Embrace the reckless

Nog een aantal keer haalde ze naar hem uit met haar been, waarvan ze een welgeplaatste trap tegen zijn bovenbeen aankreeg, waar zijn steekwond zich ook nog eens begaf. Even klemde hij zijn kaken op elkaar en liet een laag, gepijnigd gejammer horen. Iets harder nog en hij had op de grond gelegen. Uiteindelijk wist hij een redelijke grip op haar te krijgen, waarop hij haar linea recta richting de kelder sleurde. Allebei lieten ze een spoor van bloed achter en Asher was er vrij zeker van dat er een scherf in zijn voet was blijven hangen. Koppig liep hij door.

Zoals verwacht, verzette ze zich met man en macht. Het zorgde er alleen maar voor dat er meer en harder aan haar haren werden getrokken. Hier en daar greep hij naar haar shirt om haar maar mee te kunnen krijgen. Het leek een eeuwigheid te duren voordat ze hun afdaling naar de kelder hadden gemaakt. Met een vermoeide zucht liet Asher de deur in het slot vallen, waarop hij zijn blik door het duister op haar richtte. Zijn ademhaling was nog steeds gejaagd, dus leunde hij met zijn rug tegen de deur aan om enigszins bij te komen. Hij wachtte even om te zien wat ze zou doen. Of ze zou proberen weg te komen, of ze hem aan zou vliegen. Het bleef stil. Hij hoorde hoe ze zichzelf naar de grond liet zakken. Ergens voelde het haar verkeerd om haar hier achter te laten, vooral na wat er allemaal gebeurd was, maar aan de andere kant voelde hij zich op dit moment wraakzuchtig genoeg om haar dit aan te doen. Haar tijd in het donker zou een volkomen marteling voor haar zijn en ergens was dat precies wat hij op dit moment voor haar wilde. Tegelijkertijd wilde hij zich vasthouden aan het laatste grijntje menselijkheid dat hij nu leek te verliezen. Hij schraapte zijn keel, waarna zijn hand zich weer richting het slot van de deur bewoog en deze weer opendraaide. Het leek er niet op dat ze zou proberen om weg te komen. “I’ll see you tomorrow,” mompelde hij zachtjes, waarna hij de deur openende, erdoor heen ging en hem vervolgens weer dicht deed. Hij draaide het ding op slot en werkte de brede balk naar beneden, die het monster waarin ze weldra zou veranderen hopelijk tegen zou houden. Hetzelfde deed hij met deur nummer twee, waarna hij zich weer op de begane grond bevond. Hij voelde zich nu al nerveus voor vannacht.

Met pijn in het hart sloot hij de deur achter zich. Het voelde behoorlijk onmenselijk om haar zo achter te laten, in een omgeving waarvan hij wist dat ze er bang voor was. Het minste wat hij haar had kunnen gunnen was een of andere bron van vuur, iets om haar te beschermen tegen het donker nu ze zichzelf nog was. In alle chaos had hij haar zelfs dat niet gegund. Hij had bij haar kunnen blijven, want hij wist dat zijn aanwezigheid zo nu en dan leek te helpen met haar angst. Op dit moment vertrouwde hij zichzelf echter niet om bij haar te zijn. Ze hadden allebei gezien waar dat toe kon leiden. Moedeloos liep hij naar de woonkamer, waar hij zichzelf op de bank liet zakken om vervolgens het beetje glas uit zijn voet te plukken. Wederom was het huis een totale chaos. Bloedsporen over de vloer, de rum en scherven die in de slaapkamer lagen. Enigszins geschrokken keek hij op toen er op de voordeur werd geklopt. Dat ook nog. Met een zucht kwam hij overeind, deed de deur open om het gezicht van de vrouw van de bakker te zien. Ze kwam het brood brengen. Zoals gewoonlijk knoopte ze weer een veel te lang gesprek aan, waarin ze hem opnieuw over Skaði vroeg. Er werd hem gevraagd waar de brunette was, waar hij even geen antwoord op had. Met zijn lichaam probeerde hij de chaos in het huis af te schermen. Straks zou ze nog denken dat hij haar vermoord had.

