Embrace the reckless

De beslissing om een deken over hem heen te slaan had niet erg lang geduurd om te maken. Het vuur moest ondertussen uitgedoofd zijn en ondanks dat er vaak een stikkende warmte over het eiland hing, waren de nachten altijd koeler. Deze temperatuurschommelingen konden verraderlijk zijn. Skaði kwam deels overeind en sloeg het deken waar ze onder lag ook om hem heen. Toen ze haar hoofd weer zachtjes in de kussens neerlegde wachtte ze een paar tellen, voordat ze zich lichtjes zijn kant op bewoog. Ze kon zijn regelmatige ademhaling horen en de warmte van zijn lichaam voelen. Voordat ze het wist werd er een arm om haar heengeslagen, die haar nog wat dichter naar de andere persoon bracht. Haar hart klopte ongewild iets sneller op dat moment, waarna ze haar hoofd net iets lager kwam te liggen dan die van hem. Net zoals de vorige keren dat ze bij hem had geslapen kon ze zijn hartslag horen, die er langzaam maar zeker voor zorgde dat haar lichaam overspoeld werd door een loom gevoel. Hij liet een zacht gemompel horen, terwijl ze voelde hoe hij zijn gezicht in haar donkere haren begroef. Het voelde allemaal zo natuurlijk, alsof ze al jaren op deze manier naast elkaar in bed lagen. Voorzichtig stak ze haar arm tussen die van Asher door die om haar heengeslagen was, zodat deze slapjes om hem heen hing, met haar vingertoppen die tegen zijn rug aan rustte. Haar andere arm had ze onder haar hoofd liggen, haar benen tegen die van hem aan. Het moment was perfect, het was vredig.

Een zacht geluidje verliet haar keel toen er iemand in het bed bewoog. En die iemand was niemand minder dan Asher, natuurlijk. Ze lag nog altijd op haar zij, met haar ene arm onder haar hoofd, bovenop het kussen en de andere rustend op het matras. De bron van warmte was eventjes weggeweest, wat haar sowieso al een beetje had gewekt. De geïrriteerde zucht was haar niet ontgaan. Ze had dan ook besloten om haar ogen dan maar te openen, om te zien wat er aan de hand was. Dat leek nog niet zo gemakkelijk, want het kostte haar de nodige moeite om dat te doen. Toen ze haar ogen opende, keek ze recht in die van Asher. Skaði knipperde de slaap een beetje weg uit haar ogen, maar dat lukte niet echt. Haar lichaam voelde nog altijd een beetje pijnlijk en beurs aan, maar de lange rust was wel goed geweest voor haar. “How long did we sleep?” vroeg ze hem vervolgens gapend, terwijl ze haar hoofd weer wat dieper in de kussens drukte en haar ogen sloot. Een lok bruin haar was voor haar gezicht geschoven, maar het leek er niet op dat ze haar arm zover kon krijgen om het weg te strijken. Ondertussen trok ze haar benen wat op, gezien die ook aardig stijf aanvoelde. Dat kreeg je ervan als je een hele dag in bed bleef liggen.

Hij vertelde haar dat ze iets van twaalf uur hadden geslapen, misschien zelfs nog wel wat langer. Een ontevreden geluid kwam uit haar keel zetten, dat was heel erg lang. Eigenlijk vond ze het niet eens zo heel erg, maar na zo lang liggen voelde haar lichaam nogal beurs en verkrampt aan. Terwijl ze haar hoofd deels in de kussens genesteld had, voelde ze hoe de lok die voor haar gezicht was geschoven opgetild werd en naar achter werd geschoven. Het was een klein gebaar, op zich nietszeggend. Maar zo voelde het niet. Een tinteling van gevoelens en emoties schoot door haar lichaam heen op datzelfde moment, in precieze seconde. Een kleine glimlach ontstond rond haar lippen toen hij opmerkte dat ze er al wat beter uitzag. Een zachte, bijna tedere aanraking zorgde ervoor dat haar huid een beetje tintelde op de plaats waar ze zijn aanwezigheid had gevoeld in de kleine beweging die hij had gemaakt. Nog altijd snapte ze niet waarom ze zo reageerde op van die kleine, betekenisloze dingetjes. Hij vertelde haar dat hij gedacht had om haar kwijt te zijn toen hij haar op had getild. Zoals ze al gedacht had, had hij haar uit de kelder gehaald en haar hierheen gebracht. Na een volle maan was ze op haar zwakst, het meest kwetsbaarst. “It drains my energy to the bone, but leaves just enough to keep me alive.” Haar stem was niet veel meer dan een zacht gemompel wat maar net over haar lippen kwam. Nog altijd had ze er spijt van dat ze het hem niet eerder had verteld, maar ze had besloten niet nog een keer haar excuus aan te bieden voor iets wat niet meer teruggedraaid kon worden. “If I die, he dies too. And if he dies.. I die.” Er was geen bewijs voor deze theorie van haar, maar ze voelde het op de één of andere manier aan. Het beest was sinds die ene nacht een deel van haar geworden. Het had zich versmolten in haar eigen ziel, en er was geen mogelijkheid om de twee van elkaar gescheiden te krijgen zonder schade aan de ander. Het was een onplezierige gedachte dat ze de rest van haar leven met dit probleem rond moest lopen. Hoe vaak had ze wel niet geprobeerd om een medicijn te vinden? Hoe vaak had ze wel niet geprobeerd om zelf een medicijn te maken? Het was hopeloos.

