Embrace the reckless

Meestal zorgde hij dat iemand anders een maaltijd voor hem in elkaar sleutelde, of hij at wat in de stad. De laatste paar weken had hij echter vastgezeten op de bank, dus was hij grotendeels afhankelijk geweest van Skaði’s liefdadigheid, vooral in de eerste paar dagen waarin hij niet eens had kunnen staan. Hij had maar moeten zien of ze die dag zin had om hem wat te eten te geven, vandaar dat hij de eerste paar dagen ook extra vriendelijk tegen haar was geweest. Voor zover dat kon. Nu keek hij gek genoeg uit naar zijn eigen gekookte maaltijd. Het was immers al iets te lang geleden dat hij een vers gekookt roerei naar binnen had mogen werken. Skaði kwam dichter bij hem staan en ergens had hij het gevoel dat de kamer ineens vijf graden warmer werd. Hij schreef het maar toe aan het feit dat er nu twee haardvuren aan stonden in het huis. Uiteindelijk concludeerde hij dat alles gaar was en pakte een bord om het goedje op te gooien, gepaard met wat brood en specerijen. Toen hij het aan Skaði aanbood, verwachte hij dat ze sceptisch genoeg zou zijn over zijn kookkunsten om het te weigeren. Ze begon echter meteen te eten en liet hem weten dat het goed smaakte, waarop er een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht verscheen. “I know,” zei hij op een ietwat zelfvoldane toon. Vervolgens pakte hij zelf een vork en liep richting de tafel, om daar te gaan eten.

Zodra hij zat, werkte hij een deel van het ei op een afgesneden stuk brood en begon daarvan te eten. Zijn ogen gingen even op al het andere eten dat uitgestald was op de tafel en zijn maag begon alweer te rammelen bij het zien van het verse fruit en het vlees dat… wacht, waar was het vlees? Hij was er zeker van dat er meer had gelegen dan er nu lag. Hij slikte zijn eten door en er verscheen een frons op zijn gezicht. “Where’s the meat?” vroeg hij, terwijl zijn blik de kamer rond zocht, op zoek naar die godvergeten rotkat. Het beest was nergens te bekennen, dus ging zijn blik naar verdachte nummer twee. Skaði. “Please tell me you ate it,” ging hij verder. Hij moest er niet aan denken dat dat beest aan zijn eten had gezeten. Of überhaupt op de tafel. Naast vlooien droeg het vast nog een lading aan vage ziektes met zich mee.

Het was vreemd geweest om afhankelijk te zijn van iemand die hij amper kende, vooral na de ruige start die ze samen hadden gehad. Toch was er een bepaald stil vertrouwen geweest, al had hij geen idee hoe dat tot stand was gekomen. Hij had haar geld gegeven om van alles te kopen en ondertussen had zij ervoor gezorgd dat hij niet op die bank was omgekomen. Tot op zekere hoogte hadden ze elkaar nodig gehad en nu dat niet meer het geval was, bleef ze alsnog hier. Hij zou liegen als hij zei dat hij er niet blij mee was. Het zou hier ineens bijzonder stil zijn als ze ineens zou besluiten om toch weg te gaan. Gelukkig voor hem had ze nergens om naar terug te gaan.

