Embrace the reckless

Normaal wist hij zich redelijk gemakkelijk uit vervelende situaties te redden, maar vandaag liep alles niet helemaal volgens plan. Hoewel hij Sierra vanochtend even weer blij had kunnen maken door haar vrij te kopen, was het niet lang daarna opnieuw stukgelopen. Op dit moment had hij er maar weinig vertrouwen in dat hij dit ook nog goed zou kunnen praten. Dat nam niet weg dat hij het ging proberen, hij voelde zich op dit moment immers behoorlijk schuldig over het hele voorval. Aarzelend haalde hij een shirt voor haar op, gezien hij zich wel kon voorstellen dat ze behoefte had aan wat bedekking.

Asher bood zijn excuses aan, alsof dat genoeg was, en legde vervolgens een hand op haar schouder. Een actie die allesbehalve gewaardeerd werd. Ze schokte even en het werd hem toen duidelijk gemaakt dat hij het recht niet had om haar aan te raken. Hij beet zijn kaken even op elkaar terwijl hij zijn hand langzaam van haar afhaalde. Om een of andere reden kreeg hij altijd direct de neiging om hetzelfde te reageren wanneer iemand boos op hem was. Toch wist hij zich op dit moment in te houden, omdat hij dondersgoed wist dat dit puur en alleen zijn schuld was. Ze liet hem weten dat hij inderdaad niet weg had moeten gaan en vervolgens bleef ze compleet roerloos liggen. Asher keek even licht verbaasd naar haar rug, waar haar littekens nu overduidelijk te zien waren. Hij vroeg zich af of hij niet beter gewoon op kon staan en weer weg kon gaan, in de hoop dat ze een beetje af zou koelen. Voor hij die beslissing kon nemen, kwam ze echter overeind en werd hij begroet door een flinke klap in zijn gezicht met een kussen. Gelukkig voor hem bleef het een kussen, dus pijn deed het niet echt. Hij had zijn ogen gesloten voor de impact en opende deze opnieuw toen ze naar hem begon te roepen. Asher bleef roerloos zitten en keek naar haar op vanaf zijn eigen positie op de grond. De tranen die over haar wangen streken, brachten een misselijkmakend gevoel in hem naar boven. Haar ogen zagen rood, alsof ze de hele nacht al had liggen huilen. “I didn’t mean for any of this to happen,” begon hij toen, terwijl hij langzaam overeind kwam. “And you can blame me all you want for leaving, that’s fine, but you and I never talked about this thing going on between us, so don’t tell me I fucking played you.” Zijn stem begon zo onderhand iets bozer te klinken dan hij had bedoeld. “Maybe I wouldn’t have left if it hadn’t been for your embarrassing little tantrum last night.” Hij herinnerde zich nog goed hoe ze zich verbaal op Sierra had gestord, om vervolgens een punt te maken door hem te zoenen. Het was een genante vertoning geweest, op zijn best.