Ze had het niet echt door dat haar hand eindelijk van zijn plaats afgekomen was en naar zijn gezicht gegaan was. Nu de lok haar voor haar hazelkleurige ogen verwijderd was kon ze hem weer aankijken, ze merkte op dat ze wel heel dicht bij elkaar lagen. Logisch ook, aangezien ze onder hetzelfde deken lagen en ze zich vannacht weer in zijn armen had genesteld. Wat was er aan hem dat ze zijn aanrakingen wel accepteerde – en er soms zelfs naar verlangde – terwijl die van elk ander haar misselijk maakte? Ze wist het niet, ze wist het echt niet. De toppen van haar vingers gingen wat afwezig over het litteken onder zijn linkeroog, om vervolgens zijn kaaklijn naar beneden te volgen. Haar hand werd weer op het matras gelegd en eigenlijk had ze nu pas door wat ze gedaan had. Een vermoeide zucht verliet haar mond terwijl ze haar ogen weer sloot, echt zin om uit bed te komen had ze niet.

De toppen van haar vingers streken wat afwezig over het litteken onder zijn oog. Op de één of andere manier had ze zich al vaker afgevraagd hoe hij eraan gekomen was. Elk litteken had immers zijn eigen verhaal, iets wat ze zelf maar al te goed wist. Als je je focuste op een bepaald iets, was het soms zo dat het precieze moment weer voor je netvlies werd gehaald. Het was ook zo met haar eigen littekens, het grootste voorbeeld de vele striemen op haar rug. Natuurlijk waren ze niet allemaal op hetzelfde moment gebeurd, al waren er dagen geweest die ervoor hadden gezorgd dat de nieuwe littekens niet op twee handen te tellen waren geweest. Het waren niet de enige tekens die ze had. De lichte lijntjes om haar polsen die haar constant herinnerde aan het feit hoe machteloos ze was geweest. De tandafdruk van de weerwolf in haar zij. Zo zou ze nog wel eventjes door kunnen gaan. Het waren dingen die je maakte tot wie je was. En ze was stiekem benieuwd wat zijn verhalen zouden zijn. Het was haar namelijk al eerder opgevallen dat zijn lichaam ook getekend was geweest.. en niet zo’n klein beetje ook.

