Embrace the reckless

Als ze haar grote mond gewoon gehouden had was het nooit zo uit de hand gelopen. Het was dan ook niet haar intentie om met hem mee te gaan, puur en alleen om ruzie te maken. Het was gewoon gebeurd. De drang om hem uit zijn tent te lokken had het overgenomen, de kant die valse steken onderwater aan hem gaf. Uit frustratie begon ze er onzinnige woorden uit te gooien, begon ze beschuldigingen te maken die niet eens gegrond waren op dit moment. Op de één of andere manier nam ze het hem op dit moment kwalijk, dat ze hier zat als slaaf en niet in haar dorp als vrij mens. Dat hij in de eerste plaats niet eens de persoon was die haar hierheen had gehaald vergat ze voor het gemak. Ze wilde de schuld op iemand kunnen schuiven, en dat werd Asher.

Het ging allemaal best snel. Haar laatste woorden duwde hem over het randje en ze zag in een flits hoe hij met zijn rechterhand naar haar uithaalde. Stevige vingers klemde zich om haar nek en drukte haar naar achter. Een brandende pijn verspreidde zich als een schokgolf door haar achterhoofd heen, door de impact die haar schedel op het rotsblok had gemaakt. De vingers klemde zich steviger om haar keel en ze voelde hoe haar adem op begon te raken. You don't know anything, dat waren zijn woorden. Zijn ogen leken vuur te spuwen en het enige wat ze kon doen was hem met opengesperde ogen terug aankijken. Het was een automatische beweging dat haar beide handen naar haar keel schoten, waar ze probeerde zijn vingers te verwijderen. Dat was de reactie van haar lichaam op het zuurstoftekort, maar haar hoofd vertelde haat iets heel anders om te doen. "Do it," siste ze hem met enige moeite toe, gezien haaf adem langzaam maar zeker op begon te raken. "Do it you coward!" beet ze hem opnieuw toe terwijl er een stikkend geluid uit haar keel opsteeg. Dit was het dan, zo zou ze eindigen, om over een paar uur gevonden te worden door de meeuwen die haar ogen uit zouden pikken. Tranen sprongen in haar ogen, terwijl ze voelde hoe haar hele lichaam zich verzette tegen het zuurstofgesprek, tegen de krachtige vingers die zich rond haar nek geplaatst hadden. "Do it!" wist ze met nog meer moeite uit te brengen. Haar stem kraakte een beetje, terwijl ze voelde hoe alle kleur uit haar getinte gezicht wegtrok.

Skaði had er ergens vrede mee dat het na vandaag zou eindigen. De pijn zou eindelijk stoppen, ze zou door niemand meer aangeraakt worden en ze zou eindelijk weer vrij zijn. Eigenlijk was ze nooit vrij geweest. Eerst onder het toeziend oog van haar vader, later bij de mensen die haar in dienst hadden genomen, toen ze in de handen van de slavenhandelaren was gevallen en dan nu in deze hele situatie. Ja, ze was jong en vele zouden zeggen dat ze nog een heel leven voor zich had, maar de brunette zag alleen maar een pad wat haar verder de verdoemenis in zou helpen. Uitzichtloos. Hij hing over haar heen, met zijn volledige gewicht op haar keel waardoor deze volledig afgeklemd werd. Het was niet de eerste keer dat ze in zo’n positie had gelegen, maar het geweten dat dit de laatste keer zou zijn was verzachtend. Terwijl haar handen automatisch aan de zijne probeerde te klauwen, spoorde ze hem aan om het te doen, om het af te maken, om het te eindigen. Haar hazelkleurige ogen hadden zich weid opengesperd terwijl ze hem recht aan bleef kijken. Stikkende geluiden kwamen uit haar keel, terwijl ze voelde hoe haar lichaam minder tegen begon te spartelen. Het leven werd langzaam maar zeker steeds verder uit haar gezogen, het vuur flakkerde steeds zwakker, ondanks dat het nog altijd in haar ogen te zien was. Ondanks de tranen die tegen haar zin in haar ogen waren opgeweld, was haar vurigheid er nog altijd.