Asher was niet bepaald blij toen ze naar hem uithaalde, maar prees zichzelf toch enigszins gelukkig toen hij de andere spullen in de omgeving zag die naar zijn hoofd geslingerd zouden kunnen worden. Met het kussen had hij het nog redelijk getroffen. Het zorgde er echter wel voor dat hij nog een stuk bozer werd dan voorheen, al was zijn woede nog steeds behoorlijk onrechtvaardig. Misschien had hij haar gewoon met rust moeten laten, al waren zijn eerste woorden toch wel goed bedoeld. Het was wel duidelijk dat ze geen behoefte aan hem had, wat hij ook te zeggen had. De frustraties hoopten zich op toen ze op een korte tirade ging terwijl hij voor haar op zijn knieën zat. Diezelfde frustraties zorgden ervoor dat hij verbaal naar haar uithaalde in plaats van enige toenadering te zoeken. Uiteindelijk werkte hij zichzelf overeind, gezien hij het op dit moment maar helemaal niks vond om zo onderdanig voor haar te zitten. Het shirt dat hij voor haar had meegebracht, liet hij naast zich op de grond vallen. Hij boorde zijn blik in de hare toen ze haar mond opnieuw opentrok. Ze spuugde al haar woorden uit alsof het vergif was, liet hem weten dat het pas vernederend was dat een van zijn scharrels hen op die manier gezien had. Vervolgens vertelde ze hem al huilend dat ze hen wel gezien had, hand in hand. Asher rolde zijn ogen. “Oh, no, you saw me hold her fucking hand? That must’ve been really fucking awful for you.” Zijn toon klonk ondertussen behoorlijk spottend. Wat het ook was tussen hen, hij had toch echt iemand nodig die zekerder in haar schoenen stond dan dit. Voor hij het wist kon hij geblinddoekt over straat omdat hij niet eens naar een andere vrouw mocht kijken. “What are you? Fucking five years old?” Even leek het alsof hij een complete vreemdeling voor zich had zitten. Hij klemde zijn kaken op elkaar toen ze hem toe riep dat ze hem vertrouwde, iets dat hem om een of andere reden over het randje duwde. Voor hij het zelf door had, haalde hij keihard uit met zijn vlakke hand naar haar betraande gezicht. Vervolgens boog hij wat voorover, verwijderde de meeste afstand tussen hun gezichten, en keek haar zo rechtstreeks aan. “Nothing happened.” Sierra had hen betrapt, niet andersom. Er was de afgelopen nacht niets gebeurd en in zijn ogen had ze absoluut geen recht om te zeggen dat hij haar op wat voor manier dan ook bedrogen had.

Op dit moment kon hij haar absoluut niet uitstaan, en het was om die reden dat hij zichzelf nog harder probeerde te overtuigen van zijn eigen gelijk. Hij had haar niet bepaald op een gracieuze wijze achtergelaten, maar ze was tenminste veilig geweest hier in de villa. Hij had Sierra niet in haar eentje in het donker naar huis kunnen laten lopen. Het vasthouden van haar hand was geen misdaad, zeker niet als hij zich bedacht dat er absoluut niets officieels was tussen Skaði en hem. Haar jaloezie kwam hem op dit moment de keel uit, vooral gezien er eigenlijk helemaal niks gebeurd was. Ja, hij had vannacht bij Sierra geslapen, maar dat was dan ook het enige wat er gebeurd was. Om nog maar te zwijgen over de ruzie die ze naderhand hadden gehad. Ook van die relatie was nu niks meer over.

Luidkeels riep ze naar hem dat ze hem vertrouwd had, iets dat nu duidelijk verleden tijd was. Op de een of andere manier viel die opmerking ontzettend verkeerd en Asher wist niet precies of hij zo woedend was op haar of op zichzelf, maar voor hij het wist, had hij naar haar uitgehaald. Zijn adem stokte even, compleet verrast door zijn eigen actie, al liet hij dat niet zien. Ze bleef doodstil zitten en Asher kwam dichterbij, verzekerde haar ervan dat er niets gebeurd was. Alsof ze dat nu nog zou geloven. Ze draaide haar hoofd bij en keek hem aan met een blik die kon doden en even voelde het alsof de laatste spijker in de doodskist werd geslagen.

Zachtjes en met trillende stem vertelde ze hem dat hij op moest rotten. Het contrast tussen wat ze zei en de toon waarop verwarde hem enigszins, waardoor hij het gevoel kreeg dat ze het in eerste instantie niet meende. Niets was echter minder waar: ze herhaalde haar woorden, deze keer luider, gepaard met de boodschap dat hij van haar af moest blijven. Ze haalde uit met haar voet en wist hem precies te raken in de overblijfselen van de wond op zijn bovenbeen, waarop hij zijn kaken even op elkaar moest drukken om de pijn te verbijten. Hij deinsde wat naar achteren, maar wist ondanks de pijn nog overeind te blijven. Hij rechtte zijn rug, klaar om haar de huid opnieuw vol te schelden, maar zijn aandacht werd even naar iets anders getrokken. Een verbaasde, niet-begrijpende frons verscheen op zijn gezicht terwijl hij zijn blik op het ding in de verte fixeerde. Hij had geen enkel idee waar het ineens vandaan was gekomen. “Did you get us a fucking goldfish?”