Asher begon gulzig te eten, zo veel had hij immers niet op vandaag. Hij had vanochtend wat brood naar binnen gewerkt, had wat gegeten bij de meeting met de kapiteins en tot slot het stuk fruit dat hij op de markt had gekocht. Hij was het wel gewend om minder te eten dan hij daadwerkelijk nodig had, voornamelijk wanneer hij op zee was, maar hij merkte dat hij toch redelijk wat gewicht begon te verliezen. Skaði daarentegen zag er een stuk beter uit dan voorheen. Het was niet meer mogelijk om ieder bot in haar lichaam te identificeren, zoals de eerste dagen het geval was geweest. Het had er bijna afschrikwekkend uitgezien. Nu was ze weer enigszins op gewicht, wat aan alles te merken was. Haar gezicht was wat voller geworden, haar haar leek gezonder en hij schrok zich niet meer dood elke keer als hij de omtrek van haar armen zag. Het was ook niet gek, als je je bedacht dat ze zo’n beetje al zijn eten opat. Iets wat hij weer vermoedde, nu hij zag dat het grootste deel van het vlees plotseling verdwenen was. Toen hij vroeg waar het gebleven was, zei ze op de minst overtuigende manier ooit dat zij het was geweest, gedeeltelijk. Hij liet een gefrustreerde zucht horen. Hij was nu al moe van het beest. “He can have the rest,” zei hij toen maar, met een gebaar naar het vlees. Het was niet alsof hij het nu nog aan ging raken. Voor hij verder kon eten aan zijn roerei, werd ook zijn vork uit zijn hand geplukt en voor hij kon protesteren was er alweer een deel van zijn maaltijd verdwenen. Hij keek haar aan met een licht vermoeide blik en nam zijn bestek uiteindelijk weer terug. “You're gonna be the death of me,” zuchtte hij, terwijl hij het restant van zijn eten naar binnen werkte. Als die kat hem niet met het een en ander zou infecteren, zou Skaði er wel voor zorgen dat hij gewoon verhongerde. Niet dat hij het erg vond.

De eerste keer dat hij haar zag, was ze graatmager geweest. Haar polsen waren vastgebonden geweest, waarvan de markeringen nog steeds te zien waren, al waren ze lichtelijk vervaagd. Van de littekens op haar rug wist hij niets af. Asher was blij dat het beter met haar leek te gaan, fysiek gezien dan. Hij voelde zich dan ook behoorlijk schuldig vanwege de ring van blauwe plekken om haar hals. Nog een extra aandenken aan alle pijn die ze had moeten doorstaan. Om maar niet te spreken over de nachtmerries die haar teisterden. Iets waar hij haar mee wilde helpen, al wist hij niet hoe. De waarheid was immers dat hij geen enkel idee had hoe het moest zijn geweest. Hij wist hoe slavenhandelaren konden zijn, wat ze haar waarschijnlijk hadden aangedaan, maar om het te moeten doorstaan was iets heel anders. Hij dacht er liever niet aan.

Niet nu ze hier voor hem zat. Gezond, relatief veilig en met iets op haar gezicht dat op een glimlach leek terwijl ze hem van zijn maaltijd beroofde. Hij keek omhoog en deed zijn best om te doen alsof hij het allemaal maar vervelend vond. Het wilde niet echt lukken. Zijn mondhoek trok lichtelijk naar boven toen ze zijn eten in haar mond stopte. Vervolgens gleed ze van tafel, om die rotkat van eten te voorzien. Ze had in ieder geval haar prioriteiten op orde. Hij werkte nog een hap naar binnen terwijl zijn ogen de kamer doorzochten, op zoek naar het witte gevaarte. Skadi redeneerde ondertussen dat hij het eten zelf aan haar had aangeboden. “That was before you and your accomplice ate the rest of my meal,” zei hij toen, en viel weer stil toen ze opnieuw voor hem op tafel kwam zitten. Op deze manier torende ze boven hem uit, iets dat hij niet erg leek te vinden. Ze leek vrij druk bezig met het brood dat ze naar binnen werkte, terwijl zijn blik even over het lichaam gleed dat zo vlak voor hem werd tentoongesteld. Hij vocht tegen de neiging om al het eten aan de kant te duwen en haar op zijn schoot te trekken. Om haar gewoon hier op tafel te- Nee, niet aan denken. Ze vroeg hem of hij zo graag van haar af wilde, waarop hij haar weer aankeek. “No,” zei hij, iets te snel. Hij wilde helemaal niet dat ze wegging. In tegendeel, hij genoot van zijn huidige uitzicht. Iets waar hij wel vanaf zou willen, was de jurk die ze aanhad. Hij schraapte zijn keel even om van die gedachte af te komen en focuste zich vervolgens op het eten dat hij even was vergeten. “The cat, however,” mompelde hij toen, om zijn eigen op hol geslagen gedachtegang te wijzigen. Dat beest kon hij missen als kiespijn. Nu al.

