Embrace the reckless

Het was ongepast om zijn kamer nog langer te blijven claimen, want ergens had ze het gevoel gehad dat het een stille hint was geweest dat ze beter kon vertrekken. Ze was vrij verklaard, dus echt veel om over te zeuren had ze niet. Dat ze zijn intenties verkeerd had ingeschat, wist ze niet. “Really?” mompelde ze terwijl ze hem aankeek en zag hoe zijn mondhoeken een beetje omhoog waren getrokken. “And you say that after I’ve been sleeping in your bed for two weeks.” Ze klonk een beetje opgelaten, waarna ze zuchtte en kort haar hoofd schudde. Ondertussen leunde ze lichtjes tegen de muur naast de deur aan, terwijl ze de doek weer terug had gebracht naar haar achterhoofd om deze zacht tegen de wond aan te drukken. Niet te hard, want anders deed het toch echt teveel pijn.

Haar blik was afgedwaald naar de grond waar ze ieder klein streepje en vlekje bestudeerde. De brunette zonk een beetje weg in haar gedachten, ergens voelde het niet helemaal oké dat ze niet boos op hem was. Normaal gesproken kon ze wekenlang nijdig blijven op iemand zodra deze haar ook maar fout had aangekeken, laat staan een poging had gedaan om haar te wurgen. Misschien kwam het ook wel omdat ze gehoopt had dat hij door had gezet, dat ze zich eerder teleurgesteld en verslagen dan boos voelde. Wat ze moest reageren op zijn volgende woorden, wist ze niet. Haar blik richtte ze weer op hem en ze keek Asher recht in de ogen aan. Er was iets in haar ogen wat de vurige blik was naar de achtergrond drukte en plaats maakte voor iets anders, iets wat zachter was. “Never had a home before,” merkte ze dan ook maar op terwijl ze haar rug losmaakte van de muur en weer wat verder de slaapkamer in liep, waar bij ze de bebloede doek opnieuw tegen haar achterhoofd aan hield.

Er werd haar gevraagd of ze oké was, waarmee hij doelde op de wond die de rots op haar achterhoofd gemaakt had. De brunette had ergere wonden gehad dan deze, maar dat nam niet weg dat het een naar gevoel was. “I can’t see if it’s bad or not..” mompelde ze terwijl ze de doek opnieuw tegen haar achterhoofd aan drukte. Omdat ze niet wist waar de wond zich precies bevond, had ze ook weinig zin om met haar eigen vingers op de tast af te gaan. Daarbij zaten haar bruine haren ook nog in de weg, dus om eerlijk te zijn lukte het niet heel erg. Dat zou ze nooit direct zeggen, dus dan maar indirect.

Hij liet haar weten dat hij dacht dat ze het wel zou weten dat er nog een andere slaapkamer was. Aan haar blik zou wel duidelijk zijn dat ze het niet had geweten, wat ook echt zo was. En aan de andere kant, al had ze het wel geweten, dan was ze alsnog in deze kamer blijven slapen. Het moest hem misschien ook wel zijn opgevallen dat ze elke avond de deur van de slaapkamer op een kier had laten staan, zodat de zwakke lichtschijnselen van het haardvuur zichtbaar waren voor haar. Er was niet veel waar ze bang van was, maar bang in het donker was ze altijd al geweest. Al toen ze een klein meisje was geweest had ze bij het haardvuur geslapen, macht der gewoonte. Luchtig merkte ze op dat ze nooit een thuis had gehad, maar een verdere reactie erop kreeg ze niet. Niet dat ze het erg vond, het was dan ook niet zo dat ze hem nu opeens wel allemaal persoonlijke dingen zou gaan vertellen. Toch hechtte ze er op een vreemde manier waarde aan zijn gezelschap, aan het feit dat hij niet doorgezet had toen ze hem had aangemoedigd. De emoties die ze nu voelde waren verwarrend, en dat was nog zacht uitgedrukt. In Falkreath hadden ze in elke ruimte wel een haardvuur, maar gezien Isla de Juegas een tropisch eiland was, was dat niet zo. En dat maakte het voor haar niet bepaald aangenaam, al die duisternis.