Aan de hand van zijn eerdere opmerking begon hij zich af te vragen of hij inderdaad gebleven zou zijn als ze niet zo’n scène had geschopt door hem uit het niets op de bek te pakken. Het was een actie geweest die hij absoluut niet gewaardeerd had, sterker nog, hij had het behoorlijk vernederend gevonden. Hoe hij het ook wilde wenden of keren, Sierra had een aantal jaren een redelijk grote rol in zijn leven gespeeld en hij had het niet op prijs gesteld dat Skaði zo naar haar begon te schreeuwen. De spontane zoen was de kers op de taart geweest en hij had haar dan ook impulsief van zich afgedrukt. Naderhand had hij zich eraan herinnerd dat ze zoiets nooit gedaan zou hebben als ze niet zoveel rum naar binnen had gewerkt, al nam hij het haar nog steeds kwalijk.

Zijn gezicht vertrok in een pijnlijke expressie zodra hij haar voet tegen zijn bovenbeen aan voelde komen. De wond was al grotendeels geheeld en had ondertussen meer weg van een litteken, maar het was alsnog een ontzettend gevoelige plek. Hij wist zich echter redelijk snel te herpakken en keek haar aan met een blik die nog nijdiger was dan voorheen. Staand torende hij redelijk wat boven haar uit en het haar bovenlijf was ondertussen ook nog steeds ontbloot. Het was een redelijk groot contrast, in zijn voordeel. De afdruk van zijn hand op haar gezicht begon zo onderhand ook een lichtrode tint aan te nemen, iets dat hem er opnieuw aan herinnerde wat hij zojuist gedaan had. Erg veel tijd om na te denken over zijn daden had hij niet, want ze riep hem toe dat hij op moest rotten. Asher was echter al lang afgeleid door iets anders.

Een goudvis. Die uit het niets in zijn huis verschenen leek te zijn. Hij vroeg haar of zij het hierheen had gebracht, iets dat ze direct ontkende. Natuurlijk maakte ze direct misbruik van de situatie door het zodanig om te draaien dat hij weer de boosdoener was. Hij gaf haar een waarschuwende blik in de hoop dat dat ervoor zou zorgen dat ze op zou houden met het maken van dat soort trieste opmerkingen. Het volume van haar stem ging weer omlaag toen ze hem liet weten dat hij de deur open had gelaten, waarop hij haar even ongelovig aankeek. “Haven’t you ever heard of closing a goddamn door?” Hij kon zich niet voorstellen dat ze te beroerd was geweest om het kleine stuk naar de voordeur af te leggen en deze vervolgens dicht te doen. Ging ze hem nou echt beschuldigen van zoiets onzinnigs? “Do you seriously expect me to look after you like you’re some fucking child?” Daar begon het zo onderhand namelijk wel op te lijken. Hij betaalde ondertussen al voor iedere vorm van haar levensonderhoud en nu verwachtte ze blijkbaar ook nog dat hij de meest basale dingen voor haar moest gaan regelen. “I literally gave you everything and I never even got as much as a thank you.” Want ergens kwam het daar telkens weer op neer. Financieel gezien had hij van alles over voor vrouwen zoals zij. Vervolgens verwachtte hij dat materiële zaken genoeg compensatie waren voor het gebrek aan respect en loyaliteit dat hij hen toonde en noemde hij ze ondankbaar wanneer ze het daar niet mee eens waren.

Zijn bloed leek nu zo’n beetje te koken, vooral toen ze haar schouders optrok toen hij suggereerde dat ze de deur best op eigen kracht dicht had kunnen doen. Zo incapabel was ze nou toch ook weer niet? Hij maakte zich meteen weer klaar voor een lading aan nieuwe excuses, maar het geluid bleef in de eerste instantie grotendeels uit. De verwarring over het plotselinge ei en bijbehorende goudvis had hen even tot stilte gemaand. Voor enkele seconde had hij zich afgevraagd waar het ding in hemelsnaam vandaan was gekomen, maar al snel benutte hij de stilte door mentaal allemaal nieuwe argumenten op te ratelen waarom zij fout zat en hij niet. Misschien als ze er rustig over hadden gepraat, had hij zich een stuk diplomatieker opgesteld. Dan had hij wellicht gezien dat hij grotendeels de fout in was getreden en voelde hij zich nu niet zo abnormaal vijandig naar haar toe. Praten over de dingen die hen dwarszaten, was echter iets dat hen tot op de dag van vandaag nog niet was gelukt.