Het was op zijn zachts gezegd pijnlijk toen hij zijn handen van haar keel afhaalde en ze plotseling weer adem kon halen. Duidelijk hoorbaar hapte ze naar adem, een menselijk reflex. Haar eigen handen gingen naar haar keel, die nogal beurs aanvoelde van zijn stevige greep eerder. Het zou haar niets verbazen als zijn handafdruk er dadelijk goed zichtbaar op zou zijn. Haar borstkas ging als een razende op en neer en eventjes had ze het gevoel dat alles om haar heen begon te draaien, de plotselinge explosie van pijnlijke sensaties was een beetje teveel van het goede. Het was op het nippertje geweest, want als hij nog een paar tellen had gewacht had ze nu geen adem meer gehaald. Zijn stem was weer veranderd. Het had iets zachts, een bepaalde voorzichtigheid. Ze voelde hoe hij met zijn handen haar gezicht vast hield, om vervolgens te zeggen dat ze bij hem moest blijven. Nog altijd hapte ze lichtjes naar adem, al was er iets in haar wat woedend was dat hij het niet gewoon af had gemaakt. “You’re a coward.. a coward..” wist ze met moeite uit te brengen. Haar stem was hees en zwakjes, het was duidelijk dat ze niet meer goed wist wat ze aan het zeggen was. Het kwam door alle emoties, en door het feit dat ze wist dat ze zo dicht bij een eeuwige verlossing van al deze narigheid was geweest. “Coward..” kwam er als een zachte fluistering over haar lippen terwijl de tranen die zich in haar ooghoeken hadden opgebouwd haar wangen bevochtigde. Haar ogen zakte een beetje dicht, waarna alles om haar heen voor een momentje weg leek te vallen. Het was een combinatie van haar eerdere woede en de spanning van het zuurstoftekort die haar lichaam voor een moment uitschakelde, al was het maar om ervoor te zorgen dat alles weer even tot rust kwam.

Na dit moment zou ze het ultieme bewijs hebben dat alle mannen hetzelfde waren, diep van binnen hadden ze allemaal dezelfde verrotte wortels. Het was niet eerlijk om hem te vergelijken met de mannen van het slavenschip, zeker niet als je je bedacht dat hij haar had opgenomen in zijn huis, dat ze in zijn bed had mogen slapen terwijl hij op de bank lag te sukkelen en dat hij haar meer eten gaf dan ze ooit in haar leven tot haar beschikking had gehad. Ondanks dat had ze de drang gehad om te bewijzen dat hij net zo slecht was, dat hij de belofte die hij die eerste dag gemaakt had zou breken als het er op aankwam. En nu waren haar laatste seconden geslagen, hier bovenop een rots die het mooiste uitzicht had gegeven wat ze in maanden had gezien. Haar blik ging langs hem heen, in de richting van de helderblauwe lucht. Zoveel malen beter dan de grauwe wolken die altijd over Falkreath hingen. Het was goed zo. Met moeite spoorde ze hem aan om het af te maken. Dan zou ze nooit meer pijn hoeven voelen, dan had ze voor het eerst in haar leven echt rust.

Skaði voelde hoe haar lichaam steeds zwakker begon te worden, hoe het leven langzaam uit haar sijpelde. De grip van haar handen op die van hem werd zwakker, en de lucht om nog meer woorden te produceren had ze niet meer. Haar benen die eerst aangespannen waren geweest ontspande zich en haar zicht begon vager te worden. Het moment dat hij zijn handen van haar aftrok sloeg in als een kanonskogel. Meteen hapte ze naar adem, een pijnlijk proces. Met haar vingertoppen streek ze over haar pijnlijke keel, waarna ze ergens weer de adem vond om nog meer onzinnige woorden uit te spreken. Haar hese stem klonk niet bepaald alsof ze wist wat ze zei. Dat deed ze ook niet, iets wat waarschijnlijk door het tijdelijke zuurstoftekort kwam.