Het was vervelend dat ze zelf niet goed kon zien wat de staat van haar wond had. Het enige wat ze wist was dat het pijn deed en bloedde, maar ze had geen idee hoe groot en diep de wond precies was. In haar eigen dorp hadden ze helers gehad, maar vaak hadden ze de spullen niet om mensen goed te behandelen. Daarom had ze het eigenlijk altijd zelf gedaan, maar haar achterhoofd was een nare plek. Hij vroeg of ze wilde dat hij er even naar zou kijken, waarop ze eventjes aarzelde, maar vervolgens knikte. “Hmn,” kwam er uit haar mond terwijl ze de doek van haar hoofd afhaalde en kort naar de stof keek die steeds roder begon te kleuren. Ergens was het niet goed dat ze haar hand steeds weghaalde, het was eerder deppen dan de wond afklemmen, maar haar arm vond de positie waarin deze gedraaid was om dat te doen niet bepaald fijn. Ondertussen begonnen zich in haar nek blauwe plekken te vormen op de plaats waar hij haar eerder zo stevig vast had gegrepen.

De brunette voelde hoe hij haar haren voorzichtig beetpakte en ze aan de kant haalde zodat hij de wond wat beter kon bekijken. Haar gezicht vertrok een beetje, maar heel veel liet ze verder niet merken. Het was een pijnlijke wond, haar keel voelde beurs aan en ze voelde zich op een vreemde manier vermoeid, terwijl ze niet eens zo heel veel gedaan had deze dag. Blijkbaar zag de wond er niet zo goed uit, iets wat ze al verwacht had, maar hechtingen zou het niet nodig hebben. Maar beter ook, want zelf zou ze het niet kunnen doen op die plaats, en ze vond anderen met naalden in de buurt van haar hoofd niet zo’n fijn idee. Vervolgens stelde hij voor dat ze misschien maar wat uit moest rusten, iets wat wonder boven wonder niet eens zo heel slecht klonk in haar oren. “Yeah..” mompelde ze terwijl ze wachtte totdat hij klaar was, om vervolgens weer een stap bij hem vandaan te doen en haar spullen bij elkaar te schrapen. Dan kon ze net zo goed meteen naar haar nieuwe kamer gaan, dan zou hij vannacht ook weer in zijn eigen bed kunnen slapen.

Om eerlijk te zijn had ze haar bedenkingen over de nieuwe ruimte waarin ze zou slapen. Er was geen haardvuur, iets wat haar meteen al op was gevallen, maar ze had er niets over gezegd. Daarbij was het wel duidelijk dat ze de afgelopen twee weken in de slaapkamer van de Lord van het huis had geslapen. Het bed was niet zo zacht en ergens had ze het gevoel dat de kamer wat kleiner was dan de andere ruimte. Toch had ze haar spullen er neergegooid en nadat ze nog even het bloed uit haar haren had uitgespoeld in het bad was ze onder de dekens gedoken. Buiten was het al wat gaan schemeren ondertussen, maar door het licht wat naar binnen kwam door de ramen was het alles behalve donker, ze was dan ook zo in slaap gevallen.

Toen ze wakker werd was het enige wat ze zag duisternis. Een ongemakkelijk gevoel overviel haar, bijna net zo benauwend als het moment eerder deze dag dat ze de twee stevige handen van Asher om haar keel had gevoeld. Automatisch streek ze haar vingers over de plekken in haar keel, waarna ze zuchtte en haar ogen sloot. Een aantal keer draaide ze om in het bed, maar het benauwde gevoel ging niet weg. De jonge vrouw was overeind gekomen, had het deken rond haar schouders geslagen en duwde stilletjes de deur van de kamer over. Het hele huis was donker, enkel het zwakke licht van de bijna volle maan scheen door sommige ramen naar binnen en zorgde ervoor dat ze nog net kon zien waar ze liep. Stilletjes daalde ze de houten trap af naar beneden, die lichtjes kraakte onder haar blote voeten. Bijna op haar tenen sloop ze door het huis heen, terwijl de enige aanwezige Asher was en ze het ergens niet erg zou vinden als hij wakker zou worden van haar gerommel in het huis. Als karma natuurlijk.  Eenmaal beneden probeerde ze zich in te beelden waar alles nu weer precies stond, waarna ze in de richting van het haardvuur ging – wat uit was natuurlijk – en op haar knieën ervoor zakte. Het enige geluid in de ruimte was al snel een zacht knetterend haardvuur.