Ergens had hij het al wel aan zien komen dat ze zou zeggen dat ze hier nooit om gevraagd had. Een argument dat vaak pas kwam wanneer hij al lang en breed een fortuin aan iemand besteed had. Het was nou eenmaal zoveel makkelijker om volledig van iemand te profiteren en vervolgens te zeggen dat je er niet expliciet om gevraagd had. Hij vernauwde zijn ogen terwijl hij haar aankeek. “But you took it anyway,” beet hij haar toe. Alsof het allemaal maar niks betekende dat hij verdomme een heel schip voor haar had neergelegd. Het was zo makkelijk om het allemaal maar voor lief te nemen. Vervolgens kwam ze zelf met de vraag waarom hij haar er niet gewoon uittrapte als hij zo ontevreden met haar was. Ze redeneerde daarna dat het hem toch niet zou boeien als ze weg was, iets waarvan hij wist dat het niet waar was. Toch liet hij zichzelf op dit moment graag geloven van wel. “You’d be dead in a week,” mompelde hij op een lage toon. Ze had geen geld, geen familie, niks om de wereld te bieden en de mannen op dit eiland zagen haar als niets anders dan prooi. Hij zou medelijden met haar hebben als hij niet zo woedend was geweest. Asher klemde zijn kaken op elkaar toen ze hem zei dat hij haar af had moeten maken die dag op die rots. In stilte keek hij haar voor enkele seconden aan, terwijl zijn hoofd leek te overspoelen met gedachten. Boven alles voelde hij een vage hint van teleurstelling. Teleurstelling dat ze opnieuw op leek te willen geven. Die eerste dag had ze zijn aandacht getrokken omdat ze zo sterk was, omdat ze zich had verzet tegen alles en iedereen, zelfs terwijl alles zo hopeloos had geleken. Hij herkende de persoon voor hem helemaal niet meer. Onder de tranen zat een zwak, triest iemand en hij voelde ineens een steek van minachting voor haar. “You’re fucking pathetic, you know that?” gromde hij haar toe, waarop hij van haar vandaan liep, richting de slaapkamer en de deur met een luide klap achter zich dicht liet vallen.

De hatelijke woordenwisseling waar ze in verzeild waren geraakt, was ontzettend uitputtend. Op een gegeven moment maakte het niet meer uit of er een kern van waarheid schuilde in een bepaalde opmerking of niet, ze waren er namelijk toch alleen maar om elkaar zo veel mogelijk pijn te doen. Hij probeerde haar te doen geloven dat ze het zonder hem nooit zou hebben gered en dat hij tegelijkertijd geen ruk om haar gaf. Vervolgens probeerde zij in te praten op zijn schuldgevoel en hem op die manier onderuit te halen. Tot nu toe leek het hem weinig te doen, maar dat zou nog wel komen. Haar woorden waren roofdieren die op de loer lagen, wachtend tot hij alleen zou zijn met zijn gedachten, waarop ze hem levend zouden verslinden. Er kon veel gezegd worden over hun relatie, maar ondertussen leken ze beiden precies door te hebben hoe ze de ander pijn konden doen.

Dankzij zijn eigen woede werden de woorden die ze naar hem schreeuwde bijna niet meer geregistreerd. Hij voelde zijn eigen hart ergens in zijn keel slaan. Zijn blik was op haar gefixeerd, klaar om haar aan te vliegen zodra ze zou besluiten om nogmaals naar hem uit te halen. Voor enkele seconden haalde hij het idee in zijn hoofd om haar inderdaad toe te schreeuwen dat ze op moest rotten, dat ze hier niet meer welkom was. Ze zou het maar zelf uit moeten zoeken, vastgezeten op een eiland vol mannen die toch maar een ding van haar wilden. Zodra die gedachte bij hem binnenrolde, besloot hij haar hier te laten blijven, al wist hij niet precies waarom. Hij had geen idee wat hem op dit moment bezielde. Aan de ene kant voelde hij pure minachting voor het zielige hoopje verdriet dat voor hem op de bank zat en aan de andere kant schreeuwden zijn eigen gedachten hem toe dat hij haar moest beschermen, vooral nu ze zo breekbaar was. Dat was wat hij haar schuldig was.