Skaði had de blik die hij haar vanmiddag gegeven had niet gewaardeerd, en hij had zich er dan ook bijzonder schuldig om gevoeld. Het leek hem er echter niet van te weerhouden om het gewoon weer opnieuw te doen. Eigenlijk dacht hij er niet eens over na. De manier waarop ze vlak voor hem zat, alsof ze op een presenteerblaadje aan hem gegeven werd, maakte iets in hem wakker waar hij maar weinig controle over had. Het deed zijn hart iets sneller kloppen en hij moest daadwerkelijk moeite doen om zijn handen van haar af te houden. Zijn gedachten kwamen met een breed scala aan suggesties over wat hij in dit scenario zou kunnen doen, en hij drukte ze allemaal haastig weg. Ze had al genoeg trauma’s opgelopen, hij had geen intentie om daaraan bij te dragen. Dus hij fixeerde zijn blik maar op zijn bord, knikte op haar opmerking en at stilletjes verder. Hij voelde haar blik branden, alsof ze hem doorhad. Even was hij ervan overtuigd dat ze zijn gedachten kon lezen. Om de aandacht naar iets anders te brengen, begon hij maar over hun nieuwe huisgenoot. Skaði redeneerde dat het arme beest niks verkeerd had gedaan, waarop Asher haar quasi-beledigd aankeek. “He ate my dinner,” reageerde hij, terwijl ze weer van tafel kwam. Even slaakte hij een opgeluchte zucht. Het was toch wat makkelijker om de verleiding te weerstaan wanneer het niet vlak voor je neus stond. Natuurlijk ging ze weer naar de haard, want het vuur mocht immers niet uitgaan voor ze naar bed ging. Ondertussen at hij het laatste beetje van zijn maaltijd op. Zo’n honger had hij ineens niet meer. Hij legde het bestek op zijn bord en pakte tot slot nog een van de vruchten om zich tegoed aan te doen. Ze vroeg of hij klaar was met eten, waarop hij slechts een instemmend geluid liet horen. Ze had zich ondertussen op de bank laten ploffen. “I'm gonna take a bath,” liet hij haar vervolgens weten, terwijl hij richting de badkamer liep. Een koud bad, hij had namelijk even tijd nodig om af te koelen. Zowel van de abnormaal hoge temperatuur in het huis als van haar.

Het leek bijna alsof iemand daarboven zijn geduld probeerde te testen. Hij was gewend om te krijgen wat hij wilde, wanneer hij het wilde, en als dat niet kon, eigende hij zich het vaak alsnog toe. Ergens was er dan ook een stem in zijn hoofd die hem op probeerde te dringen om daadwerkelijk ook te grijpen wat hij wilde, al probeerde hij die zo ver weg te duwen als maar mogelijk was. Het laatste wat hij wilde, was om haar opnieuw pijn te doen, op wat voor manier dan ook. Even verscheen er een lichte glimlach op zijn gezicht toen Skaði hem liet weten dat de kat niet de enige was die hem van zijn eten beroofde. Het verschil was dat hij het van haar tolereerde. Hij keek even toe terwijl ze de kamer rondliep, at de rest van zijn eten op en kwam overeind met het bericht dat hij in bad ging, om zo maar even aan haar te kunnen ontsnappen. Voor hij de badkamer in verdween, wierp hij nog een laatste blik op haar. Ze zat op de bank, de kat op de grond naast haar, zei dat hij er maar van moest genieten. Zodra hij binnen was, deed hij de deur achter zich dicht en liet zijn achterhoofd met een diepe zucht tegen de deur aan rusten. Voor de zekerheid deed hij hem ook maar meteen op slot. Eindelijk veilig.