Haar ogen waren voor een kort moment gesloten geweest. Ondanks de vele slaap die ze nu al hadden gehad, voelde ze zich nog altijd doodmoe. Echter werden haar ogen geopend toen ze plotseling voelde hoe zijn hand op de zijkant van haar gezicht rustte. Zijn duim streek over haar jukbeen heen en voor een moment leek de hele wereld onder haar voeten vandaan te kruimelen. Haar hart leek even te stoppen met kloppen en haar hoofd voelde lichtjes aan. Het leek wel alsof haar huid in vuur en vlam stond, daar waar hij haar aanraakte. Hij kwam dichterbij, waarna het gebeurde. Ze voelde zijn lippen op de hare en even had ze het gevoel dat alles op zwart zou gaan. Automatisch sloot ze haar ogen, maar het leek alsof elk spiertje in haar lichaam was bevroren. De eerste seconde deed ze helemaal niets. Haar hoofd sloeg op hol, net zoals haar hartslag en daarmee ook ademhaling. Alle alarmbellen in haar hoofd gingen af. Duw hem weg. Draai je hoofd de andere kant op. Trek je terug. Spring overeind. Ze deed geen van al die dingen. Het enige wat ze deed, was het maximale wat er op dit moment mogelijk was met haar verstijfde lichaam. Heel, heel lichtjes beantwoordde ze zijn kus. Onbewust was de hand die eerder over zijn litteken had gestreken op zijn achterhoofd beland, waar deze door zijn verwilderde haren ging. Ze wist niet hoe het mogelijk was, het onmiskenbare gevoel van honderden vlinders die in haar buik als een storm door elkaar heen fladderden. Heel erg lang duurde het moment niet, want de brunette haalde haar lippen lichtjes van die van hem af. Toch trok ze haar gezicht niet verder terug, kwam ze niet als een bezetene overeind om de kamer uit te vluchten. Haar hand was van zijn achterhoofd naar zijn nek gezakt, waar de toppen van haar vingers tegen zijn huid aan rustte terwijl ze daar zo lagen. Haar ogen hadden zich geopend en ze keek recht in die van hem, zo dicht bij elkaar waren ze nog niet eerder geweest. Skaði had zo het vermoeden dat hij haar hart kon voelen kloppen, want dat ding ging als een bezetene tekeer in haar borstkas. Hoe kon het mogelijk zijn dat ze er zeker van was dat ze elke man in Fallen Skies ruw van zich afgeduwd zou hebben, om ze waarschijnlijk nog een klap of trap na te geven. Elke man, behalve Asher. Ze had het toegestaan dat hij haar had aangeraakt, dat hij haar had gezoend. Het ergste was misschien nog wel dat ze het niet erg had gevonden, dat ze zijn zoen zelfs lichtjes had beantwoord, ondanks dat ze verbaasd geweest was. Het voelde alsof het zo hoorde, alsof dit alles natuurlijk was, alsof het nooit iets anders had kunnen zijn dan dit. Zonder dat ze het echt doorhad bleef ze hem geïntrigeerd aankijken. Wie had deze plotselinge draai aan zien komen? Waarschijnlijk iedereen, behalve Skaði en Asher zelf.

Dat het haardvuur niet meer brandde en dat het donker was in de ruimte had ze eigenlijk nog niet heel bewust door. Het kwam door zijn aanwezigheid, door het veilige gevoel wat haar overspoelde wanneer hij haar aanraakte. Alleen was het vandaag anders, want naast veiligheid was er nog een ander explosief gevoel in haar buik die haar af liet vragen wat dit allemaal was. Het moment dat hun lippen elkaar raakte en ze hem toeliet vertelde haar genoeg. Het was echter nog maar de vraag of het verstandig was, of ze het wilde. Het antwoord op beide was waarschijnlijk nee. Hij was een Lord, zij was een noorderling die hem niets te bieden had. Daarbij bleef het feit dat ze niet bepaald de meest gezonde relatie hadden opgebouwd. En toch voelde ze wat ze voelde. Het was een gevoel wat zich jarenlang niet had laten zien. Waarom nu wel? Waarom hem? Uiteindelijk kwamen hun lippen van elkaar los. Ze zou liegen als ze zei dat ze er niet van genoten had.

Hij vroeg haar na een korte stilte of dit nu echt net gebeurd was. Zelf bleef ze eventjes stil, terwijl er een lichte frons op haar gezicht was verschenen. “I guess it did..” Haar stem was een zachte fluistering die door de nacht werd meegevoerd. Ze wist dat hij haar toch wel zou horen, gezien ze zo dicht bij elkaar lagen. Nog altijd had ze geen poging gedaan om de ruimte tussen hen in te vergroten, het enige wat ze had gedaan was hem aankijken. Hij keek verbaasd, ondanks dat hij degene was die deze move had gemaakt. Had hij soms verwacht dat ze hem ruw weg zou duwen? Ergens was ze er zelf ook verbaasd over.

De hand die in zijn nek lag kwam weer in beweging. Haar vingertoppen gingen over zijn schouder naar zijn keel, om vervolgens een stukje via zijn borstkas naar beneden te glijden, waardoor ze haar hand weer terug had. “I need some fresh air..” mompelde ze terwijl ze zich op haar rug draaide en overeind kwam. De brunette bewoog wat bij hem vandaan, terug naar haar eigen kant. Ze gooide in deze beweging het deken van zich af en zwaaide haar benen over de rand van het bed, om vervolgens met enige moeite overeind te komen. Haar lichaam voelde nog altijd wat loom en beurs aan, maar haar doorzettingsvermogen zou zich daar niet door tegen laten houden. Voor een moment bleef ze staan, herstellende van de hele beweging van net, waarna ze om het bed heen liep. De deur stond nog open, maar het was haar iets te donker in het huis. Op de tast pakte ze de deurknop vast, waarna ze zich een kwartslag omdraaide. “Are you coming?” vroeg ze hem vervolgens. Al was het niet echt bedoeld als een vraag. Ze wilde dat hij mee zou komen, onder andere omdat het overal donker was. Ondertussen had ze ook wel gemerkt dat ze zich veiliger voelde als hij bij haar was, ook in het donker.