Het was een complete chaos en in het heetst van de strijd was hij even helder genoeg om de keuze te maken om weg te lopen. Hij kon het alleen niet laten om haar nog op te zadelen met een laatste hatelijke opmerking. Zonder haar nog een blik waardig te gunnen, liep hij de slaapkamer in. Vlak nadat hij de deur dichttrok, klonk er een luide klap. Het bekende geluid van glas dat uit elkaar spatte in een duizend stukjes, vlak achter hem. Opnieuw voelde hij zijn woede op komen borrelen. Hij draaide de deur snel op slot, overtuigde zichzelf ervan dat het beter was om voorlopig hier te blijven. Niet veel later hoorde hij hoe ze de trap oprende, vervolgd door de vage klap van de deur boven. Met op elkaar geklemde kaken haalde hij met zijn vuist uit naar de muur. De stenen gaven absoluut niet mee en zijn impulsieve actie resulteerde dan ook in meer schade aan zijn knokkels dan aan de muur zelf. Toch leek hij de pijn op dit moment niet echt te voelen. Verslagen keerde hij zijn rug naar dezelfde muur toe en liet zich vervolgens naar beneden zakken. Enkele minuten later begon hij zich te realiseren wat er zojuist allemaal gebeurd was.

Zachtjes streek hij over zijn eigen hand heen. De huid was hier en daar geschaafd en rood van de irritatie door het plotselinge contact met de muur. Een wanhopige poging om zijn eigen frustraties kwijt te kunnen, al kon hij niet zeggen dat het geholpen had. Met een doffe klap liet hij zijn achterhoofd tegen de muur aankomen die zijn rug ondersteunde. Asher sloot zijn ogen, probeerde alles wat er sinds gisteravond gebeurd was naar voren te halen en vroeg zich af of hij het allemaal wel goed gedaan had. Uiteindelijk besloot hij dat er geen scenario had kunnen zijn waarin dit wel goed afgelopen zou zijn. Het was bedoeld om mis te gaan, al ver voor deze avond, dit was alleen het ongelukkige moment geweest waarop alles samen kwam te vallen.

Zonder echt te weten wat hij vanaf hier moest doen, kwam hij overeind. Zijn benen brachten hem naar buiten, waarna hij de deur achter zich dicht deed. Vervolgens liep hij richting de stad. Eenmaal onderweg wierp hij een geladen blik op de rots waar ze die ene dag gezeten hadden, waar hij zijn handen om haar keel had gezet in een poging om haar om het leven te brengen. Hij vroeg zich af waarom hij ooit had gedacht dat het daarna nog tussen hun zou kunnen werken. Eenmaal in de stad had hij alsnog geen enkel idee wat hij moest doen. Het was eenzaam, de manier waarop hij twee personen die zo ontzettend belangrijk voor hem waren geweest zo plotseling verloren had. Door zijn eigen toedoen, nog wel. Het voelde alsof hij het verdiende.

Op de een of andere manier wist hij het grootste deel van zijn tijd te verdoen. Hij liep wat over de markt, spendeerde wat tijd aan de havens door wat bemanningsleden te spreken en belandde uiteindelijk in een taveerne, waar hij met moeite één drankje naar binnen wist te werken. Toen het donker werd, voelde hij een intense drang om weer naar huis te gaan. Hij wilde niet dat Skaði zich zorgen zou maken als hij te lang wegbleef, al zou ze dat waarschijnlijk toch niet meer doen. Na alles wat er gebeurd was, was ze hem waarschijnlijk liever kwijt dan rijk. Uiteindelijk begaf hij zich toch maar weer naar huis, al kon hij de energie niet opbrengen om haar nogmaals te confronteren. Na een minimale maaltijd, begaf hij zich dan ook maar naar bed, waar hij de slaap alsnog niet kon vatten.