Niet veel later liet hij zich in het koude water zakken. In eerste instantie was het wat oncomfortabel, maar later vormde het een verfrissend contrast met de verstikkende hitte die in de kamer had gehangen. Hij had het gevoel dat zijn huid in vuur en vlam stond, al kwam dat hoogstwaarschijnlijk niet alleen door de hitte van het haardvuur. Een aantal keer liet hij zichzelf onder water zakken, hopend dat de rust en stilte die onderwater zijn bood hem enigszins zou helpen om Skaði uit zijn hoofd te halen. Normaal had hij hier geen last van. Normaal had hij zichzelf toch wel onder controle. Hij had geen idee wat er met hem aan de hand was en het frustreerde hem. Met een diepe zucht zakte hij nog wat verder onderuit, sloot zijn ogen en probeerde zichzelf tot rust te manen. Iets dat toch iets langer leek te duren vandaag.

Uiteindelijk stapte hij de badkamer uit, aanzienlijk minder gespannen dan voorheen. Hij had enkel de moeite gedaan om zijn broek aan te doen, had de rest maar gelaten voor wat het was. Skaði zat weer bij het vuur, typisch. Asher wierp een blik op haar en besloot vervolgens maar dat het waarschijnlijk een beter idee was om haar te vermijden. Misschien dat het vage gevoel morgen wel weer afgezakt zou zijn. “I’m gonna go to bed,” liet hij haar vervolgens maar weten. De tafel zou hij later wel afruimen. Of hij zou iemand anders het laten doen. Hij liep richting zijn slaapkamer, werkte zichzelf onder de dekens en hoopte maar dat hij zo snel mogelijk in slaap zou vallen.

Het werkte altijd zo. Zodra hij alleen was, leek zijn geest hem te willen bombarderen met iedere vervelende gedachte waar hij overdag niet aan had willen denken. In het bijzijn van anderen wist hij alles met gemak weg te proppen, alleen zodat het hem later weer kon tergen. Ook nu wilde ieder vervelend detail van de dag zich aan hem opdringen. Het immense schuldgevoel dat hij naar Cres voelde, kwam weer opzetten. Hij bedacht zich dat hij binnenkort toch echt uit moest varen om haar te zien, om zich aan zijn belofte te houden. Tevens bedacht hij zich wat hij dan met Skaði zou moeten. Hij kon haar hier niet achterlaten, maar hij kon haar ook absoluut niet meenemen. Alleen het idee van een ontmoeting tussen Skaði en Zypha deed al een rilling over zijn rug trekken. Absoluut niet. Zodra hij – na een lange tijd – toch enigszins tot rust was gekomen, kwam hij uit de badkamer en haastte zich meteen weer naar zijn slaapkamer. Hij kon haar nu even niet onder ogen zien.