De dag verliep langzaam. Hij durfde het huis niet te verlaten in de angst dat ze op de een of andere manier zou ontsnappen, maar hij was tevens bang om hier te blijven. Want wat als ze vannacht zou transformeren? Hij zou vastzitten op een gigantische tijdbom. Misschien waren de deuren niet genoeg om haar vast te houden en in dat geval vormde hij de perfecte midnight snack voor het hongerige beest. Zodra de zon onderging, stak hij het haardvuur aan, bijna uit gewoonte. Voor een tijdje bleef hij er gewoon voor zitten, nippend aan de tweede fles rum. De witte kat was ondertussen naar de kelderdeur gelopen, waar het ongeduldig zat te miauwen. Hij miste zijn baasje. Zo nu en dan week zijn blik door de ramen naar buiten, met zicht op de maan die dreigend en vol aan de hemel stond. Slapen zou hij toch niet, dus hij had het niet eens geprobeerd. En na een tijdje hoorde hij het: een primitief, dierlijk geluid dat van beneden leek te komen. Hij slikte, versterkte zijn grip op de fles en fixeerde zijn blik op het vuur terwijl hij de geluiden aanhoorde. Gegrom, gehuil, gebeuk, het onmiskenbare versplinteren van glas. Het leek de kat ook te storen, sinds het beest zich meteen weer naar de haard haastte. Asher spendeerde de rest van de nacht aan het vuur, vergezeld door de fles rum, de witte kat en het zwaard dat naast hem lag, voor het geval alles uit de hand moest lopen. Toen de ochtend viel, werd het akelig stil.

Na alles wat hij gehoord had, duurde het aardig lang voordat hij de moed had verzameld om daadwerkelijk naar beneden te gaan. Hij had geen idee hoe lang ze zo bleef, of hoe slim het beest was. Misschien zat het hem gewoon op te wachten. Tegen beter weten in, ging hij alsnog naar beneden, de duistere trappen af. De witte gedaante volgde hem op de voet. Zijn ogen verwijdden toen hij het gat in de eerste deur zag. Alsof iemand er zo doorheen had geslagen. Hij hield de kaars die hij bij zich had ervoor, kon zo naar binnen kijken, waar hij een menselijke gedaante zag liggen. Met zijn hart in zijn keel verwijderde hij de balk en opende hij de deur. Daar lag ze, in het midden van de kamer, omgeven door glasscherven, poelen wijn en versplinterd hout. Zonder erbij na te denken, knielde hij bij haar neer en kantelde haar gezicht naar zich toe om te kijken hoe ze eraan toe was. Zachtjes legde hij zijn vingers op de blauwe plekken in haar hals, zoekend naar een hartslag. “You’re okay,” zuchtte hij zachtjes, opgelucht. Hij zette de kaars aan de kant en nam haar in zijn armen, zo voorzichtig als hij maar kon.

Het was een lange tocht naar boven. Het feit dat hij nog steeds niet geweldig goed kon lopen, maakte het vrij lastig om de trappen op te gaan terwijl hij iemand droeg, maar het was haalbaar. Met veel pijn en moeite wist hij haar naar de slaapkamer te tillen, waar hij de deur open liet staan, zodat ze zicht had op het vuur dat hij de hele nacht aan had gehouden. Zo voorzichtig als hij kon, legde hij haar neer en trok een van de dekens over haar heen. Hij zorgde ervoor dat haar hoofd op comfortabele wijze op een van de kussens kwam te rusten, waarna hij een bak water met wat lappen stof ophaalde. Ze zat onder een mix van bloed en wijn, iets dat hij zo snel mogelijk wilde verhelpen. Hij haalde de glasscherven weg, maakte haar bebloede huid schoon en keek gepijnigd toe toen hij een blik worp op haar handen. Alsof het deze handen waren geweest die zichzelf door de deur hadden geforceerd. Nu alles rustiger was, voelde hij ook hoe moe hij zelf was, al weigerde hij te gaan slapen. Alsof er alsnog iets zou kunnen gebeuren. In stilte nam hij plaats op de fauteuil die ergens in de hoek stond, waar hij wachtte tot ze weer bij zinnen zou komen.