Ze begaf zichzelf naar de bank waar hij de afgelopen paar weken op had geslapen. Haar donkere ogen gingen naar het zwakke licht van het haardvuur, wat veel aangenamer was dan de duisternis die haar kamer boven had verzwolgen in de nacht. Ze blies een keer diep haar adem uit, waarna ze op de bank neerzakte, zichzelf op haar zij draaide en het deken goed over zich heen sloeg. Haar hoofd rustte op haar arm, terwijl ze haar ogen op de vlammetjes van het vuur gericht hield.

De houten trap onder haar voeten had zachtjes gekraakt toen ze er voor het eerst op was gestapt. Eventjes was ze stil blijven staan, waarna ze zich bedacht dat er weinig anders op zat en zo stilletjes mogelijk de trap afdaalde, wat een zacht gekraak tot gevolg had. Haar ogen waren gewend geraakt aan het donker, en zo kon ze zich makkelijk verplaatsen door de bekende woonruimte. Al snel had ze de plaats van het haardvuur gevonden, waar ze zachtjes met wat spullen rommelde terwijl ze het aanmaakte. Al snel werd ze begroet door kleine vlammetjes. Opgelucht nam ze wat meer afstand, waarna het vuur langzaam maar zeker deze helft van de woonruimte begon te verlichten en de duisternis terugdrong.

De donkere laadruimte van het slavenschip was een complete hel geweest voor haar. Ondanks dat ze niet bepaald alleen was geweest, hadden de mensen die haar vergezeld hadden niets tegen haar gezegd. Het was er ’s nachts zo donker dat je geen hand voor ogen zag, behalve als één van de bemanningsleden naar beneden kwam met een kaars. Uit ervaring had ze geweten dat ook dat niet veel goeds betekende, niet voor haar in elk geval.

Het duurde eventjes voordat ze een fijne positie had gevonden op de bank. Ze was geëindigd met haar benen opgetrokken, met haar rechterarm op de armleuning waar haar hoofd op rustte. Op zich lag het niet verkeerd, maar ze vond dingen al snel goed, zolang ze niet in het complete donker hoefde te slapen. Haar ogen waren zo gefixeerd geweest op de vlammetjes van de haard dat ze niet had gehoord hoe de deur van zijn kamer zich had geopend. Het was zijn schorre stem die zijn aanwezigheid bekend maakte. Haar donkere ogen gingen traag van het vuur naar de man in de deurpost van zijn kamer. “I couldn’t sleep,” mompelde ze zachtjes terwijl ze het deken wat ze van boven had meegenomen wat steviger om zich heen sloeg. De hitte deerde haar weinig, iets wat misschien kwam omdat haar lichaam nog altijd snel afkoelde. Deze was nog altijd bij aan het komen van de maandenlange reis over zee.

Het was niet alleen het gebrek aan licht wat haar onrustig maakte in haar nieuwe kamer. De maan was bijna vol, en ze wist als geen ander wat dat zou betekenen. Ze veranderde in een monster wanneer de maan vol was, een monster zonder geweten en zonder ook maar een schrijntje van haar menselijkheid erin. Het leek alsof ze compleet verdween, en er een wild beest in haar plaats terug werd gezet. Ergens had ze overwogen het tegen hem te vertellen, eigenlijk had ze het vandaag willen doen. Ze had het eerder willen doen, maar misschien was ze bang geweest dat hij haar er definitief uit zou zetten, immers had ze nergens anders om naar toe te gaan. Want wie wilde er nu een monster op zijn eiland houden, een verstandig iemand in elk geval niet. In plaats van het hem vandaag te vertellen waren er andere dingen gebeurd, waardoor ze nog sterker het gevoel had om het moment uit te stellen. Misschien zou ze wel helemaal niets zeggen, voor een nacht in de jungle verdwijnen en hopen dat deze groot genoeg was om haar een hele nacht bezig te houden. Ergens betwijfelde ze het, en die gedachten bleven ook nog eens aan haar geweten vreten, net zoals het beest wat zich zo nu en dan ook al even liet voelen. Het duurde nog een paar dagen, maar rond die tijd van de maand was ze altijd prikkelbaarder, wat vandaag duidelijk zichtbaar was geweest.