Het liefst was ze doorgegaan met hem uit maken voor alles wat in haar hoofd opkwam, maar hij suste haar woorden weg met een zachtere stem. Haar ademhaling was onregelmatig en moeizaam, maar ze deed wat hij zei en haalde nog een aantal keer trillerig adem. Hij kantelde haar hoofd een beetje, en ergens hoopte ze dat hij gewoon haar nek alsnog zou breken. Een wond had zich gevormd op haar achterhoofd toen deze tegen de rots was aangedrukt, maar ze voelde het niet door alle adrenaline. Het was geen levensgevaarlijk diepe wond, maar het zou er zonder twijfel voor zorgen dat ze zich de komende dagen aardig rot zou voelen. Alsof het niet nog rotter had gekund, zeker niet met de volle maan op komst die met haar emoties speelde. Hij verzekerde haar dat alles oké was. Zacht voelde ze hoe zijn ruwe vinger langs haar wang streek. De sfeer leek bij hen van het ene uiterste naar het andere te gaan. Je zou bijna denken dat hij iets om haar gaf. Ze haalde nog een keer diep adem, maar haar adem stokte een beetje, de lucht leek niet aan te komen in haar longen. Vervolgens draaide ze zich op haar buik, waarna ze licht begon te hoesten. Ze spuugde wat bloed uit wat zich in haar keel had gevormd en haar luchtpijp voor een moment had geblokkeerd. Misschien had ze beter even kunnen blijven liggen, maar ze hees zichzelf half overeind terwijl ze met haar onderarmen op het rotsblok steunde. “Why didn’t you just end it..” kwam er zwakjes uit haar mond terwijl ze haar hoofd zijn kant op draaide en naar hem omhoog keek. Ze zag er verwilderd uit, met haar haren iets door de war, haar gehaaste ademhaling en haar vochtige wangen.

Eigenlijk hadden ze vandaag beide met de belofte gebroken die ze de eerste dag hadden gemaakt, al had ze hem toen al gewaarschuwd dat ze hem niets zou kunnen beloven. Toch had ze hem op een zeker punt geaccepteerd. Hij was gezelschap wat ze op een rare manier was gaan appreciëren. Hij had haar aangeraakt, en je kon wel zeggen dat ze hem vandaag genoeg toe had gebeten met nare opmerkingen. Ze zaten beide fout, iets wat hij waarschijnlijk ook wel zou weten. Skaði vervloekte zichzelf dat haar ogen vochtig waren geworden, maar het was gebeurd zonder dat ze er erg in had. Het was dan ook geen fijne houding geweest waarin ze had gelegen, en dat allemaal zo uit het niets, al had ze hem natuurlijk wel flink uit zitten dagen. Het was haar altijd gelukt om geen traan te laten, en nu ze daarin had gefaald voelde ze zich al helemaal zwak.

Hij suggereerde dat ze misschien maar even moest blijven liggen, maar ze draaide zich toch om op haar buik om het bloed te lozen wat zich in haar keel had opgehoopt. Ergens nam ze het hem kwalijk dat hij het niet gewoon had gedaan, misschien waren haar woorden wel juist geweest en was hij echt een lafaard. Het was niet eerlijk om zo te denken, dat wist ze donders goed. En toch deed ze het. Zijn verklaring was op zijn zachts gezegd vaag, en ze keek hem dan ook met een licht opgetrokken wenkbrauw aan. Ondertussen hoestte ze nog een keer, waarna ze zich in plaats van op haar buik op haar zij rolde zodat ze hem beter aan kon kijken. Een ongelovige blik was dan ook tot gevolg, maar haar aandacht werd al snel getrokken door de pijn in haar longen, waardoor ze kort haar ogen sloot en haar kaken op elkaar klemde.

“I’m sorry..” fluisterde ze zachtjes, nog altijd met een wat hese stem. Het moest één van de weinige keren in haar leven zijn geweest dat ze iemand haar excuus aanbood en het nog deels meende ook. Iets wat ze niet zou toegeven, maar ze wist dat ze te ver was gegaan door hem te bestoken met vragen terwijl hij duidelijk had laten zien dat hij had gewild dat ze zou stoppen. “I shouldn’ve said those things..” wist ze er nog achteraan te zeggen. Ondertussen nam ze zijn eerdere advies maar in overweging, want ze liet haar hoofd tegen de harde ondergrond rustten. Echt veel beweging leek er niet meer in haar te zitten, ze was uitgeput door het hele drama van eerder. Skaði ademde nog een keer diep in en uit, iets wat gepaard ging met nog een paar trillen. Het was een klap geweest voor haar lichaam, maar ze kon wel wat hebben, ze was het gewend. Een pluk bruin haar schoof voor haar ogen, die ze toen ook maar sloot. Verdomme, Skaði.