Een zwakke hartslag in de duisternis was het enige teken van leven. In eerste instantie was hij bang geweest dat ze er niet meer was, dat hij haar aan het beest verloren had. Het begon hem vervolgens te dagen dat ze dit elke maand meemaakte. Een vloek was het juiste woord. Het was een stuk kouder in de kelder dan boven, om maar niet te spreken over al het glas dat er lag. De kelder was absoluut geen fijne plek om je nacht door te brengen, dus wilde hij haar er ook zo snel mogelijk weg hebben. De paniek sloeg lichtelijk toe toen hij haar aansprak en vervolgens optilde. Ze reageerde niet, op geen enkele manier. Ze zei niets, ze ademde amper en toen hij haar in zijn armen had, viel haar hoofd zwakjes tegen zijn schouder aan. Het was alsof er al geen leven meer in haar zat.

In de slaapkamer probeerde hij het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Hij had de glasscherven uit haar lichaam gehaald en het exces aan bloed en wijn dat haar lichaam bekleedde verwijderd. Vervolgens had hij ook de scherven en de rum op de vloer opgeruimd, zodat de misselijkmakende geur van alcohol eindelijk verdwenen was. Hier en daar fluisterde hij haar wat toe, in de hoop op een reactie, maar die bleef uit. Waar waren haar goden als je ze nodig had? Asher zakte verslagen neer op de fauteuil in de kamer, terwijl hij zijn ogen nog even op haar gericht hield. Hij was doodmoe, maar kon alsnog niet slapen als hij niet wist of ze wel oké was. Dus hij bleef wakker. Zijn vermoeide blik was op het raam gericht, waardoor hij uitzicht had op de zee, die er bijzonder rustig bij lag vandaag. Ergens kalmeerde het hem een beetje. Het was nog vroeg in de ochtend, ontzettend vroeg, dus hij zou even de tijd hebben voor de bakkersvrouw weer aan zou komen kloppen. Voor een tijdje verkeerde hij in een staat van halve waakzaamheid toen ze eindelijk omhoogkwam. Paniekerig kwam ze overeind en het kostte Asher, vermoeid als hij was, drie keer zo lang als normaal om eindelijk te reageren. Hij keerde zijn hoofd naar haar toe, ving haar verschrikte blik op, waarna ze zich weer liet zakken. Asher bleef zitten, hij had eerlijk gezegd niet het gevoel dat hij nog op kon staan. Ze vroeg of ze iemand pijn had gedaan, waarop hij zachtjes zijn hoofd schudde. “Just yourself,” liet hij haar weten. Dat de kelder volledig vernield was, was bijkomstige schade, maar eigenlijk boeide dat hem niet zo veel. Hij was al lang blij dat ze nog leefde. Vervolgens bood ze haar excuses aan, waarop zijn blik even naar een willekeurig punt in de kamer ging. “It’s fine. It’s not your fault,” mompelde hij zachtjes. Het was haar schuld niet, ze was zichzelf niet geweest. Hij rechtte zijn rug, in de tijd dat hij moest wachten, was hij toch enigszins onderuit gezakt. “Can I get you anything? Food? Water?” Hij kon zich voorstellen dat ze na vannacht weer op krachten zou moeten komen.

Vreemd genoeg leek ze opgelucht te zijn toen haar blik met de zijne kruiste. Na wat er gisteren gebeurd was, had hij wel verwacht dat ze trauma’s aan hem over zou hebben. Hij was immers degene geweest die haar in die donkere ruimte had opgesloten. Iets waar hij nu spijt van had. Toen hij haar aankeek, voelde hij dat bekende schuldgevoel dan ook weer op komen zetten. Ze was niet veilig bij hem, een gedachte die hem weer deed denken aan wat ze gisteren naar hem had geschreeuwd. Er was geen plek op deze aarde waar ze wel veilig was. Dus hij deed het enige wat hij kon doen, hij probeerde haar te helpen, totdat alles weer volledig mis zou gaan.