Het was naïef geweest om te hopen dat hij binnen een uur in slaap zou vallen. Het duurde gewoonlijk al lang voordat hij eindelijk echt in slaap viel, tenzij hij echt heel moe was, of iets te diep in het glaasje had gekeken. Het ging nog langzamer wanneer hij genoeg materiaal had om over te piekeren, wat vanavond zeker het geval was. Hij vroeg zich af wat zijn probleem in hemelsnaam was. Ja, natuurlijk vond hij haar aantrekkelijk, een mening die zo’n beetje iedere man met hem deelde, maar over de afgelopen twee weken had hij dat kleine feit met gemak weg weten te stoppen. Waarom was het vandaag ineens anders? Als hij naar haar keek, kreeg hij een of ander vaag gevoel in zijn maag. Hij had haar direct over de tafel willen buigen, en tegelijkertijd wilde hij haar beschermen tegen iedereen, inclusief hijzelf. Hij wilde dat ze weer bij hem kwam liggen, zoals ze vannacht had gedaan. Hij wilde zijn vingers door haar haren halen terwijl ze stilletjes op zijn borstkas in slaap viel, hij wilde- Hij schrok bijna toen de deur ineens openging, alsof ze hem had kunnen horen denken. Een rood-oranje gloed werd naar binnen geworpen en hij hoorde hoe ze zachtjes zijn kant op kwam. Hij deed maar alsof hij sliep. Toen ze op de rand van het bed kwam zitten, kon hij het echter niet helpen om zijn ogen te openen. Zijn hart begon iets sneller te kloppen toen ze haar jurk langzaam naar beneden werkte, eerst uit opwinding, vervolgens uit schrik bij het zien van haar rug. In het gedimde licht van het vuur was nog net te zien hoe er verschillende lange, diepe halen over haar huid liepen. Zijn gezicht vertrok in een pijnlijke expressie, alsof hij ineens voelde wat zij moest voelen. Hij werd overvallen door de neiging om haar naar zich toe te trekken, haar te vertellen dat het allemaal oké was. Dat het weg zou gaan en dat het haar nooit meer zou gebeuren, dat ze hier veilig was. Asher was er echter zeker van dat ze dat absoluut niet zou waarderen en hield zich aarzelend stil.

Nog even keek hij toe hoe ze zich in zijn shirt werkte en sloot vervolgens zijn ogen toen haar hoofd op de kussens kwamen te rusten. Hij probeerde zichzelf wanhopig in slaap te praten, maar hoe meer hij nadacht over het feit dat hij wilde gaan slapen, hoe minder groot de kans werd dat het daadwerkelijk zou gebeuren. Ze zat in zijn hoofd en hij had geen idee hoe hij haar eruit moest krijgen. Ook nu werd hij getergd door de neiging om zijn arm om haar heen te slaan, om zijn gezicht in haar haar te begraven, wetend dat hij het allemaal beter niet kon doen. Hopeloos besloot hij zich maar om te draaien, zodat hij met zijn rug naar haar toe lag. Hij probeerde zich in te denken dat hij in Brightwater Keep was. Thuis. Dat het Zypha was die naast hem lag, iets wat ervoor zorgde dat hij nog meer afstand zocht tussen hem en Skaði. Het was beter zo, vertelde hij zichzelf, terwijl hij uiteindelijk toch enige vorm van slaap vond.

 Asher moest zich inhouden bij het zien van de grote littekens op haar rug. Het zag er pijnlijk uit, op zijn minst, en hij wist nog net het gepijnigde geluid te onderdrukken dat uit zijn mond dreigde te komen. Hij voelde het scala littekens op zijn eigen rug branden. De meesten waren grotendeels weggevaagd, niets meer dan een herinnering aan vroeger, maar van iedere markering wist hij nog precies hoe het destijds had gevoeld. Hij wist hoeveel pijn het gedaan moest hebben, wilde er wanhopig iets aan doen maar hij had geen enkel idee wat. Misschien was het maar het beste om haar gewoon met rust te laten.

En dat was wat hij deed. Hij draaide zich om en probeerde haar aanwezigheid en zijn brandende verlangen om er iets mee te doen aan de kant te duwen. Hij fixeerde zijn blik even op het vuur dat in de verte brandde, maar na een tijdje voelde hij zich vermoeid genoeg om zijn ogen dicht te laten zakken. Hij probeerde zich in te beelden dat hij thuis was, in Brightwater Keep, in de hoop zo zijn neiging om Skaði weer op te zoeken te verminderen. Even later voelde hij hoe ook zij zich bijdraaide, en even was het net alsof hij naast zijn vrouw lag. Met de ruggen naar elkaar toe. Een koud huwelijk. Na iets van een half uur begon hij toch een beetje weg te dommelen.

