook deed. Uiteindelijk vertelde ze hem dat ze nog een drankje voor hem had gemaakt, en zette deze vervolgens op tafel. Nu pas realiseerde hij zich dat het spul daadwerkelijk had gewerkt, hij had de afgelopen paar uren immers een stuk minder last gehad van zijn been dan normaal. Hij was zelfs in staat geweest zonder zijn stok rond te lopen. “Thanks,” zei hij met een knikje. Hij had de helft van het andere flesje nog, maar meer was altijd beter. Het zou immers nog wel even duren voordat zijn been volledig genezen was.

Skaði begon aan een nieuw stuk brood en vroeg hem vervolgens wat ze vandaag zouden gaan doen. Even haalde hij zijn wenkbrauw op. Wat ze vandaag zouden gaan doen. Ergens leken ze nu bijna een getrouwd stel. Hij haalde zijn schouders even op. Er was genoeg dat hij wilde doen, alleen kon hij nog steeds vrij weinig. “I was hoping to actually make it to the city today,” liet hij haar weten. Hij had niets tegen de villa, maar om er praktisch vast te zitten, was ook niet ideaal. Hij pakte het flesje van tafel. Nog steeds had hij geen enkel idee wat er precies inzat. “I might, thanks to this.” De afwezigheid van pijn zou vast wel genoeg zijn om hem die rottige heuvel af te krijgen. Er waren een aantal dingen die hij nog wilde doen in de stad, een aantal mensen die hij wilde spreken. Dat hij ondertussen nog een fles rum kon kopen, was ook mooi meegenomen.

Het verbaasde hem, maar ergens leek hij haar te vertrouwen. Hij was gisteren gek genoeg geweest om haar drankje te drinken, zonder enig idee van wat erin zat. Hij wist nog steeds niet wat het was, maar het had hem tot nu toe nog niet weten te doden, dus hij dacht wel dat het goed zat. Na het nieuwe flesje nader geïnspecteerd te hebben, schoof hij het in zijn broekzak. Handig voor later.

Toen ze vroeg wat het plan voor vandaag was, antwoordde hij dat hij zo naar de stad wilde. Deze keer had hij de instantie om het ook daadwerkelijk tot Isla de Juegas te halen, zonder een eventuele wurgpoging. Hij maakte er een punt van dat hij naar de stad wilde, niet zij. Hij was immers het een en ander van plan, waarvoor hij Skaði beter niet bij zich kon hebben. Naast wat zakelijke ontmoetingen met wat van zijn kapiteins – waarvan hij wist dat Skaði ze niet zou mogen – was hij ook nog van plan om een bepaald gebouw in de stad te bezoeken; the Blooming Rose. Het enige bordeel op het eiland waar hij geregeld kwam, om een bepaald iemand op te zoeken. Hij kon zich niet voorstellen dat Skaði zin had om een bordeel binnen te stappen, en hij kon ook niet zeggen dat hij erg enthousiast was om haar mee te nemen. Sierra zou ongetwijfeld vragen hebben. Skaði zei opeens dat ze haar vragen vandaag voor zich moest houden, waarop hij meteen weer herinnerd werd aan haar woorden van gisteren. Opnieuw zorgden ze voor een ongemakkelijke knoop in zijn maag, en hij richtte zijn blik naar de grond. “Hmm,” was het enige geluid dat hij liet horen. Hij wilde het er helemaal niet meer over hebben, al was hij wel blij dat ze toch iets geleerd had van de nare ervaring van gisteren. Vervolgens zei ze dat ze toch nog wat dingen moest halen voor de drankjes die ze wilde maken, een geniepige manier om mee te delen dat ze met hem mee zou gaan. Asher keek haar licht fronsend aan. Maar goed, ze kon doen en laten wat ze wilde. Als ze naar de stad wilde, kon hij haar moeilijk tegenhouden. “Fine,” zuchtte hij uiteindelijk. Hij kwam overeind uit zijn leunende positie om op zoek te gaan naar zijn stok, die hij toch wel nodig had voor de relatief lange reis. “But I’m gonna have to take care of some things, on my own,” liet hij haar vervolgens weten, terwijl hij de woonkamer weer inliep om het een en ander bij elkaar te rapen. Wat geld zou sowieso wel van pas komen, Sierra's tijd was immers niet gratis.

Het feit dat Skaði met hem mee wilde, maakte alles toch een stuk lastiger. De ideale situatie was dat ze Sierra nooit zou ontmoeten, al wist hij niet precies waarom hij dat wilde. Sierra zou het hoogstwaarschijnlijk niet op prijs stellen als ze erachter kwam dat er een totaal vreemde vrouw in zijn huis woonde, die hij daarnaast ook nog eens als slaaf had gekocht. Aan de andere kant had hij ook niet het gevoel dat Skaði heel erg onder de indruk van hem zou zijn als ze erachter zou komen dat hij een courtisane had die hij regelmatig bezocht. Maar goed, het was niet alsof ze nog enig respect voor hem over had, dus hij ging er niet vanuit dat hun band nog dieper kon zinken. Toch bleef ze hier wonen, en toch bleef hij het waarderen dat ze was gebleven. Hij begreep er helemaal niets van, dus dacht hij er ook maar niet te veel over na.

Hij sloeg haar even gade terwijl ze aan het brood plukte. Het was onvermijdelijk dat zijn ogen even naar haar keel gingen, waar de blauwe plekken zaten die hij had veroorzaakt. Het was eigenlijk alleen nog maar erger geworden in vergelijking met gisteren en wederom schaamde hij zich ervoor. Hoe had hij in hemelsnaam zijn temperament zo kunnen verliezen? Hij beet even op zijn lip om niet nogmaals zijn excuses aan te bieden, hij had immers geen zin om er nog over te praten. Het liefst vergat hij gewoon volledig dat het gebeurd was, al kon hij dat eigenlijk ook niet maken. Zo zou hij er wel heel makkelijk vanaf komen. Hij zag zijn schuldgevoel als een soort van straf voor alles wat hij had gedaan, al leek het nooit genoeg te zijn om hem ervan te weerhouden om dezelfde fout weer te maken. Hij hoopte maar dat deze keer anders was.

Uiteindelijk zei hij maar dat ze wel met hem mee zou kunnen, maar hij had wel wat zaken die hij zelf moest regelen. Vervolgens pakte hij het een en ander bij elkaar en zocht zijn weg naar buiten, waar ze blijkbaar al op hem zat te wachten, gepaard met een gevatte opmerking. “Shut up,” zei hij, al stond er een halve grijns op zijn gezicht terwijl hij de woorden uitsprak. Vervolgens begon hij, langzaam maar zeker, aan zijn weg naar beneden. Het duurde toch even voordat ze de stad bereikten, maar het lukte wel. Onderweg had hij zijn blik nog even op de rots geworpen waar het allemaal gebeurd was, en zich nog eens extra schuldig gevoeld. Zodra ze op locatie waren, zocht hij bijna automatisch de weg naar de eerste beste taveerne. Hij had immers al twee weken niks gedronken.