Van de rum die hij vannacht had gedronken, merkte hij nu bijzonder weinig. Het was niet bijzonder veel geweest, wat zijn standaarden betrof, hij had immers een beetje waakzaam moeten blijven met het hele weerwolfgebeuren. Meestal ging hij wanneer hij dronk ook meteen goed over zijn grenzen heen, maar vannacht was dat niet gebeurd. Misschien had ze toch iets van een goede invloed op hem. Nu voelde hij zich eigenlijk gewoon vooral moe. Doodmoe.

Op een zwakke toon antwoordde ze dat ze behoefte had aan wat water en wat te eten, waarop hij meteen maar opstond. Blijkbaar deed hij het allemaal iets te snel, want zodra hij overeind kwam, werd zijn zicht ineens bijzonder wazig, gepaard met vage vlekken die voor zijn ogen leken te hangen. Hij bleef even staan, wreef wat in zijn ogen en enkele seconden later waren ze weg. Op een lusteloos tempo liep hij naar de keuken, waar hij de mand brood en een beker water voor haar haalde. Toen hij terugkwam, haalde hij ook nog een van zijn shirts uit de kast om die aan haar te geven. Hij kon zich wel voorstellen dat ze behoefte had aan enige bedekking. “There you go,” mompelde hij zachtjes, terwijl hij de mand brood voor haar zette, het shirt aan haar gaf en de beker op de bijzettafel naast het bed plaatste. Vreemd genoeg durfde hij haar amper aan te kijken. Vervolgens zocht hij zijn weg weer naar de stoel, om daar weer plompverloren neer te zakken. Even staarde hij weer een minuut door het raam, voordat hij zijn blik weer naar haar bewoog. “I'm sorry,” gooide hij er op een schorre toon uit. “For yesterday.” Hij dacht er liever niet aan, maar het was hypocriet om alles maar op de achtergrond te blijven schuiven. Hij had naar haar geschreeuwd, had haar pijn gedaan, had haar veel te vroeg in die kelder gestopt terwijl hij wist hoe bang ze was voor het donker. Er kwam een punt waarop 'sorry' niet meer genoeg was.

Het liep uit de hand. Drie dagen geleden had hij bovenop haar gezeten, zijn handen om haar nek geklemd en gisteren was hij weer gevaarlijk dichtbij gekomen. Hij wist dat het zo niet langer kon, maar een andere oplossing had hij ook niet. Skaði had duidelijk gemaakt dat ze nergens anders had om heen te gaan. Ze had het zo ontzettend duidelijk gemaakt toen ze naar hem geschreeuwd had dat er geen plek op de wereld was waar ze wel veilig was. Hij wilde zich voornemen om haar te beschermen, maar hij wist niet of hij het kon hebben om nog een belofte te verbreken. Zo onderhand werd hij behoorlijk ziek van zichzelf.

Zodra hij haar had voorzien van wat ze nodig had, bewoog hij zich weer richting zijn door zichzelf aangewezen plek: de fauteuil in de hoek. Hij had het gevoel dat hij ten alle tijden tenminste vijf meter afstand van haar moest houden, alsof dat zou helpen. Op ieder gegeven moment probeerde hij oogcontact met haar te vermijden. Zodra hij haar aankeek, zag hij alles ineens weer voor zich. Hoe ze vurig naar hem op had gekeken terwijl ze al die woorden in zijn gezicht had geschreeuwd. Hij probeerde de echo’s te ontsnappen door weer naar buiten te kijken, waar niet genoeg te zien was om zijn gedachten daadwerkelijk bezig te kunnen houden. Asher vroeg zich af waarom hij niet gewoon wegging. Ze was wakker geworden en hij had haar voorzien van alles wat ze op korte termijn nodig zou hebben. Op dit moment was hij volledig overbodig, misschien zelfs een last. Toch had hij het gevoel dat hij nog iets moest doen, dat er nog iets gezegd moest worden. Dus hij bood zijn excuses aan, voor zijn gedrag van de dag ervoor. Haar brood werd terug gelegd en even viel er een stilte. Hij had het gevoel dat hij de wind nu van voren zou krijgen. Tegen zijn verwachtingen in, reageerde ze op rustige wijze. Dat ze het hem eerder had moeten vertellen. “You’re not a monster,” was het enige wat hij terug te zeggen had. Als hij aan haar dacht, haalde hij voor ogen hoe ze ’s ochtends zo rustig in zijn armen had gelegen. Vredig, ondanks alles wat ze had meegemaakt. Er was geen manier waarop Skaði – zijn Skaði – een monster was. Zo sereen had ze daar gelegen.

