[Date] Oh, warm up those frosty hearts

She conquered her demons

Faylice haar lange vingers trokken de rand van het tafeltje waar ze aan zat na. Hoe, in vredesnaam was ze hierin terecht gekomen? Hoe had het lot haar nog meer kunnen fucken? Een lichte zucht verliet haar lippen, starend naar het glas wijn wat voor haar stond. Misschien zou het nog enigszins helpen. Langzaam nam ze een slok, nogmaals de gebeurtenissen van de middag doornemend.
Ze had weken doorgebracht in de kleine dorpjes die zich verzamelden rondom de grote. Die kleine dorpjes die nét niet genoeg meekregen van wat er speelde in de grote hoofdstad, in de buurt van het hof wat ze zo graag ontweek. En alles liep op rolletjes, dag in dag uit zocht ze een andere slaapplek op. Net weg uit de drukte, maar veilig voor alle buitenstaanders. Voor dat moment leek haar leven even wat rust te krijgen, althans, leek. Uiteraard was niks minder waar, waarom zou het voor die ene keer wel zo zijn? Ergens via talloze connecties was ze herkent, en die informatie was bij net de verkeerde terecht gekomen. Het zorgde ervoor dat de donkerharige vrouw met nog meer haast dan ze al zou hebben, het kleine, zo vredig lijkende dorpje uitvluchtte. En sinds ze al heel snel veel belangstelling trok, was het nieuws voor haar uit getrokken, waardoor ze twee opties had. De ene was de bossen in vluchten, wat zeker tot haar dood zou leiden, de ander was zich dichterbij D’auvignon verplaatsen. De keus was snel gemaakt, en dus vertrok de donkerharige vrouw dichterbij naar waar ze zo graag van weg wilde.

Daarna was het allemaal vrij snel gegaan, gearriveerd in de hoofdstad liep de dag al tegen de avond aan. Het gaf haar geen andere keus dan in een cafétje te duiken, en te hopen dat ze daar nergens herkent zou worden. Little did she know, dat dat precies een café was die mee deed aan een van Navarres jaarlijkse events. Eentje die op Valentijnsdag “blind dates” organiseerde. Faylice zelf was er al die tijd ver weg vanaf gebleven, het was niet bepaald haar ding. Maar meer keus dan gewoon meedoen had ze niet. Dus besloot ze zich mee te laten slepen in het hele gebeuren, en vond haarzelf een plek ver achterin het cafe.
Nogmaals nam ze een slok van haar wijn, terwijl ze haar blik op haar omgeving liet glijden. Het was vrij rumoerig te noemen, al zouden andere het onder “gezellig” laten vallen. Toch kon ze niet ontkennen dat ze niet nieuwsgierig was naar diegene die aan haar gekoppeld zou zijn. Waar ze zich af vroeg of deze man misschien haar wél liever levend zou zien.

Helios first

She conquered her demons

Kalmpjes keken de ijsblauwe ogen van de lady door het café heen. Het zou een aardig succesvolle avond worden voor het café zelf, het was er vol en gezellig, te horen aan het geluid wat in de ruimte hing. Langzaam druppelde de verschillende mensen binnen, sommige met meer kabaal dan andere. Sommige zaten 3 min in stilte voordat er iemand het ijs durfde te breken. awkward. Het had ergens nog wel wat leedvermaak, al liet het de nieuwsgierigheid van Fay overslaan in een lichte nervositeit. Ondanks dat het waarschijnlijk allemaal wel goed zou komen, vertelde ze haarzelf, leken er toch wat zenuwen naar haar maag te zijn geslopen. De onwetendheid vrat langzaam, en dat bracht haar eeuwige gedachtestroom weer op volle sterkte.

Net nadat ze de laatste slok van haar wijntje op had, en het glas vrijwel meteen weggebracht werd opende de deur zich nog een keer. Een man stapte binnen, een die op het eerste gezicht er nog niet eens heel slecht uit zag. Al snel leek het erop dat de vrouw hem naar dezelfde tafel wees als waar zij aan zat. Het gaf Fay een ogenblik de tijd de man te scannen. Haar ogen vielen op de donkere kringen onder zijn ogen, en zijn net niet kloppende blik in de ogen. Misschien zou hij haar maanden terug rillingen hebben gegeven, nu leek ze het gewend te zijn. Op de een of andere manier had ze heel wat types om zich heen gehad, die ze liever niet om haar heen had gewild. Met een lichte glimlach op haar lippen wachtte ze totdat de man bij haar tafel was. ’Hello there m’lord.’ Liet de lady haar stem zacht maar zeker klinken, volgens dezelfde etiquette als dat hij gebruikte. Haar glimlach verbreedde zich bij het tevoorschijn komen van de rozen. ’Thank you,’ Voorzichtig nam ze de rozen aan, en rook er even naar. ’I see you’re an old-fashioned man.’ Niet helemaal zeker wetend wat te doen met de net verkregen rozen. Hij stelde zich voor, waarna hij haar even indringend aankeek. Even liet ze haar blik richting de rozen schieten voordat deze weer terug schoten. Daar kwam de vraag die ze het liefst nooit zou willen horen. ’I’m Rosalina, but you can call me Rose.’ Herstelde ze zich na een moment van innerlijke paniek. ’What a pleasure to meet you.’ Sprak ze snel verder, no way dat ze haar eigen naam gebruikte, maar gezien het haar tweede naam was klonk het nog enigszins soepel. ’I think I look like a highborn or so, I hear that all the time.’ Liefjes glimlachte ze na haar woorden, ze had dit eerder meegemaakt en toen was het haar ook gelukt. Het was nu hopen of het deze keer ook zo zou zijn.