Wederom sliep hij vrij diep, zonder bewust ergens van te dromen. Zijn bedpartner daarentegen lag zoals gewoonlijk weer onrustig naast hem. Iets dat hij in eerste instantie niet echt doorhad. Hier en daar draaide hij zelf om, liet een zacht geluid horen, maar voor het grootste deel bleef hij onwetend wat de worstelingen van de persoon naast hem betrof. Het was pas toen ze overeind schoot met een hoorbaar geluid dat hij wakker werd. Zelf was hij nog te slaperig om daadwerkelijk overeind te komen, al opende hij wel zijn ogen om te kijken of er een onmiddellijke dreiging aanwezig was. Toen dat niet zo bleek te zijn, wist hij één en één bij elkaar op te tellen. Skaði had een nachtmerrie. Alweer. Nog steeds zat ze overeind, terwijl ze paniekerig om zich heen greep. Asher lag nog net buiten haar bereik. Half in slaap kwam hij overeind en zette zijn rug tegen het hoofdeinde aan. Even liet hij een sussend geluid horen. “You’re fine, you’re safe,” vertelde hij haar zachtjes, net zo vaak totdat ze het zou geloven. Hij was nog te moe om zich te bedenken dat hij voorheen met zichzelf afgesproken had om haar niet aan te raken. In een impuls haakte hij een arm om haar heen, met de intentie om haar naar zich toe te trekken. Als hij daarvoor een stomp in zijn gezicht kreeg, dan was dat maar zo.

Dromen deed hij niet vaak meer, en tot zijn grote geluk waren ook de nachtmerries stukken minder geworden. Hij kon zich de laatste keer dat hij er een had gehad niet meer herinneren, al had hij de laatste tijd ook niet bijzonder goed geslapen. De persoon naast hem was echter compleet het tegenovergestelde. Ergens hoopte hij niet dat het nu iedere dag zo zou gaan, hij was immers behoorlijk gesteld op zijn nachtrust. Hij bereidde zich echter voor op het ergste.

In eerste instantie was hij geschrokken. Een schreeuw in de nacht die van vlak naast je leek te komen, was allesbehalve geruststellend. Na enkele seconden merkte hij dat er niets aan de hand was en wist hij alles in context te plaatsen. Skaði had een nachtmerrie gehad en tot overmaat van ramp was het haardvuur ook nog eens uit. Het moest dan al behoorlijk laat zijn, iets dat hij tevens voelde aan hoe moe hij nu was. Hij was behoorlijk diep in slaap geweest en om dan zo plotseling wakker te worden, voelde niet bepaald goed. Zijn oogleden waren zwaar en hij voelde zich ontzettend sloom. Ergens had hij de behoefte om gewoon meteen weer te gaan slapen, maar Skaði keek voor zich uit alsof ze een geest had gezien, dus hij kon haar moeilijk aan haar lot overlaten. Een zacht, sussend geluid verliet zijn keel om haar te laten weten dat hij er was, zonder haar te laten schrikken. Hij ging overeind zitten en werd geherintroduceerd aan de ongelooflijke hitte die in het huis rondhing. Fantastisch. Bij gebrek aan een betere oplossing trok hij haar naar zich toe, wat ze tot zijn verbazing ook nog eens toestond. Ze kwam tegen hem aan te liggen, waardoor hij de koortsachtige temperatuur van haar huid voelde. Nog een warmtebron. Haar ademhaling voelde gejaagd, in tegenstelling tot die van hem. Van de eerste schrik was hij alweer bekomen. Nu voelde hij zich gewoon weer moe. Een tijdje liet hij haar daar liggen, terwijl zijn sussende woorden veranderden in een vaag, laag gemompel, totdat het volledig wegstierf. Zijn armen waren ondertussen beschermend om haar heen gekruist. Asher viel weer enigszins weg, al was slapen in een zittende positie niet echt iets dat hem zou gaan lukken. Hier en daar dreigde hij weer in slaap te vallen, om vervolgens weer wakker te worden wanneer zijn hoofd te ver naar de zijkant kantelde. Uiteindelijk accepteerde hij dat hij waarschijnlijk nog een redelijke tijd wakker zou moeten blijven en staarde verslagen voor zich uit.