Opnieuw week hij zijn blik af, alsof zijn schuldgevoel een kilo zwaarder werd, elke keer dat hij naar haar keek. Vanuit zijn ooghoeken kreeg hij mee hoe ze het shirt aandeed, al merkte hij niet dat er heel even wat te zien was. Waarschijnlijk was het ook wel beter van niet. Ongemakkelijk zakte hij weer wat onderuit in de stoel. Nu hij wist dat Skaði toch enigszins oké was, zou hij de slaap wel kunnen vatten. Hij moest er dan ook behoorlijk hard tegen vechten om wakker te blijven. Bij gebrek aan beter zette hij zijn arm op de leuning, om zijn hoofd er vervolgens op te laten rusten. Meteen voelde hij de neiging om in te dutten, al werd zijn aandacht getrokken door Skaði’s stem. Ze merkte op dat hij een vuur had gemaakt, waarop hij enigszins verward opkeek. Was dat zo bijzonder? Ze leek behoorlijk onder de indruk te zijn, alsof ze niet had gedacht dat hij tot zoiets in staat was. “I did,” mompelde hij. Het was het enige geweest dat hem door die rottige nacht had weten te krijgen. Het licht en de warmte van het vuur. Nu begreep hij waarom zij het iedere avond deed. Met een zucht duwde hij zichzelf overeind en wierp nog een blik op haar, klaar om uit de kamer te vertrekken. “I'll let you get some rest.” Zelf had hij immers ook een immense behoefte aan slaap en na gisteren leek het hem beter als ze dat allebei apart deden.

Even zat hij zo goed als vast in de stoel, zijn blik op het raam gefixeerd. Hij voelde zich te moe om op te staan en vermeed de rest van de kamer met zijn ogen. Alsof hij in steen zou veranderen zodra hij haar aankeek. Hoe kon hij haar nog aankijken na wat hij gisteren had gedaan? Zijn ogen durfden de uitdaging aan te gaan toen hij haar ervan verzekerde dat ze geen monster was, om het zo oprecht mogelijk te doen lijken. Zij mocht het misschien niet geloven, maar hij wel, al zou hij de beestachtige geluiden die vannacht uit zijn kelder hadden geklonken niet snel vergeten. De huil van het beest was door merg en been gegaan en nog steeds kon hij niet geloven dat zij het was geweest.

Zijn adem stokte toen ze zei dat hij niet moest gaan. Voor een seconde was hij er heilig van overtuigd dat het enkel in zijn hoofd was gebeurd. Een of andere wanhopige stem van zijn onderbewustzijn die hem vertelde wat hij wilde horen. Want ergens had hij hierop zitten wachten. Ergens wilde hij dat ze zei dat hij hier moest blijven, want hij wilde niets liever. Na gisteren durfde hij echter niet meer bij haar te blijven, tenzij ze er expliciet om had gevraagd. En dat was zojuist gebeurd. Hij keek haar even aan, met een blik die haar vroeg of ze het zeker wist. Hij kon zich immers niet voorstellen dat ze nog maar een minuut in zijn aanwezigheid zou willen zijn, na alles wat hij haar aangedaan had. Asher wist wel dat hij zichzelf niet vergeven had als hij haar geweest was. Hij was nooit erg vergevingsgezind geweest.

