Closed - I'll be waiting.

Er was niet veel te doen voor Donovar. Hier en daar probeerde hij mensen wel eens te helpen. Dit kon gaan van enkele marktkramers die nieuwe goederen hadden die naar hun stand gebracht moesten worden, tot het helpen op een boerderij, maar hij had geen vaste job. Het maakte alles er niet makkelijker op, want het kleine beetje dat hij soms wist te verdienen bracht hem niet ver.
Echter zorgde het er ook voor dat hij meestal tijd genoeg had om zich bezig te houden met andere zaken. Vaak was dat gewoon zien wat dat het leven hem bracht, maar deze dag was hij door de stad aan het wandelen met een doel voor ogen. Het grote kasteel dat van overal in Hillerod te zien was.

Door de stijgende temperaturen was het niet meer nodig om jezelf volledig te bedekken met dikke lagen pels. Het bleef te koud om ze helemaal niet meer te dragen, maar de lagen waren al minder dik. Aan de linkerkant van zijn hals waren nu enkele littekens zichtbaar. Hij had zijn best gedaan om zich zo aan te kleden waardoor dat het toch minder had op viel.

Heel lang duurde het niet vooraleer dat hij het kasteel had weten te bereiken en toen kwam het moment van wachten. Hij had geen idee of hij haar zou zien, want hij had niets laten weten en wist ook niets af van haar plannen. Het enige dat hij kon doen was wachten.

Achter hem hoorde hij zachte voetstappen in de smeltende sneeuw laag. Langzaam draaide hij zijn lichaam een kwartslag om te zien wie dat er aan kwam gewandeld. Een klein deel van hem hoopte dat hij geluk had en dat de Lady van Hillerod voor hem zou verschijnen, maar het werd al snel duidelijk dat het zo niet had mogen zijn.
De persoon die op hem af kwam wandelen was alles behalve Freyja. Het was een man die groter was als haar, maar te zien aan zijn postuur, kleding en het feit dat hij ook rond hing bij het kasteel, vermoedde hij dat de man wel voor haar werkt.

Het moest er nogal raar uit zien om iemand als Donovar rond het kasteel tegen te komen. Hij had geen idee wat de man er misschien van maakten. De jonge man besloot dat het beter was om zijn rug weer naar de vreemdeling te keren en zijn ogen op de witte laag onder hem. Hij hoopte daarmee dat de andere gewoon verder ging wandelen en hem ging laten voor wat het was. Misschien dat hij niet eens werd opgemerkt als hij zou proberen te verdwijnen in de schaduwen van het grote kasteel.
Met zijn voet duwde hij een beetje sneeuw weg om het onderliggende gras zichtbaar te maken. De grond was plotseling wel heel interessant geworden nu hij probeerde de aandacht van zich weg te houden.