She conquered her demons

Het was een fragiele situatie, een die ze al van tevoren had kunnen voorspellen. Op het moment dat ze het café was binnengestapt had ze er de klok al op gelijk kunnen zetten. Maar op dat moment was er geen andere optie geweest dan gewoon door te lopen en vriendelijk haar naam te geven. Of nouja, haar tweede naam, want die eerste lag haar veel te gevoelig in dit soort situaties. Het was Fay nog meegevallen dat er geen mensen in het café waren die haar hadden herkent. Op dat vlak kwam het misschien ook maar beter uit dat er blind dates waren, aangezien iedereen nu meer bezig zou zijn met diegene tegenover hen, dan met de omgeving. Toch liet ze zich begeleiden naar een stiller hoekje van de ruimte, waar er iets minder drukte was en waar ze wellicht ook minder zou opvallen.

Met dat het de donkerharige vrouw zeker werd dat de jongeman die zojuist binnen was gekomen haar “blind date” zou zijn, voelde ze de zenuwen weer lichtelijk terugzakken. Nogmaals liet ze haar ijsblauwe kijkers over de man heen glijden, een lichte glimlach op haar gelaat trekkend. Het kon zoveel erger, was de gedachte die Fay concludeerde. ’Oh, those always seem everlasting.’ Sprak ze bijna afwezig richting de man, na de opmerking die hij gegeven. Nadat ze even wat ongemakkelijk met de rozen in haar handen had gezeten gaf de donkerharige vrouw ze weer terug, met dezelfde voorzichtigheid als ze de rozen had aangepakt. ’Yes, please.’ Haar stem was wat zachter geworden, al was de glimlach nog niet van haar lippen af. Ze was bijna haar zenuwen kwijt geweest. Bijna. Dat de jongeman tegenover haar opmerkzaam was, had hij al laten zien met de rozen die ze net te lang vast had gehouden. Iets wat haar gedachte op het moment niet bepaald tot meer rust maande. ’You actually did, quite a coincidence if you’d ask me.’ Een lichte grinnik verliet de lippen van de donkerharige vrouw, zich afvragend of het überhaupt geloofwaardig zou zijn. Voor nu zou ze niks anders kunnen doen dan haar toneelstukje blijven spelen, en dat was ook precies het plan van Fay.

Even traceerde haar ijsblauwe ogen de tafel, weer opkijkend na de volgende opmerking. Lichtelijk haar ogen samenknijpend bij de opgetrokken wenkbrauw van de man tegenover haar. ’Yes, I don’t know who exactly they’re referring to.’ Net zo soepeltjes hield ze vol, precies wetende op wie ze leek, haarzelf. Toch voelde ze de nervositeit weer terug opborrelen bij de zoekende blik van de man voor haar. Even drukte ze haar lippen op elkaar, bij de volgende vraag, haar ogen wederom afdwalend naar de tafel voordat ze zich weer oprichtte. ’Well, not any that I know of, but it might be an option,’ Duidde de donkerharige vrouw aan, hopend dat Helios genoegen zou nemen met de vage antwoorden die ze gaf. Hopend dat hij de lichte zenuwtrekjes niet op zou merken, het stiekeme kloppende hart in haar keel niet zou waarnemen, door de nog steeds even liefelijke glimlach die over haar gelaat heen getrokken was.

Net voordat ze de rillingen over haar rug voelde lopen, onderbrak de ober het gesprek dat totaal niet de gewenste richting op aan het gaan was. Kort gleed haar blik naar dat van de ober voordat ze deze weer terug richtte op de jongeman voor haar. ’Sure, that sounds fine.’ De kans grijpend om even wat meer adem te kunnen halen, voordat Fay haarzelf weer tot de ober richtte. ’A bottle of red, please.’ Even blikte ze schuin terug naar Helios. ’If you don’t mind?’ Onschuldig als ze was kaatste ze de vraag weer terug voordat ze naar beneden keek om de kaart die onder haar neus was geschoven te bekijken. Eten, nee het was niet iets waar ze zin in had, maar zou ze zouden vast wel kleine porties hebben, toch?