Er was een stilte gevallen na haar laatste woorden. Skaði wist zichzelf weinig tot geen houding te geven en trok haar hand daarom maar rustig terug, al kon ze het niet laten om deze nog kort langs zijn warme huid te laten gaan. Vervolgens meldde ze hem dat ze wat frisse lucht nodig had en op een bepaalde manier voelde ze aan dat hij dat niet erg leuk vond. Dacht hij soms dat ze er in het holst van de nacht vandoor zou gaan? Normaal had ze dat waarschijnlijk ook gedaan, want zo stak ze nu eenmaal in elkaar. Ze was slim en was vast wel in staat om op de één of andere manier van het eiland af te komen. Maar dat wilde ze helemaal niet. Ze was helemaal niet van plan om het hazenpad te kiezen. Nee, in tegenstelling vroeg ze hem zelfs of hij nog met haar meekwam. Heel lang had hij niet nodig om een keuze te maken, want hij kwam al overeind. Tot haar grote genoegen.

Hij vroeg haar waar ze heengingen “Not far..” mompelde ze terwijl ze de donkere woonkamer binnenstapte. Ze was niet van plan om een hele wandeling over het eiland te maken, aangezien ze ook geen moeite had gedaan om zich nog verder aan te kleden. Het veel te grote shirt van Asher was genoeg om aan te hebben terwijl ze even een frisse neus ging halen buiten. Ze deed zelfs niet de moeite om haar laarzen aan te trekken, die nog altijd ergens in de buurt van de bank waren gedrapeerd. Met een zacht gekraak duwde ze de voordeur open, nadat ze deze van het slot had gehaald, en stapte naar buiten. Het was donker, alleen het licht van de maan en de sterren zorgde ervoor dat ze kon zien waar ze liep. Op haar blote voeten wandelde ze door het gras heen, terwijl ze zo nu en dan checkte of Asher er nog wel was. Zonder zijn aanwezigheid zou ze dit immers nooit doen. Ze kon het geluid van golven die kapot sloegen tegen de rotsen horen hierboven. Haar ogen gingen over de horizon, waarna ze stopte met lopen en zich op de grond liet zakken. Het uitzicht vanaf de klif was prachtig. Je kon de weerspiegeling van de maan, net niet meer helemaal rond, op het oppervlak van de zee zien. Het bewoog een beetje door de golven, maar je kon wel duidelijk zien dat het de maan was, omringd door de ontelbare sterren. Ze was best stil, maar ze had dan ook geen idee wat er te zeggen viel in deze hele situatie. De brunette trok haar benen een beetje op en liet haar hoofd op haar knieën rusten, een positie waarin ze wel vaker zat, en richtte haar ogen op de donkere golven. “Are you still going to send me away, since the full moon is over now?” kwam er uiteindelijk zacht uit haar mond terwijl ze haar hoofd een kwartslag naar hem toe draaide, haar wang op haar knieën rustend en met een aantal bruine lokken die tegen haar benen aan hingen. Ze kon zijn gestalte wat beter zien hierbuiten, het was net dat schijnsel van de maan die haar zicht had verbeterd.

Toen ze de buitendeur opende voelde ze hoe haar maag zich om leek te draaien. Ondanks zijn aanwezigheid keek ze er niet naar uit om naar buiten te gaan, de duisternis in. Toch had ze er zelf voor gekozen. Een beetje frisse lucht zou hen beide goed doen na.. na wat er net was gebeurd. Skaði wist dat ze het toe had gelaten, dat ze hem zelfs lichtjes terug had gezoend. Het was beangstigend aan de ene kant, terwijl er ook een deel van haar was die niets liever wilde dan in zijn aanwezigheid zijn. In elk geval zou de nacht hen misschien wel wat afkoelen. In de buurt van de rand van de klif liet ze zich op de grond neerzakken, in haar ooghoek zag ze hoe Asher haar voorbeeld volgde. Er viel een korte stilte waarbij ze haar ogen voor zich uit gericht had staan. De sterren waren voor haar een wirwar van lichtbolletjes. Sommige groter of helderder dan anderen. Er waren mensen die hun weg konden vinden door de sterren te lezen, maar haar vader had haar dat nooit geleerd. Een zachte zucht rolde over haar lippen waarna ze hem besloot te vragen of hij nog altijd van plan was haar weg te sturen. Het was een gedachte geweest die nu pas weer omhoog was komen drijven in haar hoofd. Harde feiten waar ze op vredige momenten weer met haar neus op gedrukt werd.