Hij leek verbaasd te zijn dat ze haar excuus aanbood, en ergens was ze dat zelf ook. Over het algemeen deed ze niet aan excuses, het was een teken van zwakte en ergens wist ze ook wel dat de situatie niet volledig haar schuld was geweest. Vervolgens voegde ze er nog aan toe dat ze bepaalde dingen niet had moeten zeggen, waarop hij weer mompelde dat het goed was. Het verbaasde haar op haar beurt weer dat hij na een korte stilte ook zijn excuus aanbood. Haar gedachten dwaalde voor een moment af, het was weer een herinnering die ze toe kon voegen aan het bandje wat zich in haar nachtmerries keer op keer opnieuw in haar hoofd afspeelde. “It’s alright,” klonk haar stem wat zachter waarna ze zich op haar zij rolde en haar hoofd tegen de rots liet rusten. Haar hoofd bonkte een beetje, alsof er iemand steeds met een naald in stak. Het had net zo gevoeld als toen Seton haar hoofd meerdere malen tegen de muur aan had gebonkt, alleen had ze nu een onzichtbare wond op haar achterhoofd opgelopen in plaats van recht in haar gezicht.

Een pluk haar was half voor haar gezicht geschoven en ze sloot haar ogen, waardoor ze hem in elk geval niet aan hoefde te gaan liggen staren. Ze hoorde iets kraken, naar vermoedens de brief die hij bij zijn haastige vertrek in zijn broekzak had gestopt. Er viel een stilte tussen de twee, iets wat beter was dan het gekibbel en geruzie van eerder. Totdat hij plotseling weer begon te praten. Naar huis. De brunette volgde hoe hij zichzelf van de rots af duwde en weer op twee benen kwam te staan, om vervolgens naar haar achterom te kijken. Voor een moment overwoog ze om hier te blijven, om te zeggen dat hij naar de hel kon lopen. Wie weet maakte hij het dan alsnog af. Traag duwde ze zichzelf overeind, en ging vrijwel meteen met haar rechterhand naar haar achterhoofd. Hmn. Skaði liet zich van het rotsblok afglijden en keek nog een keer naar het uitzicht. Op de één of andere manier had alles het een wat bittere nasmaak gekregen. Ze draaide zich naar hem toe, keek kort naar zijn been, waarna ze zonder nog iets te zeggen langs hem heen liep en voor hem uit in de richting van het huis beende. Terwijl ze liep liet ze haar hand kort naar haar keel gaan, waar zijn vingers een brandende beurse plek hadden achtergelaten.

Haar wangen had ze afgeveegd tijdens het lopen, zodat het wat minder opviel dat ze had gehuild. Haar gezichtsuitdrukking was redelijk leeg. Zo voelde ze zich eigenlijk ook wel. Bij de voordeur aangekomen bedacht ze zich dat hij natuurlijk de sleutel had, dus moest ze wachten tot hij hier aan was gekomen. Met haar schouder leunde ze tegen de muur van het huis aan, terwijl ze haar ogen op de grond gericht hield, haar armen over elkaar geslagen en haar kaken op elkaar geklemd.

Skaði bleef voor een moment in de deuropening hangen, waarna ze naar binnen stapte toen hij al ongeveer bij de bank was en de deur achter zich sloot. Deze dag had een vreemde wending gekregen, eentje waarbij ze niet goed wist wat ze ervan moest vinden. Ze draaide haar hoofd zijn kant op bij deze bijzondere woorden. Ze kon gaan, als ze wilde. Gaan? Een kleine frons verscheen op haar gezicht. Ze kon alles pakken wat ze maar wilde en weggaan, waar ze dan ook maar heen wilde. Om eerlijk te zijn kon ze niets anders doen dan hem stomverbaasd aankijken. Ze was vrij om te gaan, vrij om het eiland te verlaten. Consider yourself a free woman. Maar waar moest ze heen gaan? Elk ander was als een bezetene tekeer gegaan en zou alles wat maar op goud leek uit zijn huis plukken en er vandoor gaan, maar het enige wat zij kon doen was daar staan. Na alles, zei hij haar doodleuk dat ze kon gaan.