Hij vroeg of ze weer gebruik wilde maken van zijn bed, waar ze al snel een antwoord op terug had. “No,” zei ze kort terwijl ze haar blik het vuur gericht hield, “I’m fine.” Eigenlijk niet. Zijn bed zou vele malen lekkerder slapen dan de bank waar ze zich nu op had gevestigd, maar ze had hier licht van het haardvuur en dat was al heel wat. Met haar gerommel in het huis had ze hem duidelijk wakker gemaakt, want alles aan hem straalde uit dat hij zojuist heerlijk had liggen slapen. “And I know you don’t want to give it up, so don’t offer it.” Eigenlijk had ze gewoon haar mond moeten houden en het allemaal moeten laten voor wat het was, maar ze zou zichzelf niet zijn als ze nog een Skaði-achtige opmerking zou maken. Ergens hoopte ze dat hij maar gewoon wegging, want ze wist dat het hem ondertussen wel moest zijn opgevallen dat ze alleen kon slapen met het vuur aan. Ook al was het daar eigenlijk veel te warm voor. Vaak had ze op een arrogante toon tegen hem gepraat, hem geïrriteerd, maar dat was overdag. Wanneer de zon onderging veranderde ze in het kleine meisje wat nog altijd diep in haar zat, wat niet kon slapen in het donker. Hoe gênant was dat wel niet.

De jonge vrouw was eigenwijs genoeg om zijn aanbod vrijwel meteen in de wind te slaan. Hij had de woorden nog amper uitgesproken of ze had haar antwoord al klaarliggen, wat ze dan ook direct op hem afvuurde. Deels kwam het omdat ze vandaag nog niet vergeten was, al had ze gedaan alsof het helemaal niets was en dat ze ergere dingen had meegemaakt. Maar het benauwde gevoel was er nog altijd een beetje. Wanneer ze haar ogen sloot voelde ze zijn stevige greep weer om haar keel heen sluiten. Hij was net zoals die vele andere mannen, brak de enige belofte die hij haar ooit had gemaakt. Toch was ze hier nog, al was dat deels te danken aan het feit dat ze nergens had om heen te gaan. En hij had haar nooit op die manier aangeraakt zoals de vele mannen op het slavenschip. Asher meldde haar dat ze wist waar hij was, mocht ze nog van gedachten veranderen. De deur sloeg achter hem dicht en ze was weer alleen, in de zwak verlichte woonruimte.

Een uur tikte langzaam voorbij en ze kon maar geen slaap vatte op de bank die steeds minder comfortabel leek te worden. De brunette overwoog meerdere opties, maar geen eem leek haar heel erg aangenaam. Ze kom terug gaan naar boven om in haar eigen bed te slapen, maar dan zou het donker zijn. Ze kon ook op deze bank blijven liggen, maar dan zou ze waarschijnlijk ook geen oog meer dicht doen. Het vuur begon wat zwakker te worden, en tot haar grote ongenoegen had ze gezien dat er geen extra houtjes lagen om het wat nieuw leven in te blazen. Over een paar minuten zou het licht toch echt wegvloeien, en was er weer die duisternis. De pijn in haar achterhoofd werd er op deze manier ook niet veel beter op. Langzaam kwam ze toen maar overeind van de bank, het deken nog altijd om zich heengeslagen. Dan zou ze maar voor de derde optie moeten gaan. Zachtjes liep ze in de richting van de kamer waar ze de afgelopen paar weken had geslapen, waarna ze zachtjes de deur openduwde en door een kier de donkere kamer in keek. Ze zag zijn gestalte op het bed liggen, in de vage gloed die het haardvuur de kamer in liet schijnen. Zo stilletjes als dat mogelijk was glipte ze naar binnen - enkel de deur kraakte lichtjes toen ze deze wat verder openduwde. Skaði sloot de deur achter zich, waarna het weer donker werd in de slaapkamer. Vluchtig liep ze naar de andere kant van het bed, waar ze zich op de rand liet zakken en kort achter haar schouder keek naar de slapende man. Hij nam redelijk wat ruimte in beslag, maar als ze hier aan de rand ging liggen zou hij misschien niet eens wakker worden. Als hij dat al niet was. Met zo min mogelijk herrie ging ze liggen, sloeg haar eigen deken wat beter om zich heen en draaide zich op haar zij, rug naar hem toegedraaid. Misschien zou ze eindelijk wat slaap kunnen vatten nu.