Een wat ongelovige uitdrukking was op haar gezicht verschenen.  Het duurde dan ook eventjes voordat zijn woorden bij haar binnen waren gedrongen. “I thought you would, because of the whole werewolf thing..” mompelde ze terwijl ze haar ogen op hem gericht hield. In deze paar weken tijd hadden ze veel meegemaakt, waaronder inderdaad wat minder leuke dingen. Toch was er iets wat haar hier had gehouden. “That’s not true..” fluisterde ze dan ook op zijn andere woorden. Dat ze alleen nog maar bij hem was omdat ze geen andere plaats had om naartoe te gaan. “That’s everything but true..” Nog altijd hield ze zijn blik vast met haar donkere ogen terwijl ze kort haar hoofd schudde. Het was iets wat ze zichzelf voorgehouden had, maar ze had dondersgoed geweten dat het niet zo was geweest. Skaði tilde haar hoofd van haar knieën af en rechtte haar rug een beetje. Zonder nog iets te zeggen overbrugde ze de kleine afstand tussen hen in. In deze beweging pakte ze zijn hand beet, tilde zijn arm op en werkte haar hoofd eronder door, waarna ze deze tegen hem aan liet rusten. Haar vingers verstrengelde zich in die van hem, van de hand die ze beet had genomen en over haar schouders had gelegd. Haar ogen waren op het uitzicht van de zee en de sterrenhemel gericht. Het was goed zo.

Ondanks dat ze geen plaats meer had om naar terug te gaan, was dat niet de enige reden dat ze was  gebleven. Toen ze hem dat duidelijk probeerde te maken, had ze niet echt het gevoel dat hij haar geloofde. Zin in een discussie om zoiets onbenulligs had ze niet op dit moment, dus werkte ze zich maar in zijn armen voordat het onderwerp nog verder open werd getrokken. De warmte van zijn lichaam sloeg al snel op haar over, het was zeker aangenaam. De manier waarop hun vingers in elkaar verstrengeld waren, zijn arm om haar lichaam heengeslagen. Opnieuw voelde het weer zo natuurlijk, alsof ze al jaren elke nacht in deze positie bij de klif gingen zitten. Skaði was zich ervan bewust dat zich achter hen die immens donkere jungle bevond. Toch leek het haar niet zo te beïnvloeden als normaal, maar dat kwam hoogstwaarschijnlijk omdat haar volledige aandacht bij een totaal iemand anders was. Wat afwezig bewoog ze wat met de vingers die in de zijne verstrengeld waren, terwijl ze haar hoofd tegen hem aan liet rusten. Haar ogen gingen naar de fonkelende sterren in de donkere nacht. Ze herinnerde zich haar oma, hoe die haar elke avond had verteld over de vele goden en diens geschiedenis. Op het slavenschip had ze haar goden vaak in twijfel getrokken. Maar het was ook iets geweest waar ze zich altijd aan vast had kunnen houden.

“My home..” begon ze zachtjes terwijl ze haar ogen op de weerspiegeling van de maan gericht hield. Haar thuis had nooit echt als een thuis aangevoeld. “I was born in Skorravir,” vertelde ze hem terwijl ze een keer slikte. Ze had niet verwacht dat ze iemand zo’n persoonlijke kijk in haar leven zou geven. “My mother died when I was one, leaving me and my father behind. My father was a viking.. he never really cared much about me.” Voor de meeste mannen van het noorden was het een teleurstelling om een dochter te krijgen. Een man die een vrouw had die hem veel zonen kon geven mocht zich dan ook uiterst gelukkig prijzen. Nee, haar vader had haar compleet aan haar lot overgelaten. En uiteindelijk, net toen ze dacht dat hij om haar was gaan geven, had hij haar verkocht. Weggedaan. Alsof ze één of ander beest was geweest wat je gewoon weg kon brengen wanneer het je zinde. Onbewust had ze een beetje in zijn hand geknepen. Ook dit waren niet bepaald fijne herinneringen om aan terug te denken. Nee, haar leven was nooit echt rooskleurig geweest. Alleen in haar jongere jaren, toen ze nog maar weinig besef van de wereld had gehad. “He sold me because he needed the gold,” kwam er toen stilletjes uit haar mond. Het was niet iets waar ze trots op was, noch iets wat ze graag aan andere mensen vertelde, puur omdat het zo vernederend was.