“Woman are never free.” De bittere woorden ontsnapte al uit haar mond voordat ze er erg in had. Haar hazelkleurige ogen schoten dan ook meteen zijn kant op, ze zou na deze dag wel iets voorzichtiger zijn. Maar het leek erop dat ze hier niet lang meer zou blijven. “Anyway, great.” Het kwam er nogal sarcastisch uit, deze keer bleef ze maar een eind bij hem vandaan. “Then I can return home to dig the graves of my former fellow villagers, if the earth didn’t absorb them yet.” De brunette klemde haar kaken op elkaar, terwijl haar ogen nog een keer door de ruimte liet gaan waar ze de laatste twee weken door had gebracht. Kort bewoog ze haar kiezen over elkaar. “Don’t worry, I’ll be gone before dark..” Ze had geen zin om nog meer ruzie met hem te gaan lopen schoppen. In feite zette hij haar er gewoon uit, ze was een te grote last geworden en wilde waarschijnlijk zijn huis terug. Haar stem was een toontje zachter dan haar eerdere woorden en ze beende door de ruimte heen, om te verdwijnen in de slaapkamer die ze een beetje als haar eigen space had geclaimd. Eigenlijk moest ze niet klagen, ze was vrij. Maar vrij om wat te doen. Vrij om naar de haven te lopen en daar belaagd te worden door de eerst ede beste zeeman die haar herkende als het pittige meisje wat sinds kort op het eiland verbleef. En dan, zou ze opnieuw mee moeten met een schip om op het vaste land te komen. De kans was groot dat ze het niet eens haalde, niet zonder haar armen weer achterop haar rug gebonden te hebben. Misschien was het pessimistisch, maar enkel de harde realisten kwamen ver in deze wereld. In deze verdomde wereld.

Eenmaal in de slaapkamer keek ze wat verloren rond. Het was niet dat ze veel spullen had om in te pakken. Een aantal setjes kleding die ze had gekregen misschien, en de kruiden die ze verzameld had de laatste weken waren ook wel handig om gewoon mee te nemen. Maar verder had ze niets, ze had geen persoonlijke bezittingen. Het enige wat ze daarom dan ook deed was om zichzelf langzaam op de rand van het bed te laten zakken. Haar vingers gingen opnieuw naar haar nek, die aardig beurs aan begon te voelen. Ze voelde iets steken op haar achterhoofd en bracht haar hand erheen. Toen ze deze terug in haar zicht bracht zat ze hoe haar vingers rood waren gekleurd. Dat was waar ook. De brunette ging op zoek naar iets van een doek waarmee ze de wond af kon deppen, iets beters wist ze immers ook niet echt te doen op dit moment.

Er werd op de deur geklopt en ze richtte haar ogen op de persoon die in de kier verscheen. Toen hij begon te praten slikte even, om zichzelf weer neer te laten zakken op het bed, met de doek tegen haar achterhoofd aan en een aantal van haar kledingstukken op het bed gedrapeerd. Stilletjes luisterde ze naar wat hij te zeggen had. Ze hoefde niet weg. Iet wat verbaasd richtte ze haar blik weer naar hem op, die eerder afgedwaald was naar een ander random voorwerp in de ruimte. “I’ve been through worse then that, don’t worry about it,” zei ze nog altijd een beetje kortaf terwijl ze haar blik afwendde en haar kaken op elkaar klemde. Het was weer pure zelfbescherming, het toontje waarop ze hem op de één of andere manier af probeerde te schrikken. Doen alsof ze nergens om gaf, terwijl ze ook maar een mens was. Vandaag ging het haar niet zo goed af om sterk te blijven. Het was vermoeiend.

Skaði kwam weer overeind en deed een aantal stappen naar de deur toe, terwijl ze de doek van haar achterhoofd af haalde en kort een moeilijk gezicht trok, waarna ze haar ogen op de bloedvlek richtte die ze erop had gemaakt. Ondertussen was ze bij de deurpost aangekomen, waar ze aan de andere kant van de kier bleef staan toen hij zei dat ze hier altijd welkom was. Ze wilde hem vragen waarom, maar besloot haar vragen voorlopig voor zich te houden. “Thank you.” Haar stem klonk iets minder kortaf en was verre weg van sarcastisch. Ze meende wat ze zei, wonder boven wonder. “I guess you want your room back by now, I can take the couch.” Haar mondhoek trok eventjes een beetje omhoog, niet al te lang natuurlijk, maar lang genoeg om opgemerkt te worden. “And that was not a question.”