Surrender (Open)

She conquered her demons

De lucht rondom Faylice heen begon zich weer te verdikken, langzaam en sluipend zoals een roofdier dat deed met zijn prooi. Zo ook kon ze de spanning tussen haar en Aeron voelen, voelen verzwaren, verharden totdat deze een keer zou barsten. Stilletjes luisterde ze naar de woorden van de man. Haar hoofd draaide mee met zijn passen, ervoor zorgend dat ze er geen een zou missen. Het was een stukje over haar opa, en wat hij had gedaan om aan de macht te komen. Even kneep ze haar ogen samen. ’It’s a curse, crawling in the Medici blood.’ Ijzig staarde ze in zijn rode poelen, geen spier vertrekkend na haar woorden. Zijn woorden over Ves gaven pijnscheuten links en rechts, het liet de lady haar kaken op elkaar zetten, een vlaag van woede onderdrukken. Daar waren de volgende woorden, scherp gezet in de o zo gespannen atmosfeer. Het liet haar even denken aan de “easy way out” denkend aan de mogelijkheden van die rust waar ze nu zo naar verlangde. De laatste woorden gesproken door Aeron lieten haar hoofd schuin draaien. ’You don’t repay sins.’ Klonk haar stem zo ijzig als dat mogelijk was. ’Rhaella won’t do such things you did, I won’t rest, even if I give up my birhtright.’ Even liet ze de stilte tussen de twee weer zakken. ’You will kill me at that very first second I do, just because it’s easier. I know I’m a ragdoll to so many, but I don’t care. Why would I?”

Ze was onschuld. Hopeloos verloren in een wereld van gevaar en duisternis. Ze snapte de wereld niet. Zag deze niet zoals hij hem zag. Hij wist de waarheid die hij in al zijn jaren had moeten ondervinden. Ze zou er vanzelf ook achter komen. Hij had dan wellicht zijn vuur niet meer om haar te laten branden. Maar hij had zo zijn anderen eigen manieren. Haar vader, zijn broer, had hem teveel aangedaan om haar ongedeerd te laten gaan. Nee. Er zou vanavond nog retributie komen. Het maakte niet uit hoe.

Zonder waarschuwing greep hij haar arm vast en trok haar dichter naar hem toe. Neerstarend op de jonge dame met ogen brandend van woedde. "You do not know what my child is capable of Princess." Sneerde hij uiterst langzaam terwijl hij zijn hand sttrakker om haar pols klemde. "Oh no, you wish I would kill you after I'm done with you. But do not worry. I would never kill my dear niece." Siste hij terwijl hij haar omdraaide zodat haar rug tegen zijn bort zou leunen en plaatste zijn hand rond haar keel deze langzaam iets dichtknijpend. "Lets see how badly your daddy still wants you on the throne after I destroyed your pretty looks hmm. If the inside is rotten. The outside must be as well don't you think?"

Voor ze kon antwoorden trok hij met zijn vrije hand een klein mes uit zijn laars en hielt het voor haar. Het ding was niet schoongemaakt in wat leek op weken als niet jaren. Het was lichtelijk roestig met dikke aangeplakte stukken oud bloed en wellicht hier en daar een stukje rot. Hij had het met genoegen opgespaard tot dit ene moment. "Do remember, I love you dear Faylice." Fluisterde hij in haar oor voor hij haar keel losliet en met dezelfde beweging uithaalde met het mes. Recht over haar gezicht duidelijk zorgende dat hij haar lippen en wang mee zou pakken voor een mooi effect. Vervolgens duwde hij haar naar voren in de hoop dat ze haar evenwicht zou verliezen en in de modderige aarde zou eindigen. "You're nothing. Now I made sure the whole world will see you as nothing. Just another rotting common pig." Grommend kwatte hij naast haar op de grond en draaide zich van haar weg, pakte haar paard en sprong hier met gemak op. De grijns op zijn lippen alleen maar groter wordende. "I hope you like my gift dear niece."