Ze had voor een moeilijk dilemma gestaan, waarvan er geen enkele optie was die haar echt aan had gesproken. Natuurlijk had ze naar buiten kunnen gaan om meer hout te halen voor het vuur, maar dan moest ze alsnog de donkere nacht in en om eerlijk te zijn deed ze dat liever niet. Je wist maar nooit wie er buiten rondliepen op dit uur. Dan had ze er ook nog voor kunnen kiezen om gewoon op de bank te blijven liggen, maar het zag er niet naar uit dat ze daar ook maar één oog dicht ging doen. Naar boven gaan, opnieuw over die donkere trap, zou haar ook geen steek verder helpen. En dan was er nog die ene andere optie. Het ging in strijd met alles wat er vandaag gebeurd was, gezien ze zijn vingers nog altijd op haar nek kon voelen drukken, en toch was ze langzaam maar zeker overeind gekomen. Eventjes was ze nog blijven zitten, om haar opties voor een laatste keer tegen elkaar af te wegen. Met een onhoorbare zucht kwam ze overeind, ze had haar keuze gemaakt, de knoop was doorgehakt. Het voelde niet helemaal goed, zeker niet na wat er deze dag gebeurd was en omdat het een tikkeltje vreemd was. Maar ze verkoos hem boven de duisternis, op de één of andere manier.

Zachtjes had ze de deur van de kamer opengeduwd om vervolgens te zien hoe hij, de Lord die hij was, het grootste deel van het bed in beslag nam. Het idee kwam naar boven om zich weer terug te trekken, nog wat in het vuur te poken of er nog wat op te gooien, maar zonder hout zou het toch niet blijven branden. Stilletjes sloot ze de krakende deur, waarna ze op haar tenen naar de andere kant van het bed liep en zich daar neer liet zakken. Het voelde vele malen beter dan de bank, en zijn zachte ademhaling gaf haar het gevoel dat ze niet helemaal alleen was. Naast vuur werkte dat ook altijd, niet helemaal alleen op de wereld zijn. Het duurde dan ook niet lang voordat ze voelde hoe haar ogen een beetje dicht begonnen te zakken. Vandaag was een vermoeiende dag geweest, en het duurde dan ook niet langer dan een tweetal minuten voordat ze al half in slaap was gevallen.

De brunette werd wakker omdat er uit het niets een gewicht op haar zij was komen te liggen. Slaperig als ze was reageerde ze niet direct, al opende ze met een kleine frons haar ogen. De persoon naast haar reageerde echter wel, want ze voelde hoe hij overeind schoot. Misschien had ze toch een andere optie moeten kiezen, maar daar was het nu al te laat voor. Ze sloeg het deken wat ze mee had genomen wat steviger om zich heen, maar bleef nog altijd met haar rug naar hem toe liggen, zo ver mogelijk naar de rand van het bed toe.