Aan de andere kant schreeuwde iedere stem van rede naar hem dat hij weg moest gaan. Hij was moe en had rust nodig, maar boven alles was het feit dat hij niet samen met haar kon zijn. Het risico was te groot dat hij in herhaling zou vallen. Ze hoefde maar een verkeerde opmerking te maken en vervolgens zou alles zodanig escaleren dat hij haar weer zou slaan, dat zijn handen weer om haar hals geklemd zouden zijn. Hij moest hier weg, nu. Asher was echter altijd al iemand geweest van de hedonistische geneugten. Toen ze zei dat ze niet alleen wilde zijn, had zijn slaapgebrek al meteen voor hem beslist dat hij zou blijven. “Fine,” zuchtte hij, terwijl hij zich weer omdraaide. “But I really need to get some sleep.” Iets dat hem niet ging lukken op die godvergeten stoel.

Een vermoeide zucht verliet zijn keel toen hij zich bedacht dat dit nu elke maand zo zou gaan. Een keer in de vier weken zou ze weer in het beest veranderen, hij zou haar op moeten sluiten in de kelder – die haar hopelijk elke keer zou houden – en daarna zou hij moeten dealen met het hoopje verdriet dat ze die dag erna was. Hij zou het doen, sowieso, maar het was niet makkelijk. Hij kon zich echter voorstellen dat het voor haar nog erger moest zijn. Er vormde zich een knoop in zijn maag toen hij terugdacht aan het gat in de eerste deur. Het moest ooit een keer misgaan en die dag zou waarschijnlijk zijn dood worden.

De woorden die zo vluchtig uit haar mond kwamen, had hij niet verwacht. Elke dag overtuigde hij zichzelf ervan dat ze een hekel aan hem had en dat dat compleet gerechtvaardigd was door alles wat hij haar had aangedaan. En ergens hoorde het ook zo te zijn, maar er was alsnog iets dat hen bij elkaar hield. Datgene was dan ook precies wat hem stil deed staan toen ze hem vroeg om te blijven. Hij probeerde iets van een geïrriteerde expressie op zijn gezicht te zetten, maar het wilde niet echt lukken. Ondanks dat hij zo moe was, was hij ontzettend blij dat ze hem nog om zich heen wilde hebben. Dat ze hem nog tolereerde. Hij had het immers al lang niet meer gedaan.

Het was beter om enige afstand tussen hen te creëren. Het was duidelijk dat hun relatie – of wat het ook was – allesbehalve stabiel en gezond was. Ze was niet veilig bij hem, iets dat ze nu allebei wel wisten, en toch konden ze er niet voor kiezen om bij elkaar weg te blijven. Wat het ook was dat hij voor haar voelde, het leek met de dag erger te worden. Iets dat hij moest voorkomen, want hoe ver zijn interesse voor haar ook reikte, het was een verschrikkelijk idee. Hij was getrouwd, had een dochter, hij kon het zich niet veroorloven om zich volledig in iemand anders te storten. Uit ervaring had hij echter geleerd dat hij het toch wel zou doen. Dus hij bleef. Vooral toen ze hem met haar blik naar de plek naast haar loodste. Ze zei dat ze allebei wel wat rust konden gebruiken en zonder nog maar ergens over na te denken, liet hij zich op de andere kant van het bed zakken. Hij trapte zijn laarzen uit en ontdeed zich van zijn shirt, waarop hij zijn hoofd lusteloos op het kussen liet vallen. Hij wreef in zijn ogen, die ineens behoorlijk zwaar aanvoelden. Vervolgens ging hij op zijn zij liggen, op zijn rug sliep hij immers niet geweldig. Even liet hij zijn blik over haar gezicht heen gaan. Ze maakte hem doodsbang en tegelijkertijd was ze het meest geweldige dat hem in tijden was overkomen. Met een kleine glimlach op zijn gezicht zakte hij weg in een diepe slaap.