Het was ook niet de bedoeling geweest dat hij wakker zou worden, want hoe hij zou reageren op haar had ze niet meegenomen in haar overwegingen eerder. Iets wat ze misschien wel had moeten doen, maar oké. Hij vroeg haar waarom ze niet gewoon gezegd had dat ze hier wilde slapen, waarschijnlijk doelend op het moment dat hij zijn bed had aangeboden, eerder deze avond. “The fire died,” zei ze rustig terwijl ze haar ogen op de donkere muur gericht hield, “and you were sleeping.” Eventjes bleef ze stil, waarna ze haar hoofd omdraaide en hem kon onderscheiden van de duisternis in de kamer. “Now shut up and go to sleep, you’re making the ache in my head only worse..” mompelde ze waarna ze haar hoofd weer naar de muur draaide en haar benen optrok. Veel ruimte nam ze niet in beslag, dus hij moest haar maar gewoon negeren en gaan slapen. Tenminste, zo makkelijk zag zij het. Hem zeggen dat ze hier was komen slapen vanwege zijn aanwezigheid die haar angst voor het donker minder maakte, deed ze natuurlijk niet.

Het moment dat ze de andere kant van het bed had geclaimd was het moment geweest waarop ze had verwacht dat hij wakker zou worden. Toen dat echter niet gebeurde, stond ze zichzelf toe om haar ogen dicht te laten zakken. Wie weet zou hij er niet eens wat van merken, zeker niet als ze een beetje op tijd wakker werd in de ochtend. Skaði sliep al half toen ze een arm bovenop zich voelde, waarna de ander zich leek te realiseren dat hij niet alleen was. Haar excuus was natuurlijk het uitgestorven haardvuur, want om nu in het holst van de nacht te gaan kloten om meer hout te vinden was ook weer zo wat. Ze had hem er wakker voor kunnen maken, dan had hij mooi naar buiten kunnen gaan. Echter had ze besloten dat zoiets nu net een stapje te ver ging, en was daarom simpelweg naast hem gaan liggen. Dan had ze een goede ondergrond om op te liggen, en ze voelde zich iets minder geïntimideerd door de duisternis omdat ze luisterde naar zijn ademhaling - wat het enige andere geluid was geweest in de slaapkamer voordat hij overeind was gekomen. Op het moment dat ze was begonnen over het haardvuur, merkte ze op dat haar woorden een vleugje van zwakheid bevatte. De drift om dat te compenseren met iets kwam naar boven drijven, dus ze beet hem maar iets toe dat hij zijn mond moest houden en moest gaan slapen. Skaði verwachtte eigenlijk dat hij haar er nu uit zou zetten, maar dat gebeurde niet. Er kwam ook geen verdere tegenspraak, enkel een geïrriteerde zucht toen hij weer ging liggen. Toen was het stil.

Skaði was geen rustige slaper. Voor een tijdje lag ze nog klaarwakker, maar doodstil, aan haar kant van het bed. Om de afstand zo goed als mogelijk te bewaren was ze op het randje gaan liggen, een foute beweging en ze donderde vast en zeker de grond op. En zo lagen ze daar, met hun ruggen naar elkaar toegedraaid. Langzaam maar zeker voelde ze hoe ze waas van slaap weer over haar heen begon te zakken. Haar oogleden gingen langzaam dicht en haar ademhaling werd regelmatiger. Heel lang duurde het dan ook niet voordat ze zich voor de eerste keer omdraaide. Onbewust wisselde ze die nacht aardig wat keer van positie aan haar kant van het bed. Ze was half uit haar dekens gewoeld, maar het was toch wel warm genoeg om eigenlijk zonder te kunnen. Met een zachte zucht had ze zich voor een zoveelste keer omgedraaid, waarbij ze zacht tegen de andere gebruiker van het bed aanrolde. Tegen de ochtend lag ze dan ook dwars over hem heen gedrapeerd, want als ze eenmaal goed sliep dan bleef dat vaak wel zo. Haar hoofd rustte op zijn borstkas, net zoals een deel van haar eigen bovenlichaam, terwijl haar hand ergens net onder zijn buik rustte. Het was zeker een bijzondere positie, eentje die ze nooit aangenomen zou hebben als ze nog bij bewustzijn was geweest. Ze was niet voor niets aan de andere kant van het bed gaan liggen. Een zacht ochtendlicht scheen de kamer binnen, terwijl er een zacht geluidje uit haar keel ontsnapte als tegen dat ze wakker aan het worden was. Haar hoofd bewoog een beetje, wreef hierbij licht tegen zijn borstkas aan, maar ze was nog niet wakker genoeg om op te merken wie dit aangename kussen wel niet was.